Onze voorlaatste week werd leuk ingezet met aangenaam bezoek: twee verpleegsters van het OK van Gent kwamen langs hier in Cambodja. Evy en Karen bleken naast super enthousiast, ook mega zot te zijn!! Met ons vieren hebben we twee onvergetelijke dagen in SR beleefd. Nog nooit zo hard gedanst in mijn leven, op het midden van de straat, op mijn blote voeten!! En het leuke was, dat gewoon iedereen met ons mee begon te dansen. Het werd een intercultureel dansfestijn in het midden van de fameuze pubstreet.  Mijn spieren zijn nog steeds stijf ervan J Zo vrij als vogeltjes voelden we ons!! Evy en karen zijn ook met ons mee naar het ziekenhuis gegaan. Zij waren echt geschokt (terwijl wij het ondertussen eigenlijk al gewoon beginnen te worden ). Naast het publieke ziekenhuis, zijn wij met hun ook de private gynaecologie kliniek gaan bezoeken (vermits evy vroedvrouw van opleiding is en hier zeer geïnteresseerd in was). Het contrast was gigantisch! De private, duurdere kliniek omvatte beter materiaal dan wij in België hebben! Het was spiksplinternieuw met echt alles erop en eraan! Het enige wat er ontbrak waren patiënten. Echt triestig! Wij maar denken dat ze in Cambodja niets van materiaal hadden, maar alles wordt gewoon in die rijke privé klinieken gestoken, waar alle artsen zich naar toe haasten na in het publieke ziekenhuis gewerkt te hebben. Hier verdienen de artsen ten minste geld. We werden echt met onze neus gedrukt op het contrast tussen arm en rijk! Een goede gezondheid valt hier echt te kopen!

Op stage ben ik veranderd van discipline en sta ik nu op orthopedie. Deze dienst ziet er echt verschrikkelijk uit vind ik. Ok ze hebben al veel meer materiaal dan wat ze bv. in PP hadden, maar al die patiënten liggen daar maar wat met open rottende wonden te wachten. En dan vraag ik mij af op wat? Vandaag een patiënt gezien waar ze zijn been wonde (bot lag volledig open, je kon gewoon onder het bot doorkijken) aan het verzorgen waren. Deze verzorging (bestaande uit met een kompres even wrijven naast het bot tussen bot en spier) werd zonder enige verdoving gedaan. Echt onmenselijk gewoon! Ik heb de kamer moeten verlaten omdat ik hier gewoon niet naar kon kijken. Drie keer ben ik aangesproken naar mijn mening als blanke ‘arts’. Wat dacht ik van hoe haar man aan het genezen was. Wat kon ze nog meer doen? Hoelang moest hij daar nog blijven? En eerlijk gezegd, ik kon het echt niet zeggen. De dienst orthopedie omslaat zeker 100 patiënten, waar er maar fatsoenlijk plaats is voor de helft ervan. Brrr! Ook zeer veel motorongelukken, met echt vreselijke gevolgen. Vorige week een neurochirurgische operatie geassisteerd, uitgevoerd door een orthopedist. De patiënte had een enorme, maar echt enorme tumor op haar hoofd (volgens de arts een verbreed bloedvat, maar dat geloofde zelfs ik niet). De dame had geen geld om naar een echte neurochirurg te gaan, dus werd ze hier maar geopereerd (in cambodja denken alle artsen dat ze alles kunnen :-S). Al 5 minuten na de incisie, begon het flink mis te gaan. Bloed begon uit het hoofd van de patiënt te spuiten, in zulk tempo dat het zelfs niet te stelpen was met grote witte doeken. De arts zelf, begint in paniek met ruwe hand de tumor (toch geen bloedvat dus) uit het hoofd van de patiënt te trekken. Deze tumor zat vergroeid met de schedel, dus nu begon er naast bloed ook hersenvocht uit de patiënt te vloeien. Vermits het bloedvat niet te stelpen was, hebben ze de patiënte gewoon dichtgenaaid met een grote doek in haar hoofd. (een typische oplossing in Cambodja blijkbaar). Ik heb nog nooit zoveel schrik gehad als hier 1) gaat de patiënt nog wel terug wakker worden, ik dacht dat ze gewoon ging doodbloeden op onze tafel  (er werden zelfs geen bloedzakken gegeven, omdat deze moeilijk te verkrijgen zijn) 2)  zelfs als deze patiënt ontwaakt, in welke toestand zal dit zijn? En hoe groot is de kans dat er een infectie gaat ontstaan, want geef toe, steriliteit wordt hier nog minder nauw gehanteerd dan in België. OOOH ik begrijp echt niet dat je zo’n operaties hier in Cambodja laat gebeuren.

Later in de week van hetzelfde laken een broek, alleen vond ik het nu nog veel erger. We waren ’s morgens aan het toeren en we bleven met tien man staan bij een jonge patiënt (ik denk ongeveer leeftijd 17 jaar, al is dat hier vaak moeilijk in te schatten). Eerst beginnen ze met heel de hoop de patiënt uit te lachen en naar zijn voeten te geven (ik vroeg voor vertaling: blijkbaar was de jongeman uitgeweest tot 2 uur snachts en had dan een bijl?? In zijn hoofd gekregen, en iedereen vond het zijn grote fout dat hij hier nu lag want je gaat toch zomaar niet weg tot twee uur snachts) Zelfs dan nog, moest deze jongeman de grootste crimineel op aarde zijn, het is echt niet de taak van de arts, noch van de verpleegkunde om uw patiënten te veroordelen. Vervolgens praatten ze in op de jongeman, zodanig dat deze reeds begon te wenen nog voor ze iets deden. Patiënten krijgen hier praktisch nooit uitleg, en worden gewoon als object behandeld. Dit is iets waar ik het zeer moeilijk mee heb. Ook in de operatie zaal, vaak liggen patiënten reeds een uur op tafel, zonder dat iemand hier tegen praat, alvorens in slaap gedaan te worden. Kan je je voorstellen hoeveel angst al deze patiënten moeten ervaren. Maar bon, terug op deze jonge patiënt. Hij had een snijwonde aan zijn rechterschedel dat doorliep doorheen zijn oor, dat daar wat los aanhing. Nu had hij echter een hematoom gekregen en spoot het bloed zijn oor uit. (vermoedelijk een slagader die geraakt was). Nu wat gaat die arts doen. Zonder verdoving, zonder steriel veld, zonder mondmasker (deze arts heeft open tbc, wat ze ons ook pas na twee weken samenwerken hebben gezegd, dus we zullen onze tbc test maar laten doen als we terug zijn :-S) met zijn zweet dat op de patiënt drupt, gaat hij bloedklonters zo groot als tennisballen uit het oor van de patiënt keuteren. Al de hechtingen lostrekkend, tegen de schedel aan porren met een pincet. Deze jongeman had geen familie, en begon gewoon bleek te zien en te schreeuwen van de pijn. Ik ben bij hem gaan zitten en heb zijn handen vastgehouden en zijn benen tegengehouden van het trappelen. Hem met gebarentaal proberen te kalmeren en uitleg te geven wat ze allemaal nog gingen doen. Ik zat daar gewoon met tranen in mijn ogen, maar ik vond het nu mijn plicht om bij de patiënt te zitten om hem te steunen, terwijl al de anderen daar gewoon wat rond stonden te gapen af en toe lachend. Op een gegeven moment kon ik het gewoon niet meer aanzien. Ik heb de arts op duidelijke toon voorgesteld om lokale verdoving te gebruiken. Hij heeft dit gelukkig gedaan ( maar dan nog verricht zo’n lokale verdoving geen wonderen natuurlijk). Op een gegeven moment is de arts uitgevlogen tegen de patiënt omdat hij teveel lawaai maakte. Ik dacht echt wat jullie nu aan het doen zijn is er zo zwaar over, zonder verdoving, zonder operatiekwartier, met een publiek van 10 mensen. En dan als kers op de taart, beginnen ze de jongeman nog uit te lachen over het feit dat hij de hand vasthield van een blanke (mij dus). Dat hij geen echte man was, dat hij misschien al verliefd geworden was. Durfde hij ocharmkes voor twee minuten mijn hand niet meer vast te houden. Ik ben vandaag nog eens terug geweest naar deze patiënt. Hij herkende mij onmiddellijk en moest breed lachen. Zijn dankbaarheid was enorm! Ik heb zijn dossier even doorgenomen, en alles evolueerde gelukkig positief. Toch had deze ingreep in een operatiekwartier met verdoving en steriele omstandigheden moeten plaatsvinden. Na deze ervaring had ik heel even gewoon een kwaad gevoel over alles hier in Cambodja. En had ik niet veel zin meer om nog naar stage te komen. Ik was en ben nog steeds enorm aangedaan van dit incident.

Vorig weekend zijn we samen met Evy en Karen afgezakt naar het strand. Het was heerlijk even uit het stad te ontsnappen en weer met beide voeten in het zand te staan. We zijn naar Sihanoukville vertrokken met de nachtbus. Al een avontuur op zich! Deze bus bestond uit allemaal bedden, waarvan de onderste bedden (anderhalve vierkante meter per man plaats, rechtzitten was net mogelijk) nog geen eens ramen hadden. Hier mocht je echt niet claustrofobisch zijn!! Ik ben echter volledig fan van nachtbussen geworden! Ik ben namelijk om 20u in de nachtbus gestapt, en gewoonweg wakker geworden toen we ’s morgens in Sihanoukville aankwamen. Heerlijk gewoon! Om daar een ontbijtje op het strand mee te pikken J Met z’n vieren zijn we naar het paradijs, koh rong Samloem vertrokken. Hier hadden karen en ik de laatste keer geen tijd meer voor gehad. Daar aangekomen bleken de verhalen van andere reizigers geen seconde overdreven. Waw wat een puur ongerepte natuur! Visjes die tussen je tenen zwemmen, helderblauw water, stralende zon, parelwit strand en achter ons de echte jungle met lianen zoals tarzan (Karen en Evy hebben deze reeds getest J ) Verblijven in puur natuur heeft natuurlijk ook zijn nadelen. Zo werden Karen en Evy in hun bungalow al aangenaam verrast door een aantal muizen die zich gulzig op de koekjes in Evy haar rugzak gestort hadden. ’s Avonds werd er niet echt gefeest op het eiland, maar werd er gewoon wat samengezeten en gebabbeld met de 20-tal mensen die op het eiland bleven overnachten. Het was super! Karen en ik hebben een kampvuur gemaakt (iets waarvan ik al 3 maanden stond te popelen om te doen J ). Enkel de gitaar werd gemist.

Na dit prachtig weekend was onze laatste week hier in SR aangebroken. Ik moet toegeven dat ik al een brok in de keel krijg, als ik alleen nog maar denk binnen 7 dagen thuis te zijn. Het idee dat ik dit prachtig land met deze vriendelijke mensen en rijke cultuur moet achterlaten gaat me heel zwaar vallen. Ineens in België terug in het werkleven van 12 uren per dag, lessen, werkjes enz. gegooid te worden, zal toch echt een shock geven. Hier is het leven gewoon echt genieten van elke seconde. Elke dag nieuwe dingen ervaren, nieuwe mensen ontmoeten, en vooral niet weten wat de dag of de dag erop brengen zal. Ik had gehoopt dat na drie maanden hier, mijn gevoel van reizen en avontuur, gestild zouden zijn. Maar niets is minder waar! Deze drie maanden hebben mij enkel meer getriggerd en duidelijk gemaakt dat ik echt nog niets van de wereld gezien heb. Als je al de verhalen van die reizigers hoort, gewoon even stoppen met werk, een jaartje vrij nemen en de wereld zien: fantastisch gewoon! En velen beweren dat Cambodja verre van het mooiste is wat ze al gezien hebben. Hoe kunnen wij nu terug gaan naar dat gestructureerde leventje in belgië? Met nieuwe verantwoordelijkheden en vaste uren en niet zomaar de mogelijkheid om even te ontsnappen naar een verre bestemming? Deze stage alsook deze reis, hebben echt mijn ogen geopend voor al het onbekende en mooie dat er nog is. En vooral nog ontdekt moet worden!  Dankjewel aan onze universiteit, maar ook aan Lotte, Béné en karen, want ondanks  dat ik jullie allemaal nog niet zo goed kende is dit avontuur massa’s goed meegevallen met jullie! We delen nu een ervaring samen, die niemand ons ooit meer zal kunnen afnemen. Al zal het snel lijken dat deze drie maanden slechts een droom waren vrees ik J

13-02-2014 om 12:20 geschreven door Ann-Sophie Hufkens