Het valt niet mee. Verliefdheid en liefde die uit mijn relatie met D  voortvloeide lieten me zweven weg van verantwoordelijkheid en trouw. Een geluksbrengend samenonszijn deed me mezelf in hemelsmooi verliezen. 

Liefde bij een brengt pijn bij de ander De ander die ik beloofde,en die mij al jaren en jaren op handen omhoog houdt. Zij die mijn thuis . Zij betaalt de veel te hoge prijs van Verdriet en zich Verraden weten en dreigt zichzelf in een schrijnend wanhopige mist te verliezen. Het is klote om een klootzak te zijn. Om door de brokstukken van je aangedane bestaan te strompelen, het schokkende verdriet te zien dat je hebt veroorzaakt, en dan ook nog alles dat je hebt ervaren als liefdevol hemels geluk kwijt bent De knoop in mijn maag is niet stevig genoeg om mijn vlinders te doen stikken. Maar stikken moeten ze. En niet alleen de mijne. Ook die hele hele mooie van haar. Dat kan ik niet. 

Een prachtgezin en duurzaamheid. Liefde. Geborgenheid. Veiligheid. Zoals het is zo is het goed. En geloof me, er is echt niets te klagen . Maar...

Toch die Ervaringen van puur en stromend geluk . Voelen dat je leeft en opnieuw geboren wordt. Zolang als het duurt...., weet je dan helemaal achterin het achterhoofd waar je er net niet bij kan. En wat daarna? Wakker worden waarschijnlijk ...Dan zal alles Een escape uit het leven van alle dag blijken. Voordat D in beeld was, was er praktisch dagelijks sprake van het kijken naar porno als escape en uitlaatklep. Dat keek ik op de laptop. Ik ‘sloeg veel de hand aan mezelf’ zoals jij het laatst uitdrukte. Dat was niet uit gemis. Het was wel iets waar ik van genoot ; waar ik mezelf ook op kon verheugen. Heerlijk om me geil te maken, mezelf te verwennen.

Aanvankelijk had ik met D een chat-contact zoals ik er meerdere had gehad. Via een spelletje Ruzzle zijn we aan de praat gekomen. Wat babbelen over de woorden die we maakten en de betekenis daarvan. Koetjes kalfjes. Vanaf ongeveer begin mei  2016 was dat . Maar het gebabbel met D ging verder en werd intenser. We bleken veel overeenkomsten te hebben. In eetgewoonten bijvoorbeeld. We hadden aan dezelfde dingen een hekel. We hielden allebei van spelletjes. We zochten elkaars gechat op, want we hadden het leuk met elkaar. Ze vond me bijzonder leuk. Langzamerhand spraken we ook over meer persoonlijker dingen. Wat we deden, hoe we leefden. We werden nieuwsgieriger naar elkaar. We speelden nog wel woordspelletjes op onze smartphone maar niet langer om spelletjes te spelen . Maar om gelegenheid te hebben samen te appen. De apps kregen  langzamerhand, toen we elkaar zo leuk vonden ook een erotische tint.  Ik vond dat opwindend en spannend. We hadden alleen contact via geschreven tekstjes . Ik kon haar naar een orgasme schrijven, en zij mij

Op een onverwacht moment belde ze op. Ik schrok me kapot. Ze belde omdat ze m’n stem wilde horen want ze was daar razend nieuwsgierig naar. Ik nam haar dit kwalijk. Ze zou ze de gedeelde fantasie kapot maken en ik wilde het bij het appen laten, anders zou het te dichtbij komen. Bovendien Elkaar ontmoeten. Was vragen om moeilijkheden. Ik ken mezelf. Ze heeft toen een paar weken niet meer gebeld. We bleven wel appen. Vrijen met woorden. Ik wist niet dat dit zo intiem kon zijn. Maar ze wilde en kon het niet bij alleen woorden laten. Ze wilde me echt. Het was toen al zover dat we konden zeggen dat we een relatie hadden. Zonder dat we elkaar ooit hadden gezien en maar een enkele keer even gesproken. We zijn gaan bellen. We bespraken al onze rare appjes en de gesprekken liepen niet stroef maar vloeiend. Zij vond me heel leuk. Moest erg om me lachen en op de een of andere manier kon ik niet ophouden met praten met haar. Haar stem en haar lach betoverden mij. Weet niet hoe ik het anders kan zeggen. Het waren doorgaans geen diepgaande gesprekken over schuldgevoel en relaties. De gesprekken kenmerkten zich door luchtigheid, levendigheid, fantasie, en humor. We konden breed uitweiden over kleine details tot diep in het absurde. We vulden elkaar in onze fantasie. Daar genoot ik van. Ook als we gingen slapen ( wanneer ik dienst had en op m'n werk sliep) hielden we absurd soms de gesprekslijn open. Om elkaar in de slaap te horen ademen en het gevoel te hebben dicht bij elkaar te zijn Ik werd verslaafd aan het contact met haar. Dat is niet zomaar een zinnetje. Ik was verslaafd

In de persoonlijker gesprekken bleek dat ze een kwetsbare vrouw was. Een hert, op haar hoede om te vluchten. Bang voor teleurstellingen en pijn. Ze heeft veel persoonlijk verlies geleden. Haar grootste verlies was dat van haar zusje in een verkeersongeval. Ze lijdt aan een vorm van reuma. Ze was met de verkeerde man getrouwd..

Ik miste haar wanneer ik een dag geen contact met haar kon hebben. Ik greep alle momenten aan dat het mogelijk was haar te appen of te bellen. Zocht ook die gelegenheden op. Tijdens wandelingen of in de auto.  Nog steeds wilde ze me heel graag zien. Zei dat ze zonder dat het niet vol zou kunnen houden contact te hebben. Vrijen met woorden is eigenlijk raar. Dat was ook zo. 

We besloten af te spreken. Hoe zou dat zijn? Ik zei dat ik niet wilde vrijen. Elkaar ontmoeten oke. Kijken of dat het klikt, want voor hetzelfde geld zouden we ontzettend op elkaar afknappen. Daar moesten we rekening mee houden. Ze zei dat uiterlijk voor haar niet zo belangrijk was. We hadden inmiddels 4 maanden contact *

 De ontmoeting met haar aan het strand was heel bijzonder. Nooit eerder had ik zoiets aan de hand gehad maar er wel vaker over gefantaseerd. Een date met een vrouw die je nog nooit had gezien! Hoe spannend was dat.  Daar was ze. Aanvankelijk zouden we elkaar tegemoet lopen aan de zee en elkaar zo ontmoeten, maar de locatie waarvandaan we zouden lopen was niet helemaal goed , Op de duinovergang van het strand aan de Savornin Lohmanlaan stond ik. Een leuke sexy vrouw kwam in naar boven gelopen. Te mooi voor mij. Dacht ik. Ook iets langer in centimeters dan ik. Heel even was het wennen en ik wist niet goed wat ik met de komende uren aan moest vangen.  Ze draaide haar hoofd even weg van mij .Ik legde dat uit als: Wat MOET ik met die man!?  Maar later zei ze dat dit was omdat ze zich schaamde voor al de schaamteloze gesprekken die we hadden gevoerd . Ze wis zich ook even niet goed een houding te geven. Ik ontpopte me als een soort strandgids, maar dat duurde niet langer dan twee minuten. De eerste blikken van haar naar mij en de eerste stoeierige aanrakingen lieten meteen alle remmen los gaan. Eindelijk na vier maanden waren we bij elkaar!!. We vierden het! Rolden samen over het strand!. Dolgelukkig verliefde puppies. We zoenden en kusten en bleven zoenen en kussen. Ik ervoer geluk zoals ik niet meer wist dat het bestond. Ik voelde dat ik leefde en voelde me opengaan. Opnieuw geboren worden! Ik kreeg lucht. Het stroomde. Geluk en liefde. Het voelde alsof we er voor elkaar waren. Ik was verkocht. Zo compleet verliefd

 Hoe erg moet dat voor je klinken . Alsof ik dat niet met JOU heb gehad!Jawel, in onze verliefdheidstijd, vast. En hoe heerlijk en verliefd hebben we door de jaren heen gevreeën!! Maar de werkelijke passie.....Nu voelde het als nieuw! Ik kon van deze ontmoeting onmogelijk spijt hebben want ik heb het als heel mooi ervaren. Net als zij. Blije kinderen. Dat waren we. Uitzinnig van vreugde en geluk. Haar ogen straalden en raakten me in mijn hart. We voelden elkaar aan. We vermeden moeilijke gesprekken. De tijd die we samen hadden wilden we vooral van elkaar genieten. We creëerden onze eigen universum. Zij was er. Ik was er. De liefde was er. We waren een beetje gek. Niets moest dat verstoren. Met elkaar naar bed gaan kon niet uitblijven. Op een volgende afspraak. 

Ontmoetingen later waren voortzettingen van dit gevoel. Ik voelde me zo gelukkig!! We vrijden vol passie en intens. Wat kan ik ervan zeggen? Alles was romantiek. We leefden een sprookjesfilm. Gedoemd om ooit stuk te gaan, maar daar dachten we niet over na. Er was alleen maar het moment nu. Onbevangen onbesuisd. Kun je je daar als mens lekker bij voelen? Ik wel. Het gaf een vrijheidsgevoel. Van D kun je zeggen dat ze in vergelijking met jou misschien meer een natuurlijk soort jois de vivre heeft, een zekerige luchtigheid. Speelsheid. Ze is impulsief , heeft fantasie en kan mij hierin aanvullen, en ze heeft dezelfde humor. Maar het vrijen met deze lenige vrouw die spannende dingen opzocht maakten me zo zo zo zo. Droom die werkelijkheid werd. Ik voelde me blij en gelukkig na elk contact dat we hadden. Ook als we alleen hadden ge-appt. Ze kon me opladen. Na contact met haar was het weer goed. Ik voelde me ontzettend gevleid. Zij was veel jonger dan ik. Ze hing aan mij. Ze hield zoveel van me. Wilde niets liever dan mij. Hoe is het mogelijk! Een mooie vrouw! En ik vond me zelf zo’n onbeduidend mannetje. Hoe vaak heb je het niet tegen me gezegd dat ik voor je bijzonder was!! Maar ik had het nog niet eerder van een andere vrouw zo gemerkt. Dit heeft het contact met D me gegeven. 

 Je zegt: Ben ik niet genoeg? Ga je daarom naar een ander? Ik geloof daar niet zo in. En als dat zo zou zijn zou je dat ook kunnen zeggen van al die keren dat ik naar porno keek. Het heeft niets met enige tekortkoming van jou te maken denk ik. Ik kan moeilijk van je verwachten dat je elke dag opnieuw zo verliefd op me bent als die eerste keren. Maar eerlijk is eerlijk, en dat weet je ook, de laatste jaren was het nieuwe er wel vaker van af en leken we wat in te kakken. Wat kun je in z’n algemeenheid nou nog méér voor me zijn? Sinds je weet van D. is onze relatie zelfs opgebloeid. Seksueel heb ik zeker sindsdien absoluut niets meer te wensen bij je. Is er zelfs sprake van vernieuwing na al die jaren!! Hoe heerlijk is het om met je te vrijen!! Ik sluit niet uit dat onze relatie zich door wat er gebeurd is kan verdiepen. 

. 

Bovenstaande is niet helemaal waar. Je gaf jezelf meer omdat je niet onder wilde doen. Je wilde laten zien dat jij ook heel sexy was. Er was een strijd en een konkurentie losgebarsten die nog jaren en jaren zou duren en tol van je zouden vergen. 

Het vanzelfsprekende vertrouwen was weg. En daarmee een heel groot deel van het fundament. Noodgrepen. Het was een zeer hoge prijs.

Nadelen   *De moeite en de spanning om te organiseren dat D en ik elkaar ergens in het geheim konden zien was een crime. Alles wat een mens doet of laat is ook overal terug te vinden!! Ik vond mezelf ook soms een klootzak. *Niets kunnen delen met anderen. Terwijl het hart vol is. *Veel met m’n mobieltje in de weer zijn. Er minder zijn voor de mensen om me heen. Je eigen vrouw en kinderen. Me daar schuldig over voelen. Het in het geheim appen, telefoneren, en ontmoeten was een onafgebroken stress- en zenuwengedoe. Dingen te moeten verbergen voor je voelde vaak beroerd. Ten opzichte van jou was ik niet eerlijk, en dat had juist altijd zo hoog in het vaandel gestaan. Het voelde niet fijn. De vrees betrapt te worden was vaak aanwezig. Ik hield mezelf voor dat ik D in het geheim zou kunnen blijven zien, maar wist in het achterhoofd ook wel dat het ooit uit zou komen. En wat dan? Het verdriet dat ik je zou doen.. Ik wilde er niet aan denken. Ik ging egocentrisch voor mezelf en schoof verder alles voor me uit. Thuis wilde ik er voor mijn gezin zijn. Voor jou en de kinderen. Dat lukte me ook vaak en dat deed me goed. Het leek te combineren!! Zolang ik een goede echtgenoot voor je kon zijn zou ik me minder schuldig hoeven te voelen. Maar ik kon het niet goed volhouden. Ik begon thuis ook vaker weg te dwalen en daarmee kwam schuldgevoel. Ik zag mezelf append bezig als een onbetrouwbare klootzak. En dat was ik op dat moment ook. Vrijen met je Ingrid, was wel altijd vrijen met JOU. Maar jij kreeg achteraf beelden. Beelden van mij samen met D Je voelde altijd piekfijn aan wanneer ik aan haar dacht. Dan kreeg ik steevast de vraag: “waar denk je aan?” Honderden keren denk ik , en altijd dacht ik aan D. Maar dat zei ik niet

 Toen je me betrapte was dat natuurlijk verschrikkelijk. Het was het begin van het eind van het sprookje. En nu er een bres in was geslagen en het wantrouwen van jou in mij was aangewakkerd kon ik het beste schoon schip maken. Ik kon me niet schamen en dat vond ik erg voor je. Ik had zo graag willen zeggen dat het een misstap was. Een slippertje. Een onnadenkend iets. Dat het niets te betekenen had. Dat het over was. Dat het niet meer zou gebeuren. Dat ik dom was geweest. Maar ik had geen spijt. Hoe verschrikkelijk graag ik dat ook had gewild. Want het verdriet dat ik je doe verdien je niet. Ik houd van je en we hebben het goed samen. Nu maak ik alles, alles, kapot. De impact ervan dringt nog niet in alle volheid tot me door. Want wat we hebben...(in ieder geval hadden) was een veilige haven bij elkaar, een thuis. Een vanzelfsprekend vertrouwen. We zijn een stel dat goed met elkaar omgaat. Zo was het altijd. Meer dan 35 jaar lang. Nu niet meer. Kijk naar het verdriet in je ogen en je gezicht. Verdriet kan tekenen, je schokkende schouders, je vertrouwde baken en je houvast kwijt. Je kunt je nergens meer op concentreren. Ik zie het allemaal. Ik heb je veel aangedaan. Flitsend konden we het de laatste jaren echter niet noemen. Dat kun je ook niet verwachten na al die tijd. Het leven kan ten opzichte van elkaar de laatste jaren wat ingedut zijn. Vooravond: Ik achter de computer. Jij achter de TV. Soms kan ik er voor kiezen dingen niet te vertellen omdat ik je reactie wel kan voorspellen. We willen niet teveel over ons werk praten omdat we werk en vrije tijd willen scheiden. Dat we allebei dezelfde werkgever hebben is wat dat betreft niet echt een voordeel. De dagen en de avonden begonnen veel op elkaar te lijken. Alles werd gewoon. We beseften dat onze relatie en de manier waarop we leefden een ‘boost’ nodig had. We dachten dit te kunnen te bewerkstelligen door meer uit te gaan en onze sociale contacten meer aan te halen. Maar vernieuwing bracht dat niet echt. Je kon ons blijven uittekenen. In de na-avond op de bank met de afstandsbediening van de tv binnen handbereik. Rokend en drinkend. Daarna te moe om (eenmaal in bed) wakker te blijven. Dat gold vooral voor mij. De kinderen brachten de levendigheid en frisheid in huis. Gelukkig. Als gezin doen we het prima! Bij mannen kan tegen de tijd dat de kinderen het huis verlaten het gevoel om de hoek kijken dat men ‘midlife-crisis’ noemt. Wat ga ik doen met de rest van mijn leven? Misschien dat dit een rol heeft gespeeld bij mijn hang naar iets buitensporigs/ seksueels. Maar dat geloof ik niet. Ik kende dat gedrag van mij al. Zoals gezegd spitste zich dat tot dusver echter alleen ‘onschuldig’ toe op porno. Jij bent er voor mij altijd geweest. Je was alles tegelijk: moeder, minnares, vriendin, gesprekspartner, adviseuse. Moeder van onze kinderen. Steunpilaar van ons prachtig gezin. In al die rollen ben je geslaagd. Je hebt me nooit nooit laten vallen. Altijd meegedacht Het gevoel waar ik dan wel eens mee kon zitten, naast alle goeds, was...en waar blijf IK nou? Je weet dat ik een onmogelijke gebruiksaanwijzing heb en niet trots op mezelf kan zijn, of mezelf echt kan waarderen. In mijn ogen doen anderen het al snel beter. Jij hebt het in mijn ogen ook beter voor elkaar in je hersenpannetje: je kunt structureren, organiseren, vooruitzien, inspelen. Je bent beter in jezelf uit te drukken. Beter in je werk, beter met dingen te regelen voor de kinderen. Creatiever, sneller, handiger. Ik heb soms het gevoel aan het leibandje te lopen. Ik wil me weer eens man voelen. De onuitputtelijke energie die je er in hebt gestoken om me in te laten zien dat ik de moeite waard ben kwam soms binnen. Maar niet voor lang. Ik lijd niet onder mijn gevoel. Dat is te veel gezegd. Maar ik geloof wel dat ik een beschadigd mens ben. Dat gevoel van mij zal dus in elke relatie vroeg of laat de kop opsteken. Vaak kijk ik naar je en dan zie ik je bezig en dan voel ik dat ik van je houd. Dan weet ik dat ik je niet kwijt wil. Je bent lief, knap. Attent. Toen je 50 jaar werd heb ik gezegd in een speech wat je voor me betekent. Ik ben je dankbaar voor alles wat je voor me gedaan hebt En ik denk zeker te weten Ingrid dat ik na twee weken zonder jou met hangende pootjes bij je terug zou komen. Me ten volle besef hoe rijk het leven met jou is. Hoe heerlijk we het samen kunnen hebben. Ik zou weer voelen wat het is je echt te missen. Je aanwezigheid. Het is niet vanzelfsprekend wat we hebben. Ook al leek het zo. Het is bijzonder. Het is heerlijk om dat weer zo te voelen. Dit kan ik nu zeggen, want op het moment dat ik dit schrijf voel ik dat ook zo. Hoef ik niet weg om dat te voelen. Hoe je je nu opstelt naar mij toe vind ik van een kracht en liefde getuigen die me net zo raakt. ( 18 nov) Het wisselt. We moeten een nieuwe weg zien te vinden. Kun jij leven met wantrouwen? Kan ik leven met aangedaan verdriet?