De bergschoenen mochten vandaag terug aangetrokken worden, na een rustpauze van twee weken. We hadden een wandeling gepland, vol watervallen, hoge kliffen, tropisch woud. Iets waar ik enorm naar uitkeek!! Al gauw kwamen we aan, aan de start van onze tocht, goed voor een zeven kilometer. Die tocht begon heel spectaculair, met een serieuze afdaling langs verschillende watervallen. Al snel kwam het besef, dat we een lastige tocht voor de boeg hadden. Eens we beneden waren, kwamen we in een tropisch woud terecht, wat ons een beetje deed denken aan de laatste dag van de Overland Track. Het terrein was er heel zwaar, maar vooral heel mooi. Wanneer we in het midden van de tocht waren, kwamen we aan de grootste waterval. Wat was dit er prachtig!! Van daar klommen we dan terug naar boven, via verschillende ladders, om onze tocht verder te zetten op de spectaculaire kliffen. De natuur was er prachtig, heel moeilijk te verwoorden. Het verbaasde ons alle vier in de positieve zin, en het werd echt een geslaagde dag. De Blue Mountains last voorlopig alle verwachtingen in, morgen nog een dag!!
De eerste dag van onze grote roadtrip, en al een dag in vertraging, maar dat trekken we wel recht. De eerste tocht was naar de Blue Mountains, een bekend N.P. een stuk boven Sydney, goed voor een tocht van ongeveer 250 kilometer. De kortste manier om er te geraken is naar Sydney rijden, en zo naar boven naar de Blue Mountains. Maar dat zag ik niet zitten. Ingrid vertelde me, om via de bergen naar Wiseman Ferry te rijden, daar de gratis ferry te nemen, en zo naar de Blue Mountains te rijden. Zo geschiede het, en we vertrokken aan onze tocht. De kilometerteller werd mooi op nul gezet, en weg waren we. De tocht was zeker mooi, helemaal geen verkeer, mooi landschap. En na een rit van ongeveer drie uren, kwamen we aan in Katoomba. En Katoomba is een vreemd beestje, een stadje dat wat blijven hangen is in de jaren 60, in de hippietijd dus. Maar van daar kon je de Three Sisters bezoeken, een bekende trekpleister in de Blue Mountains. Eerst bezochten we de Three Sisters, via een wandeling van een klein uurtje. De Three Sisters, zijn drie toeristische rotsen, een trekpleister voor vooral Oosterse toeristen, en heel gekend. Als je hier bent, moet je er geweest zijn. En het was wel mooi hoor. Erna reden we naar het centrum van Katoomba, even wat hippiesfeer opsnuiven. Eens we uit de auto stapten, voelden we ons direct in de jaren 60. Het was er heel speciaal, met al die vreemde winkeltjes. Maar het was wel een gezellig einde van de dag. Hier in de Blue Mountains, hoeven we ook geen tent op te zetten, aangezien we kunnen logeren bij de mama van Ingrid. Een heel gezellige vrouw, in een heel mooi huis, die nog eens goed kon koken ook. Natuurlijk voelden we er ons direct thuis!!
Normaal gingen we vandaag al vertrekken naar de Blue Mountains volgens de planning, maar we hadden toch nog een dag nodig om wat kleren te wassen, en wat kleine inkopen te doen. Een soort rustdag dus, die eigenlijk geen rustdag was. Ten eerste hadden we het tentprobleem. M'n pa heeft een grote tent voor vier personen, met bijhorende voortent waar je recht kan in staan. Best gezellig om allemaal in de voortent te kunnen zitten, wanneer het bijvoorbeeld regent. Shanna en ik hadden ook onze kleinere tent, waar we mee naar Tasmanië geweest zijn. Terwijl die van Brecht en m'n zus het daar begeven heeft. Natuurlijk wouden we die grote tent eerst eens proberen opzetten, wat niet zo gemakkelijk was. Maar eens ze opstond, hadden we al een volgend probleem, ik kon niet languit liggen in het slaapcompartiment. Best vervelend soms, die 2m06!! Ik kon natuurlijk wel slapen in de voortent, maar dan zou ik vol staan met muggenbeten, en slangen en spinnen kunnen daar ook gemakkelijk binnen. Dus dachten we van onze kleine tent ook mee te nemen, en die kon in de voortent. Probleem opgelost, al blijft het wel een vreemd zicht ;-). Het volgende probleem was dat Shanna en ik een gasbrandertje hadden van België, waar we hier nog geen gas voor gevonden hadden. Dus we moesten sowieso naar het shoppingcenter, juuuuuuiiiiiijjjjjjjj . In het shoppingcenter vonden we onze gas niet, blijkt hier verboden te zijn, aangezien ons Europees systeem hier niet veilig lijkt te zijn. Dus moesten we toch beginnen uitkijken naar een ander systeem. Daar kregen we ook het idee een cadeau te kopen voor de papa in Ingrid. Best lastig daar ;-), de dag raakte terug goed gevuld... Eens thuis, hebben we de bagage gemaakt voor onze roadtrip, en al eens geprobeerd in de auto te laden. Hoe we het juist doen, is moeilijk uit te leggen, maar het lukt, heeeeeeeeeeeel nipt . Dan was het tijd voor ons laatste avondmaal daar, wat we zelf verzorgd hadden. Een kleine tip, doe geen worstjes van de Aldi op de bbq. We hadden bijna een bosbrand erdoor ;-). Dan in bed, morgen onze eerste tocht alleen, naar de Blue Mountains...
De laatste dag in Nelson Bay, en hopend op de meest spectaculaire met de haaienduik. Het record van vroeg opstaan werd zeker verbroken, hier in Nelson Bay, met een wekker die afging om 25 na 6. Amai, was dat pieken, al was er terug een lichte adrenaline aanwezig, duiken tussen de haaien!! Terug waren we mooi op tijd aan de duikschool, maar al direct was de chaos daar duidelijk te voelen. Er stonden daar al meer dan 20 mensen. Die allemaal door elkaar heen liepen met flessen, duikgerief, enz... Konden die allemaal mee op de boot? Dachten we direct. Blijkbaar niet, want Jess vertelde ons al direct, dat we met een kleine groep op een andere boot gingen duiken. Uiteindelijk moesten we dan toch mee op de grote boot, aangezien er drie niet waren komen opdagen. Om dan terug naar een andere boot te moeten, aangezien die drie mensen er wel waren, maar vergeten waren op de lijst. Om je maar een idee te geven, hoe stresserend de dag begon. Op de kleine boot, was ik toch niet helemaal op m'n gemak. Ik was wat bang dat ik zeeziek ging worden, maar dat viel veel beter mee dan gedacht. Zo kwamen we al snel toe aan onze eerste duik. Een diepduik van 27 meter, een totaal nieuwe ervaring voor Brecht en mij. Daar zou je diepte dronken kunnen worden, maar onze ervaring boven water speelde zeker mee ;-), en we ondervonden helemaal geen problemen daar. Ook het zicht was er een pak beter, al verdwijnen er wel al een pak kleuren op die diepte. Erna was het tijd voor onze tweede duik, tussen de haaien. De zee was er al veel rustiger of de vorige keer, gelukkig. Wat we daar zagen, hadden we nog nooit gezien. Een zichtbaarheid van meer dan 15 meter, duizenden vissen in alle kleuren, haaien er tussen, en dit alles tussen twee rotsen waar de zon mooi tussen scheen. Een prachtige, unieke ervaring, die ik nooit meer zal vergeten! De hele duik kreeg ik rillingen over heel m'n lijf, een prachtige afsluiter!!!
Vandaag werden we gewekt met goed nieuws, direct op de boterham tijdens het ontbijt. Aangezien gisteren de haaienduik niet goed is meegevallen, waren we terug ingeschreven voor een nieuwe op zondag. Dus terug twee duiken op zondag, ideaal voor een rustdag vandaag, en de omgeving eindelijk eens verkennen boven het water. Shanna en ik verkozen de auto te nemen, en eens rond te rijden. Eerst kwamen we aan in Salamader Bay, een baai naast die van Nelson Bay. Het was er niet speciaal, maar wel eens gezellig rondlopen. Erna reden we naar een 'lookout' terug in Nelson Bay, voor een beklimming van een goede 260 meter. De beklimming was zeker niet de gemakkelijkste, maar het uitzicht was er wel mooi. Er waren verschillende plateaus waar je mooie uitzichten had over de baai, en de omliggende kleine eilanden. De avond kwam al snel, en de wijn van Alex was nog lang niet op. Hoog tijd om terug naar huis te gaan dan. De wijn en bier ging terug goed binnen, en het ging er terug gezellig aan toe. Jammer genoeg konden we niet te lang opblijven, aangezien we de volgende dag zeker om half zeven moesten opstaan, voor hopelijk een geslaagde haaienduik!!
Het vakantiegevoel van gisteren, was in de ochtend toch wat zoek, wanneer we om zeven uur moesten opstaan. Vandaag was een dag, waar we toch al even naar uitkeken, maar waar we toch ook wat zenuwen voor hadden. We zouden gaan duiken, naar een eiland, vol met haaien. We wisten totaal niet waar we ons moesten aan verwachten, al keken we er natuurlijk hard naar uit. Mooi op tijd kwamen we aan op de duikschool, waar we direct in actie schoten. De twee flessen per persoon werden gevuld, en allemaal op een kar geplaatst om naar de boot te brengen. Het pak werd ook al de helft aangedaan, aangezien de zee best ruw kan zijn, en je dus een grote kans hebt op een nat pak. De ruwheid van de zee werd zeker niet in twijfel getrokken. Eens we de haven uit vaarden, ondervonden we het direct. Al gauw moesten we naar de horizon kijken om niet zeeziek te worden, een gouden tip ;-). Het eiland lag op ongeveer drie kwartier varen, en eens we daar aankwamen, waren de golven nog hoger. Zo hoog, dat het onverantwoord was daar in het water te gaan. Niet dat in het water gaan zo moeilijk is, maar je moet er nog uit ook natuurlijk. En dat was onmogelijk, wanneer de boot zo extreem op en neer gaat. Natuurlijk hadden we betaald voor twee boot duiken, dus werd er beslist om naar een andere plaats te varen. Het was voor de instructeurs aan boord een onbekende plek, dus dat kon positief of negatief uitvallen. De zee was er sowieso rustiger, dus daar konden we zonder problemen in het water. Eens we beneden waren, werden we geconfronteerd met een veelvoorkomend feit de voorbije week, slechte zichtbaarheid. We hebben onze duik volledig gedaan, maar eerlijk gezegd hebben we daar niets gezien, onmogelijk met een zichtbaarheid van minder dan een meter. Wanneer we dan allemaal boven kwamen, was de ontgoocheling van onze gezichten af te lezen. Er was nog een tweede duik, dus we moesten positief blijven. Het kon al niet veel slechter zijn dan de eerste. En dat was het zeker niet! We doken naar twee scheepswrakken, wat voor ons een unieke ervaring was. De zichtbaarheid was er ook een pak beter, en we konden toch een groot arsenaal aan vis waarnemen. Dat maakte onze dag toch een pak beter, al bleef de ontgoocheling wel aangezien we geen haaien gezien hebben. Gelukkig was er ook de broer van Ingrid, die ook een weekendje kwam naar het vakantiehuis. Een vriendelijke jongen, maar dat kan ook moeilijk anders, wanneer je zeker zes dure flessen wijn mee hebt van Barossa Valley. Ook aan de mannen werd gedacht, met zelf gebrouwen Duvel en een straf Australisch bier, wat zeker in de smaak viel. Zo werd de avond zeer zeker een gezellige boel, waar de drank rijkelijk vloeide ...
Geen school vandaag, het vakantiegevoel
kon helemaal terug komen. De dag begon heel gezapig, met een
uitgebreid ontbijt en een ochtendstrandwandeling. Simon kan die
strandwandeling wel smaken, zeker wanneer je wel honderd keer met een
stok smijt.
Al gauw werd het tijd om ons te gaan
gedragen als gebrevetteerde duikers, en we hadden afgesproken met m'n
pa en Ingrid tegen half twee aan de duikschool, voor een volgende
duik. Enkel Brecht moest nog wat gerief huren, en we konden
vertrekken. Er was wel even ergernis, wanneer Brecht z'n palmen leken
stuk te zijn, wanneer we in het water lagen. M'n pa gaf direct de
zijne, en kon dan niet meeduiken. Best jammer, maar na een kwartier
slaagde hij er toch in om ons op één of andere manier terug te
vinden met nog oude palmen van Ingrid. Die twee zijn toch goed op
elkaar ingespeeld, dat is duidelijk. Zo konden we toch nog een half
uur duiken met ons vieren. S' avonds was het tijd voor een
veelvoorkomend fastfood gewoonte van hier, fish and chips. M'n ogen
waren toch eens groter dan m'n maag, waarvoor Simon me er ook eens
voor kon bedanken. Ze vielen best zwaar, die frieten van hier.
Dus s' avonds was het toch wat lastig in bed. Het duiken is zo
vermoeiend, dat met buikpijn, slapen terug geen probleem was.
Vandaag wisten we niet goed waar we ons
moesten aan verwachten. Het was sowieso de laatste dag van de
opleiding, en we moesten nog twee duiken doen voor ons certificatie.
Maar zouden we - tegen de gewoonte van de duikschool in-, vanop een
bood duiken? Of zouden we toch gewoon vanaf het strand een beetje verder duiken. Al snel werd duidelijk dat onze overige drie
'klasgenoten', best wel machtig zijn met hun vele geld. Al het
duikgerief stond al mooi klaar, in twee karren om op de boot te
laden. Jess was er natuurlijk, maar ook de grote bazin ging mee,
speciaal voor de oudste van het gezelschap, diegene die niet kan
zwemmen. Die had zich een beetje laten gek maken door z'n andere twee
vrienden, en ging toch nog eens proberen duiken nadat hij gisteren in
paniek sloeg, en de duik vroegtijdig stop zette.
In een boot, krijg je een soort
briefing zoals op een vliegtuig. Nadat die achter de rug was, waren
we weg voor een tocht van een klein half uurtje. De zee was heel
woest, golven sloegen goed in op de boot. Toen we aankwamen, kregen
we nog een duikbriefing. Dan wordt verteld wat we allemaal gaan doen,
en overliepen we ook de oefeningen die we tot vervelens toe terug
moesten herhalen. Al gauw sprongen we in het water,
want het was best warm in je duikpak op de boot, en doken we naar
ongeveer 14 meter, recht naar beneden. Het zicht was er zeker niet
goed, wat ook de oefeningen wat moeilijker maakten. Eens ze achter de
rug waren, konden we toch nog een half uurtje in groep duiken, en
proberen toch wat te zien in het troebele water. Dan gingen we terug
naar boven, voor een koffie en een koekje. We staken een nieuwe fles,
en waren direct klaar voor een tweede duik. Geen oefeningen deze
keer, gewoon duiken en op het einde nog juist de noodprocedure vanop
zes meter. Het gevoel van duiken was zeker zeer aangenaam, het
zweven, het zwemmen. Maar het zicht bleef natuurlijk niet ideaal. We
zagen wel wat vissen, en tot vervelens toe naaktslakken, maar daar
zijn Brecht en ik niet direct fan van ;-). Erna was het dan tijd voor
die emergency procedure, en zat de cursus erop. Toen we terug aankwamen in de haven,
hoorden we al snel dat het zicht veel beter was aan de kust. Dus
vloekten we wel even dat we toch meegegaan waren met de boot. Maar
goed het was ook een goede oefening, aangezien we vrijdag ook vanop
een boot willen duiken. Vanavond was er een klein feestje,
aangezien de cursus achter de rug was. De dames maakten Mojito, en
het waren serieuse porties. Ook het feit dat we al bijna een maand
niets gedronken hadden, deed de alcohol toch snel naar het hoofd
stijgen. De tongen kwamen al gauw wat losser, maar de klop kwam ook wat sneller. Iedereen kroop al vroeg in bed, hopend op geen kater
de volgende dag.
De tweede dag van de opleiding, en we
hadden al ons eindexamen. Natuurlijk waren we blij dat de
papierwinkel er dan opzat, en we dan gewoon konden duiken. Bij het
examen mochten Brecht en ik elkaar helpen vertalen, maar al direct
werden de antwoorden er bij 'vertaald' ;-). In dat opzicht was het
examen helemaal niet zo moeilijk natuurlijk.
Erna mochten we dan in zee, voor onze
oefeningen nog eens in sneltempo te herhalen, zodat we erna nog twee
maal konden duiken. De oefeningen liepen niet zoals gewenst. Eerst
waren er wat problemen met het lood, zodat niet iedereen goed op de
bodem geraakte. Nadat dit was opgelost, kwam het volgende probleem.
De oudste van het gezelschap, kon niet alleen slecht zwemmen, maar
sloeg ook in paniek onder water. Goed, de zichtbaarheid was zeker
niet goed, maar totaal onnodig om in paniek te slaan.
Dat besefte hij ook, en hij besloot de duiken te staken voor die dag.
Best grappig, wanneer je weet dat de drie mannen speciaal die cusus
volgen, om woensdag een bootduik te kunnen doen. Normaal wordt dit
niet gedaan, maar met hun geld kan veel natuurlijk. De tweede duik was aangenamer, het
zicht was al wat beter, al bleef het water wat te koud voor het tijd
van het jaar. Brecht en ik bleven steeds goed bij elkaar, wat niet
altijd van de andere twee kon gezegd worden. Op een bepaald moment
was er iemand spoorloos, toen we besloten om terug naar de
oppervlakte te gaan (wat de procedure voorschrijft), dook hij plots
weer op. Je zou je beginnen afvagen hoe zij rijk geworden zijn... Wat me wel opvalt, is dat duiken best
vermoeiend is. Wanneer we s'avonds thuis komen, schiet er niet teveel
van onze energie over na het eten. Ik ben s'morgens wel steeds vrij
vroeg op, dus problemen om in slaap te geraken zijn er totaal niet...
De eerste schooldag, een één
september gevoel op drie februari. Mooi op tijd, met onze cursus
stonden we aan het duikcentrum, zoals echte leerlingen . Al snel
werd duidelijk dat stiptheid hier in Australië, niet zo belangrijk
is. Onze lerares, Jess, was ruim een half uur te laat. Ook moesten we
wachten op de drie andere leerlingen. Drie oudere mannen, die van
Sydney met de jacht naar hier waren gekomen. Gelukkig hadden ze twee
ferrari's en een masarati mee, kwestie van zich ook te kunnen
verplaatsen op het land.
Eerst werd ons huiswerk gecontroleerd,
en konden we daar nog een paar vragen over stellen. Erna het meest
lastige van de dag, de pakken passen. Die zijn duidelijk gemaakt voor
onder water, en best lastig om aan te doen erboven. Wanneer je dan
ook nog twee meter en zes bent, moet je nog wat meer spartelen door
het veel te kleine pak. Zo konden we allemaal naar het zwembad
gaan, waar we een hele waslijst aan oefeningen moesten doen. Maar
voor dit alles, moesten we eerst acht lengtes zwemmen, en erna tien
minuten boven water blijven zonder de bodem te raken. Al snel werd
duidelijk dat de oudste van de drie rijke mannen helemaal niet kon
zwemmen, na een halve lengte hing hij al aan de rand van het zwembak,
het boven water blijven lukte hem ook helemaal niet. Een oog werd
toegeknepen en de hele uitrusting werd aangedaan. Brecht en ik werden
natuurlijk 'budies', wat inhoud dat je elkaar nooit uit het oog
verliest. Onze oefeningen deden we dan ook samen, zoals elkaar
begeleiden zonder bril, mondstuk uitnemen... Alles lukte ook
bijzonder goed, we hadden ook al wat duikervaring natuurlijk. Dit alles nam toch de nodige uren in
beslag, wanneer we dan s'avonds ook nog de andere twee hoofdstukken
van de dvd moesten bekijken, was onze dag direct goed gevuld.
Wanneer je hier uit bed rolt, ga je via
een trap van zeven treden direct naar de woonkamer. Die is
rechthoekig, waar je op het einde een groot venster ziet met het
zeezicht. Heerlijk opstaan, direct een zicht op zee hebben,
misschien wel een beetje decadent ;-).
Het vakantiegevoel is zeker aanwezig,
en we waren ook allemaal klaar voor de duik. De auto's werden
volgeladen, en we reden naar een plaats dat m'n pa had uitgekozen.
Het was er gemakkelijk om in zee te gaan, en er was daar best veel te
zien. We moesten juist eens langs het
duikcentrum passeren, om nog een paar kleine dingen bij te huren, en
daar werden Shanna, Brecht en ik geconfronteerd met een dilemma. Ik
en Brecht konden een open water diver cursus volgen van drie dagen.
Shanna had die cursus al gevolgd, en kon dan een stap hoger gaan. Het
koste wel 375 en voor Shanna 275 dollar. Het voordeel is wel dat dit
overal ter wereld geldig is, en dat heeft ons ook over de streep
getrokken. Met het Great Barrier Reef in gedachten, en een duik
tussen de haaien vrijdag op vrijdag, werden we nog meer gestimuleerd
om eraan te beginnen. Onze eerste duik dat viel dan ook heel
goed mee. Brecht dook samen met m'n pa, en ik met Ingrid, wat perfect
verliep. We zagen allerlei vissen, naaktslakken en nog wat zeeleven,
maar in al die namen ben ik niet zo sterk. Een leuk gevoel van
vrijheid gemengd met een astronautengevoel in een totaal nieuwe
wereld, echt tof. Na de duik kregen we in het duikcentrum
een pakketje mee, met een handboek en een dvd. We kregen al direct de
opdracht om de eerste drie hoofdstukken van de dvd te bekijken en de
bijhorende vragen in onze boek in te vullen. Huiswerk op vakantie, ik
weet het, het klinkt wel wat fout. Ik ben eerlijk gezegd totaal geen
talenknobbel, dus de dvd in het Engels was in dit opzicht echt een
uitdaging. De eerste drie hoofdstukken was al goed voor een goed uur
en een half, dus het was best intensief. Erna werden de vragen
ingevuld in ons handboek, met de nodige moeite, maar het lukte wel
allemaal. Zo werd het al snel twaalf uur, hoog tijd om te slapen. De
eerste 'schooldag' was al morgen, om acht uur, en we moesten onze
'boekentas' nog maken ;-)...
Wat een morgen, rustig wat uitslapen,
geen tent of voortent open te ritsen na het ontwaken. Geen
onnatuurlijke houding aannemen om je achterste uit de tent te
krijgen. Het zigeunergevoel, van terug alles in te pakken om ergens
anders te slapen was ook weg. Nee, we konden gewoon op een
natuurlijke manier uit bed rollen, gewoon naar de keuken slenteren en
koffie zetten. Genieten van die kleine dingen, wat je enkel doet na
een trektocht van acht dagen.
Het rustige aangename gevoel tijdens
het wakker worden, zette zich ook de hele ochtend verder. Er was geen
tijdsdruk, en de bagage voor de volgende week werd op het gemak
gemaakt. In de middag vertrekken we naar Nelson Bay, naar een huis
dat m'n pa en ingrid daar gehuurd hebben. Daar kunnen we ons allemaal
concentreren op een totaal andere sport dan wandelen, duiken. Nadat de twee auto's schandalig vol
geladen werden, konden we aanzetten naar Nelson Bay, goed voor een
rit van ongeveer twee uur. In Australische normen kwamen we kwamen we
daar ook snel aan. Direct konden we in een soort immobiliënkantoor
om de sleutel voor onze nieuwe verblijfplaats. En die was groot, heel
groot, mooi ingericht, en met zeezicht!! Natuurlijk voelden we ons er
direct thuis, de kamers werden verdeeld, en de weinige kleren snel in
de kast gelegd. In de namiddag maakten we een wandeling
naar het centrum van Nelson Bay, via een strand waar de honden konden
loslopen, perfect voor Simon (de hond van pa en Ingrid). Een strand
van een paar kilometer, waar je bijna niemand tegenkomt. Het centrum
van Nelson Bay heeft iets Europees. Een baai, met een hoop bootjes.
Rond de baai vind je dan een paar kleine winkeltjes en cafétjes. Wel
best verschieten, 15 dollar voor een duvel, maar goed je kan het hier
zeker krijgen. Het ging er allemaal gezellig en
gemoedelijk aan toe, en na de pizza kon het eten direct verteren
tijdens de wandeling naar huis. Daar stond een nieuw bed op ons te
wachten. Veel eisen zijn er niet na een 10 dagen 'Thermarest' matjes,
het bed was heerlijk!!
Vandaag zat ons avontuur in Tasmanië erop. Rond half 10 hadden we onze vlucht terug naar Sydney. Wie anders dan onze vaste taxichauffeur, bracht ons terug naar de luchthaven. Na een goed uur stonden we terug in Sydney, waar de temperatuur terug goed omhoog ging. In de middag hadden we niets gepland, ideaal voor de blog wat bij te werken. Geniet ervan! O ja, vanavond is het frieten met biefstuk, feest!!!
Dag 17... Van Craddle Mountain N.P. naar Launceston
Vandaag was het 'bus dag'. Niet zo ideaal hier in Tasmanië, aangezien er hier maar een paar bussen rijden over het hele eiland. De bus hadden we gelukkig wel al op voorhand kunnen boeken, heel belangrijk hier. Eerst moesten we een bus nemen naar Hobart, de hoofdstad van Tasmanië, om daar dan de bus te nemen naar Launceston. Heel onlogisch, dat is gelijk je bij ons een bus neemt van Gent, via Brussel naar Antwerpen. Goed voor een busrit van meer dan 5 uur. Het was dan ook aangenaam warm op de bus, dus moest ik me toch even excuseren tegenover de mensen in m'n buurt. Wat neem ik vreemde houdingen aan als ik slaap, heb ik van horen zeggen ;-). S' avonds, rond half 6 kwamen we aan in Launceston. Waar de temperaturen al een pak hoger lagen dan in de bergen. Daar hoorden we, dat er een camping was na een wandeling van ongeveer 20 minuten, naast een kerk die vroeger een fabriek was. Een kerk, die vroeger een fabriek was? Nog nooit gezien, maar het klopte wel. De receptie van de camping was eigenlijk al meer dan een uur dicht, gelukkig troffen we de vriendelijke uitbaatster daar nog aan, en konden we de tenten opzetten. Persoonlijk vind ik dat je na elke trektocht, fastfood moet gaan eten. Aangezien ik m'n pa al even hoor stoefen over Hungry Jack, en die ook nog niet veraf bleek te zijn, gingen we daar gaan eten. Wel, m'n pa heeft gelijk, sorry Mcdonalds, maar je kan er echt niet tegenop!! Schandalig veel werd er gegeten, maar wat smaakte dat!!!
Dag 16... Rustdag in Lake St. Clair visitor centre
Geen tent afbreken vandaag, dat was het eerste dat in me opkwam. We moesten nog een dag wachten op de bus terug naar Lanceton, dus vandaag werd automatisch een rustdag! De rook was ook verdwenen door de regen van de vorige nacht, nu was de zon terug volledig de baas. Na het ontbijt moesten we om tabak, aangezien ik die was verloren op dag vier van de track. Daar moesten we wel een wandeling voor over hebben van ongeveer een zes kilometer enkel. Tabak kopen in Australië is ook een heel gedoe. Je koopt die in een soort bar, waar die zitten verstopt in een kast, want hier mag tabak niet in het zicht liggen. Het lijkt wel of we iets illegaal kopen, maar het is dus met de nodige moeite zeker mogelijk. Ze smaakt ook even goed als bij ons, maar voor 42 dollar per 50 gram mag dit ook wel!! De middag was echt rustig. Al was dit van korte duur, wanneer een ranger eens z'n 'stoere' mannelijkheid wou tonen, en eens goed de baas wou spelen. We moesten onze tent terug verplaatsen voor onze laatste nacht. De camping was terug open, en onze tenten waren ook geen zicht voor de nieuwe toeristen die toekwamen. Natuurlijk moet je niet discusiëren tegen die mannen, dus met enige tegenzin werd te tent terug afgebroken, om ze 500 meter verder terug op te zetten. Let op, onlangs het feit dat de camping op niet veel trok, was de ligging terug top. Vlak aan het meer, wat een rustgevend en aangenaam gevoel gaf. Daar werden er ook nog wat foto's genomen, tot de zon onderging. Onze laatste nacht in Cradle Mountain N.P.!!!
Dag 15... Overland Track, van Narcissus Hut naar Lake St. Clair visitor centre
De laatste dag van de Overland Track!! Waar we de de optie hadden om de boot te nemen naar het visitor centre. Maar we waren alle vijf van mening dat we de volledige tocht wouden uitwandelen. Al was dit een wandeling van 17 kilometer, maar plat langs de oever van het meer. Al snel werd het duidelijk dat de meeste mensen de boot namen. Het pad was iets minder onderhouden, en echt loodzwaar. Een hele dag baanden we ons een weg doorheen het regenwoud. De vele boomwortels, en lichte hellingen en dalingen vroegen al de laatste energie van onze benen. De opluchting en trots was dan natuurlijk ook enorm wanneer we de eindmeet haalden. Al moesten we daar net voor nog over een onvoorziene hinder. Een pas omver gewaaide boom van wel 20 meter. Er was namelijk een enorme wind komen opzetten, wat veel gevaar inhield qua omvallende bomen. De camping was daarom ook gesloten, dus mochten we op het terrein van het visitor centre slapen. Heerlijk, grond zonder bulten, proper toilet, lekkere hamburgers (smaken schandalig lekker na al die voorverpakte voeding), en plots rook...veel rook!!! Een bosbrand woedde hier een 30 kilometer vandaan, vanwaar de rook tot hier geblazen werd. Best een angstaanjagend gevoel, zeker wanneer je hier dan ook nog verschillende helicopters en ambulances ziet vertrekken. De nacht verliep wel rustig, al bleef de geur van rook wel, maar dat geraak je wel aan gewent. De track zat er nu volledig op. Voor mij persoonlijk mocht hij zeker nog een dag of drie duren, maar natuurlijk is het een prachtig avontuur wat we allemaal doorstaan hebben zonder blessures, op een toffe manier!!!
Dag 14... Overland Track, van Bert Nichols Hut naar Narcissus Hut
Geen drie watervallen vandaag, maar drie hangbruggen over telkens een rivier. Het terrein veranderde ook steeds meer. We daalden meer en meer af, zodanig we meer in het regenwoud kwamen. Allemaal heel mooi, maar ook moeilijk te bewandelen met de vele boomwortels. We namen gerust de tijd, met het mooie weer. Ook de tocht was niet zo lang vandaag. De Narcissus Hut was een eenvoudige hut, wel mooi gelegen aan het Lake St Clair.
Dag 13... Overland Track, van Kia Ora Hut naar Bert Nichols Hut
Wat was dit leuk opstaan vandaag. Het weer is helemaal anders, in de positieve zin! We voelden ons eigenlijk wel thuis, met al die weersveranderingen. Al moet ik wel toegeven dat ze hier net iets extremer zijn dan bij ons. Het goede weer was zeker welkom, want vandaag is het 'waterval dag', een dag waar zeker Shanna naar uitkeek. Drie aftakkingen, verspreid over de volledige dagtocht, leidden ons naar drie verschillende watervallen. De eerste was de kleinste, in Tasmaanse normen natuurlijk. Toch namen we uitgebreid de tijd om foto's te nemen, met een langere sluiterstijd, hoger diafragma enz... Na een korte les van de papa. De tweede was al een stuk groter, waar we ook naar beneden konden afdalen, voor uiteraard terug mooie foto's. De laatste waterval was de meest spectaculaire. We stonden bovenaan, waar je geen hoogtevrees mocht hebben en het uitzicht adembenemend mooi was! De drie aftakkingen maakten de dag wel best zwaar, zodat we ook blij waren aan te komen in de Bert Nichols Hut. Heel aangenaam was het daar in de avondzon, met een prachtig zicht op de bergen. Voorlopig één van de mooiste dagen!
Dag 12... Overland Track, van New Pellion Hut naar Kia Ora Hut
Vandaag was qua weervoorspelling de slechtste dag van de week. De voorspelling klopte -jammer genoeg- helemaal. We hadden er ook al een koude nacht opzitten, met veel wind en regen. Dit weertype zette zich gewoon door overdag. M'n pa moest toch serieus wennen aan al die kou ;-). Gelukkig liepen we regelmatig in het bos, waar we dan minder last hadden van de regen. De tocht was ook niet super lang, negen kilometer, maar had toch een serieuze klim, Pelion Gap. Een berg, toch goed voor een goede 1100 meter. Daarboven moesten wij Belgen toch ook even slikken, winterse buien! Wat toch een eventuele aftakking naar de hoogste berg van Tasmanië in duigen liet vallen. De top van Mount Ossa was helemaal niet zichtbaar, en werd dan ook afgeraden te beklimmen. Zo kwamen we al vroeg in de middag aan in de Kia Ora Hut. Misschien hadden we wel wat te snel gewandeld, maar het feit dat we ons eerst binnen een paar uur konden opwarmen, voor we in de tent kropen, deed ons zichtbaar deugd.
Dag 11... Overland Track van Windermere Hut naar New Pelion Hut
Vandaag was één van de langste tocht. We waren dan ook wat vroeger opgestaan. Niet dat we een wekker bij hadden ofzo, al waren we toch wat vroeger op . Het goede weer van de voorbije twee dagen was ook aan het veranderen. Er werd regen voorspeld in de late namiddag. Dus wouden we zoveel mogelijk genieten van het nog mooie weer. De tocht ging goed op en neer, wat ook een paar mooie 'vieuwing points' opleverden. Een goed tempo werd aangehouden, door het nog steeds woeste landschap. Heel speciaal allemaal en moeilijk te omschrijven of verwoorden. Vooral heel wondermooi allemaal! Net voor de eerste regenval, kwamen we dan ook toe aan de New Pelion Hut. Dus net geen natte binnentent ;-)!!! De ligging was terug prachtig, een grote grasvlakte met de bergketen op de achtergrond. Een soort Afrikagevoel, in de regen en temperaturen die peilsnel naar beneden doken.
.
.
