Ik ben Cindy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Cinneke.
Ik ben een vrouw en woon in Steenokkerzeel (Belgie) en mijn beroep is administratief bediende.
Ik ben geboren op 29/10/1976 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lopen , internet , mijn kids , .....
Voor 13/2 wist ik niet dat mijn leven plots zo anders zou zijn ...
boezemverhalen
mijn onzekerheid
27-10-2011
Het is een grote opluchting dat de zware therapie achter de rug is en we vanaf nu kunnen revalideren. Het einddoel van de revalidatie is: terug meedraaien in de mallemolen van alledag, terug helemaal fit zijn, terug gaan werken... Ik ben gemotiveerd om te timmeren aan de weg terug! Naarmate ik me beter voel merk ik dat mijn oude gewoonte van soms te veel hooi op mijn vork te willen nemen weer de kop op steekt :-?Het is verdomd moeilijk, ik heb nog een lange weg af te leggen maar ik zie het volledig zitten. Hoewel een aantal inzichten zullen veranderd zijn en een aantal prioriteiten verlegd, wil ik er gewoon terug staan binnen enkele maanden.
Ik ben me ook bewust van de zware nieuwe uitdaging die nu al om de hoek loert : leren omgaan met de angst. Ik ben nu helemaal losgelaten door de dokters en verpleegsters, dat is best griezelig ... maanden aan een stuk werd ik begeleid door medici, je geeft je volledig aan hen over en laat je lichaam, met de beste bedoelingen , vakkundig kapot maken. Na 7 lange donkere maanden zeggen ze dan : we zijn klaar, trek nu maar je plan, veel succes verder ..... Nog even revalideren en dan neem je gewoon de draad weer op waar je hem hebt neergelegd .... slik ... hoe ging dat ook al weer?
Ik dacht ook dat ze me vanaf nu elke 3 maanden gingen doorlichten om zeker te zijn dat "de kust veilig is" ... niet dus ! Ze zeggen het niet zo cru, maar het komt er eigenlijk op neer dat ze nu aan de kant gaan staan kijken hoe ik het doe : blijft ze leven of gaat ze dood? Ze hebben alles gedaan wat ze konden, nu is het aan mij. De fameuze controle die mij wacht is eigenlijk niet meer dan een driemaandelijks klinische controle bij de oncoloog waarbij die mij vraagt of ik ergens iets voel. Maar als ik iets voel .... is het eigenlijk al te laat !
Iedereen, ikzelf inbegrepen kijkt met argusogen naar dat lijf van mij : zal het de kanker overwonnen hebben ? Spannend voor de omstaanders maar ik verzeker u : nog veel spannender voor diegene die in dat lijf gevangen zit ! Zal de caroserie het houden ? Een echte doorlichting komt er pas binnen een jaar. Maar we gaan ervoor dat is zeker !!!!
Reacties op bericht (1)
03-11-2011
Fantastisch neergepend!
Zoals jij dat hebt neergeschreven, Cinneke, dat is nu eens echt zoals het is. Zo herkenbaar, dat gevoel na alle behandelingen, enerzijds ben je blij dat je de behandelingen achter de rug hebt. Maar anderzijds besef je dat je inderdaad alle medische behandelingen hebt gehad en er rest nu enkel nog de controles en die zijn inderdaad niet zoals de buitenwereld denkt. Telkens verbaast het mijn naaste omgeving dat ik niet binnenste buiten wordt gekeerd ipv zo'n "oppervlakkige" controle. Wel, daar hebben we het ook over gehad tijdens zo'n lezing van Kanactief en dat is heel simpel, het draait weeral eens enkel om geld... En dus moet je er inderdaad leren mee om gaan en dat lukt je wel hoor, met vallen en opstaan! Geef jezelf nu maar ruim de tijd om te revalideren en te rusten alvorens je terug in de mallemolen van het leven meedraait. En, beter laat dan nooit, alsnog een heel gelukkige verjaardag!!!!
