Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
14-08-2006
Tante Ann 's overlijden
Zoals ik al schreef was "tante" Ann (Anna Detobel) een van de weinige waarmee ik in contact was gebleven, Ze was ondertussen toch nog getrouwd geraakt en op uitnodiging van ons kwam ze haar echtgenoot eens voorstellen. Het was een fijne mens net als zij. Wat ik toen niet wist was dat ze reeds ziek was, ze had borstkanker en is er denk ik 1 jaar later aan overleden. Net op het moment dat ik naar de begrafenis ging wist ik: ik ben opnieuw zwanger, het kon nog maar een week of zo, zo zijn, maar ik wist het gewoon en ik beloofde "tante" Ann, dat als dit een meisje zou zijn ( waar ik ook toen al een voorgevoel van had) ik haar Ann zou noemen naar haar. Op haar begrafenis zag ik nog een bekende terug: 'tante' Marie, die was ik allang uit het oog verloren. We kwamen iets te laat in de kerk van Dworp en we gingen achteraan zitten en de mensen die voor ons zaten draaiden zich om: het was "tante"Marie en haar echtgenoot. Zij namen ons na de dienst mee naar huis. Waar we heel wat herinneringen opgehaald hebben samen met Paul en Alice "Anna's" broer en zus. Zo zorgde Anna er toch nog voor dat ik nog iemand terug vond.
En één jaar later kreeg ik nog een bericht dat ook Paul overleden was. En ong 6 jaar later ook Alice.
Mijn zin om een dochter te hebben is dus nog niet helemaal verdwenen. En voel het in heel mijn wezen dit is anders. Ik ben veel minder misselijk, maar ja ik hou me gedeinsd, ik ben 32 jaar en ik heb van mijn dokter het bewuste briefje gekregen om thuis te kunnen blijven. Toch heb ik in de 7de maand een klein bloedinkje, en de maand daarop nog een, telkens moet ik naar het ziekenhuis voor een paar dagen. Een aantal dagen platte rust en het gaat weer over, op de echo's is te zien dat er een grote zwarte streep op de wand zit, de dokters denken dat de placenta gescheurd is en vandaar ook die bloedingen. Wanneer ik mij kwaad maak op de twee andere dan heb ik er van, zo ook die laatste keer in de 8ste maand, het kleintje is redelijk goed en ik vraag of ze niet gewoon mag geboren worden, ik lijk wel en abonnement te hebben op het ziekenhuis. Ook door nieuwsgierigheid gedreven naar wat die bloedingen veroorzaakt stemt de dokter toe. En ik blijf daar, ze steken het in gang met een pilletje. En deze keer zonder baxters hé, op mijn manier, het is mijn laatste keer en ik wil ervan "genieten". Ik mag redelijk vlug naar de verloskamer en het is weer week-end, De dienst is onderbemand De dokter komt even zien en zegt dat het nog niet voor direct is en verdwijnt weer naar zijn wachtkamer die vol patienten zit. De verpleegter gaat even iets halen op de gang. Wanneer ik met eric alleen ben voel ik nattigheid en ik voel iets glijden, ik zeg tegen Eric: Het komt, roep de verpleegster. zij komt net op tijd om ons Anneke op te vangen. Amai dat was een fluitje van een cent. Zo wil ik wel 10 kinderen krijgen; de kleine wordt weggebracht voor onderzoek door de kinderarts en de gynecoloog wordt op de hoogte gesteld. hij komt het scheurtje dichten en is weer naar zijn kabinet. Terwijl de verpleegster mij vraagt wat ik het liefste heb : mij eerst wassen en dan slapen of eerst wat slapen ? ik kies voor het eeste, mijn hoofd staat niet naar slapen nu. Ik ben niet moe, ik ben alleen maar gelukkig! Wij hebben een dochter! Ondertussen is Anneke al gewassen en gekleed en ik mag haar even vasthouden, 't is een schoontje zegt de kinderarts. Nu weten we nog altijd niet wat die bloedingen waren hé ! De placenta is er ook al uit en wanneer de verpleegster mij aan 't verzorgen is, ze heeft er een prop watte in gestopt, voel ik plots de drang om opnieuw te persen, ik zeg nog tegen de verpleegster er komt precies nog een, en zij zegt bah neen, dat zijn na-weeen, ik zeg dat dit mijn derde kind is en dat ik weet wat na-weeen zijn maar dit voelt anders. Zij drukt even op mijn buik en een zee van bloed spuit eruit. Ze loopt naar de telefoon om de dokter te verwittigen. ondertusssen duwt ze proppen in mijn vagina. De dokter komt aangesneld en zegt we gaan eens kijken he , Ze vliegen met ons door de gangen naar het operatiekwartier. Daar aan gekomen zit de anestesist met zijn handen in het haar omdat ik geen baxter heb(ik wou er geen) en hij zodoende nog moet beginnen prikken en er is haast bij. Ik glijdt stillaan weg, ik heb nog 8 bloeddruk. Ik voel wel nog prikken in mijn benen, in mijn armen maar heel erg flauw; Hier stopt het voor mij !
Eric zit in de wachtkamer wanneer plots de gynecoloog bij hem komt en vraagt of hij een hysterectomie mag toepassen, het is de baarmoeder die gescheurd is en er helpt niks meer aan. Ik krijg het niet dicht: zegt hij Willen jullie nog kinderen?: vraagt de man: nee dus, onze wens is vervuld, we hebben nu een meisje, laat ons hopen dat zij er nog kan van genieten. zegt Eric.
Meter was al een tijdje ziek toen ze toch nog plots kwam te overlijden 1 maand voor de geboorte van mijn dochter. Op 7maart 1988. Het was de verjaardag van pèt Jef, haar echtgenoot. Ze vonden haar 's morgens, overleden in haar slaap
Omdat ik nogal veel afwezig ben op mijn werk wegens allerlei kwaaltjes zet een of andere baas mij op disponibiliteit. Vanaf dan moet mij telkens ik ziek ben gaan presenteren in Gent op de gezondheidsdienst aldaar, en als ik niet kan, om een of andere reden dan moet ik bellen en sturen ze zelf iemand. Die beslist dan of de ziekte erg genoeg is en indien niet( volgens hen) dan moet ik de volgende dag weer gaan werken. Omdat ik tijdens mijn zwangerschap telkens te misselijk ben om trein op en trein af te gaan blijf ik dan nogal veel thuis. Op een keer moet ik weer op controle naar Gent, naar de Savaanstraat, de naam "gezondheidsdienst" niet waardig volgens mij ! De bewuste dokter was nooit gekamt en kwam mijn inziens recht uit een horrorfilm, hij was niet veel ouder dan ik maar had de ogen van een bloedhond. Ik ben op dat moment 5 maanden zwanger. Ik ben bang voor hem en dat ziet hij, hij vraagt mij op de tafel te gaan liggen en mijn broek uit te doen. Ik durf niet te weigeren, hij is tenslotte dokter. Dus ik doe wat hij vraagt hij trekt mijn benen van elkaar en kijkt naar... ja, naar mijn poezewoef zeker? dan zegt hij 't is goed, kleedt u maar aan en ge kunt morgen gaan werken. Wat hij wilde zien weet ik nog altijd niet ! En waarop hij zich basseerde om te zeggen dat ik in orde was ook niet. Ik barst in tranen uit omwille van de vernedering en uit onmacht ! Ik zeg hem dat ik het echt heel lastig heb om mijn werk naar behoren te doen, dat ik zware dossiers moet dragen en dat mijn buik daarbij in de weg zit. Dan draagt ge ze zo hé zegt hij en wijst met twee handen vooruit; Ja ! zeg ik kwaad en de lift bedienen met mijn neus zeker ? Hier heeft hij even niet van terug maar dan zegt hij : dan legt ge ze neer duwt opde knop en pakt ze weer op. Ik zeg dat er geen tafels of stoelen staan in de gangen. ! Die vuile gestapo !
Wanneer ik wakker wordt is het donker, ik lig opnieuw in mijn ziekenhuis kamer waar ik voordien binnen gekomen ben en waar mijn kleren in de kast hangen. Ik hoest en alles doet pijn, Ik lig aan een monitor en die begint een hels lawai te maken. Ik zie zakjes hangen in de half duistere kamer, ik ben alleen. Ik zie tot mijn grote verbazing dat mijn twee armen helemaal omwonden zijn met een stretch verband. Ik probeer na te denken: Wat heb ik voor gehad ? Waarom lig ik hier ? hoelang al ? De verpleegster komt op het lawaai af en ziet dat ik wakker ben. Hoe voelt ge u ? vraagt ze. Ik probeer te praten maar weer gaat het alarm af. Ik knik dan enkel maar . En dat gaat ook al niet makkelijk er komt een dikke slang uit mijn halsslagader en dat is moeilijk te bewegen zo. Ze zegt dat ze de dokter even gaat verwittigen dat ik wakker ben. Ze is nog maar pas de deur uit of weer gaat het alarm af. Dat komt omdat ik bij elke spiertrekking zoveel pijn heb dat ik mijn adem inhou en daarop werkt het alarm. Na een paar uur zijn ze het beu en besluiten mij naar intensieve zorgen te doen, dat is wel in dezelfde kliniek maar heeft een aparte ingang, dus moeten ze mij vervoeren met de ambulance, gewoon het hoekje om! Op intensieve lig ik in een klein vertrekje met een oud vrouwtje naast mij en kijk ik recht op de bewaking en de zaal met de andere patienten. Met een vervelend oranje licht boven mijn en alle andere bedden. dat dag en nacht brandt. Daar is het schering en inslag dat het alarm afgaat, Ze staan direct bij u.! Ik weet van geen uur of tijd meer, het bezoek mag maar 15 min binnen. De verplegers slaan soms een praatje met mij wanneer ze mij komen wassen en verzorgen, ik vrees dat er met de anderen niet veel meer te praten valt. Ik vraag hen waarom ik een stetch verband aan mijn armen heb, Dat wordt al duidelijker als ze het er af nemen om te wassen. Mijn beide armen zijn zwart, naar het paarse neigend, Hein, hoe kan dat ? hoe komt dat ? Wat heb ik gedaan ? Blijkt dat het komt omdat ze mijn aders niet meer vonden,om baxters te steken voor de operatie, door de te lage bloeddruk. Amaai, Ik was blijkbaar ver, zeer ver heen ! Na 2 dagen heeft die ene al in de mot dat ik niet slaap. Ik kan niet slapen met licht aan, maar waarschijnlijk speelt hier ook nog een andere factor. Ik ben nog niet ontladen van die "spannende" bevalling. Het is de derde dag dat ze mij een slaappil geven, en ik slaap als en roos en ik ben stout! In mijn droom moet ik die slang uit mijn hals getrokken hebben en dus wordt ik wakker van geprik. Ik probeer mij weg te trekken maar ik lig vast ! Waar begint en waar eindigt mijn droom ? Ze hebben mijn handen aan het bed gebonden en zijn bezig om de losgetrokken baxter langs mijn hand er terug in te steken en omdat ik mij in mijn slaap wegtrok hebben ze mij vastgebonden. Nu ik wakker ben zal het misschien beter gaan. De derde dag ook vraag ik wanneer ik naar mijn kleintje mag gaan ? En ze brengen mij een snelklaar (polaroid) foto van haar. die hangen ze boven mijn bed. Ze antwoordden mij: als je kan eten ! oh als het dat maar is, en ik vraag naar eten Ik krijg 2 sneetjes brood en ... ik heb genoeg na 1 beet ! Ai, dat valt tegen. ! Geeft niet, morgen 2 beetjes zeggen ze daar. Nu is er ondertussen iets gebeurd op het thuisfront waar ik natuurlijk geen weet van heb, maar later wel horen zeggen heb. Eric zei me dat ik van de ene op de andere dag plots veel beter was. Hij vertelde dat ze mijnheer pastoor op hoogte gesteld hadden en dat die een kaars had aangestoken in de kerk. Na 5 dagen intensieve mag ik terug naar de gewone afdeling; ik krijg nog wel bloed en glucose maar dat kan daar ook. En na 10 dagen ziekenhuis mag ik naar huis. met mijn kleine spruit! Dit verhaal heeft een happy-end maar ....het had anders kunnen aflopen !
Het heeft lang geduurd maar na de bevalling van mijn dochter sta ik voor een nieuwe uitdaging. Ik ga leren autorijden. Ik ben een self-made madam dus koop ik mij een boek. Ik studeer dat er de stukken afvliegen en ga naar het examencentrum in St.Niklaas voor het theoretisch examen. Het is nieuw voor me, ik zit in een grote kamer met wel 30 anderen. Vooraan staat een diascherm opgesteld en daarop verschijnen de foto's. Het is nieuw en dat met de zenuwen lapt het mij dat ik er niet in slaag. Maar niet getreurd , de volgende week opnieuw, ik heb immers 3 kansen. De tweedekeer is het nieuwe eraf en voila: ik ben geslaagd... Joepie ! Nu komt het erop aan om veel te oefenen met de auto, maar... het is een nieuwe auto ! Aiaiai Zo zelfverzekerd ben ik nu ook weer niet (het zou zonde zijn)en we besluiten een tweedehandse te kopen om te leren rijden. Ik ben niet bang en dat scheelt een stuk en ik zwier mij overal tussen... zegt mijne vent ! Terwijl hij soms zelf met een ei in zijn gat zit. hihihi Wij hebben een ver familielid die werkt in een rijschool en die vragen we om raad voor de manoeuvers, die komt persoonlijk een paar maal tonen hoe het moet. Na negen maand ben ik er klaar voor en gaan we weer examens doen. Weer spelen de zenuwen mij parten want het begint al goed... Ik geraak die helling niet op zonder achteruit te bollen. Nondenonde... Dat kunt ge nergens oefenen hé ! Maar daar vinden we iets op. Bij ons loopt de Dender en de Schelde in de buurt en langs de dijken loopt een helling om er op en af te gaan. Eigenlijk moogt ge daar niet op want er staat een verbodsteken, maar we gaan niet zover hé . Erop en eraf..., erop en eraf.... Voila we zijn klaar voor de tweede poging. Ook nu weer is de tweede keer,de goede keer; en ik heb mijn rijbewijs ! Oef ! Het heeft mij bloed en zweet gekost maar, nu zijn we klaar, nu kan ik met de kinderen overal heen, naar pretparken en naar school en zo.
