Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
31-07-2006
De eerste reis samen
Doordat ik nu werk heb in een openbare dienst kan ik mij een reisje veroorloven met Eric. Onze eerste reis ging naar BernerOberland Zwitserland. Iedereen gaat op reis op onze dienst , de ene naar hier de ander naar ginder, hoe verder hoe liever en dan sturen we een kaartje naar onze bureau. die kleefden we dan allemaal op de kast, zodoende krijgen we de smaak ook te pakken. Intussen kennen wij elkaar al 3 jaar, maar aan trouwen denken we nog niet, mogen we ook niet denken. Eric is immers de jongste van 5 kinderen, zijn vader is invalide en hij is steun van het huisgezin zoals ze dat zeggen; en dus moet hij thuis blijven tot zijn 25 ste. Eric studeerde niet zo goed en hij ging al vroeg werken. Maar ook dat lukte niet zo best. De bekende 13 stielen 14 ongelukken. Nu was dat een doorn in het oog van mijn vader en hij deed er alles aan om ons uit elkaar te drijven, we mochten elkaar niet elke dag zien en gebeurde dat soms wel dan draaide hij er zijn hand niet voor om om hem buiten te shotten. Ja, je leest het goed ! shotten ! We waren beiden fan van Will Tura en gingen soms naar optredens in de omtrek met de brommer. Dan kwamen we veel te laat thuis en dan bleef ik soms slapen bij Eric. Als jongste kreeg hij heel veel toe. Dan kwam mijn vader op de deur bonken om te vragen of wij terug waren. Erics moeder moest hem dan kalmeren en liegen voor ons.
Paling eten in Hamme
Ik mag dan al volwassen zijn en verkering hebben; moeder kan het niet laten ze koejoneert mij nog altijd. Op een dag gaan we paling eten naar aanleiding van de kermis en in afwachting dat de bestelling opgediend wordt kunnen we, dank zij het mooie weer buiten wachten en genieten van een drankje. Nu komt daar een hele dikke dame voorbij en die gaat naar binnen, waarop mijn vader zegt: " Amaai ze mogen met de paling al komen zenne, voor dat die alles opeet !" We lachen er allemaal om, maar bij mij blijft dat altijd nog wat hangen. Laat die vrouw nu net voor mij gaan zitten schransen aan tafel, zotte doos als ik ben: ik proest het uit ! De dame had niet eens door dat het om haar was. Telkens ik voor mij keek dacht ik aan de woorden van mij Pa. Moeder geeft mij een klets in mijn gezicht te midden van dat restaurant waar mijn lief bij staat. Ik moet er van bekomen en ik zeg later als we weggaan dat, als ze dàt nog één keer doet, ze garantie ene terug krijgt ! Dan vecht ik, gelijk waar ik ben of waar ik sta! en ze heeft blijkbaar door dat ik het meen, want het was de laatste keer dat ze zoiets gedaan heeft.
Maùa is ziek (keelontsteking) Op een dag kom ik thuis en moeder ligt in bed, Ze heeft een keelontsteking en migraine. Nu ben ik niet gewoon dat zij in haar bed kruipt, dus dan zal het wel heel erg zijn. En na een bezoek aan de NKO arts besluiten ze te opereren, de amandels moeten eruit. Moeder had blijkbaar al veel last gehad van haar keel maar hoe zou ik dat kunnen weten, ze zei nooit wat tegen mij. Eerst kon het niet omdat ik er nooit was, later omdat ze het zo gewoon was mij overal buiten te houden. Dus opereren, moeder is dan 45 jaar. Is dat niet gevaarlijk ? op die leeftijd ? Maar de operatie slaagt en de eerste dagen erna ligt ze nog in bed. Ze eet enkel yogourt, en ik breng haar die op bed. Ik loop ook af en aan met natte washandjes voor op haar hoofd. Ik voel dat ik in een soort tweestrijd zit, enerzijds wil ik haar helpen(moet ik haar helpen ook) anderzijds is er weer dat gevoel van "waarom doe ik dit, het zal toch weer niet goed zijn" Ik ben eigenlijk blij haar ook eens hulpbehoevend te zien, hoe raar dat dit ook mag klinken. Nu is ze eens afhankelijk van mij ! En kan ik eens tonen dat ik ook mijn plan kan trekken zonder haar.
Ik was een hevige Turafan en als we naar optredens gingen dan viel het ons op dat Will soms heel gemoedelijk een praatje maakte met sommige mensen. Bij ons was dat altijd maar hello, foto en hop dan maakten we plaats voor de volgende. We vonden ook niet zo meteen een onderwerp waar je met Will kon over praten op de paar minuutjes dat we bij hem stonden. Hij is altijd zo haastig. En meestal kent hij ons niet eens meer wanneer het een jaar geleden is. Dus besluiten we dat hij ons beter zou kennen mochten we elke week naar otredens gaan. Dus vanaf dan doorkuisen we elke week vlaanderen, in het kielzog van Will Tura. Dan was onze ontspanning. Van Oostende tot in Bree, gingen wij met Tura mee ! We hebben dan ook massa's borden en tassen en andere zaken die ons aan die tijd herinneren, niet van Will... nee, maar van de pompstations die bij het tanken zegels of stempels gaven. Liters benzine hebben we zo verreden. We gingen ook eens per jaar naar Wills thuis in Steenokkerzeel bij zijn ouders, zijn zus en zijn broers en later ook zijn vrouw en hun kinderen. We hebben daar nog foto's van. Ons opzet slaagde want na een tijdje kon hij ons al van ver zien staan en wuifde hij naar ons. Hij is zelfs bij ons thuis eens geweest op uitnodiging. Daar hebben we een filmpje van .
Eric was de jongste van 5 kinderen, Zijn broer is de oudste en verschilt 15 jaar met hem. Dan komen 3 zussen waarvan de jongste nog 7 jaar verschilt met Eric Eric's ouders zijn beiden thuis, moeder heeft jarenlang een winkeltje met voedingswaren uitgebaat en is er net mee gestopt voordat ik er kwam. Zijn vader is al jaren invalide, hij heeft een zwakke rug en is verschillende keer geopereerd geweest. Zij wonen in een klein huisje van 5 kamers gelijkvloers en een kleine zolder. Maar de tuin is des te groter. Ze hebben dit alles via erfenis verkregen. In de tuin was een boomgaard met fruitbomen maar die hebben ze aan de 4 kinderen geschonken waarvan er 3 op gebouwd hebben, de 3 dochters. Het is een beetje een vreemde situatie, De hovingen waren zo groot dat ze uitmondden in een andere straat die van vooraan gezien op 50 meter van het huis ligt. Zij hebben geen oprit vooraan, maar achteraan is er wel een doorgang, die moet open blijven. Nu hebben de zussen , gezien het leeftijdsverschil allen gebouwd op hun stuk gekregen grond terwijl Eric nog kind was. De ouders bedachten dat Eric zijn deel zou zijn later, dat waar zij nu nog in woonden. Zolang hij of iemand van zijn naasten er woont moet hij de doorgang krijgen, zo staat in het testament (maar als jong koppel bij hen gaan inwonen, zagen wij niet zo zitten, en wie weet voor hoelang dan ?) Hij mocht dan al het grootste stuk hebben, hij moest er het langst op wachten. Bovendien moeten wij nu nog steeds de kwade blikken trotseren wanneer we er langsrijden. Wij zien steeds alles wat zij doen als we er passeren, niet plezant... maar niet onze schuld ! Zij hebben ook een verlies van grond over een lengte van 5 op 3 meter (een smalle strook dus.) Het is een vergifigde erfenis !
Na bijna 7 jaar verkering besluiten we de grote stap te zetten. We gaan trouwen. Ik werk nu al bijna 4 jaar in de Maatschappij en verdien er goed, Eric werkt nu en dan eens ergens. die heeft zijn draai nog niet helemaal gevonden, maar daar kunnen we op wachten als we getrouwd zijn ook. Hij werkt voorlopig overal en nergens, dan stempelt hij. We zijn bijna 22 jaar, de meesten van onze kennisen zijn al getrouwd (moetens) en hebben al kinderen. We gaan bij de pastoor en vragen wat we moeten doen ? En de brave mens zegt: "Elkaar graag zien " Ik antwoord hem gevat: "Dat doen we al, maar verder ?" Hij zegt dat we eens moeten komen zien in de pastorij, elke zoveelste dag van de week is daar een soort leering over wat het huwelijk inhoudt en over kindjes krijgen enz... Dat duurt zo'n 2 weken. Hebt ge een datum in gedachten ? vraagt hij ; we zeggen dat we willen trouwen de week na mijn 22 ste verjaardag. (dit omdat mijn moeder ook zo oud was toen ze trouwde en om te vermijden dat we het later zouden moeten horen als er problemen zouden komen) Dus wordt de datum vastgelegd op 25 juni 1976 om 15 uur in de namiddag. We zijn dan ongeveer half januari 1976. Ja, zegt Mijnheer pastoor: dat kan. Ook voor de Gemeente is het goed. Nu konden de voorbereidingen beginnen, Mijn pét Pierre de echtgenoot van mijn Tante Marie-Louise zou mijn getuige zijn samen met Erics jongste zus Lisette. Later kwam moeder mij vragen of ik geen 4 getuigen wou nemen zo kon haar zus ook eens mee. dus dat werd het dan : Tante ML en Erics schoonbroer Gaston en dan Pét Pierre met Lisette. We gingen naar St. Niklaas om een trouwkleed, en meteen de suite kleding van mama en Tante ML De mannen zouden hun smoking huren, allemaal hetzelfde. Het was een grijs kostuum. De dochter van Gaston en de zoon van Erics broer zouden onze bruidskinderen zijn. De feestzaal zou het café wat verder zijn. De auto s zouden van een taxibedrijf komen gelegen bij ons aan het station. Nu hadden wij ooit eens op een zaterdag in het Waasland shoppingcenter in St Niklaas een blauwe old timer gezien met open dak en we hadden toen al gezegd tegen elkaar: "dat is het! " Dus wij op zoek naar die wagen, bleek dat die van Waasmunster was. Die legden we vast en met nog 2 auto's van het andere bedrijf bij . Dan volgen er nog de voorbereidingen voor de menukaartjes, de keuze van de menu, het bruidsboeket, het orkest , de suikerbonen enz. enz. De menukaartjes ;zouden witte linten zijde worden, die draaiden we gewoon in de schrijfmachine. Het bruidsboeket dat moesten volgens moeder absoluut Witte orchideeen zijn, ik had liever rozen, maar ja ! Het kleed zag ik van de eerste maal en: dat was het ! ze probeerden mij nog op andere gedachten te brengen maar neen, het moest en zou dàt zijn punt. dààr heb ik mijn zin gekregen. Ik had zoooo graag een lange sleep gehad, maar laat het nu net mode zijn van een hoed!! Achteraf wel makkelijk natuurlijk, dat kunt ge afzetten hé, als het te warm wordt. De suiker bonen hebben we zelf opgevuld, daar zijn mogelijkheden genoeg voor. Het orkest, Dat waren een broer en zus uit Lokeren die overal optraden en die we eens zien spelen hadden op een feest. "Duo Leo" of zoiets. De Jongen speelde op een orgel en het meisje speelde gitaar en beiden zongen ze de populaire "Johnny Hoes achtige liedjes" van toen. Die hadden we dus al gevraagd en die vader had het opgeschreven op een bierviltje en in zijn portefeuille gestopt. "hij zou dat thuis wel inschrijven in zijn agenda" We tellen af !
[[[25 juni 1976 is onze trouwdag.]]] Het fameuze jaar ' 76 dat de geschiedenis zou ingaan als "de lange hete zomer". Wij hielden ons hart vast toen het in mei al zo lang, zo heet was dat we vreesdden dat het wel eens gedaan zou kunnen zijn in de maand juni. Maar neen, hij bleef duren. En het belooft een mooie dag te worden. De voormiddag begint voor ons als altijd, het was om 15 uur dat we trouwden. Iets voor de middag begint het kanongebulder, papa had immers een kanon op de kop kunnen tikken bij een boer, die het gebruikte om de vogels uit het graan en het koren te houden. om de 10 minuten is het : BOEM !! Rond de middag komt er een jonge man van rond de 30 aan pa vragen of zijn dochter thuis is, Pa kijkt raar op en vraagt aan de man wat hij van mij wil ? blijkt dat het de nieuwe onderpastoor is van de parochie die mij komt halen voor de ondertrouw ! Daar begint het mee. Vandaar gaat het richting kapper en later naar de schoonheidspecialiste voor de smink. Dan gaan we het kleed aantrekken en zijn we klaar. Om 14u30 worden we op het gemeentenhuis verwacht. Eric komt rond 14u in de open auto aangereden met zijn moeder. en ook de getuigen zijn meegekomen in de andere auto's. Ze komen binnen en er wordt al een glaasje gedronken. "op de goede afloop". Nadat de nodige foto's genomen zijn binnenshuis maken we ons op om buiten te komen. Ondertussen buldert het kanon om de minuut: Boem ! Eerst verschijnt Eric aan de arm van zijn moeder Stella, dan komen het eerste koppel getuigen: mijn tante Marie-Louise aan de arm van Erics schoonbroer Gaston. daarna het 2de koppel: Eric's jongste zus Lisette met mijn tantes echtgenoot en mijn peter Pierre. Dan komen Chris en Anja, de bruidskinderen. Chris heeft een wandel stokje met daaraan de ringen. Anja draagt een boeketje. En daarna kom ik aan de arm van mijn vader. Pa kan het niet laten, en begint te zwanzen zoals altijd, en iedereen lacht. Zo gaan we plaats nemen in de limousine en rijden we naar het centrum van Zele, naar het gemeentenhuis. De toenmalige burgemeester dhr Avil Geerinck staat ons al op te wachten. Nadat we daar de levieten te lezen gekregen hebben zetten de getuigen en wij onze krabbel en gaat het richting kerk. De oude Kouterkerk is pas onlangs afgebroken en er is een nieuwe gezet. Het is een groot rond gebouw, best gedurft voor die tijd. Heel sober wat betreft de inrichting, houten banken en witte muren met veel lichtinval dat vooral van boven komt. Het altaar is een stenen tafel en het kruisbeld erboven is een abstract geval in steen, precies een boomstronk in een rare vorm. Maar het past wonderwel bij het geheel. We schrijden binnen langs de hoofdingang, een grote dubbele glazen deur.De kerk zit al half vol met vrienden, kennisen, buren en familie. Het orgel speelt: daar komt de bruid. Iedereen is aan 't wuiven en aan 't duimen. Wanneer we een klein uurtje later buiten komen zijn we mijnheer en mevrouw G - V . In het portaal van de kerk krijgen we felicitaties en bloemen van de aanwezigen. Die krijgen dan iets terug in de vorm van een postuurke met suikerbonen dat hen wordt uitgereikt door Peter, de zoon van tante Marie-Louise. Dan gaan we de buiten foto's nemen, maar daarvoor moeten we naar Aalst. We hebben immers het park van Aalst uitgekozen. Met de open wagen naar Aalst tegen 50 per uur. We hebben onderweg veel beziens natuurlijk. De mensen blijven staan en wuiven. De fotoreportage wordt verzorgd door Foto Wilga, die nog ver familie is van Eric aan moeders kant. Wanneer dat achter de rug is gaat het richting feestzaal, achter het café "de nellevrienden" Nog meer bloemen en kaarten ! Dan beginnen we aan het festijn. Rond 19 uur zegt iemand: "waar blijft het orkest?" Nou ja ze zullen wel komen, het is niet ver hé en zo heel veel hebben ze niet uit te stallen een orgel en twee micros + een aantal luidsprekers. dat is vlug uitgeladen. De avond is nog lang, en de nacht ook ! Om 21 uur beginnen we toch te twijfelen en besluiten te gaan kijken, we hebben immers geen gehoor aan de telefoon. Er gaan een paar mannen mee naar de Oude brugstraat in Lokeren. Ze vinden er niemand thuis. Daarop gaat Eric naar huis, neemt het nodige mee, paar boxen, en heel veel platen. Een half uurtje later kunnen we aan dansen denken en die openen wij met "Du" van Peter Maffay . Tot in de vroege uurtjes spelen we zelf DJ op ons trouwfeest, om 4 à 5 uur beginnen de gasten te vertrekken. Rond 5u 30 in de morgen kunnen ook wij naar huis. Mijn moeder stelt voor; om voor deze nacht nog thuis te blijven slapen, maar neen dat willen we niet. We gaan naar ons appartement in Dendermonde. Binnen 2 dagen vertrekken we op huwelijksreis naar Palma de Mallorca.
Onze toekomstige thuis zou een nieuwbouw appartement worden aan het station in Dendermonde. Mijn Pa en ik zijn daar eens gaan kijken, het is nog in aanbouw: een blok van 9 verdiepingen waar ze nog enkel binnen moeten afwerken op de hoogste verdiepen . We leggen het vast aan de ingang waar er een kiosk staat om koop en kijklustigen te verwelkomen en tevens als verhuur makelaar dienst te doen. Het is een ruim appartement met een grote living, een kleine maar functionele keuken, 1 grote en 1 kleine slaapkamer, een hall en een bad en WC ruimte zonder invallend licht, maar dat is niet erg. De andere plaatsen zijn goed verlicht, dat is genoeg. En er is centrale verwarming. Er is ook een aparte kelderruimte voorzien voor elk appartement.
Het ligt op 5 minuten stappen van het station van Dendermonde, dus ideaal voor mijn beroepsbezigheden in Brussel. Ik ben dan een 3/4 uur dichterbij. Het is wel prijzig voor die tijd 16.000 fr. + elk jaar een deel van de onderhoudskosten + stookkosten + de consierge. Daar gaat elk jaar onze vakantiepremie aan op. We zouden er 3 jaar blijven wonen, zo stond in de overeenkomst.
We trouwen met een huwelijkscontract, zo willen het mijn ouders. Dus hebben we een afspraakje met de Notaris: Meester Andre Ide uit Hamme. Vader heeft daar nog geschilderd, vandaar. Nu is dat eigenlijk een beetje aan mij voorbij gegaan want meer dan een heleboel papierwerk is dat niet voor ons; wij moeten nadat de notaris de hele zaak afgerammeld heeft en , waar wij beiden eigenlijk niks van snapten, wel 5 keer onze handtekening plaatsen en that is it ! Dat vodje papier kost ons wel een aardig centje. pff !
Ons appartement was gelegen op een hoek, we konden naar 2 straten kijken. En toch was dat niet genoeg om te zien hoe onze auto gepikt werd. Het was onze eerste auto, een lichtblauw ford escortje, We waren er de avond voordien mee naar huis gereden waar we oudjaar gevierd hadden en ze verwachtten ons opnieuw in Zele rond 10u30 om met de familie nieuwjaar te gaan wensen. We maken ons klaar en Eric zegt dat hij alvast de auto gaat starten om op tijd te kunnen vertrekken. Binnen de kortste keren is hij terug boven; zeg zegt hij: waar heb ik die auto vannacht gezet ? Ik bekijk hem eens scheef en vraag of de wijn van vannacht nog in zijn hoofd zit. Ik ga naar het venster en zeg ha daar hé, maar...daar staat hij niet ! er staat iemand anders op onze plaats. Waw, dat doet vies zeg. ! En wij hebben niks gehoord, niemand eigenlijk in gans de blok die bij navraag iets gezien of gehoord heeft. Waren allemaal zat zeker ? De laatsten die thuis gekomen waren om 3 uur in de morgen ook niet. Nou ja, en wat nu ? De politie dan maar gebeld om vaststellingen te doen en te beginnen zoeken. Er waren nog al vandalenstreken gebeurd op onze parking, we waren dus de enige slachtoffers niet. Zo was er eens iemand die zijn auto van zijn 4 banden ontdaan was en die stond dan maar op 4 bakstenen. En ook toen heeft niemand iets gezien of gehoord. Na een week kwam hij boven water of liever boven veld, ergens in een zijstraatje in St Gillis Dendermonde rechtover de Delhaize, daar werd hij gevonden met een lege benzinetank en alle draden los getrokken. Maar we waren al blij dat we ons karretje terug hadden. Van de dieven nooit nog iets gehoord en van de politie evenmin.
Net nadat we getrouwd waren maakten we deel uit van een groepje van 7 koppels waaronder ook mijn ouders behoorden en we spraken af met de ganse groep om dan bij elk van ons allemaal samen te komen bij de koffie met taart en avondeten toe. Dat duurde dan tot in de kleine uurtjes omdat we altijd veel plezier maakten. We tapten moppen en vertelden verhalen en we hadden altijd veel plezier. Toen het onze beurt was om de groep te ontvangen was het net kerstmis, en dus dubbel zo gezellig als anders, bij onze eerste kertboom. Het ging er soms luidruchtig aan toe en we kregen problemen met de buren. Naast ons woonde een oude zeurkous en daarnaast nog een, die hadden min of meer altijd commentaar. Of er was teveel lawaai van muziek of teveel mensen. Ze wisselden elkaar af om te klagen. Over het algemeen woonde ik er graag, ik was er dicht bij de winkelstraat en dicht bij het station. Voor mij alvast heel makkelijk, ook al omdat ik toen nog niet met de wagen reed en Eric tot 5x toe aan zijn teen werd geopereerd (ingegroeide nagel) en hij niet kon buiten komen de eerste weken.
Ons appartement is eigendom van 2 bevriende koppels, een uit Puurs en andere uit St Amands. We zien ze nooit, maar betalen hen via de bank. Nu komt er op een dag een rekening voor nog bijkomende kosten, en wij vinden dat we toch al heel veel betalen en dat dit even kan wachten. bovendien is Eric net geopereerd aan zijn teen en kan moeilijk uit de voeten. Na een paar weken krijgen we een aangetekend schrijven en dat op allerminst vriendelijke toon. Dus besluit ik om even een woordje terug te schrijven, ik had al een schrijfmachine, omdat ik moeilijk kan schrijven met de hand. maar ik had geen deftig papier. Dus neem ik een paar vellen mee van 't werk. Dat doen er wel meer. Dus ik schrijf de brief , post hem en drie dagen later staan ze allebei voor de deur ! tot onze grote verbazing. Waar hebben we dàt aan te danken ? Ze beginnen ons uit te vragen en waarom ik officieel papier van de staat gebruik ?!!!! Hein ?!! officieel papier ???? Van de staat ?!!! Ik haal het mapje met de bladen boven en leg uit vanwaar het komt. Ja, zeggen ze kijk maar eens naar het watermerk; en er staat inderdaad "Eendracht maakt macht". Oei, nu begrijpen we het !! waarom ze plots wel konden komen! Ze kunnen er nu wel mee lachen natuurlijk en ik heb het mapje zorgvuldig opgeborgen tot ik het weeer mee kon nemen naar 't werk.
