In de kantlijn: Nieuwe media en democratie in China
Net op de dag van de deadline van de blog lijkt het erop of China heeft het erom gedaan. In het gastcollege van professor Arrifon hebben we gezien dat de Chinese overheid de internetvrijheid in China aan banden heeft gelegd. Zopas is bekend geraakt dat die regels nog strenger zijn geworden. Surfers moeten hun volledige identiteit prijsgeven bij hun provider. Wie er meer over wil lezen kan op volgende links terecht:
Al grasduinend door de vorige blogs gaan we in deze syntheseblog na hoe de journalist van morgen de nieuwe media in zijn beroepsactiviteiten kan gebruiken.
De journalist van morgen heeft een eigen blog en Twitteraccount
In de vorige blogs hebben we gezien dat een journalist zichzelf moet verkopen omdat het slecht gaat in de printsector, mede door de afnemende reclame-inkomsten. Journalisten met een eigen blog kunnen zichzelf in de kijker zetten door hun ongezouten mening te ventileren. Ook Twitter is een onontbeerlijk medium geworden voor de journalist: hij kan zelf zijn volgers live op de hoogte houden van het laatste nieuws waardoor de nieuwsconsument het nieuws sneller te weten komt en via Twitter kan de journalist ook zelf nieuws binnenkrijgen. Wanneer een journalist een hele resem mensen volgt kan hij ten eerste als eerste op de hoogte zijn van het nieuws, want veel bekende personen tweeten hun nieuws omdat dat sneller is en een groter bereik heeft dan bijvoorbeeld een persconferentie. Twitter is ook een handig middel om jezelf als journalist in de kijker te zetten: wanneer je als journalist veel volgers hebt op Twitter is een redactie misschien meer geneigd om jou aan te nemen omdat ze dan een populair en bekend persoon inhuis halen. Het principe van crowdsourcing werd in een van de vorige blogs ook aangehaald: wanneer een journalist reacties of getuigenissen nodig heeft voor een reportage, maar moeilijk de geschikte personen vindt, kan hij een oproep doen aan zijn volgers die die oproep eventueel kunnen retweeten. Dat bespaart de journalist een hele hoop werk en tijd.
De journalist van morgen blijft bij zijn leest
In de vorige blog was ik pessimistisch over de toekomst van de crossmediale journalist die naast journalist ook cameraman en geluidsman was. Economisch gezien is een crossmediale journalist interessanter voor een redactie dan een monomediale omdat zo het werk van drie mensen gedaan kan worden door een persoon, wat dus ook betekent dat er minder mensen en ook minder loonmassa nodig is. Wanneer een redactie echter alleen wil kijken naar de kwaliteit van wat ze brengen, is het beter om toch drie specialisten puik werk te laten leveren dan een persoon drie halve werken. Het is onnodig de werkdruk te verhogen, de kwaliteit te verminderen en te zoeken naar praktisch onmogelijke oplossingen.
De toekomst is (nog) niet voor de crossmediale journalist
In het slotdebat werd gediscussieerd of in de toekomst een journalist tegelijk ook cameraman en geluidsman moet zijn. Voor de ene is het een utopische gedachte omdat dat ten koste gaat van de kwaliteit van de reportage en omdat zes ogen gewoon meer kunnen zien dan twee. De andere is dan weer van mening dat het een proces is dat reeds aan de gang is en dat de economische situatie mediahuizen ertoe verplicht om slechts een journalist al het werk te laten doen. In deze blog leg ik graag uit waarom ik mij bij de eerste mening aansluit. Allereerst is de werkdruk van de hedendaagse journalist veel te groot om daarbij nog eens de taken van een camera- en geluidsman over te nemen. In het boek Journalisten. Profiel van een beroepsgroepvan Paulussen en Raeymaeckers (2010: 69) staat een enquête vermeld van het Center for Journalism Studies waaruit blijkt dat maar liefst 32.2% procent van de ondervraagde journalisten ontevreden is over de werkdruk. Dat lijkt niet veel, maar in die enquête is het wel het aspect van de job waar de journalisten het meest ontevreden over zijn. In het boek Journalistiek . Inleiding tot het vak van Goris en Delforge (2012: 137) wordt ook ingegaan op de werkdruk van de journalist. Volgens het boek heeft 20% van de journalisten een verhoogd risico op een burn-out en daarmee is de journalistieke wereld de sector die het meest risico daarop loopt.
Ten tweede gaat de kwaliteit van het geleverde werk achteruit. Freelance journalisten hebben niet de financiële mogelijkheden (zeker niet in het begin van hun carrière) om dure videocameras aan te schaffen met bijbehorende monteersoftware waarbij we dan toch al van enkele duizenden euros spreken. Bovendien verwacht de kijker in dit tijdperk van home cinema en breedbeeldtelevisie een hoge kwaliteit (waarom koopt hij anders die dingen?) en die zal zich dan niet tevreden kunnen stellen met tweede- of derderangs beeld- en geluidkwaliteit. Zeker van redacties en mediahuizen verwacht de nieuwsconsument een hoge kwaliteit. Daarom doen ze liever een beroep op mensen die tijdens hun studies jarenlang de knepen van het cameramanvak geleerd hebben.
Ten slotte moeten we ook rekening houden met de praktische kant van de zaak. Het is onbegonnen werk om een journalist een goede reportage te laten maken met een zware camera op zijn schouder en in zijn hand een microfoon. Dat is zeker moeilijk wanneer een journalist een reportage moet maken voor het journaal en snel moet reageren op gebeurtenissen ter plaatse zoals politici die naar buiten komen nadat er een regeringsakkoord bereikt werd en die zich als de bliksem naar hun wagen begeven om de vragen van de journalisten te ontwijken. Waar een crossmediale journalist wel zou kunnen ingeschakeld worden is bij persconferenties: de microfoons worden daar bij de personen die spreken geplaatst, de camera staat op een statief en de journalist kan vanop een stoel vragen stellen.
Aangezien de werkdruk van de journalist van vandaag al te hoog ligt, is het onverantwoord om hem met extra werk op te zadelen. Bovendien zou de kwaliteit van zijn werk erop achteruitgaan en is een journalist zonder cameraploeg op pad sturen bij reportages onbegonnen werk. In dit tijdperk waar de mensen van de media een hoge kwaliteit verwachten, moeten de redacties die kwaliteit blijven waarborgen en dat kan alleen maar wanneer de geluidsman een geluidsman, een cameraman een cameraman en een journalist een journalist is en geen veredeld 3-in-1-pakket.
Bronnen
GORIS, R. en DELFORGE, G., Journalistiek. Inleiding tot het vak, Lannoo Campus, Leuven, 2012, 360 pagina's.
PAULUSSEN, S. en RAEYMAECKERS, K., Journalisten. Profiel van een beroepsgroep. Lannoo Campus, Leuven, 2010.
