Dag 69, wat gaat de tijd hier snel.
Toch is het geen 'rust reis', en zijn we continu op de baan, op weg
naar het volgende. Zo moeten we af en toe eens wat rustiger doen, en
dat deden we vandaag. Net zoals in Uluru, namen we ook vandaag
uitgebreid de tijd voor een brunch. We zouden vandaag namelijk naar
Devil Marbles rijden, waar er een gratis camping is. Gratis camping
is natuurlijk goed voor het budget, maar er zijn dan ook geen
faciliteiten natuurlijk. Dus was het best om wat later te vertrekken
vanuit Alice Springs, zodat we dan in de vooravond daar toekwamen.
We waren vandaag zoet voor een rit van
ongeveer 400 kilometer, wat een vier uur in beslag zou nemen. Terug
een rit langs de Stuart Highway, een baan die we al duidelijk goed
beginnen te kennen. Zo kwamen we rond vijf uur aan, in
Devil Marbles. Devil Marbles is een natuur wonder, waarbij
verschillende grote stenen mooi gebalanceerd op elkaar liggen. Iets
waar de natuur al miljoenen jaren mee bezig is. Het is ook heel leuk
bij zonsondergang, vandaar we zeker rond vijf uur wouden aankomen.
Zeker niet te vroeg, aangezien we steeds meer noordelijk rijden,
dichter naar de evenaar, waar de dagen steeds korter worden. Nadat de tent opgezet was, niet evident
hier, met de harde ondergrond, was het tijd om de zondsondergang te
bewonderen. Dit was heel leuk, zeker wanneer je eender welke steen
kan beklimmen voor een mooi zicht over de Devil Marbles. Zo werd al
snel de hoogste beklommen, toch weer een plek wat prachtige foto's
opleverden. Koken in het donker, zonder
electriciteit is zeker niet evident, ondervonden we. Maar de mooie en
leuke zonsondergang maakte dit natuurlijk goed. Ook werden we na het
eten verrast door een mooi natuurspectakel, iets waar we toch al een
tijdje naar opzoek waren, een prachtige sterrenhemel. De
omstandigheden waren ook ideaal, er was geen kunstmatig licht, de
maan was ook niet echt in form vandaag, en gaf niet veel licht. Zo
zagen we duizenden sterren, met melkweg en alles erop en eraan. Natuurlijk was het
terug tijd om foto's te trekken, iets wat zeker niet gemakkelijk is
met die hoge sluiterstijd. Jammer werd ons foto moment toch wat
verstoord door andere toeristen die laat toekwamen op de camping, en
die veel licht meebrachten. Gelukkig kwam de rust al snel terug, en
kropen we zonder geluiden in bed.
Één dag stad was meer dan genoeg,
terug tijd om de natuur in te trekken. Hier vlakbij Alice Springs heb
je een heel mooi park, waar er verschillende plaatsen zijn waar je
kan stoppen met de auto. Natuurlijk kan je ze niet allemaal doen met
2WD, maar toch een hele hoop. We kozen er twee plaatsen uit, de
eerste voor een wandeling, de tweede voor te zwemmen.
Het was zeker geen zware wandeling, de
eerste stop. Een goed half uurtje, recht door een kloof. Het was
misschien een beetje het zelfde, als bijvoorbeeld in Kata Tjuka,
maar het bleef toch heel mooi. Onze tweede stop was wel helemaal iets
nieuws, we gingen zwemmen tussen de rotsen. Dit was best spectaculair, en waren blij dat we daar bijna 100 kilometer voor reden. Zo konden we ook nog wat genieten van de natuur hier, en zetten morgen onze tocht verder richting kust!!
Onze welverdiende rustige dag vandaag,
begon zoals hij zou moeten. Heel rustig...
Na het ontbijt trokken we naar de
toeristische dienst, niet voor info, wel voor wifi. Tijd om de blog
dus bij te werken. Ook kan je in het centrum buiten zitten, waar er
overal wifi en elektriciteit is, een leuk initiatief. We beslisten ook om de volgende dag
hier te blijven, niet voor de stad, wel voor West Mc Donnald's N.P,
hier vlakbij. Waar we dan wat konden wandelen en zwemmen. In de middag kuierden we wat door de
straten, waar je veel winkeltjes hebt met Aboriginal kunst, wat ik
persoonlijk als kunstkenner ;-) - wel heel mooi vind. Zo werd het al snel s' avonds , waar we
eens moesten beginnen denken aan de tien dagen Port Douglas en
Cairns. Zo besloten we in Port Douglas voor een camping te gaan, en
dan een appartement te huren voor vijf dagen in Cairns. Dat is dan
een mooi afscheid voor m'n zus en Brecht...
Dag 66... Kings Canyon â Henburry â Alice Springs
Met een goed gevoel konden we het
centrum van Australië afsluiten. Het was dan ook de ideale moment om
terug naar de beschaving te gaan. De dames kwamen al een beetje gek,
terug een Coles en een Woolworths, ze zouden zich helemaal kunnen
geven met het eten ;-).
We waren terug zoet voor een rit van
een goede 300 kilometer, maar hadden een leuke tussenstop voorzien.
Henburry is een 'gehucht', bereikbaar via een kleine aftakking aan de
Stuart Highway. En staat bekend om z'n meteoriet kraters, die er al
een paar duizend jaar lagen. De Kia moest wel even afzien op die
vertakking, terug een 'offroad' van ongeveer 15 kilometer. Met een
klein hartje reden we erover, in de hoop dat we niet terug een lekke
band zouden hebben. Gelukkig was dit niet het geval, en konden we via
een korte wandeling de kraters bekijken. Dit was zeker eens de moeite
om te zien, al moeten we eerlijk zijn dat we al heel veel gezien
hebben op deze reis. Dus ons haar kwam er nu ook niet van recht, maar
het was zeker wel eens leuk te doen. Onze reis ging dan verder naar Alice
Springs, de hoofdstad van de Outback. Wel vreemd, een stad, midden in
de woestijn. De verwachtingen lagen niet al te hoog, al keken we
natuurlijk wel uit naar twee dagen beschaving. Net op tijd kwamen we toe voor nog wat
toeristische informatie, en dan werd het al duidelijk dat het
centrum mooier was dan eerst gedacht. Het voordeel van de
verwachtingen niet te hoog te leggen natuurlijk. Ook vonden we een
goedkope camping, met zwembad; Daar toonden we direct ons goed hart,
en hielpen hier iemand met z'n Carport te verplaatsen, en kregen we
er 30 pinten voor!!! Dat beloofd ;-)... S' avonds stond natuurlijk terug de
Hungry Jack's op het menu, en dat smaakte, na twee weken
woestijn. Het viel ons onmiddellijk op dat er hier veel Abboriginals
zitten. Niets tegen die mensen, maar ze zijn hun toekomstvisie wel
wat kwijt hier in Australië, en eerlijk gezegd wel wat op de sukkel.
Er geld hier dan ook een strenge alcohol wet, en het is hier heel
moeilijk dat te kopen. Morgen zouden we er een rustige dag van maken,
hier in de stad, wat ons eens goed zal doen.
Toch een beetje zenuwachtig, bij het
wakker worden. We vonden zo weinig informatie hier over Kings Canyon.
De enigste informatie die we hadden, waren vele mooie verhalen over
de wandeling, die ik in België gevonden had. Dus snel ontbijten was
terug de boodschap, zodanig we voor de grootste hitte konden beginnen
aan onze wandeling van ongeveer zeven kilometer, met een steile
beklimming in het begin.
Eens we er waren, aan de start, moesten
we toch even slikken. De wandeling was al gesloten. Blijkbaar gaat
die al dicht om negen uur. Wij waren er een half uurtje later!!
Speciaal zover rond gereden, om dan de wandeling niet te kunnen doen.
Niet mee akkoord, het hekken was toch niet te hoog ;-). Zo kwamen we
al direct aan onze beklimming, wat niet echt een hoge was, maar wel
een hele steile. Het was puffen, en toch ook al wat zweten, maar na
een half uurtje stonden we boven. Daar kregen we al een beter beeld
van het landschap, wat op het eerste zicht echt imponerend was. In
Amerika heb je ook een Kings Canyon, die hier is net het zelfde.
Juist is het hier wat kleiner, maar veel minder toeristisch
uitgebuit. Ook het verschil is dat je hier enkel te voet in het park
kan, iets wat je in Amerika blijkbaar allemaal met de auto kan. Na de beklimming bleven we dan ook
boven, op de kliffen. Daar werd het zicht echt spectaculairder met de
minuut, en de kliffen hoger en steiler. Het was er echt prachtig, en
het was ons alle vier direct duidelijk dat we zo iets nog nooit
gezien hadden. In het midden van de wandeling, kregen
we ook een aangename verassing. Er was een aftakking, via trappen
naar beneden. Daar kwamen we in de 'garden of Eden', een soort
tropische tuin, beneden in het dal. Er was er ook permanent water,
waar ze wel niet aanraden om erin te zwemmen, het is er namelijk ook
een heilige plaats. Natuurlijk was het er heerlijk vertoeven, in de
schaduuw, tussen de kliffen. Zo bleven we er een tijdje, en vergaten
we een beetje dat we nog een hele wandeling voor de boeg hadden. Het
werd snel tijd om verder te gaan, waar het landschap even
spectaculair bleef. De wandeling was zeker geslaagd, en het voordeel
is ook dat je met die wandeling alles gezien hebt. Gelukkig waren we
hier geweest, dus spijt hadden we zeker niet. Het was zeker de moeite
om hier te zijn, en ik kan het iedereen aanraden. Uluru was zeker ook
mooi, maar dit was toch iets anders, die wandeling komt helemaal
bovenaan nummer één!!
