Mijn 1e Chemo Avontuur.... OK ik kom daar op die afdeling aan: allemaal "kanker" mensen . Eerst een polsbandje met een streepjes-code.... zodat ik zeker niet de verkeerde troep krijg, dan wegen...oh hell.....zo zwaar????????? Dan..... het aanprikken van de portacath. Dus ik draai m'n hoofd opzij want ik hoef niet te zien hoe ze een dikke kromme naald van 3 cm in dat poortje rammen... béétje overdreven.... het deed géén pijn!!! Ongelofelijk... géén pijn!!!
Terwijl zit ik in een kamer met 2 oude wijven die om ter doods bezig zijn over hun shit kanker en dan af en toe zielig naar mij kijken...... ik haat dat, ik ben hier omdat ik moet..... volgende keer mijn i-pod met kei harde muziek en een zonnebril op....
OK eerst bloed afnemen om de bloedwaardes te bekijken: ben ik wel gezond genoeg om chemo te mogen krijgen.... dan een héél dik uur wachten.... Tja madame we zullen nog eens moeten prikken want de bloedplaatjes lijken aan elkaar vast te plakken.... LAP FUCK hier gaan we wéér..... Niets in deze hele rot kankerervaring gaat zoals het normaal gaat....... Dus wééééééér wachten en dan zo na bijna 3 uur: of ik effe bij de dr wou komen: mijn bloedplaatjes zijn vééls te laag en chemo is dus uitgesloten vééls te gevaarlijk.... bloedingen enzo.... Maar geen probleem hoor: morgen (dus da's straks in real time) een beenmergpunctie......
OK wat heb ik dan nu nog extra????? Heb ik leukemie?????? Afwachten tot volgende maandag want dan mag ik terug naar de chemo shit afdeling.... niet voor chemo maar voor de uitslag.
Voila hier zit ik nu achter de pc met m'n kort kopje wilde haren en mijn brains die nu écht helemaal op hol zijn geslagen..... KWAAD!!!!!!
Ik denk echt dat ik gek word : I Think I'm Paranoid .....
Nu moet ik het nog volhouden tot maandag en dan..... Ik wil beter worden maar nu wil ik gewoon effe niets meer voelen.... zal straks wel anders zijn als ze die botpunctie doen: boren in m'n heup... dat heb ik nog niet gehad. Ik neem van te voren wel een kemel van een pil zodat ik gewoon zweef en niets voel.... wil niets meer voelen, geen boos, geen verdriet, geen.... weet ik veel!!!
Niet opgeven!!! Ja ja gemakkelijk praten... 'k weet het niet.... wat zou jij doen?
You can look, but you can't touch I don't think I like you much Heaven knows what a girl can do Heaven knows what you've got to prove
I think I'm paranoid And complicated I think I'm paranoid Manipulate it
[Chorus:] Bend me, break me Anyway you need me All I want is you Bend me, break me Breaking down is easy All I want is you
I fall down just to give you a thrill Prop me up with another pill If I should fail, if I should fold I nailed my faith to the sticking pole
I think I'm paranoid Manipulate it I think I'm paranoid And complicated
[Chorus:] Paranoid I think I'm paranoid
[Chorus:] Steal me, deal me, anyway you heal me Maim me, tame me, you can never change me Love me, like me, come ahead and fight me Please me, tease me, go ahead and leave me
Bend me Break me Anyway you need me As long as I want you baby it's all right
Bend me Break me Any way you need me As long as I want you baby it's all right.
Geen orginele titel, ik geef toe. Ik had er een draai aan kunnen geven en er iets sensationeels van kunnen maken: ik begin het gevecht met kanker of Ik vlieg erin... maar ik ben momenteel een béétje uitgeblust... is dat nu met een -t of een -d: zal mij een zorg wezen. Ik heb alles klaar gezet voor mijn grote chemo dag van morgen: mijn pilletjes tegen het "spouwen", ontsmettinsspul voor mijn mond (zal veel helpen want ik heb nu al een aft) mijn I-Pod met aggresieve "ik ben kwaad" muziek, de Humo en nog wat andere lectuur, een zalfje om mijn portacath te verdoven voor ze die aanprikken en vooral één héél groot ei in mijn broek: IK BEN BANG. Na 3 maanden sukkelen en telkens weer opnieuw eraan beginnen, na 2 anti-biotica kuren met penneceline (= equivalent van JAVEL), 3 volledige narcoses en héél véél pijn ben ik nu dus kapot kapot en zo heel erg moe en nu "mag" ik aan mijn onkruidverdelgerskuur beginnen. Excuse Me als ik nu niet erg optimistisch ben. Ik luister naar harde muziek zoals Rage Against The Machine : Killing in the Name of en brul mee met de tekst: And now you do what they told you....Fuck you I wont do what you told me!!!!!!!!!!!!!! Ik dans in mijn keuken op blote voeten met mijn ogen dicht....en laat me dan écht meevoeren, schud mijn kont (en gelukkig is die mooi en stevig, een voordeel van al het lopen) en krijg kiekevel en een stijf tepeltje in mijn één borst.... gelukkig dat dat nog marcheert En morgen sluiten ze mijn USB-poort aan op de grootste mogelijke chemische troep, grote kuis..... wat er daarna zal gebeuren: ja ik moet het van dag tot dag bezien zeggen wijze mensen mij. Niet té ongeduldig zijn en alles tegelijk willen. Ik wil beter zijn, wéér werken, wéér lopen, wéér leven, wéér bortsen, wéér dromen want dat doe ik de laatste tijd niet meer.... Ik verlang zo erg naar "voelen", knuffelen, beminnen en dit is dan nog beleefd uitgedrukt. Het is gek wat de geest met je lichaam doet en met je "morele waarden". Heb zo 't gevoel dat ik nu misvormd ben.... mijn vrouwlijkheid is aangetast, niet alleen ben ik een borstje kwijt (een handvol ) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw.... Nu even geen grappige anekdotes maar die komen er wel wéér aan en dan zal ik in geuren en kleuren mijn avonturen als Chemo-Lotje opschrijven..... dus lieve mensen....de komedie die nu iets van een tragikomedie heeft zal met volle cynischme weer terugkomen. Nu ben ik alleen gewoon moe... sorry.... nu effe geen rolmodel.....
Weg drain! Welkom chemo!!! Over een dikke 2 weken is 't zover: eindelijk eindelijk krijg ik chemo! Eindelijk troep in m'n aders die me beter zal maken... Eerst wel kotsen en mottig zijn en alles wat erbij zit maar ik kan vechten. Ben zo ontzettend blij en ook wéér kwaad tegelijk.... het heeft zo lang geduurd en nu moet ik nog voor zichtig zijn.... nog 10 dagen anti- shitting biotica (letterlijk & figuurlijk) spauwen zoals mijn dochter zegt dat mijn brains tot in mijn ogen puilen, de aders op mijn voor hoofd zwellen en mijn huig als schuurpapier aan voelt... Who gives a damn?? Not me! Luister naar kei harde muziek, mijn trommelvliezen drummen mee op de bas... Slecht voor mijn oren? What the fuck... ik wil genieten en mijn batterijen opladen en dat doe ik met muziek en een Duvel.... Een vriendin of beter soort collega die ook borstkanker heeft gehad is op een "goesting-naar-Duvel" verslaving na genezen... dus if this is what it takes: HELL YEAH!!! Neem het niet meer nauw met alles wat wel "mag" en wat "maatschappelijk niet verantwoord" is. Ik heb goesting om te leven en elke dag elke seconde wil ik proberen te genieten en als ik daarvoor wat schokerendere vocabularium moet gebruiken... Ik vind het heerlijk om mensen te choqueren, mensen met een stok in hun gat die met hun billen dicht genepen voorbij waggelen, bang om een scheet te laten en zo hun geloofwaardigheid denken te verliezen.... Vorige dinsdag avond heb ik veels te veel gedronken... 't was gewoon gezellig... Eerst 2 West Malle's dan met vrienden 4 flessen witte wijn.... Oei wat was ik toch slecht, écht géén rol model..... ik heb nooit gekozen voor de rol van rolmodel... ben een rebel.... altijd al geweest en een je m'en fou-tist en een anarchistje.... héérlijk schoppen tegen alles en nog wat. En nu ben ik alwéér kwaad en ik mag kwaad zijn, pissed en boos. Héél mijn leven ligt overhoop... ik wil nog zoveel!!! Ik wil vrijen.... serieuze goesting!! Met.... = privé Oei heb ik U nu wééral gechoqueerd? Ik lap nu zelfs regels aan m'n laars die ik zelf besloten had....die ik mezelf op heb gelegd om moreel verantwoord te zijn. Maar als je vecht om te leven ben je niet meer moreel verantwoord. Dan neemt een oer gevoel je over en dan geef je je over aan dat gevoel en dat werkt zo bevrijdend, een hele last van moeten en niet mogen valt van je schouders af. Hell Yeay!!! Géén lieve Liselotte meer, die is vertrokken samen met mijn onschuld en mijn géén borstje.....Pain is an illusion..... Hoe zal de dood zijn? Eng, scary, creepy....alleen en in het niets? Oneindig zoals een echo die niet meer terug keert.... een echo zoals in The Fibonacci in Lateralus....oneindig....... Gulden snede... Als ik dood ga kan ik eindelijk bij de sterren zijn..... eindelijk zal ik "het" dan begrijpen en zijn..... Leef nu!!! Liselotte xxxx
Op wondverzorging geweest in Gasthuisberg: drain blijft zitten, hechtingen idem. Maar ja, ik had dit eigenlijk wel verwacht.... Vrijdag terug en dan is de prof er.... speciaal voor mij! Mijn cultuurtje van het vorige bezoek was niet ok dus...... is niet zo goed. De dr van vandaag zei me: dikke kans dat we de anti-biotica kuur vrijdag zullen verlengen.... drain zal dan ook wel blijven zitten. En mijn hechtingen? Mogen die er dan vrijdag uit? Goh, waarschijnlijk niet.... stel dat je weer een gaatje krijgt. Ja, zo blijf ik aan de gang!! Dus EVEN GEDULD A.U.B. Ha ha ha ha Liselotte xxxx
Vanochtend op "wondverzorging" bij de prof.: drain mag er niet uit..... kultuurtje van vorige week is niet OK. Dinsdag wéér terug...
Ik stond te wachten om me aan te melden en staat er zo'n vet wijf naast me en die zegt ik ben eerst...ikke : ja, dat zal wel! IK WAS EERST!
Ik heb zitten janken. Altijd maar flink zijn... da's niet altijd gemakkelijk.... Dus nu zit ik hier met m'n chaussissen verband rond mijn romp...m'n éne borstje dat pijn doet en mijn géén borstje waar er niets is... en ik barst uit mijn vel van bozigheid. Het is wéér schoppen tegen alles.
Ben te voet naar de Delhaize gegaan met m'n oortjes en m'n I-pod, keihard naar Ledd Zeppelin geluisterd naar Black Dog en Kashmir en aan de kassa 1 oortje uit gedaan. Fuck-it gezegd en me van niets of niemand iets aan getrokken.
Mijn 2e handtasje, dat mijn mama heeft gemaakt: daar zit m'n redon in en je ziet de drain, het tubetje dan zo uitsteken als een tuinslang van onder mijn trui recht dat tasje in. Dan zie ik de mensen kijken en hoor ze denken: bah of ocharme! En ik dan met m'n knal rode jas, knalrode lippenstift en mijn super sexy knal rode handtas op de maat van Led Zep.... iedereen de pot op!
Dacht dat ik alles wel onder kontrole had maar uiteindelijk moet ik altijd en alleen maar wachten.... Letterlijk en figuurlijk. Deze ziekte, deze vloek die over mij hangt verandert heel mijn leven, heel mijn uiterlijk, heel mijn hoofd. Vaak gaat deze vloek met mijn gezond verstand lopen tot ik weg vlucht in een roes van slaap, pillen tegen de pijn en alcohol... allemaal om te vergeten dat ik dit heb, dat ik moet vechten en dat ik verder moet. Ik sta er alleen voor ondanks de hulp van mijn lieve familie, vrienden en hun goede bedoelingen en gedachten en wensen. Ik en mijn lichaam waar ik in vast zit. het is zo vermoeiend vechten. Alsof ik een berg op loop zonder top, geen vooruitzicht, geen doel... Daarom voel ik me vandaag zo kei kwaad en schop ik tegen alles wild in het rond. Wat is dit leven nu? Waartoe is het herleidt??? Een eindeloos wachten terwijl ik juist wil leven en genieten... Ik heb het erg moeilijk met hypokrieten....mensen die klagen om onzole dingen zoals het weer.. het weer is wat het is....
Ik wil leven en soms wil ik dood. Ik wil liefhebben, vrijen met heel mijn lichaam en geest los zijn van dit alles van deze wereld één met alles rondom mij.... lak aan regels lak aan anderen.... hoe zal het zijn als ik toch dood ga? Ooit ga ik dood...maar wanneer?
Nu ben ik moe, doodop. Ik ben niet zielig.
Het lied " EULOGY" van Tool drukt goed mijn frustraties uit.... To ascend you must die:
He had alot to say. He had alot of nothing to say. We'll miss him. I'll miss him.
He had alot to say. He had alot of nothing to say. We'll miss him. I'll miss him. We're gonna miss him We're gonna miss him
So long. We wish you well. You told us how you weren't afraid to die. Well then, so long. Don't cry. Or feel too down. Not all martyrs see divinity. But at least you tried.
Standing above the crowd, He had a voice that was strong and loud. We'll miss him. We'll miss him.
Ranting and pointing his finger At everything but his heart. We'll miss him. We'll miss him. We're gonna miss him. We're gonna miss him.
No way to recall What it was that you had said to me, Like I care at all.
But you were so loud. You sure could yell. You took a stand on every little thing And so loud.
You could be the one who saves me from my own existance.
"I'm too smart when you're invisible by the bone and the symbol on you. So he bashes his skull through the window while over looking the sea. Twilight amber ego. We were amused by this"
Standing above the crowd, He had a voice that was strong and loud and I Swallowed his facade cuz I'm so Eager to identify with Someone above the ground, Someone who seemed to feel the same, Someone prepared to lead the way, and Someone who would die for me.
Will you? Will you now? Would you die for me? Don't you fuckin lie.
Don't you step out of line. Don't you step out of line. Don't you step out of line. Don't you fuckin lie.
You've claimed all this time that you would die for me. Why then are you so surprised when you hear your own eulogy?
He had alot to say. He had alot of nothing to say. He had alot to say. He had alot of nothing to say.
Come down. get off your fuckin cross. We need the fuckin space to nail the next fool martyr.
To ascend you must die. You must be crucified For our sins and our lies. Goodbye!!!
We barely remember, who or what came before this precious moment. We are choosing to be here, right now. Hold on, stay inside... This holy reality, this holy experience. Choosing to be here in...
This body. This body holding me. Be my reminder here that I am not alone in This body, this body holding me, feeling eternal all this pain is an illusion.
Alive....
In this holy reality, in this holy experience. Choosing to be here in...
This body. This body holding me. Be my reminder here that I am not alone in This body, this body holding me, feeling eternal all this pain is an illusion.
Twirling 'round with this familiar parabol. Spinning, weaving 'round each new experience. Recognize this as a holy gift and celebrate this chance to be alive and breathing, a chance to be alive and breathing.
This body holding me reminds me of my own mortality. Embrace this moment. Remember; we are eternal, all this pain is an illusion.
Vorige woensdag 1/07/09 ben ik voor de 3e keer onder het mes gegaan. Het was iets dat ik eigenlijk niet had verwacht maar wat ik toch vermoedde. De vrijdag daarvoor was ik bij m'n prof gegaan voor mijn wekelijkse inspectie van mijn één borstje en blijkbaar groeit het gat dat de tumor en de bloeding achter lieten, mijn "pompelmoes" grotje niet dicht. Ondanks de speolingen, de wieken en mijn onverminderde optimisme blijft dat "gat" er en nog leuker het is aan het groter worden. 'k Kon elk moment een implosie verwachten waarin ik en alles rondom mij zou worden opgeslorpt door dit grote zwarte gat... Dus: chirurgische ingreep onder volledige narcose: even 't gat dicht maken.... olé!!!
Nu zit ik hier achter mijn pc, een béétje mottig en scheel van de pijn. Morgen is het 1 week geleden.
De narcose op zich is niet erg. Het heeft wel iets je zo voelen weg zakken in een zacht pluffig wolkje van welbehagen wetende dat je nu es lekker stoned bent en dat dit niet illegaal is. Maar het is The Moment After, het wakker worden met een doeffe kop, een kloppende pijn en een vieze smaak in je mond. Je keel voelt uitgerokken door de beademings tube (die van mij is trouwens speciaal.... latex vrij ) en je ogen zitten vol plakkende smurie en het liefste zou je ze meteen een badje geven. Maar de pijn... die was deze keer wel heftig, alsof er iemand met een mes in stak telkens keer op keer. Dat was natuurlijk wel zo gebeurd maar toen voelde ik niets en nu was het achter de rug maar die pijn en ik was wél wakker, jammer genoeg! Ik heb dan wat morfine gekregen.... Dus naar huis met een duffe kop van de morfine en van de hitte buiten: 30°C en, save the best for mast: mijn hele borstkas was stevig gebetonneerd met een soort van corset waardoor het heel wat moeite kostte om gewoon te ademen, laat staan eens lekker diep zuchten... wat ik eigenlijk het liefste wou doen: zuchten en zuchten.... wat hadden ze me nu weer gelapt! Natuurlijk had ik wéér een drain maar deze keer was de redon ietsje kleiner, ik zou zelfs durven zeggen ietsje eleganter. Het mooie tasje dat mijn mams voor mijn 1e operatie had gemaakt had ik niet meteen kunnen terug vinden ( later wel en het zat wonder boven wonder in mijn zakje met mijn teokomstige hoofdbekleding dwz de sjaaltje en hoedjes voor kaalkopjes-tijd) dus had ik een mooi plastik zakje met daarop de British Flag Red & Blue assortie met het mooie rood van mijn bloed dat door dit buisje loopt.
Tijdens de afgelope hitte golf heb ik aanderlijfe kunnen ondervinden wat het is om een worstje te zijn, ik barste zowat uit mijn verband van de warmte het zweet en de ambetantigheid. Oh God wat zou ik niet geven voor een heerlijke frisse douche.... 5 minuten max... paradijs op aarde, zeker als je al vanaf 27 April niet meer hebt kunnen douchen
Dan de vrijdag daarop terug naar mijn lieve prof voor... ja juist wondkontrole: alles was goed gegaan tijdens de operatie: wonde schoon gekrabt en gespoeld met quote de prof liters en liters water... er zaten ook bloedklonters in.... Ook werd er een cultuur genomen en op eerste zivht was die steriel. Drain 1 week..... Tja, ik had ook niet anders verwacht... 'k verwacht eigenlijk niets meer, leef van dag tot dag. Moet je ook es proberen is véél minder stress
Vandaag weer naar m'n kontrole ploegje in Gasthuisberg: 2e cultuur= BAD!!! Dus nu neem ik naast de Brufen, de Dafalgan Forte, de slaappillen ook een breedspectrum anti biotica (= hetzelfde als javel kills everything) en oh joepie iets om mijn maag te beschermen. Dat laatste was wel nodig... ik liep rond met her gevoel dat er een baksteen in mijn maag zat en dat komt niet alleen door de stress....
Wanneer ik nu eindelijk chemo krijg? Goh, de prof "zei" een dikke 2 weken na mijn operatie.... maar ja dat neem ik met een korreltje zout....
Het moest maar es wéér tegen vallen.... alhoewel wat zaag ik nu?????
Ik heb tenminste nog een kans om terug te vechten tegen deze klote KANKER..... ook al gaat het via omweggetjes.
Mijn borst is als een kaarsje: er zit een wiek in! Elke dag komt de verpleegster en haalt de oude wiek eruit en spoelt mijn borstje en dan gaat de nieuwe wiek er in.... Het is haast een ritueel en daarna voel ik me proper. Het is niet zomaar een wiek, No Sir het is een veredelde wiek ééntje met AG erin ofwel zilver!!! En één zo'n doos met 5 wieken kost zo'n 28euro.... (van kanker word je arm). Een klein stukje steekt uit mijn borst. Mijn borstje is precies een kaarsje Ik zou er zo een lucifertje tegen houden
Vorige zondag ben ik gaan wandelen in mijn kerk: Buggenhoutbos. De machtige bomen vormen met hun kruinen het gebinte van een kathedraal. Als ik daar wandel kom ik tot rust. This is my church, this is where I heal my hurts. En ergens in dat mooie boom ligt mijn "lees boom". Een mooie eik die een storm niet overleefde en die over een kleine beek is gevallen. Op zijn stam zat ik vroeger vaak en las dan in mijn boek....en dan was (ben) ik vol verwondering over de stille kracht van dat heilige bos en dan stromen de gedachten zo uit mijn hoofd recht in mijn hart en recht op mijn tong. Ik heb daar ook epistels geschreven in een klein notaboekje, op de achterkant van een papiertje... In Buggenhoutbos staat de boskapel, een kapel van 1515 gebouwd in opdracht van een edelvrouw voor haar man die daar tijdens de jacht werd gedood door een everzwijn. Het is een plaatsje van rust en ingetogenheid en van nederigheid voor dit leven. Aan de zijkant is er een "kaarsen plaatsje". Daar heb ik 2 kaarsjes aan gestoken: 1 voor mijn beste vriend opdat hij gelukkig mag worden en 1 voor mij dat ik beter mag worden. Ik heb er ook een grote "Novenen" kaars gekocht van O.L.Vrouw van de 7 smachten.... die brandt nu sinds zondag non stop..... staat in mijn slaapkamer op 'n veilige plaats.... Ze zou aan één stuk moeten door branden zonder te doven.... Als ze dooft voor ze is opgebrand= niet goed. Dan is mijn kaars uit?!
Ik ben moe. Moe van alles. Moe van kanker, moe van pijn, moe van het wachten. Ik ben en expert geworden in wachten. Wachten op de uitdlag, wachten op de dokter, wachten tot ik goed genoeg ben om te starten met de chemo. Mijn énige borst is nog steeds niet in orde na 4 weken van geprik in mijn borst, gefoefel met het de bloed uitstortingen, de pijn van er telkens weer bloed uit te halen. Bloed dat er niet zou mogen zitten. Telkens het mvr niet verschieten er komt een prikje. Nu heb ik hoe ironisch het ook is meer pijn aan mijn échte borst dan aan mijn géén borst. Er zit nu een buisje in mijn borst dat 10 cm diep in de wonde zit. Het is net een rietje alleen is het niet om één of andere exotische cocktail te drinken maar het is een soort afvoerpijpje om alle wondvocht en weefsel en troep naar buiten te laten komen. Mijn énige borst zit vol deukjes en is zo verminkt. Ik herken alleen nog mijn tepeltje dat daar dapper staat als een fier soldaatje....Als de verpleegster mij elke dag komt verzorgen is het een heel ritueel. Met zachtheid en geduld en met tijd verzorgt ze mijn borst. Het spoelen is lekker fris en dan de lagen compressen die mijn borstje zacht inpakken alsof er een beschermend dondsdekje rond zit en daaronder zit dat buisje dat strootje... Net na de behandeling brandt het een beetje en tijdens de dag krijg ik af en toe een felle pijnscheut... maar that's Life. Zoals mijn prof al zei ik doe het met omweggetjes. Ik geef niet op maar nu ben ik gewoon moe en dan ben ik wat verdrietig. Heel mijn leven is overhoop. Alles wat ik voor normaal hield is door elkaar geschud en niets is meer zeker. Ik mis mijn werk enorm. Het geeft me zo'n voldoening. Ik ben een perfectionist en in mijn werk kon ik dat ten volle benutten. Ik had gedacht dat ik tijdens de chemo wel zou kunnen blijven werken maar na de chemo infodag is die gedachte herleidt tot een illusie... Ik zal waarschijnlijk niet echt in vorm zijn... toch is er ergens nog een sprankeltje hoop dat ik samen met mijn werkgever iets kan uit dokteren. Ik zal wel zien. Go with the flow....gemakkelijke gezegd dan gedaan. Dus vandaag allez nu een dipje en ik moet nog aan het zwaarste beginnen... chemo en dan bestraling. Geen vakantie voor mij maar ik ben zeker niet de enigste. Ik zou het hier ook eens wat willen kuisen. Overal zie ik stofvlokken en vlekken op de vloer en stof op de kasten en vieze ruiten. En hoe zit het met het eten als ik chemo heb. Ik zie mezelf niet echt koken...iets wat ik nu al niet graag doen. Het liefst stopte ik mijn diepvries vol met kant & klaar maar da's niet erg gezond. Vriendinnen hebben gezegd dat ze dingen zouden koken en dan kan ik ze invriezen maar dat moet ik dan vragen en dat is iets wat erg moeilijk ligt bij mij. Ik heb het erg moeilijk om hulp te vragen.... heb het altijd alleen gedaan. Ik zal het toch moeten. En dan mis ik mijn kinderen. Gaston is bij zijn papa want hij heeft examens en Charlotte zit in Gent en is daar haar leven op te bouwen. Ik ben bang dat als ze naar huis komen ik niet voor hen kan zorgen, ik voel me een ellendig slechte mama. Een mama met een stigma. Soms voelt het alsof er in het groot KANKER op mijn voorhoofd staat gebrand. Zeker straks als ik kaal zal zijn door de chemo dan zal ik wel van die blikken krijgen van hoe zielig en die gaat dood. Ik haat kanker. Kanker is een woord dat geassocieerd wordt met dood. Nu ben ik dood op. Maar ik geef het niet op. Liselotte niet opgeven!!!! Door gaan!!! Help! Liselotte x
Vrijdag 12 juni heb ik mijn poort catheter gekregen. Ik was erg bang voor de plaatsing want is met plaatselijke verdoving en ik heb al zoveel pijn gehad..... maar het viel erg mee. De chirurg was een vrouw en ik heb haar de oren van het lijf gevraagd over wat ze ging doen en dat ik bang was... ze heeft me alles uit gelegd..... catheter zelf is 30 cm en zit via een grote ader tot in m'n hart. Het poortje zit onder mijn rechtersleutelbeen tegen mijn schouder. Ik heb een stijfe schouder arm en voel dat er iets zit... dat gevoel zal weg gaan....
Ik noem het mijn USB poort en grap met Gaston mijn zoon dat ik nu zelf vanalles van de pc kan downloaden! Super mama!!!
Voor de plaatsing had ik wondverzorging door....mijn prof. Links bij mijn géén borst zat haast geen vocht maar ja ik was er nu toch dus dat heeft ze even weg gehaald enhet voelde niet meer raar aan. Ja ik masseer me nu 2 keer per dag vertelde ik trots. Dan hebt U het geaccepteerd? Euh ja?! Dan mijn rechtse borst......niet weer prikken he? Hebben ze op de vorige wondverzorging dinsdag al gedaan.... Nee niet prikken maar wel spoelen. Er komt troep uit dat gaatje. Het is zo groot dat er een rietje in kan. Het spoelen was lekker fris.
Nu komt er elke dag een verpleegster langs die mijn borstje kmt spoelen.... Mijn borstje is bijna weer op gewone "size" maar er is wel een deukje in waar de kanker zat.....en er kan een rietje in 10cm diep.....maar het is niet om een cocktail uit te drinken.....
Ik ben op dinsdag 9 juni op bezoek gegaan bij mijn atletiek club AC-Lebbeke. Wat deed dat deugd. Iedereen was zo blij om mij te zien en ikke om hen allemaal terug te zien. Wat heb ik toch veel vrienden die écht bezorgd zijn over mij! Het was mooi weer dus heb ik eerst buiten bij de piste gezeten en al die atleten voorbij zien lopen op de piste, op de finde piste, hun rondjes, versnellingen enz; Daarna in de kantine lekker lang bij babbelen!!! Dit is zo belangrijk!! Ik voelde me compleet gelukkig en zo vrolijk. Wat hebben we gelachen!
De zondag daarop naar Buggenhout bos want daar lopen we elke zondag. Voor mij is dit bos een soort tot rust komen. Vroeger toen ik met mijn toenmalige lief naar daar kwam en ik nog niet liep, wandelde ik daar. Er ligt daar ergens een boom over een piep klein beekje en daar ging ik dan opzitten met een boek over filosofie en dan genoot ik oneindig. "This is my church, this is where I heal my hurts" Die boom ligt er nog en elke keer als ik er dan later zelf voorbij liep .... da's mijn boom! En terwijl een deel van mijn vrienden aan het lopen zijn gaat een deel met mij al een tasje koffie drinken. Gezellig bijbabbelen!! En dan komen de lopers toe en dan trakteren! En ik mag maar niet!! Luckske trakteert mij dan 2 boterhammen: een donkere Westmalle; LEKKER!
Op vrijdag 5 juni wondverzorging en mijn prof zou die komen doen. Ik blij...... zie ik haar eindelijk nog eens terug en kan ik meteen vrgane wanneer ik 2 nieuwe borsten kan krijgen. Natuurlijk het liefste zo snel mogelijk.
Mijn prof komt binnen: aan mijn linkse géén borst zit heel veel lymfevocht. Dta wordt vakkundige weg gehaald met een grote spuit. Op het einde duwt en wrijft de prof heel hard over mijn géén borst. Brr dat is een gek gevoel laat ik weten.... ah mevrouw, U hebt dat zeker nog niet gedaan he? Euh nee... Dat komt ervan! U moet dat elke dag doen verschillende keren met een creme nivea ofzo en niet zachtjes strelen maar echt goed wrijven, masseren.... OK prof zal ik doen. dan mijn rechtse borst: dat ziet er niet goed uit!! Daar moet ik ook in prikken. Mevrouw goed stil blijven liggen. Dan de naald in mijn borst en ik wip tegen alle wil en dank toch een halve meter omhoog van de pijn en de schrik! Daar haalt de prof heel veel oud bloed uit van na mijn 2e operatie. Prof ruikt aan dat bloed.... stinkt niet dus waarschijnlijk géén ontsteking. Toch maar een staaltje naar het lab, je weet maar nooit. Dan word ik vakkundig ingepakt. Als ik even later voor het bureau van de prof zit wat duizelijk en misselijkvan de pijn vraag ik met een piep stemmetje wanneer ik mijn nieuwe borsten kan krijgen...... Mevrouw eerst overleven!!! Dat is nu het belangrijkste, over 1 of 2 jaar kan daar aan begonnen worden..... Ikke: OK prof.... Liselotte xxx
Op donderdag 28 mei naar de plastische chirurg geweest: 2 nieuwe borsten bestellen. Daar zat ik dan op de onderzoekstafel met ontbloot bovenlijf en een man die naar mijn géén en mijn één borst aan het staren was. Cup B zei hij nadat hij mijn buik had bestudeert en hetaantal lappen huid en de hoeveel vet aan het berekenen was. Cup B dat kan ik er wel uithalen. Nu heb U een véél grotere maat?! Tja mijn één borts is nog gezwollen van die 2operaties en doet nog pijn... B is ok voor mij, zelfs A als ik maar gewoon weer borsten heb eigen borsten. Mijn één borst wil ik ook weg want daar heeft kanker in gezeten en ik wil niet meer al die ellende mee maken van masectomie chemo en bestralen. Ja dat begreep de dokter. Het beste is dan dat je na de chemo je één borst laat leeg halen zodat die niet bestraald moet worden, dan is de huid goed om mee te werken. Ik hoorde het voor de zoveelste keer donderen in Keulen! Ja dat laat ik toch "effe" doen, is een peulenschil! Was die op zijn kop gevallen ofzo?! Vervang de hele handel maar als ik op de plaats van mijn géén borts wel een borst krijg en doe dan meteen die andere maar. Tja dat moest ik eerst dan met de prof overleggen. Ik moet dat overleggen? Ik ben toch geen specialist? Kon hij dat beter niet zelf doen? Nee nee is best als de patient dat doet. En hoe zit het dan met de communicatie???? Gewoon terug bellen naar het secretariaat van plastische en dan zullen ze een datum geven.... pffff!!!!!!!! Dus ik ging naar huis zonder datum iets wat ik stijfkopig als ik ben in orde wou hebben als ik aan de chemo begon.... Communicatie is daar blijkbaar ook een probleem! Liselotte x
Eindelijk.... sexy bh-tjes gaan uitzoeken!! Dat dacht ik toen ik met mijn moeder onderweg was naar een "speciale" winkel waar je "speciale" bh-tjes kunt kopen voor "speciale" één-borstige vrouwen. Ik had al visioenen van knal rode kanten bh-tjes, lekker vrolijke kleuren die mij ook vrolijk zouden maken en waardoor ik me ietsje meer vrouw zou voelen. (Zeker nu ik zo lang had moeten wachten want mijn drain heeft er toch bijna 5 weken in gezeten, hing in mijn weg, vergat ik soms en dan sleepte hij achter me aan en kreeg ik een rukje...oh shit ja mijn drain... Dat spannend afwachten tot ik tot min 25ml zou zitten...en dat lukte maar niet. Dan maar een beetje foefelen, dat kan ik goed... weg drain!) Dus sexy-bhtjes: dat is dus dik dik tegen gevallen. Ik werd daar weer gekonfronteerd met mijn géén borst en met mijn nog steeds gezwollen één borst. Boma dingen.....geen ander woord kan deze het beste beschrijven. Elke keer passen, pijn en dan in de spiegel kijken... heb ik na 1 keer niet meer gedaan. Ik had geen behoefte om me eigenste ik te zien..... Resultaat: 1 champagne kleurige bh en 1 roze kanten bh: allebei modellen die ik mijn oma niet eens zou laten dragen... Liselotte niet overdrijven!!! En géén één rode bh in heel de winkel of in heel het assortiment. Jongere mensen worden niet verondersteld borstkanker te krijgen! xx Liselotte
Alweer een tijdje geleden.... ik had gewoon géén zin en stelde het schrijven telkens uit. Ondertussen al héél véél mee gemaakt maar nog niet begonnen aan de chemo... Ik ga mijn missing info in stukjes , hoofdstukjes schrijven om alles een beetje duidelijk te houden. x Liselotte
Dank jullie allemaal voor de steun, de liefde en de vriendschap... Dank je mama en papa, mijn lieve Charlotte en Gaston, al mijn lieve vrienden en collega's. Mijn loopmaatjes, mijn jeugdvriendin, de dokters, de verpleegsters.... iedereen die me helpt en me aanmoedigd, die mee vecht, duimt voor mij..... zonder jullie zou het nog véél moeilijker zijn.... Ik ben zo blij en voel me gezegend......
Reflecties, het zou de titel van een film of een mooi boek kunnen zijn. Of een muziekstuk...Maar het is gewoon een woord voor mij dat een kalmerende werking heeft. Reflecties, het terug denken aan , het nadenken over...
Ik ben een tijdje uit de "running" geweest. Klein probleem gehad vorige woensdag 13/06. Een bloeding in mijn enigste borst. Zoiets komt één keer op de 5 jaar voor dat je een bloeding krijgt 2 weken na de ingreep...natuurlijk had ik weer prijs...pfff! Mijn borstje veranderde van een gezonde cup C naar X in 10min. Net een bowling bal zo hard. Ik was zo plat als een vijg één kant en Dolly Parton aan de andere kant... Maar het dééd wel ontzettend veel pijn. Naar mijn huisarts gebeld: neem een dafalgannetje en hou er een icepack tegen... Had ik dat gewoon gedaan dan was ik allang ontploft... Nee dus naar spoed eerst in Bonheiden naar Imelda want ik kon niet meer van de pijn en Gasthuisberg leek toen wel aan het andere eind van de wereld. Daar meteen infuske tegen de pijn en wachten, wachten.... dat is beslist één van mijn specialiteiten....maar dan wel passief hoor! Enfin echo en natuurlijk... de naalden! Joepie het was immers lang geleden dat ze nog eens in mijn borst hadden geprikt..... Er zat een bloeding van gestold bloed de grote van een pompelmoes in mijn borst: opereren! Dus ikke naar Gasthuisberg: wéér wat geprik en geprul in mijn borst en dan 's avonds nog geopereerd.... Wéér onder narcose maar het kon me niet schelen ik was bij "mijn" dokters en voelde me zo opgelucht en gerust. Ik ben al grappend OK binnen gerold.... géén latex aub.... Een nachtje op intensive. Dat kun je vergelijken met een nachtje binnen in een flipperkast: belletjes, alarmpjes, flitsende lichtjes en elke keer weer prijs... Ik deed geen oog dicht maar werd wel op en top verzorgd. Super lieve mensen zo geduldig... en ik had geen pijn! De volgende dag naar huis wegens geen plaatsje meer vrij in het knots grote Gasthuisberg... Dan volgde mijn échte eerste dip: ik was zo down, kon bijna niet meer stappen, een wrak van frustratie en pijn. Begon te praten over euthanesie, was niet van plan (ben het trouwens nog niet) om onodig te rekken als het niet meer ging. Enfin erg à la Liselotte....
Nu na 1 week ben ik weer op cruise snelheid.... Ik ken nu mijn programma: "onkruidverdelging" van 6 beurten chemo gevolgd door een "zonnebank" bestraling van 6 weken aan mijn 2 borsten, nou ja eigenlijk aan mijn géén borst en mijn joepie ik hen ze nog borst. Is een pittige kuur.... zou veel liever ergens gaan "kuren" en qua vakantie is er natuurlijk wel iets leukers...maar ja dit jaar kan ik er naar fluiten: So What!!!
Nu doet mijn linker arm wat pijn dus...... rusten!
Ciao!!!
Liselotte
ps: ben verliefd en d' lekker privé en voelt kei goed
Vandaag naar de kapper: mijn lange haren laten knippen en nu heb ik een kort kopje. Heel fris en vrouwlijk.... de stap voor een kaal kopje. Zie niet ôp tegen een kaal hoofd: sjaaltjes, bandana's genoeg in de wereld om ervoor te zorgen dat ik er ook zonder 1 haartje op mijn hoofd leuk en vrouwlijk uit zal zien. Ook nog de geruststelling van een "speciale" vriend dat hij mij ook wel ziet zitten met 1 borstje... Was zo'n opluchting voor mij. Aan de éne kant ben ik nu een plechtig communicantje en aan de andere kant op en top vrouw. Het voelde zo heerlijk bevrijdend aan... Was/is zo belangrijk voor mij. Ben benieuwd hoe het zal zijn en nee hier ga ik niet verder over uitwijden... sommige dingen zijn en blijven privé maar 1 ding staat wel vast: genieten!!! Mijn conditie is momenteel 0 en ik geloof dat het wel even een tijdje zal duren voor ik weer een tourtje op de atletiek piste zal kunnen lopen. Dat mis ik wel dat lopen. Ik zal niet beweren dat ik een top atleet was, nee deed het voor mijn plezier en voordeel is dat mijn kontje stevig is geworden en mijn benen gespierd... Het is heerlijk als je je hoofd kunt leeg lopen. Niets zo gezond als lopen. Alles wat je nodig hebt is een goed paar loopschoenen en dan ben je weg. Ik had nooit gedacht dat ik lopen ooit leuk zou vinden. Ik was (en ben) meer een vechter: judo, karate... en dan eventjes mijn knie kaopot getrapt, miniscus transplant gehad, terug begonnen en dan mijn enkel kapot getrapt. Gevolg: mooi titanium pin in mijn enkel.... en toch kunnen lopen... tot 10 km ..... heerlijk!
Nu zal het even duren toch zeker 2 maanden maar dan ga ik zeker terug beginnen te lopen.... eesrt een paar meter en dan langzaam opbouwen... ik kijk er al naar uit. Liselotte niet te hard van stapel lopen!!! Nee ben me best wel bewust dat ik vaak teveel te vlug wil. Had al gevraagd of ik niet chemo en bestraling samen kan krijgen. Kwestie van er vlug vanaf te zijn... de Prof keek alsof ze het hoorde donderen in Keulen.... Ik zal mijn tijd moeten nemen en naar mijn lichaam moeten luisteren... sterke geest zal zeker aandringen maar ja.... ik zal wel zien.....
Vorige dinsdag was ik op "wond verzorging" in Gasthuisberg. Een synoniem voor marteling. Nu dinsdag opnieuw: oh daar lijk ik nu es echt erg naar uit!!! Joepie joepie...pffff! Deze keer zullen we zo dicht mogelijk parkeren want na zo'n "verzorging" ben ik een wrak...
Verder niets nieuws: 's ochtends sta ik op en dan voelt alles super aan en naarmate de dag vordert voel ik me steeds meer "ouder" worden tot dat ik 's avonds naar mijn bed slof als een oude méé.... die klote pijn.... Maar ja op je tanden bijten. Gelukkig heb ik nog mijn eigen tanden
Mijn borstjes
) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw....
Ik zou er zo een lucifertje tegen houden 
en een man die naar mijn géén en mijn één borst aan het staren was. Cup B zei hij nadat hij mijn buik had bestudeert en hetaantal lappen huid en de hoeveel vet aan het berekenen was. Cup B dat kan ik er wel uithalen. Nu heb U een véél grotere maat?! Tja mijn één borts is nog gezwollen van die 2operaties en doet nog pijn... B is ok voor mij, zelfs A als ik maar gewoon weer borsten heb eigen borsten. Mijn één borst wil ik ook weg want daar heeft kanker in gezeten en ik wil niet meer al die ellende mee maken van masectomie chemo en bestralen. Ja dat begreep de dokter. Het beste is dan dat je na de chemo je één borst laat leeg halen zodat die niet bestraald moet worden, dan is de huid goed om mee te werken. Ik hoorde het voor de zoveelste keer donderen in Keulen! Ja dat laat ik toch "effe" doen, is een peulenschil! Was die op zijn kop gevallen ofzo?! Vervang de hele handel maar als ik op de plaats van mijn géén borts wel een borst krijg en doe dan meteen die andere maar. Tja dat moest ik eerst dan met de prof overleggen. Ik moet dat overleggen? Ik ben toch geen specialist? Kon hij dat beter niet zelf doen? Nee nee is best als de patient dat doet. En hoe zit het dan met de communicatie???? Gewoon terug bellen naar het secretariaat van plastische en dan zullen ze een datum geven.... pffff!!!!!!!!
