Vandaag naar de kapper: mijn lange haren laten knippen en nu heb ik een kort kopje. Heel fris en vrouwlijk.... de stap voor een kaal kopje. Zie niet ôp tegen een kaal hoofd: sjaaltjes, bandana's genoeg in de wereld om ervoor te zorgen dat ik er ook zonder 1 haartje op mijn hoofd leuk en vrouwlijk uit zal zien. Ook nog de geruststelling van een "speciale" vriend dat hij mij ook wel ziet zitten met 1 borstje... Was zo'n opluchting voor mij. Aan de éne kant ben ik nu een plechtig communicantje en aan de andere kant op en top vrouw. Het voelde zo heerlijk bevrijdend aan... Was/is zo belangrijk voor mij. Ben benieuwd hoe het zal zijn en nee hier ga ik niet verder over uitwijden... sommige dingen zijn en blijven privé maar 1 ding staat wel vast: genieten!!! Mijn conditie is momenteel 0 en ik geloof dat het wel even een tijdje zal duren voor ik weer een tourtje op de atletiek piste zal kunnen lopen. Dat mis ik wel dat lopen. Ik zal niet beweren dat ik een top atleet was, nee deed het voor mijn plezier en voordeel is dat mijn kontje stevig is geworden en mijn benen gespierd... Het is heerlijk als je je hoofd kunt leeg lopen. Niets zo gezond als lopen. Alles wat je nodig hebt is een goed paar loopschoenen en dan ben je weg. Ik had nooit gedacht dat ik lopen ooit leuk zou vinden. Ik was (en ben) meer een vechter: judo, karate... en dan eventjes mijn knie kaopot getrapt, miniscus transplant gehad, terug begonnen en dan mijn enkel kapot getrapt. Gevolg: mooi titanium pin in mijn enkel.... en toch kunnen lopen... tot 10 km ..... heerlijk!
Nu zal het even duren toch zeker 2 maanden maar dan ga ik zeker terug beginnen te lopen.... eesrt een paar meter en dan langzaam opbouwen... ik kijk er al naar uit. Liselotte niet te hard van stapel lopen!!! Nee ben me best wel bewust dat ik vaak teveel te vlug wil. Had al gevraagd of ik niet chemo en bestraling samen kan krijgen. Kwestie van er vlug vanaf te zijn... de Prof keek alsof ze het hoorde donderen in Keulen.... Ik zal mijn tijd moeten nemen en naar mijn lichaam moeten luisteren... sterke geest zal zeker aandringen maar ja.... ik zal wel zien.....
Vorige dinsdag was ik op "wond verzorging" in Gasthuisberg. Een synoniem voor marteling. Nu dinsdag opnieuw: oh daar lijk ik nu es echt erg naar uit!!! Joepie joepie...pffff! Deze keer zullen we zo dicht mogelijk parkeren want na zo'n "verzorging" ben ik een wrak...
Verder niets nieuws: 's ochtends sta ik op en dan voelt alles super aan en naarmate de dag vordert voel ik me steeds meer "ouder" worden tot dat ik 's avonds naar mijn bed slof als een oude méé.... die klote pijn.... Maar ja op je tanden bijten. Gelukkig heb ik nog mijn eigen tanden
Dinsdag naar Gasthuisberg geweest voor wondverzorging. Béétje lang moeten wachten maar het was de moeite waard: 1 drian weg, nog 1 te gaan. De Dr besloot om me toen even heel hard pijn te doen: mijn lymfenvaatjes waren verkrampt en die heeft ze toen kapot geduwd.... Ik geloof dat ik haar een mep heb gegeven en daarna de rug van de verpleegster blauw geknepen en vervolgens haar hand tot moes. Amai ik dacht dat ik zowat alle soorten pijn had gehad maar deze was wel een topper. Ik heb gejankt en ben toen bijna van mijn stokje gegaan. De weg terug naar de parking leek wel een marathon en toen ik thuis kwam was ik zo moe en kapot dat ik met mezelf geen weet wist. Tja het is soms "even" op je tanden bijten maar ik bijt wel door.
Gisteren avond heeft mijn mams mijn énigste bh-tje gewassen en toen ik mijn slaaphemdje aan had, een groot mooi hemd dat uit Ouagadougou (ja dat bestaat echt is een plaats in het mooie Afrika) lichtblauw met witte olifantjes en een mooi geborduurde kraag viel het mij voor het eerst écht op: ik ben links plat, zo plat als een vijg. Mijn kanker borst is wel, borst waar ik mijn kinderen mee heb gevoed, borst die altijd zo gespannen aan voelde vlak voor mijn regels, borst die geliefkoosd en gekust werd tijdens het vrijen... weg. Waar is mijn borst? Ergens in een labo in kleine stukjes, alleen een voorwerp voor onderzoek en geen deel meer van Liselotte. Mijn dochter heeft dezelfde borsten alleen jonger en steviger en dan kijk ik met zo'n verdriet naar die jonge onschuld nog onbezoedeld nog niet verkankerd..... Ja ik heb het er wel moeilijk mee en nee als ik mijn kleren en mijn prothese (wat wel veel gezegd is want is nu een bolletje katoen in een zakje) aan heb zie je het niet.... maar ik voel het. Mijn borstje is weg en toch heb ik er pijn aan. Gelukkig krijg ik een nieuwe! OEF! Ik heb al een afspraak gemaakt bij de plastische chirurg... wil zeker niet te lang wachten.
Moet nog een lange weg gaan. Ben zo vlug moe en dan moet ik rusten. Liefst ging ik al werken terug naar mijn lieve collega's mijn klanten mijn dossiers.... zal wel zien wanneer. Ik ben sterk en ben dus niet van plan om deze kanker ook maar 1 cm voorsprong te geven op mij en mijn leven. Eén ding staat vast: ik ga nu leven alsof elke dag mij laatste is, genieten, genieten en nog eens genieten!!!
Je moet es wat tijd voor je vrij maken zei een vriendin tegen mij dus: eerst mijn wenkbrauwen laten epileren wat vrij vervelend was een pietluttig werkje dat nog geen 10 minuten duurde. Volgende punt op mijn lijstje: mamo leten nemen. Het immers al bijna 5 jaar geleden maar ja het was eigenlijk pas nodig vanaf 50 jaar en zover zit ik (gelukkig) nog niet.
Maandag 09/04/09 afspraak bij de radiologe: eerst mijn borsten laten pletten in dat "masjien" en dan natuurlijk een echo. Goh voor alle zekerheid stuur ik U door om een biopsie te laten doen want Uw linker borts is niet erg duidelijk. U moet zich geen zorgen maken 't is voor alle zekerheid. Even later stond ik op straat met m'n mamo's en echoprints. Dus 's avonds naar mijn huisarts. Deze keek even naar de foto's en zei toen doodleuk recht in mijn gezicht: je hebt kanker in je 2 borsten. Jan maak je een grapje???? Nee....Ik laat ze er niet afhalen, no way! Weer stilte en toen rolde de traantjes over mijn wangen... heel zachtjes zonder dat ik het in de gaten had. Minuten lang zat ik gewoon te zitten en verdween langzaam alle zekerheid in mijn leven. Hoe ik de praktijk ben buiten gegaan weet ik niet meer wel dat ik in de auto meteen heb gebeld met Jos en dat die me probeerde te kalmeren. Ik was helemaal over mijn toeren, hier zat ik in mijn auto en ik voelde me helemaal alleen. Ik en mijn kanker.
Na bijna 1 week vol verdriet, pilletjes om te slapen, pilletjes tegen de angst en trapistjes en zo goed als niets eten ging naar Gasthuisberg afspraak met de prof. Dinsdag 17/04/09 Er kwam een dame binnen die zonder iets te zeggen mijn mamo' en foto's bekeek. Ik probeerde op haar naamplaatje te zien wie ze was... Prof. Christiaens. Of ik even mijn bovenkleding wou uit doen en op de onderzoekstafel wou gaan liggen. Tja mevrouw Uw linker borts ziet er slecht uit daar zit een groot tumor in en rechts daar zie ik kleine gewelletjes, tumortjes. Heb ik borstkanker prof? Ja mevrouw dat hebt U. Ik laat mijn borsten er niet afhalen nooit van mijn leven, dan ga ik nog liever dood! Als we niets doen gaat U inderdaad dood. En wéér weende ik maar deze keer kwam het als een gerommel vanuit het diepste van mijn keel, met schokken en happend naar adem. Het is echt ik heb kanker, waarom heb ik kanker, ik kan niet zonder mijn borsten dat is een deel van mijn vrouwlijkheid, mijn borsten zijn mooi, ik vind ze mooi, mijn partners vonden ze mooi, ik heb ze nodig.... Mevrouw bent U alleen? Ik snikte van ja. Is er iemand die we kunnen bellen? Nee ik had niemand om dit mee te kunnen delen... Dit was de pijnlijke realiteit. De biopsie: 3 rechts en 5 links. Ik lag daar maar te liggen en alles was uit mijn handen. Ik besliste niets er werd over mij heen beslist. Het deed erg veel pijn en het duurde erg lang. Veel wil ik er niet over zeggen want dit is iets wat noodzakelijk is maar het is niet leuk, verre van.... Uitslag na 1 week. Die zelfde avond ben ik naar mijn atletiekclub gegaan niet om te lopen maar om mijn vrienden te zien, om te praten, om te delen en om begrip te krijgen. Het deed me zoveel deugd en goed. Het was heerlijk, heel even dacht ik niet aan kanker. Ik was trouwens al die tijd ook gewoon blijven werken. Niets voor mij om thuis te blijven en bovendien zijn er ook mijn 2 kinderen Charlotte en Gaston! Ik heb ze wel iets verteld maar niet de hele reutemeteut... en mijn ouders die op vakantie waren evenmin. Het had nu toch nog geen zin. Ik moest immers nog een hele resem testen ondergaan en dan pas had ik 100% zekerheid. Hopen durfde ik niet, ik wou met een leeg blad denken maar toch ergens was dat béétje hoop dat ik telkens weer de kop probeerde in te drukken. Eén week testen: MRI, thorax x-ray, echo abdomen, botscan, PET scan.....mamo's..... wat voelde ik me een echt "onderwerp".... en dan het wachten! Dat doet het meeste pijn wachten.... wachten op die uitslag, wachten op de volgende....en ik heb geen geduld, ik wil het meteen weten. Iedereen depot op! Dinsdag 22/04/09 Terug bij de prof en deze keer niet alleen maar met mijn beste vriend Jos: linker borst kan niet gespaard worden, rechts kan een borst besparende operatie worden. 4 maanden chemo en 6 weken bestraling.Weer aan mijn borsten laten voelen, weeral voor de zoveelste keer. Ik werd toen boos en ben het nog steeds. Overal waar ik kon tegen trappen deed/doe ik dat. Ik ben toen als een mislukte cake met een ploefje inéén gezakt. Alleen één hoopje ellende bleef er van mij over. Ik heb nog proberen te onderhandelen om mijn linkse borstje te sparen.... dat betekende extra chemo en extra bestraling en 85% kans op alsnog amputatie. Na heel veel gepraat en ook gewoon omdat ik op was heb ik toe gegeven. Ik zal wel een nieuwe borst krijgen..... iets om naar uit te kijken. Operatie voor maandag 28/04/09.
De laatste dagen voor mijn operatie heb ik de meest vrouwlijke bloesjes en topjes en mijn aller mooiste en meest sexy bh-tjes aan gedaan. Ik wou iedereen choqueren en mijn decolté laten zien. Zo van "dit zal er binnen kort niet meer zijn om te bewonderen"
Liselotte x
ps: sorry voor fouten qua spelling en zo... kan me effe niets schelen :)
Vandaag 1 week gleden was ik nu onderweg naar de o.k. in Gasthuisberg om de kanker uit mijn lijf te laten snijden. Ik had een xanaxje gekregen dus het kon me allemaal nier zoveel meer schelen. Ook niet het geprul aan mijn voet waar ze een infuus probeerden aan te leggen. Het was een geprul want mijn voet en adertjes wouden niet mee werken hadden geen zin, net zoals ik trouwens. U gaat nu inslapen mvr en ik dacht Shit dat duurt hier lang, zei nog doe de groetjes aan de prof en wou nog wat commentaar geven op de vieze vlekjes op het zuurstof masker en dan BOEM Out go the Lights....
Nu effe moe....dus morgen ofzo geef ik mijn proloog: Wat er eerst allemaal aan vooraf ging en hoe ik in 2 weken een Amazone ben geworden. Nu rusten.
Mijn borstjes
