Twee vijanden liggen op de loer, het zijn Keelkanker en Korsakov. Ze doemen op in angstbeelden. In mijn dromen ben ik dikwijls die hulpeloze man die zonder anderen in meer dan 7 sloten loopt. Ik verdwaal in elke stad, ik raak mensen en dingen kwijt, ik begrijp de dingen niet. Ik heb geen geld meer. Ik ben mijn pasjes kwijt. Ik zoek hulp.

Uiteindelijk word ik wakker, steevast met een droge keel en daarin een irritatiegevoel waarvan ik stiekem denk dat de oorsprong hiervan ligt in mijn gedrag aangaande roken en drinken. "Mensen die vroeger veel gezopen hebben krijgen vaak keelkanker", hoor ik dan een stevige collega stellig steeds opnieuw zeggen.

Ik moet het nu in ieder geval minder aan doen, mijn dromen en mijn lijf waarschuwen me. Ik wil dat ze weggaan. Keelkanker en Korsakov. Oprotten!! Naar Kutkou in de Kaukasus voor mijn part!

Wanneer ik overdag of s avonds op de bank in slaap sukkel heb ik soms dromen die eerder op hallucinaties lijken. Ze zijn echter dan dromen. Een nieuw fenomeen voor mij.

Het leven is goed ; maar niet altijd. Bij de dingen die niet goed gaan denk ik vaker: dit is mijn schuld! Ik had een andere keus moeten maken toen het lot me bracht bij haar waarnaar ik niet opgehouden ben te verlangen.

Angst heeft me altijd weerhouden de dingen aan te pakken die belangrijk voor me waren. En nu. zegt mijn absurde gevoel, gaat alles anders zoals de bedoeling was. Het gezin krijgt tegenslagen te verwerken. Ik had mijn hart moeten volgen en niet mijn hoofd.

Nog moet ik liegen als mensen mij vragen wat er bovenaan mijn bucketlijst staat......