Ik ben Cindy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cinneke.
Ik ben een vrouw en woon in Steenokkerzeel (Belgie) en mijn beroep is administratief bediende.
Ik ben geboren op 29/10/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen , internet , mijn kids , .....
Voor 13/2 wist ik niet dat mijn leven plots zo anders zou zijn ...
boezemverhalen
mijn onzekerheid
21-12-2011
Verhaal van een lotje
Gisteren kreeg ik het boekje van de Vlaamse liga tegen kanker in mijn brievenbus, er stond een verhaal in van een lotgenote, heel erg pakkend en eigenlijk had ik het beter niet gelezen want ik heb er wakker van gelegen vannacht
Donderdag is het dan zo ver, de eerste echte controle na de behandelingen. Eerst moet ik mijn port à cath laten spoelen ,terwijl kan ik bloed laten nemen en daarna heb ik een afspraak bij de gynecologe. (mijn volgende afspraak binnen 3 maand is terug bij de oncoloog). Toch wel weer spannend allemaal .... en ik heb VEEL vragen genoteerd
Daarstraks even naar de markt geweest, heel snel voor wat fruit, ik sprak er met een dame aan een kraam en zij had baarmoederkanker .... zo erg .... je hoort niet anders hoe komt dat toch ? Ze zei dat ze normaal in haar menopauze was maar geen last had van alle symptomen, ze ging naar de gyn. en bleek dat ze kanker had. Misschien moeten de vrouwen in menopauze dan toch blij zijn met de opvliegers en al de rest ... ;-)
Vandaag een collega op bezoek gehad met lekkere mandarijntjes (van op het werk) en deze mooie bloemen ... Heel lief van jullie dat jullie nog zo aan me denken !!!
Wij zijn moedige mensen Niemand kan ons raken Wij zijn geworden wat we zijn door wat we mee moeten maken Niemand neemt ons af wat we daardoor hebben geleerd al zijn er van die dagen dan loopt alles verkeerd dan is er weer die onrust gaat alles veel te vlug we doen 3 stappen voorwaarts en dan weer 5 terug maar we zullen overleven ons krijgen ze niet klein want al wat er nu met ons gebeurd heeft zo moeten zijn ik heb een wens voor iedereen een mooie kerst met toffe mensen om je heen mensen die van je houden om wie je bent in wie je een stukje van jezelf herkent laat merken dat je om die mensen geeft dat je samen met hen iets moois beleefd toch gaat het leven verder zoals het gaat maar dat betekent niet dat je er alleen voor staat het blijft je pijn doen maar onthoud goed wij blijven vriendinnen en dat geeft moed want wij zijn niet kapot te krijgen hoe hoog alles ook zal stijgen samen zijn we sterk en kunnen we de wereld aan onthoud dat want je zal er NOOIT alleen voor staan !!
Nancy
Dank u Nancy'ke, dit is mooi verwoord hoe we ons voelen !
Gisteren was ik in de winkel toen de dame aan de kassa me aansprak en zei dat ze mijn haar mooi vond .... ik wist niet goed hoe reageren en zei dan maar dat ik hier niet bewust voor gekozen had.
De dame wees naar haar borst en en knikte ... euhhhhh ik kende haar helemaal niet en toch wist ze wat er aan de hand was.
Ze vertelde me dat ze hetzelfde had meegemaakt in 2002, ze heeft toen 4x FEC en 4x Taxotère gekregen en bestraling. Dan zei ze dat er in haar andere borst ook iets te zien was maar de dokters waren er niet ongerust over toen ....
In 2009 is ze dan hervallen in haar andere borst . Ze is 2x een jaar thuis geweest .... dit wil ik dus niet meemaken hé ... de dokter gaat op 22/12 een goede uitleg mogen verzinnen om me gerust te stellen ivm mijn linker borst. Er staat genoteerd : In de linker mamma wordt op 11u een scherp afgelijnde hypoechogene nodus van 6mm aangetoond, zonder acoustische schaduw : meest waarschijnlijk klein fibro-adenoma. Ze zijn er dus zeker van dat dit geen kanker is maar dat waren ze bij die dame ook in 2002 .Bij haar was er ook niemand in de familie met borstkanker, ze was 42 bij de eerste operatie.
Als ik een vraag heb denk ik dat ik nog eens ga winkelen bij die dame
De andere klanten aan de kassa luisterden gewoon mee( 2 dames), ik wou ze laten voorgaan maar dat hoefde niet ... toen ze doorgingen wenste ze ons veel succes ... wedden dat ze s'avonds aan hun borsten gevoeld hebben hihi ;-)
Vandaag ben ik mijn fietsproef gaan afleggen in Gasthuisberg.
Eerst moest ik bij een dokter langs om te zien of alles wel in orde was met me om op die fiets te stappen.
Ik werd goedgekeurd , dan naar de dokter voor de fietsproef.
Ik moest eerst zo hard mogelijk blazen op een toestel om mijn longinhoud te meten.
Dan mocht ik op de fiets stappen, ik kreeg overal zuignappen op mijn borst om mijn hart te controleren, een bloeddrukmeter aan mijn arm
en een mondmasker om mijn zuurstof te meten. (dat moet een schoon zicht geweest zijn, gelukkig zijn hier geen foto's van ;-) )
Ik heb toch een tijdje kunnen fietsen, dan begon ik buiten adem te geraken en mijn benen konden de pedalen bijna niet meer rondkrijgen .
Mijn hart werd reeds goedgekeurd voor het revalidatieprogramma, de rest van de resultaten sturen ze naar de huisarts .... ik ben benieuwd!
Die dokter zei dat ik er goed aan deed om deel te nemen aan het programma, je doet dit in groep, je leert nieuwe mensen kennen (die in hetzelfde schuitje zitten als ik ), je leert er meer over voeding, erfelijkheid enz .... ik kijk er al naar uit !
Een lotje had het helemaal juist .... ze schreef me dat ze zich de bedenking maakte " geen nieuws goed nieuws " vermits er niet veel meer op mijn blog geschreven wordt. Ze schrijft me dat het bij haar ook zo was ... op een bepaald moment wil je verder met je leven en wordt je blog een beetje bijkomstig . Je krijgt meer energie en hebt zin om andere dingen te doen ... ze schreef : elke dag dat er niets op je blog verschijnt weet ik dat je volop aan het genieten bent van duizend en één andere dingen die je sinds een hele lange tijd hebt moeten missen ...
Gisteren heb ik mijn griepspuit gekregen en een spuit tegen longontsteking ... we kunnen er weer tegen dus ;-)
Vandaag met de kindjes en een vriendin naar het sinterklaashuis geweest in Leuven, het was echt leuk ... toffe pieten, de Sint en de blije gezichten van de kinderen, geweldig!
Ik ben uitgeteld nu ... morgen is het rustdag !
Gisterenavond kreeg ik plots hevige hoofdpijn Ik heb meerdere keren moeten overgeven, ik voelde me ellendig ... het deed me denken aan de periode tijdens mijn chemo en zelfs toen was het zo erg nog niet! Ik ben om 16u in mijn bed gekropen en ben er pas vanmorgend terug uitgekomen. Vandaag was het over, eerst nog een beetje een zwaar hoofd maar na een dafalgan was dat probleem opgelost. Ik weet niet wat het was , had ik iets verkeerd gegeten(spagetti s'middags) , een migraineaanval , .... ik weet het niet maar ik ben blij dat het voorbij is!
Vandaag met de fiets naar de kiné geweest, het was mooi weer, beetje koud maar ik had goed mijn kleertjes aan ;-)
Het is dan ook niet ver, 4km ongeveer, ik hoop dat er nog zulke zonnige dagen komen dan ga ik zeker nog eens met de fiets.
Gisteren heb ik een dikke 45min gewandeld samen met ons mama en de honden, dat heeft me ook goed gedaan!
Ik ben dus volop aan mijn conditie aan het werken en daar voel ik me goed bij.
Op 29/11 moet ik naar Gasthuisberg voor een fietsproef, deze is om na te gaan of ik wel fit genoeg ben om deel te nemen aan het KanActiefprogramma maar daar twijfel ik niet aan ;-)
Deze avond ga ik eten samen met mijn collega's , ik kijk er naar uit om iedereen terug te zien en een babbeltje te doen met hen
Ik ga niet te veel uitsteken vandaag zodat ik in form ben deze avond ;-)
In Centerparcs heb ik me voor het eerst op onbekend terrein begeven zonder pruik ... ik dacht steeds dat iedereen naar me keek maar Marc zei dat dat niet zo was ...
In Frankrijk heb ik mijn pruik aan de kapstok gehangen en ben ik steeds zonder buiten gegaan, ik deed wel een muts op ;-)
Mijn haar is goed aan het teruggroeien maar het is zo peper en zoutkleur (donker en lichtgrijs ) , ik twijfel enorm of ik al dan niet naar de kapper zou gaan en er al een kleurtje zou opzetten.
Ik heb eens gegoogld en de meningen zijn verdeeld of het mag of niet. Ik heb wel gelezen dat dit zo een soort caviahaar is, dit heeft iedereen als het haar terug begint te groeien, achteraf krijg je terug een normalere kleur. (al vrees ik ervoor dat het bij mij grijs zal blijven )
We hebben een fijne midweek centerparcs met vrienden achter de rug en een fijn weekend in de franse ardennen met mijn ouders, broer , schoonzus en Kyara. We hebben prachtig weer gehad, zalig!
In centerparcs zijn mijn beperkingen dan toch maar weer eens duidelijk geworden ... we gingen bowling doen met de kids ... gezien mijn okselruiming en pijnlijk rechtse arm kon ik hier niet aan meedoen (vanaf nu dus geen bowling meer voor mij ).
Zwemmen heb ik ook maar niet gedaan, er was veel volk in het water en misschien ook wel veel beestjes, mijn borst en mijn oksel zijn volop aan het vervellen dus veel te riskant ! Ik heb dan maar een boekje gelezen en toegekeken aan de zijlijn , dat viel ook goed mee hoor ;-)
We hebben in die week heel veel gewandeld en ik moet zeggen dat mijn fysiek toch precies een beetje aan het terugkomen is, ze hebben niet moeten wachten op mij
Gisteren was mijn verjaardag, ik dank iedereen voor de lieve berichtjes, kaartjes , smsjes , .... S'morgens moesten onze Raptors(Jari zijn ploegje U13) het opnemen tegen SC Keerbergen, geen gemakkelijke taak maar ze hebben flink gevochten en zijn uiteindelijk gewonnen met 3-2 . Jenno heeft met zijn ploegje ook goed gespeeld maar spijtig genoeg verloren met 9-7 , Jenno heeft gescoord (ik was er wel niet bij omdat hij op hetzelfde uur speelde dan Jari, we hebben ons dus moeten splitsen ... de papa met Jenno en ik met Jari) . In de namiddag bezoek gehad van enkele vriendinnen, broer, schoonzus , schoonbroer en schoonzus , leuk ! S'avonds een gezellig etentje gehad met vrienden ... mijn verjaardag was dus geslaagd
Het is een grote opluchting dat de zware therapie achter de rug is en we vanaf nu kunnen revalideren. Het einddoel van de revalidatie is: terug meedraaien in de mallemolen van alledag, terug helemaal fit zijn, terug gaan werken... Ik ben gemotiveerd om te timmeren aan de weg terug! Naarmate ik me beter voel merk ik dat mijn oude gewoonte van soms te veel hooi op mijn vork te willen nemen weer de kop op steekt Het is verdomd moeilijk, ik heb nog een lange weg af te leggen maar ik zie het volledig zitten. Hoewel een aantal inzichten zullen veranderd zijn en een aantal prioriteiten verlegd, wil ik er gewoon terug staan binnen enkele maanden.
Ik ben me ook bewust van de zware nieuwe uitdaging die nu al om de hoek loert : leren omgaan met de angst. Ik ben nu helemaal losgelaten door de dokters en verpleegsters, dat is best griezelig ... maanden aan een stuk werd ik begeleid door medici, je geeft je volledig aan hen over en laat je lichaam, met de beste bedoelingen , vakkundig kapot maken. Na 7 lange donkere maanden zeggen ze dan : we zijn klaar, trek nu maar je plan, veel succes verder ..... Nog even revalideren en dan neem je gewoon de draad weer op waar je hem hebt neergelegd .... slik ... hoe ging dat ook al weer?
Ik dacht ook dat ze me vanaf nu elke 3 maanden gingen doorlichten om zeker te zijn dat "de kust veilig is" ... niet dus ! Ze zeggen het niet zo cru, maar het komt er eigenlijk op neer dat ze nu aan de kant gaan staan kijken hoe ik het doe : blijft ze leven of gaat ze dood? Ze hebben alles gedaan wat ze konden, nu is het aan mij. De fameuze controle die mij wacht is eigenlijk niet meer dan een driemaandelijks klinische controle bij de oncoloog waarbij die mij vraagt of ik ergens iets voel. Maar als ik iets voel .... is het eigenlijk al te laat !
Iedereen, ikzelf inbegrepen kijkt met argusogen naar dat lijf van mij : zal het de kanker overwonnen hebben ? Spannend voor de omstaanders maar ik verzeker u : nog veel spannender voor diegene die in dat lijf gevangen zit ! Zal de caroserie het houden ? Een echte doorlichting komt er pas binnen een jaar. Maar we gaan ervoor dat is zeker !!!!
I survived the crash Survived the burn Survived the worst Yeah baby, but i' ve learned Survived the lies Survived the blues It almost killed me But i survived the truth And the best is when the smoke cleared trough I survived you
Het zit erop .... naar deze dag heb ik uitgekeken en eindelijk is het zover Gisteren vroeg ik aan de verpleegster of ik eens goed mocht roepen als het erop zat, ze zei dat het mocht maar niet té hard. Vandaag was het dezelfde verpleegster, eerst nog eens voor de laatste keer tegen dat machien gezegd dat hij er maar een lap moest op geven en dat ik hem nooit meer wou terugzien , dan was het zo ver, het was afgelopen ... de verpleegster vroeg of ik nu ging roepen ... ik zei : wacht nog even tot ik van de tafel ben ... dan heb ik eens goed geroepen van YYYYYEEEEEEEESSSSSSS !!!!!!! , ze moest erom lachen en wenste me veel succes verder en zei : tot nooit meer !!!! Ik heb ze daar verwend met celebrations (toepasselijk hé ). Als ik buiten kwam stond er een kennis op me te wachten, ze werkt in gasthuisberg en wou me even komen uitzwaaien, ik heb een lekkere fles cava gekregen, mercikes Petra, leuk dat je er was ! Van mijn broer ,schoonzus en metekindje heb ik mooie bloempjes gekregen omdat ik zo flink geweest ben , mercikes hiervoor x Marc had taart voorzien om mijn laatste bestraling te vieren met de kids ... zo lief allemaal
Ik wil jullie nog eens allemaal bedanken voor de telefoontjes, sms'jes , kaartjes, bloemen, lieve woorden en steun in deze moeilijke periode !!! Jullie zijn schatten allemaal !!!!!
Het is verdomd moeilijk, ik heb nog een lange weg af te leggen maar ik zie het volledig zitten. Hoewel een aantal inzichten zullen veranderd zijn en een aantal prioriteiten verlegd, wil ik er gewoon terug staan binnen enkele maanden. 
