Ik ben moe. Moe van alles. Moe van kanker, moe van pijn, moe van het wachten. Ik ben en expert geworden in wachten. Wachten op de uitdlag, wachten op de dokter, wachten tot ik goed genoeg ben om te starten met de chemo. Mijn énige borst is nog steeds niet in orde na 4 weken van geprik in mijn borst, gefoefel met het de bloed uitstortingen, de pijn van er telkens weer bloed uit te halen. Bloed dat er niet zou mogen zitten. Telkens het mvr niet verschieten er komt een prikje. Nu heb ik hoe ironisch het ook is meer pijn aan mijn échte borst dan aan mijn géén borst. Er zit nu een buisje in mijn borst dat 10 cm diep in de wonde zit. Het is net een rietje alleen is het niet om één of andere exotische cocktail te drinken maar het is een soort afvoerpijpje om alle wondvocht en weefsel en troep naar buiten te laten komen. Mijn énige borst zit vol deukjes en is zo verminkt. Ik herken alleen nog mijn tepeltje dat daar dapper staat als een fier soldaatje....Als de verpleegster mij elke dag komt verzorgen is het een heel ritueel. Met zachtheid en geduld en met tijd verzorgt ze mijn borst. Het spoelen is lekker fris en dan de lagen compressen die mijn borstje zacht inpakken alsof er een beschermend dondsdekje rond zit en daaronder zit dat buisje dat strootje... Net na de behandeling brandt het een beetje en tijdens de dag krijg ik af en toe een felle pijnscheut... maar that's Life. Zoals mijn prof al zei ik doe het met omweggetjes. Ik geef niet op maar nu ben ik gewoon moe en dan ben ik wat verdrietig. Heel mijn leven is overhoop. Alles wat ik voor normaal hield is door elkaar geschud en niets is meer zeker. Ik mis mijn werk enorm. Het geeft me zo'n voldoening. Ik ben een perfectionist en in mijn werk kon ik dat ten volle benutten. Ik had gedacht dat ik tijdens de chemo wel zou kunnen blijven werken maar na de chemo infodag is die gedachte herleidt tot een illusie... Ik zal waarschijnlijk niet echt in vorm zijn... toch is er ergens nog een sprankeltje hoop dat ik samen met mijn werkgever iets kan uit dokteren. Ik zal wel zien. Go with the flow....gemakkelijke gezegd dan gedaan. Dus vandaag allez nu een dipje en ik moet nog aan het zwaarste beginnen... chemo en dan bestraling. Geen vakantie voor mij maar ik ben zeker niet de enigste. Ik zou het hier ook eens wat willen kuisen. Overal zie ik stofvlokken en vlekken op de vloer en stof op de kasten en vieze ruiten. En hoe zit het met het eten als ik chemo heb. Ik zie mezelf niet echt koken...iets wat ik nu al niet graag doen. Het liefst stopte ik mijn diepvries vol met kant & klaar maar da's niet erg gezond. Vriendinnen hebben gezegd dat ze dingen zouden koken en dan kan ik ze invriezen maar dat moet ik dan vragen en dat is iets wat erg moeilijk ligt bij mij. Ik heb het erg moeilijk om hulp te vragen.... heb het altijd alleen gedaan. Ik zal het toch moeten. En dan mis ik mijn kinderen. Gaston is bij zijn papa want hij heeft examens en Charlotte zit in Gent en is daar haar leven op te bouwen. Ik ben bang dat als ze naar huis komen ik niet voor hen kan zorgen, ik voel me een ellendig slechte mama. Een mama met een stigma. Soms voelt het alsof er in het groot KANKER op mijn voorhoofd staat gebrand. Zeker straks als ik kaal zal zijn door de chemo dan zal ik wel van die blikken krijgen van hoe zielig en die gaat dood. Ik haat kanker. Kanker is een woord dat geassocieerd wordt met dood. Nu ben ik dood op. Maar ik geef het niet op. Liselotte niet opgeven!!!! Door gaan!!! Help! Liselotte x
Mijn borstjes
