De zoveelste stakingsaanzegging loopt weer eens bij de NMBS. Moeten de vakbonden daar soms een quota halen?

Deze keer zouden het de Antwerpse begeleiders zijn. De korte keringstijden en de werkdruk zouden een probleem zijn. Dat moet iemand me nu eens uitleggen zie. Wordt een werknemer niet betaald om gemiddeld zo’n 7,6 uur te werken. Hoe kan een korte keringstijd dan een probleem zijn.

Voor het overige zie ik tegenwoordig nog weinig treinbegeleiders de vervoersbewijzen controleren. Op het traject Mechelen – Brussel is dat volgens mijn eigen bevindingen bij ca. 2 op de 10 ritten en dat waren allemaal ritten buiten de spits dus dat kan de oorzaak niet zijn. Waar zou die hoge werkdruk dan zitten? OK, op een boemeltrein moet de treinbegeleider regelmatig eens opstaan maar op een IC/IR trein heeft hij meer kans om in slaap te vallen dan iets anders.

Iedere pendelaar ergert zich blauw aan de stakingen bij de NMBS. Maar staan velen onder hen ook stil bij het feit dat ze zelf lid zijn van een vakbond en dat zij daarvoor ook maandelijks lidgeld betalen? De oplossing is nogthans heel simpel: zeg uw lidmaatschap op. Hoe minder middelen de bonden krijgen, hoe minder ze kunnen staken. Zo simpel is dat. Een pendelaar die lid is van een of andere vakbond, pest zichzelf want hij financiert zelf de staking waar hij de dupe van is.

Waar ik nog het meeste een hekel is de mentaliteit van de vakbonden. Alvorens er nog maar gesprekken plaatsvinden, beginnen ze al te dreigen met “hardere acties”. Ik noem dat chantage. Op die basis kunnen toch geen ernstige gesprekken gevoerd worden? Hebben die mensen eigenlijk kaas gegeten van onderhandelingstechnieken of tenminste eens wat cursussen gevolgd? Ik betwijfel het.

Kijk eens rond in de meeste bedrijven. Meestal zijn de verkozenen toch niet de meest performante werknemers (met mijn excuses aan de uitzonderingen) en proberen ze enkel verkozen te geraken om beschermd te zijn. Toppunt is dat het in de meeste gevallen nog lukt ook.

Ik ben zeker geen vakbondshater. In sommige  gevallen (jammer genoeg zijn het uitzonderingen) werken ze mee op een constructieve manier. Die gevallen zijn echter zo schaars dat we het tussen alle onzin niet meer zien. Enkele praktijkvoorbeelden:

-          In een bedrijf  waar ettelijke duizenden mensen werken, kan er geen draadloos netwerk komen omdat een vakbondsafgevaardigde gaat dwarsliggen. Straling van WiFi apparaten is ongezond volgens hem. Zelf loopt hij uiteraard wel met een GSM rond en ik kan me niet voorstellen dat hij niet over straat loopt in een kooi van Faraday. Overal staan tegenwoordig WiFi apparaten.

-          In een bedrijf dat ontstond uit verschillende fusies reeds enkele jaren geleden zijn er zelfs verschillende regimes wat betreft de koffie. Het ene statuut krijgt een kaart waarmee hij gratis koffie kan nemen aan de automaten, andere werknemers dienen te betalen. Om het dan allemaal nog wat complexer te maken, is de koffie tussen 12:00 en 14:00 aan halve prijs. Enig idee wat het kost die automaten te programmeren? Allemaal kosten voor de werkgever dankzij de absurditeit van de vakbondsafgevaardigden.

-          Een bedrijf verhuisd van Vorst naar Vilvoorde. De nieuwe locatie lag 900 meter van het station. De vakbonden verplichtten te werkgever om taxi’s in te leggen om de pendelaars van het station naar het bedrijf te brengen. 2 jaar later was het bedrijf failliet. Dat komt natuurlijk niet door die taxi’s maar het geeft een idee hoe eenzijdig ze denken.

De meeste mensen zijn lid van een vakbond “voor wanneer er eens iets zou gebeuren”. Dan kunnen ze namelijk rekenen op bijstand. Dat klopt. Je hebt recht op gratis juridisch advies en je kan zelfs rekenen op een advocaat wanneer je naar de rechtbank zou moeten. Maar: hoe dikwijls gebeurt dat? Reken eens uit wat je intussen betaald hebt aan bijdragen. Voor dat bedrag kan je waarschijnlijk zelf een goede advocaat inhuren om je rechten te laten gelden.