Zowel op nationaal als gemeentelijk niveau zorgen de overheden ervoor dat de drempel tussen haar inwoners en de overheid zelf lager wordt door met hun openbare dienstverleningen online te gaan. Layne en Lee (2001) zijn van mening dat de e-overheid in volle ontwikkeling is en ze ontwikkelden een groeimodel waarin ze duidelijk willen maken hoe de e-government in de samenleving geleidelijk aan zijn intrede kan doen. Het groeimodel bestaat uit 4 stappen die Layne en Lee op een x- en een y-as hebben geplaatst. De x-as is de as van de integratie en gaat van een schaarse naar een volledige integratie. De y-as is de as van de technologische en organisatorische complexiteit en gaat van eenvoudig naar complex. De paper en het groeimodel van Layne en Lee mogen dan wel al 11 jaar oud zijn, ze geven een mooi overzicht van de voordelen van het e-government.

Stap 1: Catalogisering
Deze stap situeren Layne en Lee (2001) op de as bij een schaarse integratie en een lage complexiteit. De overheden creëren een eigen website om zo hun inwoners beter te informeren. Die website is vrij basic aangezien de complexiteit laag ligt. Het is dan ook te verwachten dat er binnen die gemeente of deel van de overheid de internetexpertise vrij laag ligt. Er zijn natuurlijk ook veel voordelen aan zo een basis website (anders is het maar te gek om er zo eentje te maken): de inwoners van de gemeente of stad kunnen snel en eenvoudig contactgegevens en andere nuttige informatie raadplegen. Dat bespaart ook de overheden veel werk aangezien ze niet voortdurend telefoons en mails moeten beantwoorden met vragen waarvan het antwoord op de website staat. (Layne en Lee, 2001). Zo weten de burgers bijvoorbeeld waar ze moeten zijn om hun rijbewijs en paspoort af te halen, waar ze hun pasgeboren kind moeten inschrijven etc. Anno 2012 is dit een stap die de meeste steden en gemeenten reeds gemaakt hebben. Wanneer je op het internet de naam van een stad of gemeente intikt, merk je dat die bijna altijd een eigen website heeft. Het is dan ook een kleine moeite (cf lage complexiteit volgens het groeimodel) om zo een website te maken en het geeft een minimum aan informatie aan de burgers die voor hen toch nuttig kunnen zijn.

Stap 2: Transactie
Hiermee bedoelen Layne en Lee (2001) dat de burgers makkelijk administratieve zaken kunnen afhandelen van achter hun computerscherm waardoor ze niet voortdurend naar het loket van hun overheid moeten gaan. Het verschil met de vorige stap ligt volgens Layne en Lee (2001) in het feit dat er bij transactie efficiënt kan gewerkt worden, zowel door de inwoners als door de overheid. Layne en Lee (2001) menen bovendien dat deze stap de eigenlijke eerste stap is van interactie tussen overheid en burgers. Het bekendste voorbeeld van transactie dat wij kennen is ongetwijfeld de TaxOnWeb (www.taxonweb.be) waarbij we online onze belastingaangifte kunnen doen. De overheid lanceerde een filmpje met de instructies om je belastingaangifte via internet te kunnen doen. Dat filmpje kon ik niet terugvinden, maar  in dit filmpje van Zonde van de Zendtijd is het wel geïntegreerd. De efficiëntie waar Layne en Lee (2001) het over hadden is bij deze stap groot aangezien een computersysteem de ingevulde query’s meteen kan verwerken en dit niet meer manueel moet gebeuren door een stads-of gemeentebediende tijdens de werkuren. Voor de burgers is het grote voordeel, naast de afstand tussen thuis en het stad- of gemeentehuis die ze niet meer moeten overbruggen, dat ze niet gebonden zijn aan de openingsuren van het overheidskantoor.

Stap 3: Verticale integratie
Bij catalogisering en transactie bleef de online activiteit van de overheden beperkt tot een orgaan. Bij verticale integratie wordt ernaar gestreefd om ook databases van instellingen die afgescheiden zijn van de desbetreffende overheid te integreren. (Layne en Lee, 2001). In België zou dit betekenen dat databases van lokale en provinciale overheden worden geïntegreerd in de databank van de federale overheid. Dat wil dus zeggen dat lagere niveaus (lokaal en provinciaal) worden samengenomen en geïntegreerd in een overkoepelend niveau (federaal niveau). Het voordeel van die stap is dat veel dingen te raadplegen zijn op een centrale plaats. Volgens Layne en Lee (2001) heeft deze stap vooral voordelen bij interacties tussen de overheden zelf, eerder dan tussen de burger en de overheden.

Stap 4: Horizontale integratie
Bij horizontale integratie ligt de nadruk dan weer op het belang van de burger: bij verticale integratie worden de diensten van de lagere niveaus geïntegreerd in die van hogere niveaus, bij horizontale integratie worden diensten van een niveau gegroepeerd. Alle diensten van de overheden worden hier op een centrale plaats geïntegreerd. (Layne en Lee, 2011).

In België zijn de overheden tot nu toe vooral gekomen tot catalogisering en transactie door de websites boordevol informatie over de verschillende overheden en de TaxOnWeb. Volgens het groeimodel van Layne en Lee kost horizontale en verticale integratie veel technologische en organisatorische moeite. Voor de burgers is een verticale integratie van de verschillende overheidsdiensten handig en efficiënt omdat ze dan op een plaats online alles kunnen raadplegen en in interactie kunnen treden met de verschillende overheden. Layne en Lee (2001) vermelden in hun paper dat er anno 2001 amper eerste aanzetten daartoe zijn geweest in de Verenigde Staten. In België is dit volgens mij nog niet het geval. Indien dat wel zo is: feel free om te reageren op dit blogbericht.

Bron

21-11-2012 om 00:00 geschreven door BramDeSmedt