Geen orginele titel, ik geef toe. Ik had er een draai aan kunnen geven en er iets sensationeels van kunnen maken: ik begin het gevecht met kanker of Ik vlieg erin... maar ik ben momenteel een béétje uitgeblust... is dat nu met een -t of een -d: zal mij een zorg wezen. Ik heb alles klaar gezet voor mijn grote chemo dag van morgen: mijn pilletjes tegen het "spouwen", ontsmettinsspul voor mijn mond (zal veel helpen want ik heb nu al een aft) mijn I-Pod met aggresieve "ik ben kwaad" muziek, de Humo en nog wat andere lectuur, een zalfje om mijn portacath te verdoven voor ze die aanprikken en vooral één héél groot ei in mijn broek: IK BEN BANG. Na 3 maanden sukkelen en telkens weer opnieuw eraan beginnen, na 2 anti-biotica kuren met penneceline (= equivalent van JAVEL), 3 volledige narcoses en héél véél pijn ben ik nu dus kapot kapot en zo heel erg moe en nu "mag" ik aan mijn onkruidverdelgerskuur beginnen. Excuse Me als ik nu niet erg optimistisch ben. Ik luister naar harde muziek zoals Rage Against The Machine : Killing in the Name of en brul mee met de tekst: And now you do what they told you....Fuck you I wont do what you told me!!!!!!!!!!!!!! Ik dans in mijn keuken op blote voeten met mijn ogen dicht....en laat me dan écht meevoeren, schud mijn kont (en gelukkig is die mooi en stevig, een voordeel van al het lopen) en krijg kiekevel en een stijf tepeltje in mijn één borst.... gelukkig dat dat nog marcheert En morgen sluiten ze mijn USB-poort aan op de grootste mogelijke chemische troep, grote kuis..... wat er daarna zal gebeuren: ja ik moet het van dag tot dag bezien zeggen wijze mensen mij. Niet té ongeduldig zijn en alles tegelijk willen. Ik wil beter zijn, wéér werken, wéér lopen, wéér leven, wéér bortsen, wéér dromen want dat doe ik de laatste tijd niet meer.... Ik verlang zo erg naar "voelen", knuffelen, beminnen en dit is dan nog beleefd uitgedrukt. Het is gek wat de geest met je lichaam doet en met je "morele waarden". Heb zo 't gevoel dat ik nu misvormd ben.... mijn vrouwlijkheid is aangetast, niet alleen ben ik een borstje kwijt (een handvol ) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw.... Nu even geen grappige anekdotes maar die komen er wel wéér aan en dan zal ik in geuren en kleuren mijn avonturen als Chemo-Lotje opschrijven..... dus lieve mensen....de komedie die nu iets van een tragikomedie heeft zal met volle cynischme weer terugkomen. Nu ben ik alleen gewoon moe... sorry.... nu effe geen rolmodel.....
Mijn borstjes
) maar mijn één borstje heeft zo erg afgezien, er is zoveel in geprikt, gesneden en gehecht dat ik er medelijden mee heb.... het is nog wel mijn borstje maar niet meer mooi. Mijn borsten waren mooi en nu is dat weg.... Als ik ga slapen doe ik een verband rond mijn décolté...mijn platte kant is zo gevoelig, ik moet er "iets" tegen kunnen voelen of houden...Mijn haren gaan er ook aan maar dat kan me géén bal, géén klote schelen... het zal moeilijk zijn als ik met mijn kale bolletje en een sjaaltje naar de winkel moet gaan. Ik zie de mensen al kijken en denken: daar loopt de dood. En ik zal weer kwaad worden en boos kijken en hautain en natuurlijk met mijn I-pod aan.... een andere wereld. Ik ben weg uit de echte wereld maar werd toch keihard in de harde realiteit gedropt....Wat zal er gebeuren? De muren van mijn woonst komen elke dag op me af en de gedachtenstroom in mijn hoofd kan ik niet stoppen.... en het zijn géén fijne gedachten, het zijn er van pijn en verlossing van dood...soms verlang ik daar erg naar.... ja die vrolijke Liselotte, dat voorbeeld dat onderwerp van bewondering over hoe flink en optimistisch ik hiermee omgaan is ook maar een gewone vrouw....
