Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
03-07-2006
Het home als deel van
Het home Arnaud Fraiteur maakte deel uit van een gemeenschap die kort na de oorlog gesticht geweest is "Le Foyer des Orphelins" wat "Tehuis der Wezen" betekent en in totaal 7 of 8 verschillende huizen bevatte. Er was 1 "Chares de Cronkel", 2 "de Leon Dupuis", 3 "de Gais Lurons" 4 de "Docteur Decroly "5 "de Herman Dons" 6 de"Victor Rossel" Er waren er waar enkel jongens toegelaten waren en enkel meisjes. Er was een peuter tot kleuter home = de "Dupuis" en omdat er nogal weinig kindjes waren van die leeftijd werd ze ook gebruikt als infermerie, van de moment dat er kinderen uit de andere homes ernstig ziek waren, of besmettelijk werden die daar ondergebracht. Dat bestond uit glazen kooien zodat we continue onder bewaking stonden. Dat waren allemaal bakstenen huizen, niet zoals "de fraiteur" die was in hout. Naast de tuin van Fraiteur lag een stort, daar mochten we uiteraard niet komen. De school lag zo 'n beetje in het midden, En we moesten er te voet naartoe. Ong. 100 meter eerst onder begeleiding, later alleen. Het was immers een afgeschermde plaats, er reden geen auto's of fietsen en de bestelwagens kwamen wel als wij in de klas zaten. In de andere homes waren er allemaal normale kinderen. Ook veel kinderen van foorkramers en schippers. 7 tehuizen van minstens 30 kinderen, reken maar uit. Het geheel was een wirwar van straatjes en perken en pleinen. Mooi om te zien, prettig om er te wandelen. Er was tegenover de school die de "Nicolas Smelten school" noemde, ook een tuinman en die heette Leon, die woondde en werkte daar, het gras maaien en het onderhoud van de wegen enz. En er was een onderhoudsman technicus en manusje van alles: Pol. Pol was extern en stond in voor het onderhoud van de huizen en speelde voor ons ook chauffeur. Hij had een Volkswagen camionette met 8 plaatsen. Polleke was de echtgenoot van Godelieve die samen met Lisa het keuken personeel vormde bij ons in de Fraiteur. Het eten kwam van de grootkeuken die gelegen was in een van de andere homes dicht tegen de uitgang maar de afwas en de boterhammen werden ter plaatse gedaan en gesmeerd. En zij waren ook de enigen die vlaams verstonden en praatten met elkaar, hetzij dan met een Brussels accent. Er was tussen die homes ook nog een adminitratief centrum onder leiding van juffrouw De Decker, die ook tweetalig was.
Eens per maand gingen we naar concerten in een nabijgelegen home "Het centre Jamblinne de Meux" soms waren dat plezante dingen zoals goochelaars en jongleurs maar soms ook saaie bedoeningen zoals pianoconcerten en fluitserenades. Dat ging gepaard met een hele volksverhuis voor ons, immers de meesten van ons zaten in een rolstoel, konden amper praten, laat staan dat ze genoten van het spectakel, maar soit. Zij die konden lopen gingen met begeleiding met de tram dat was eerst een eindje lopen van het foyer en dan namen we de tram aan de Gentsesteenweg tot in het centrum van de stad. De rest kwam met Polleke in zijn bus. We kwamen dan voorbij een snoepwinketje en soms mochten we daar naar binnen, dat was afhankelijk van de begeleidster. We kregen soms al eens 5 frank mee van thuis en mochten daar dan snoep mee kopen. Nu is daar voor mij een anekdote aan verbonden die ik nooit meer vergeet. Ik stond dus in het winkeltje " die winkeljuf keek altijd zo wantrouwend naar ons " en ik wou het laatste nieuwe snoepje kopen nl. "een Zip" dat koste 5 frank en ik had er maar 4 meer,naast mij stond een oud madammeke en toen de winkeljuf zei dat ik geen Zip kreeg aan 4 fr. stopte het mensje mij 1 frank toe, ik zei: merci madamme en legde de frank bij de rest onder het afkeurend oog van de winkeljuf die tegen het menske protesteerde: Mais enfin, madamme ! Het heeft mij de waarde van het geld geleerd. En op de terugweg 's avonds keken we onze ogen uit naar de neon reclame van de "Martini" en "Bastos Filtre" en zoveel andere. Dat maakte grote indruk op ons. Al die lichtjes die aan en uit floepten in een onveranderd tempo en dat gedraai om zijn as. waw! Omdat we soms de zondagen in het home doorbrachten konden we lid worden van de wolfjes, dat was een groep zoals de scouts en dat doorbrak voor ons de sleur een beetje op de zondagen dat we in het home moesten blijven. We gingen er heen met Pol en vertrokken na de middag in ons uniform; dat bestond uit een donkerblauwe rok en een donkerblauw hemd met lange mouwen en opgestikte zakken en epauletten. We gingen dan in een klein huisje ergens in Watermael-Bosvoorde* midden in een bos zoals in de sprookjes. daar speelden we, leerden we knopen leggen en soms deden we een achtervolging . Dan vertrok de ene groep een half uurtje vroeger dan de andere en verstopte dan allerlei zaken waar we dan moesten naar zoeken of eerst raadsels oplossen of dingen opzoeken. Alles stond in verband met Mogli en het jungleboek en Baaden Powell :de stichter van de scouts Het draaide rond regels en plichten, we leerden speciale knopen leggen en leerden bloemen en planten kennen en herkennen. Wij voelden de koning te rijk Die namiddagen waren altijd veel te gauw voorbij! En eens per jaar gingen we naar een bijeenkomst in het Terkameren Bos met scouts en Gidsen van over gans Belgie. Meestal vertrokken we dan al van 's morgens met een lunchpakket, de drankjes kregen we ter plaatse. Heel indrukwekkend allemaal voor ons was die algemene groet: met ons hand op de boezem riep de leiding iets en allen riepen wij iets terug, maar ik weet niet meer wàt ?
Onze verjaardagen werd met de groepen per maand gevierd, er was wel elke maand iemand jarig en dat vierden we meestal op een woensdagamiddag in de grote living die ronde tafels had en waar we meestal mochten gaan zitten bij wie men wou. Er werd dan één taart met kaarsjes voor de jarigen gebracht en de rest kreeg dezelfde taart maar zonder kaarsjes. we kregen er chocomelk bij. en mochten kiezen warme of koude en nadien rozijnenbrood toe. De jarige was vooraf reeds gepolst wat hij graag zou hebben voor zijn verjaardag en in de mate van het mogelijke werd dat dan gekocht. Wij hadden een aantal rijke weldoensters die ervoor zorgden dat dit in orde kwam, dat waren onze meters en peters. Ik herinner mij vooral dat ik steeds een plaatje van Will Tura vroeg en het nooit gekregen heb. Ze waren waarschijnlijk niet van gedacht om mij als vlaamse te laten voortbestaan. Ik kreeg plaatjes van Michel Polnaref en Marc Arian, van Sheila en Hermans Hermits. Nu was dat voor mij al lang goed want dat waren de liedjes die wij samen zongen en die in de Salut les Copains stonden afgedrukt. Ik kon ondertussen zowel vlaams als frans lezen en spreken. Zelfs met de vlamingen onder ons (er waren er intussen toch al een mondjesmaat) spraken wij frans onder elkaar. hier zijn enkele namen : Jean Veugelen, Danny Lenseclaes, Renee Geerooms. En dan 's avonds mochten we soms bij ons op de kamer naar muziek luisteren. Inch Allah !
Op een van de zondagen dat wij eens niet naar huis mochten zouden wij gaan kijken naar een voorstelling van "Reddy Kilowatt" in een of ander theater in Brussel stad. We gingen er heen met de tram. Toen we er bijna zijn horen we de sirenes van de ambulances en kijken we geboeid naar het ongeval op straat. Ik ben zo gefacineerd aan 't kijken dat ik niet door heb dat de ganse groep afstapt zonder mij. Pas toen ik mijn vriendin Martine "die naast mij zat" wilde aanporren om eens te kijken zie ik dat ik een oud vrouwtje vast heb en dat de ganse groep verdwenen is. Hoelang en waar is natuurlijk de vraag. Even voel ik paniek, maar dan herpak ik mij en besluit uit te stappen en te proberen om Reddy Kilowatt zelf te vinden en zoniet naar de politie te gaan en mezelf als vermist op te geven. Ik loop langs een park en zie een man de eendjes voederen en vertel wat er gebeurd is en vraag hem of hij weet waar dat theater is ? hij troost mij en geeft mij wat brood voor de eendjes. Ik besluit al dat Reddy Kilowatt mij gestolen kan worden "dit is veel leuker, eendjes voederen" tot ik "tante" Odette in paniek op mij zie afstevenen, en ik zie aan haar gezicht dat ze mij liefst van al een flinke uitbrander zou geven maar ze is te content dat ze me terug heeft gevonden dat ze plots heel vriendelijk is, ze praat even met die mijnheer en dan gaan we verder. Ik heb de halve voorstelling nog gezien en wist dat het goed was wat ik gedaan had! "Tante" Odette vertelde mij later dat ze steeds de kinderen telden en toen ze wisten dat er eentje ontbrak zij direct dacht aan de volgende halte en zodoende op haar stappen teruggekeerd was. Eind goed ! Al goed!
Daniel Laidèr
Daniel was een grote niet al te snuggere slungel en had blonde krullen en vooruitstekende tanden. Hij was net als wij allemaaal slecht te been en op een dag viel hij in de badkamer op zijn gezicht. Toen hij rechtstond merkten we door al het bloed heen dat hij zijn twee voorste tanden miste. Terwijl daniel naar het ziekenhuis moest om misschien zijn tanden nog te redden ging iedereen op zoek in de badkamer. We vonden ze niet. De kans was dus groot dat hij ze ingeslikt had. Na een uurtje kwam het bericht dat Daniel zijn tanden in zijn tandvlees gevallen had. Die waren gewoon naar binnen geschoven. Wat men toen gedaan heeft weet ik niet maar hij is teruggekomen zonder tanden en is later (toen hij de leeftijd had) weggegaan ook zonder tanden.
Het stort wordt opgeruimd
Toen ik zo'n 9 jaar was werd het stort achter ons verblijf plots opgeruimd en de geruchten deden de ronde dat er een spiksplinter nieuw internaat zou worden gebouwd. En ja hoor binnen het jaar konden we er in terecht, nu hoefden we niet meer naar de klas in het andere gebouw, we konden van in de living naar de klas bij wijze van spreken. Er was een grote inkomhall en vlak daarnaast de bureau van de directrice. Nu was de oude Directrice al een tijdje vervangen door Tante Marie en dat was geen gemakkelijke, Die had niet het lieve uitzicht van een oude dame die Tante Gaby was. Het was even wennen; Er waren nog veranderingen.: nu verbleven de Tantes allen in een daartoe private gang in aparte kamertjes, net aan de inkomhall, en bleef er nog eentje (om beurt) op het eind van de gang van onze kamers, in geval van nood of ruzie. Wijzelf werden per 3 te slapen gelegd en wel steeds zo; dat 1 van de 3 goed te been was om de anderen te helpen en 1 waarvan we niets konden verwachten en de 3de daartussen in. En nog steeds: grote jongens, kleine jongens, grote meisjes, kleine meisjes. Er was ook een cabinet voor dokter en tandarts. er was een feest zaal, die tevens dienst deed als TV zaal, ja ondertussen hadden we televisie. maar enkel voor franse zenders. Ik ben heel lang de enige vlaamse geweest in het internaat, Er waren er nog in mijn klas maar die waren extern of verbleven in een ander home omdat ze niet gehandikapt waren;
Ik had er al zoveel over gefantaseerd en gepraat met mijn Mét Adrienne, over Lourdes Frankrijk. Nu was het voor mij moeilijk om door de plaatselijke pastoor aanvaard te worden als lid van zijn gemeenschap omdat ik in Brussel verbleef, maar Mét kende hij wel. En er was een nieuwe onderpastoor gekomen van de missies: EH D'Hooghe. Hij vond blijkbaar iedereen gelijk voor de wet en maakte het mogelijk dat ik met ziekenzorg mee kon met Mét naar Lourdes Frankrijk met de Witte trein, zoals die trein in de volksmond heette. Samen met een nicht langs moeders kant "Maria" en haar zoon Paul, die ginder zijn communie zou doen. Maria was een stoeferig mens en paul een kleurloze tiener "een echt moederskindje". Het was voor Maria en Paul de zoveelste maal dat zij naar Lourdes gingen. We vertokken met de "wittte" groene nachttrein, en zaten in coupé's van 6 personen. Onze coupé bleef echter voor ons alleen, er hadden 2 mensen afgezegd en daardoor konden ik en paul toch een beetje vrijer bewegen. We vertrokken in Dendermonde en al rijdend hoorden we de pastoor door de luidsprekers bidden; Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer is met u ...
tot halfweg het gebed en dan moesten wij overnemen.. Heilige Maria Moeder Gods bidt voor ons ... Zo een ganse rozenkrans tot het eten van ons lunchpakket. 's Avonds konden Paul en ik redelijk goed slapen omdat we konden ligggen. Tegen de morgen werden we wakker en het eerste wat ik wou zien waren de bergen. Men zong immers: Te Lourdes op de bergen ... Het landschap was al wel veranderd maar er waren nog geen bergen te zien. veel weiden met koeien en koren en af en toe een paar huisjes waar de mensen buiten stonden te kijken en wij maar wuiven. Toen er dan toch een beetje meer reliëf in het landschap kwam hoorden we plots in de microfoon: Te Lourdes op de bergen Verscheen er in een grot Vol glans en vol luister De Moeder van God Avé, Avé, Avé,Maria Avé Avé .... Nog een half uurtje sporen en we waren op onze bestemming. En dan plots vanachter de laatste bocht zien we de grot en horen we zachtjes zingen. Het zijn de mensen die aan de grot staan. De trein vertraagt als uit respect voor de menigte die ginder staat te zingen en waarvan de tonen langszaam maar zeker luider worden. We zien de Gave glinsteren in de avondzon en we worden er stil van. We zijn in Lourdes.
Mét en Maria verblijven in een hotel ik en Paul gaan naar het hopital St Pierre. Doordat wij als zieken meegaan worden wij in een soort van grote zaal ondergebracht met bedden en stoelen. We krijgen geen kans meer om te praten want Paul moet aan de andere kant van de zaal gaan slapen. Wij liggen met 30 kinderen naast elkaar, alle nationaliteiten ondereen. Gelukkig praat ik frans en kan ik mij verstaanbaar maken; En Paul , tja maar die kent het hier al wel, het is immers niet de eerste keer voor hem. Bij het eten zit ik wel naast Paul, bij de kinderen die een dieet menu hebben. Paul mag geen vet eten, dus geen friet, geen vet vlees enz. En soms denken ze dat ik ook geen friet mag hebben, maar dat help ik wel uit de lucht. Maria doet nogal stoeferig tegen Mét vanwege die communie morgen van Paul. En soms laat ze mét staan wachten en komt niet opdagen. Maar zo ben ik dan het slachtoffer want Mét verstaat geen frans en weet ook de weg niet alleen naar mij toe. Maar ik trek mijn plan wel en ik heb het naar mijn zin. Ze verstaan mij en ik versta hen; meer moet dat niet zijn! En ik ben het immers gewoon dat ik er alleen voor sta.
Ik had, zoals ik al zei, een heel goede band met mijn Grootouders, Grootmoeder Adrienne was de 2de vrouw van mijn Grootvader Jozef (langs vaders zijde) Zijn eerste vrouw en dus de moeder van mijn vader was vroeg gestorven (toen mijn vader 7 jaar was) en hij was nadien hertrouwd. Pet Jef zoals ik hem noemde was meubelmaker - schrijnwerker en wanneer ik thuis was dan verbleef ik meestal bij hen. Zij namen de tijd voor mij; met meter ging ik naar de markt, bakte ik wafels, zong ik liedjes en nog zo veel meer. Met Pet mocht ik nagels in het hout kloppen en ging ik vliegeren in de weide met zelfgemaakte vliegers. Mèt kon zingen als de beste (was in haar tijd naar de bloemenschool geweest) een soort van artistieke school avant la lettre. kon kantklossen en vertellen. Zij had haar ganse leven op fabriek gewerkt als stopster(juttezakken stoppen waar gaten in zaten) Pet Jef, had maar 1 long meer(en hoe dat gekomen is weet ik niet) en had zich een snorfiets aangeschaft om niet meer te moeten trappen op de fiets, ik mocht dan achterop zitten en dan gingen we door de velden en bij vrienden en familie op bezoek. We lachten wat af samen en er bestond toen een plaatje van Janneman: Bonpapa heette dat en dat omschreef precies mijn gevoel voor hem. Ik heb een Pa en een Mama Maar daarbij heb ik nog een Bonpapa Hij is mijn beste kameraad, Hij weet steeds op alles weer raad. Ik ga zo graag naar mijn Bonpapa, Bonpapa. Ik ga zo graag naar mijn Bonpapa, Bonpapa Bonpapa doet alsof hij niet ziet wat mijn Papa mij altijd verbiedt Ik reis op de knie van mijn Bonpapa, Bonpapa Hij vertelt sprookjes mijn Bonpapa, Bonpapa Wij zijn de béste vrienden, ja! ik en mijn Bonpapa, Bonpapa, Bonpapa, Mijn Bonpapa
hetoverlijden van mijn grootvader
De laatste keer dat ik Pet Jef gezien heb lag hij in bed, dat was ik niet gewoon van hem. Ik mocht er maar een paar tellen bij. Ik probeerde grapjes te maken maar voor het eerst in mijn leven ging hij er niet op in. Ik wist mij geen houding te geven. Ik wist intuitief dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zou zien. En jawel de volgende 2 weken waren om en net voordat we de kerk van Asse passeerden zei mijn moeder mij: "Er is iemand naar de hemel gegaan." Ik antwoordde Pet Jef zeker? Ja zei ze Hij was ziek. Hij was 54 jaar. en had een longontsteking opgedaan op zijn brommertje. Als we van Brussel kwamen was het de gewoonte om te gaan eten bij Met en Pet omdat het dan rond 13 uur was. En dat was nu niet anders. Pet was er niet meer en dat was even wennen. Hij maakte altijd grapjes met mij toen we aan 't eten waren zei hij soms kijk! daar! en wees naar het venster en had intussen iets van mijn bord gepikt. Hij leerde mij kaarten en kienen. Hij leerde mij vliegers plakken. Maar hij leerde mij vooral van het leven genieten. En de volgende stap was kruiwoordraadsels invullen. Dat zou hij mij nog leren, het heeft niet mogen zijn, maar ik heb het mijzelf geleerd en hij zou fier geweest zijn. En hoewel hij niet gelovig was liet hij mijn meter in haar waarde, want zij was het wèl. Hij zei altijd: Als er iets is hierboven, dat de moeite is, dan kom ik het zeggen ! Dan geef ik een teken ! ..Maaaa....aaar, we hebben hem niet meer gezien en op een teken wachten we nog!
"Tante" Ann (Anna Detobel) Als er iemand was waarmee ik nog lang contact zou houden was het Tante Ann (Anna Detobel) Tante Ann kwam in de instelling toen ik ongeveer 12 was. Eindelijk nog eens iemand die nederlands praatte, maar eigenlijk maaakte dat niet zoveel meer uit voor mij want frans was de voertaal van het internaat. Eerst als stagaire, daarna definitief. Ze was van Vlaams Brabant (Dworp) en was ongehuwd.
het eerste oorapparaat
Het was al langer bekend dat ik slecht hoorde, maar men wou toch eens testen of er ik baat zou bij hebben mocht ik een oorappareil dragen, eigenljk zou ik er twee nodig hebben maar men wilde proberen met 1. Men had allerhande testen gedaan, met toeters en bellen, en ja het was een feit, de wereld mocht vergaan, Marleen bougeerde niet. Ik kreeg zo'n ijzeren bakje (net een scheerapparaat) mee met aan een draadje van ongeveer 1 meter een oorstukje. Het was de bedoeling dat ik het bakje in de zak van mijn schort zou steken maar ik liep er constant mee in mijn handen, (ik was net een repporter) alleen zo had het nog een zeker nut, in mijn zakken hoorde ik alleen zbzzzzzzzzzz zzzzzbzzzz ! En dat was zo zenuwslopend dat geschuur tegen mijn kleding dat ik nog minder hoorde. Ik werd er gek van ! Ik heb altijd gezegd het is niet een kwestie van niet horen, maar een kwestie van verstaan. M.a.w. als ik mij omdraai en je spreekt hoor ik je wel iets zeggen maar ik hoor niet wàt je zegt. Het dringt als het ware niet door. Natuurlijk is ook de frequentie belangrijk fluisteren en zo, of gewoon maar de vogels die fluiten hoor ik niet zonder apparaat. Maar nu terug naar toen ! We speelden spion met mijn apparaat, net als in de films wanneer ze door microfoons praatten, en ik was altijd James Bond, die had ook altijd de laatste snufjes. Ik heb op een dag thuis het apparaat in het toilet laten vallen en het was over en out! Oeps !!
Toen we een maand of twee in de nieuwe home zaten, kwam er een juffrouw met verf en penselen om de witte smetloze muur van de hall te beschilderen. Ze begon met een potloodtekening van een kermispaardenmolen waarop een aantal kinderen zaten op de paardjes. Ze tekende ook vogels in de lucht en wolkjes en een eetkraampje. Daarna kleurde ze het geheel in een soort fletse kleuren zoals fresco's in de oudheid. De paardenmolen intrigeerde mij omdat er een fout in staat. Ik weet niet meer precies wàt maar ik geloof dat hij niet goed bevestigd is. Er is iets wat niet kan ! Hij zweeft in de lucht of zoiets. Ik kon mij daar heel ambetant bij voelen ! Het liet mij niet los. Van in de hall keek je recht in het bureau van de directrice, Er stond een divan in de hall tegen de muur om de directrice te spreken. of om in alle rust afscheid te nemen.
Mijn plechtige comunie
Als 11 jarge keek ik uitteraard uit naar mijn plechtige communie. Ik had neefjes en nichtjes die het al megemaakt hadden. Die dan bij ons cadeautjes kregen en die zich dan lieten bewonderen door de rest van de familie. Nu was het bij mij de vraag wààr moet zij die doen ? In Brussel waar ik school liep of thuis ? maar ik kon niet naar de catechese gaan omdat ik er niet echt woonde. En ze in Brussel doen ging ook niet want dat was in t frans. en mijn ouders verstonden dat niet; Het scheelde niet veel of ik had ze niet gedaan; Ik had immers door 'omstandigheden' mijn kleine communie niet gedaan. En er moest aan gewerkt worden en wel zo vlug mogelijk. Dus in het paas verlof werden er een 2 tal meisjes bij wie ik normaal in de klas zou gezeten hebben als ik in de plaatselijke school gebleven was, afgevaardigd om bij mij thuis te komen repeteren. Hoe, wat en wanneer, er iets moest gedaan worden in de kerk. Marie-Claire Van Lokeren. en Bernadette Verbelen. Met de kerkboek en de liedjesboek. Terwijl mijn ouders werken waren, gingen wij in de living zitten zingen.
Uw boodschap dragen wij, O Heer door de wereld wijd! Uw woorden zeggen wij, Opdat allen U looo ...ooven ! Hallelouyaaaa !!
En God is mijn Herder, die waakt over mij Die mij geleid langs de groenende weiden God is mijn herder .....
We hebben natuurlijk ook nog wat over andere zaken gepraat toen. Maar het opzet was geslaagd, Ik mocht mijn communie doen in Zele Een maand later ! was het zover Nu ben ik altijd al een zotte doos geweest en toen mijn neef die 1 jaar ouder is, mij vertelde dat de bisschop mij een klets in mijn gezicht zou geven bij het vormsel lag ik plat! Ik zei dat hij dan een klets terug kon verwachten ! Natuurlijk dacht ik daaraan toen het zover was en ik proestte het uit, toen ik in de kerk aan de beurt was, liep bijna moeder overste omver omdat ik niet gauw genoeg terug op mijn plaats kon zitten om te bekomen van "de klets" !
