Jaja, de tijd vliegt als je je amuseert J Deze week was onze laatste week samen met z’n allen in de hoofdstad PP en we hadden dan ook voor onszelf besloten er het maximale uit te halen!! Bovenaan op ons ‘to do’ lijst stond een ‘khmer’ kook cursus volgen. Zo gezegd zo gedaan, gingen wij dinsdag de handen uit de mouwen steken en een echt Khmer gerecht leren maken. Onze kookervaring begon met het aanschaffen van al onze ingrediënten op één van de typische overbevolkte Khmermarktjes in PP (dit op zich  zou voor de gevoelige magen al voldoende zijn om vriendelijk te passen voor de maaltijd… denkende aan de grote (60cm) grote vis die lag te spartelen op een bakplaat alvorens hem  in stukjes te hakken voor onze neus.) Alles is wel echt spotgoedkoop, met een Cambodjaanse gids op kop, proberen ze je gelukkig eens niet je geld afhandig te maken. Het koken zelf was een avontuur op zich, maar wel zeer leuk en interessant! We hebben eerst spring rolls gemaakt (met eigen gemaakte saus) en fish amok (ik vond de mijne echt beter dan degene ik al op restaurant gegeten had, dit beweerde uiteraard iedereen van zijn eigen fish amok ),  beiden zeer typische gerechten van hier. Het is enkel jammer dat we vermoedelijk al deze ingrediënten nooit in België gaan kunnen vinden. Het Cambodjaanse eten is zeer lekker, maar wij verwende Belgen missen toch wel wat variatie in ons eten. Deze week nog meer als een half uur aan het discussiëren geweest wat het eerste gerecht is dat we willen eten als we terug in België zijn… (eindconclusie: een goede steak met Belgische frietjes J ) Zeker vlees missen we hier. Deze week nog ‘fried rice met chicken’ besteld in het kleine restaurantje naast ons ziekenhuis: rijst zeer zeer lekker, chicken waren duidelijk kippenpoten in stukjes gesneden. Veel eten dat wij in België niet zouden opeten (ook wel afvalvlees genoemd), is hier dagelijkse kost.

Onze laatste week in het AKS hôpital, was ook echt de moeite!! Er waren een groep van 15 Amerikanen op missie (‘operation smile’) in ons ziekenhuis die pro bono plastische ingrepen kwamen doen op arme Cambodjaanse patiënten. Deze ingrepen bestonden dan uit het herstellen van gespleten lippen of verhemelte bij jonge kindjes, ingreep bij aangeboren misvormde oren, … Het hele gebeuren was wel typisch op z’n Amerikaans (grote invasie met veel lawaai), maar de eindresultaten waren prachtig. De dankbaarheid van deze mensen en hun familie was groots! Het is fantastisch dat er toch jonge kinderen dankzij zulke missies een tweede kans op een fatsoenlijk leven krijgen. Toch bereiken deze missies slechts het topje van de ijsberg van medische problemen waar Cambodja mee te kampen heeft. Deze week een jongeman op de dienst van Lotte, met een vernauwing van zijn slagader in zijn onderbeen, had  niet het geld om een simpele dilatatie van zijn slagader te laten doen. De enige oplossing dat ze hier in het ziekenhuis konden bedenken: amputatie van zijn onderbeen. Dit terwijl een dilatatie van een ader in Belgische een zeer frequente, en weinig omvattende procedure is. Een amputatie bij een jonge man kan, zeker hier in Cambodja, iemands leven volledig vernielen (hier geen twee handen en twee benen = geen plaats in de maatschappij). Lotte was enorm ontdaan en aangegrepen door deze hele casus. Ze heeft zelfs geïnformeerd hoeveel het kostte om evt. zelf voor de dilatatie te betalen. Dit was echter nog 2000 dollar, wat echt nog veel geld is!!!

De laatste dag in PP, zijn we met z’n allen nog lekker uit eten geweest ( zoals eigenlijk elke avond, verwend als we hier zijn J ). We zijn naar het friends restaurant geweest, een restaurant in kader van een project om straatkinderen een waardig beroep te geven. Ze krijgen hier een opleiding tot kelner of kok, en krijgen zo een kans op een beter leven. Buiten het feit dat het een prachtinitiatief is, is het eten echt overheerlijk en zeer creatief!! Wij hadden besloten om een gevarieerd tapasmenu voor ons vieren te bestellen, mmm smullen dat dat was.  Het was misschien iets duurder dan de gemiddelde Cambodjaanse maaltijd, maar zeker de moeite om te bezoeken als je hier in Cambodja bent. Op aanraden van de Cambodjanen die werken in onze hostel, zijn we vervolgens naar een typische Cambodjaanse club geweest. HILARISCH!! Je hebt de hele tijd het gevoel dat je vastzit in één of ander computerspelletje: flitsende lichten in combinatie met toch wel zeer flitsende muziek. Na één drankje hebben we dan toch maar besloten om ons ook aan de Cambodjaanse danswijzen te wagen. Gelachen dat we hebben. Zeker omdat van tijd tot tijd, één of andere Cambodjaanse man Schol kwam zeggen, en U ten dans kwam vragen. (je moet je dat voorstellen, een hele club vol Cambodjanen, waar nooit een blanke binnenkwam, het waren dus echt de durfals die ons durfden aan te spreken, zijnde wel in onbegrijpelijk Engels. Een heleboel anderen waren gewoon ongegeneerd aan het staren). Nu pas merk je waarom in België er toch een beperking is op het aantal dB dat er gespeeld mag worden.  Ik was echt lichtelijk doof na twee uur daar J De avond is echter zeer onaangenaam en eigenlijk schrikwekkend geeïndigd. Zoals reeds geweten zijn zowel Bénédict als ik ondertussen al bestolen geweest, en nu is ook Karen slachtoffer geworden van directe diefstal. Na de club moesten we 100 m wandelen, in een goed verlicht straatgedeelte, met nog andere mensen op straat, toen er een moto wel heel dicht op ons af begon te rijden. We waren in groep aan het oversteken, ik vooraan links als eerste, karen schuin rechts achter mij, Bene Rechts voor Karen en Lotte achter haar. Dit om te illustreren hoe goed ingesloten Karen was, echt het middelpunt van onze bende. Ik weet nog dat ik het erg verdacht vond dat de moto zo rechtstreeks op mij bleef afrijden (ik dacht nog, je moet toch altijd oppassen in het verkeer hier). Normaal remmen de moto’s af of rijden ze rond u (er was nog veel plaats), maar deze moto met twee Cambodjaanse mannen op reed recht op mij af waardoor ik moest stoppen om er niet tegen te zitten. Een milliseconde daarna gilt Karen, en de tijd dat ik mijn hoofd omdraai, zie ik dat de moto al 50 m verder is en de achterste Cambodjaan nog naar achter kijkt met een triomfantelijke lach en karen haar tasje in zijn handen. De moto had dus vliegensvlug tussen ons geslalomd en ondertussen Karen haar tas gegrepen (die om haar hing en die ze nog vasthield in beide handen) en getrokken zodat het lossprong. Zo’n directe aanval van geweld hadden we nog nooit meegemaakt. Gelukkig dat Karen haar tasje nog snel scheurde, anders had ze misschien op straat gevallen en meegesleurd geweest. Gezien de zo voorbereide aanval van deze mannen, vermoeden we dat ze het reeds op voorhand op Karen gemund hadden en dus wisten wat voor waarde ze allemaal bij zich droeg. We stonden allen perplex en gekwetst. Op zo’n manier zijn we nog nooit in onze veilige zone benaderd geweest. Een handtas stelen als je ze in één café op je stoel laat staan, ja, maar echt iets van je lichaam trekken. Gewoon grof!! We hebben zoveel positieve ervaringen met de Cambodjanen en hun cultuur, en dan gebeurt er weer zoiets. Voor mensen die nog naar Cambodja willen gaan: nooit iphone open en bloot in je handen houden, en alles van geld en telefoon dragen onder de kleding!! 3 van de 4 bestolen, sorry maar dit is toch geen toeval meer… Gelukkig was dit onze laatste avond, en zijn we erg blij dat we allen PP kunnen verlaten, met al de negatieve ervaringen hiermee geassocieerd. We hebben reeds vernomen dat enkel PP met de jaren steeds gevaarlijker wordt voor diefstal. Iets waar al de Cambodjanen enorm tegen zijn, zij schamen zich voor hun volk dat zich zo verlaagt om te stelen. Als je natuurlijk weet wat het gemiddelde loon hier in Cambodja is (gids: 35 dollar per maand, arts: 150 dollar per maand), kan je wel begrijpen dat het stelen van een iphone 5S, gelijk is aan een gemiddeld loon van een aantal jaren. Het toekijken op de ‘rijke’ blanken steekt bij sommige armen echt de ogen uit. Het is jammer, dat je je hierdoor toch erg onveilig voelt in een land zo mooi als dit, met mensen die steeds zo open en vriendelijk voor ons zijn.

Ondertussen zijn Karen en ik veilig in Siem Reap aangekomen en Lotte en Béné in Banlung. Vanaf morgen begint onze nieuwe stage, weer een nieuwe start in een nieuwe omgeving. Het belooft alvast interessant te worden!

13-01-2014 om 10:27 geschreven door Ann-Sophie Hufkens