Early one mornin' the sun was shinin',
I was layin' in bed
Wond'rin' if she'd changed at all
If her hair was still red.
Her folks they said our lives together
Sure was gonna be rough
They never did like Mama's homemade dress
Papa's bankbook wasn't big enough.
And I was standin' on the side of the road
Rain fallin' on my shoes
Heading out for the East Coast
Lord knows I've paid some dues gettin' through,
Tangled up in blue.
She was married when we first met
Soon to be divorced
I helped her out of a jam, I guess,
But I used a little too much force.
We drove that car as far as we could
Abandoned it out West
Split up on a dark sad night
Both agreeing it was best.
She turned around to look at me
As I was walkin' away
I heard her say over my shoulder,
"We'll meet again someday on the avenue,"
Tangled up in blue.
I had a job in the great north woods
Working as a cook for a spell
But I never did like it all that much
And one day the ax just fell.
So I drifted down to New Orleans
Where I happened to be employed
Workin' for a while on a fishin' boat
Right outside of Delacroix.
But all the while I was alone
The past was close behind,
I seen a lot of women
But she never escaped my mind, and I just grew
Tangled up in blue.
She was workin' in a topless place
And I stopped in for a beer,
I just kept lookin' at the side of her face
In the spotlight so clear.
And later on as the crowd thinned out
I's just about to do the same,
She was standing there in back of my chair
Said to me, "Don't I know your name?"
I muttered somethin' underneath my breath,
She studied the lines on my face.
I must admit I felt a little uneasy
When she bent down to tie the laces of my shoe,
Tangled up in blue.
She lit a burner on the stove and offered me a pipe
"I thought you'd never say hello," she said
"You look like the silent type."
Then she opened up a book of poems
And handed it to me
Written by an Italian poet
From the thirteenth century.
And every one of them words rang true
And glowed like burnin' coal
Pourin' off of every page
Like it was written in my soul from me to you,
Tangled up in blue.
I lived with them on Montague Street
In a basement down the stairs,
There was music in the cafes at night
And revolution in the air.
Then he started into dealing with slaves
And something inside of him died.
She had to sell everything she owned
And froze up inside.
And when finally the bottom fell out
I became withdrawn,
The only thing I knew how to do
Was to keep on keepin' on like a bird that flew,
Tangled up in blue.
So now I'm goin' back again,
I got to get to her somehow.
All the people we used to know
They're an illusion to me now.
Been hidin' out
And layin' low
It's nothing new ta me
Well you can always find a place to go
If you can keep your sanity
They break down the doors
And they rape my rights but
They won't touch me
They scream and yell
And fight all night
YOU CAN TELL ME
I lose my head
I close my eyes
They won't touch me
'Cause I got somethin'
I been buildin' up inside
For so fuckin' long
They're out ta get me
They won't catch me
I'm fuckin' innocent
They won't break me
Sometimes it's easy to forget where you're goin'
Sometimes it's harder to leave
And evrytime you think you know just what you are doin'
That's when your troubles exceed
They push me in a corner
Just to get me to fight but
They won't touch me
They preach and yell
And fight all night
You can't tell me
I lose my head
I close my eyes
They won't touch me
'Cause I got somethin'
I been buildin' up inside
I'm already gone
They're out ta get me
They won't catch me
BECAUSE I'm fuckin' innocent
They won't break me
Some people got a chip on their shoulder
An some would say it was me
But I didn't buy that fifth of whiskey
That you gave me
So I'd be quick to disagree
They out ta get me
They won't catch me
I'm innocent
So you can
Suck me
Take that one to heart
Dus hier lig ik nu met een madam van Limburg die het allemaal beter weet, die een kei lelijke pruik op haar kop samen op een kamer. Ben net binnen gebracht en 't is 8uur 's avonds en ik zie scheel van de honger. Krijg wat boterhammen en een potje kipcurry: ik "prop" de kipcurry naar binnen en zou de boterhammen het liefst naar de kop van mijn kamergenoten smijten. Ze heeft bezoek van haar man en ze kijken "samen" t.v. Ik ben bekaf maar in mijn hoofd is het chaos en ik kom maar niet tot rust. Vraag een slaappilletje....krijg iets in mijn infuus en dan.....lig ik nog heel de nacht wakker. Nachtverpeegster komt mijn temp meten en nog wat bloed nemen. Als ik dan uiteindelijk bijna in slaap val staan er allerlei "vreemde" dokters aan mijn bed. Eéntje specialist chemo ander stolling nog een andere bloed.... heel snel zeggen ze hun naam en dan buigen ze zich over mijn blauwe plekken en praten over mij heen.....Ik voel me een nummer maar ben te slap om ook maar iets te vragen. Hoepel allemaal op, ik wil naar huis. Tja dat zal toch zeker een week duren.....als Uw bloedwaarden weer normaal zijn. HA HA HA HA!!!!! Daar lig ik dan, elke dag bloed nemen om te zien of er verbetering komt en wééral WACHTEN. Ik haat wachten. Ik ben erg opstandig en ookal voel ik me beter mijn bloed is het niet en ik mag niet weg. Mijn ouders gaan gelukkig wél even er tussenuit naar Duitsland. Ik ben een grote meid en als ik naar huis mag zal ik mijn plan wel trekken. Gelukkig krijg ik elke dag bezoek van mijn beste vriend en maken we veel plezier. Ik zit vol energie en woede en race elke dag ontelbare keren door de gang met mijn kale kop (haar begon uit te vallen en mama heeft het afgeschoren) aanvankelijk deed ik een sjaaltje aan maar 't is zo verdomde heet weer dat een kale kop een voordeel is. Dus ik sjees heel Gasthuisberg door met mijn infuushouder op wieletjes, neem nog een passagier mee, ga in het park op het gras liggen, drink een trappist....ben gewoon tegendraads, tegen alles.... Komt er "een dr" die mij doodleuk zegt dat ik géén chemo meer mag krijgen omdat dit veels te gevaarlijk is voor mij: ik begin te janken, ik vecht, ik WIL wel chemo, ik geef het zomaar niet op. En nu wil ik naar huis, kan me niet bommen of ik wel of niet mag ik ga..... Zaterdag na de middag loop ik het ziekenhuis uit....met mijn kale hoofdje en na eerst een glas witte wijn te hebben gedronken. Mijn broer zet me thuis af. OEF!!! Ik bel mijn vrienden, ik wil genieten, alles van me af kunnen zetten, plezier maken.....Moet toch eerst opknappen voor ik ook maar één behandeling of wat dan ook aan kan.... Nu ben ik nog cynischer geworden dan ik al was en begin ik mijn lichaam en mijn geest steeds verder en verder en steeds meer uit te dagen. Mijn lichaam heeft me in de steek gelaten, zo voelt het. Nu leef ik nog meer op 't scherp van de snede.....I don't give a fuck!!!!!!!!!!!!!! Anarchistje x
Zo, laat ik es proberen om alles wat er sinds begin augustus tot nu toe is gebeurd netjes en duidelijk te noteren...ha ha ha! Mijn eerste en échte chemo. Dat was op maandag 10 augustus. Eerst in de wachtzaal zoals het woord het al zegt: wachten. Waarop? Mag ik ja of nee chemo??? Madam 't is in orde! Ikke JOEPIE IK MAG CHEMO en ik doe een paar sprongetjes in de lucht.....het word stil in de zaal. Tja was geloof ik de eerste keer dat er een patiente zo blij was om chemo te krijgen. Ikke naar "de stoelen" zo van die brede logge stoelen waarvan het voeteinde omhoog gaan, waar je lekker in kunt "hangen" en nu ongegeneerd want je bent tenslotte een kanker patient.....Dus ik test de stoel knopje duwen omhoog, knopje duwen omlaag met veel gepiep en lawaai, mijn mede kamer genotes kijken een béétje pissed naar mij waardoor ik dus nog eens extra op en neer omhoog omlaag ga. Dan komt de "chemo" het vergif dat elk kanker celletje dat er toch stiekem vandoor was gegaan en zich ergens in mijn lichaam verstopt (wie weet in mijn kleine teen) helemaal kapot maakt. Zakje 1, spoelen, zakje 2, spoelen en dan "het" meest flashy zakje van alle zakjes: knal oranje, net limonade een soort donkere Fanta. Tijdens dit zakje moet ik op ijsblokjes zuigen. Mijn mond voelt na een tijdje gevoelloos....tja wat overdreven met dat ijs maar ja, is voor een goed doel dus Liselotte doet er nog een schepje bovenop kwestie van zeker te zijn. Dan nog es spoelen nog een zakje en als laatse keer spoelen en KLAAR! Ondertussen moet ik héél dringend pipi doen.......groot is mijn verbazing dat ik dus oranje pis, knal dezelfde kleur als dat spul wat er net via mijn portacath in mijn lijf werd gedruppeld. BIZAAR!!!
Opgewekt opgelucht en me eindelijk als een gewone kanker patient voelend en vol vechtlust ga ik weg van de beige pijl afdeling een paar dagen bij mijn ouders....weet immers niet hoe ik zal reageren op deze troep. En wat denken jullie? Met het geluk dat ik tot nu toe heb gehad: ik begin 's avonds al goed misselijk te worden en lig om half negen in mijn bed en kapot moe..... De volgende ochtend overgeven maar 't is alleen water...de geur van eten, koffie, parfum en nog een hele resem....ik word er steeds mottiger door. Mijn moeder probeert me bezord van alles te voeden....met de grootste moeite drink ik wat bouillon en ik ben zo ontzettend misselijk, moe, mottig dat het énige wat ik wil is met rust gelaten worden. Ik lig hele dagen op de bank....stappen is met gummy benen. Ik plas oranje en dat wil ik uit mijn lichaam dus water drinken, véél water drinken...
Eindelijk, vrijdag voel ik me ietsje beter en beslis ik om naar huis te gaan....rust. Maandag na 1 week voel ik me ok en gaat het eten al wat beter alleen proef ik geen bal. Vrienden komen langs, ik kan weer lachen en zot doen. Dinsdag voel ik me nog beter en doe ik nog zotter, véél héél véél plezier gemaakt met vrienden. HEERLIJK!!!! Woensdag: ik zit vol met blauwe plekken over heel mijn lichaam, ik krijg plots mijn regels maar het bloed gutst uit mijn lijf. Pfff zal wel over gaan. Even naar mijn huisarts bellen voor de bloeduitslag (dat was één van de voorwaarde elke week bloed laten nakijken anders géén chemo). Onmiddelijk naar spoed brult hij aan 't andere eind van de telefoon. Hé ik voel me goed en ik heb daar géén zin in hoor! Maar geen keuze...ik moet. Dus ouders gebeld en terug naar Gasthuisberg naar de spoed.
Spoedafdeling is gewoon een lachertje. Zouden het beter de extra lang wachten afdeling noemen. Eerst triage.....tja mijn geval is niet zo dringend dus op een stoeltje wachten. Plots krijg ik het koud en dan weer warm. Thermometer 40°C....koorts. En als ik koorts heb ben ik niet meer verantwoordelijk voor de dingen die ik doe of zeg: na 2 uur wachten loop ik naar "het onthaal" van de spoed en begin van mijn tak te maken: ik ben al van begin april aan het "wachten" en nu ben ik het beu, ik ben uitgewacht....en ik waggel terug naar mijn stoel. OK actie!!! Joepie ik mag op een bedje liggen met een deken en ze nemen wat bloed. Dat gaat naar het labo en dat duurt ongeveer een uurtje voor de uitslag. Cynisch verbeter ik de Dr en zeg haar dat het eerder 3 uurtjes zullen zijn.....en ik had gelijk... Ondertussen zorgt de hoge koorts ervoor dat ik lig te klapper tanden, ik heb het zo koud en 't kan me allemaal niets meer schelen, ik wil naar huis en iedereen de pot op. Ik kom wel es later terug. Dan gaat alles snel: bloedwaarden zijn gevaarlijk laag: witte super laag, bloedplaatjes zijn zo laag dat ik risico loop op een hersenbloeding of leverbloeding, enfin overal kan ik beginnen te bloeden. De rode bloedcelletjes doen hun best maar ze halen het ook niet... Dus onmiddelijk infuus met zware anti-biotica, spul tegen de koorts en wat weet ik nog.... Dus ik ga niet naar huis??? Nee U wordt onmiddelijk opgenomen. Ben nu zo uitgeput dat het me allemaal niet meer kan schelen, wil gewoon rust, slapen. LAAT ME MET RUST!!!! Boze Liselotte
Sorry da'k zo lang al niets meer van me heb laten horen. Heb een héél
lange wandeling gemaakt door het diepste dal en kan/kon het weggetje
naar boven niet meer vinden. 't Is daar beneden niet plezant, veels te
donker en zo goed als géén sprankeltje hoop. Ben zo diep gegaan dat
ik eigenlijk zou moeten worden opgenomen om me te laten verzorgen en
geestelijk, die chaos in mijn kop, tot rust te komen.Dus pilletjes om
tot rust te komen, om te slapen.... En dan die klote feestdagen met
allemaal vrolijke mensen met kadootjes en vooral veel (vr)eten. Mensen
die er allemaal mooi uitzien en volgens al de reclame op tv super mooi
haar hebben en allemaal één of ander super parfum op hebben waardoor ze
zo sexy en onweerstaanbaar zijn. Dan het "gelukkig 2010".... Tja daar
geloof ik niet écht in...eerst zien en dan geloven....vorig jaar werd
mij dat ook gewenst en het was voor mij een jaar in hel. Maar ook al
ben ik nu cynisch ik vecht nog steeds.... Mijn énige éne borstje
doet pijn, het is voor mij een tijdbom en ik wil ervan af....en dan
meteen een dubbele borstreconstructie en dan gewoon verder leven.
Gewoon plezier maken.....ik zou zo graag nog eens de slappe lach hebben
of gewoon al es hartelijk te lachen.... Ik wil gewoon wéér mezelf zijn
zoals ik vroeger was maar dat kan niet meer. OK dan wil ik een nieuwe
"mij" zijn maar wel terug leven.... Zagen, zagen, zagen.... er is
zoveel niet gegaan zoals het moest, zoals ik wou... één borst weg, de
andere verminkt en dan in de menopauze gezet door het bestralen van
mijn eierstokjes ....dat was/is het aller moeilijkste, nooit meer mijn
regels en nu nog anti-hormonen pillen slikken voor 5 jaar. Véél blijft
er van mijn "vrouw" zijn niet over en nee je kunt het vrouw zijn niet
beperken tot 2 borsten en wat eierstokken maar ik ben dat toch
kwijt....en als je alles nog hebt is het gemakkelijk praten... Ben eigenlijk best verdrietig....zo hard vechten....ik ben er zo moe van geworden. MAAR: ik geef niet op :) Wat is er dan mis gegaan????? Pffffff!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dat waar ik me het meeste op heb/had verheugd: CHEMO....eindelijk kunnen terug vechten...... Dat schrijf ik in mijn volgende bericht......because I'm back to stay!!!! Liselotte xxxxxxxxxx
Mijn borstjes
