Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
07-08-2006
De bouwplannen
Toen we bijna 3 jaar in het appartementsblok woonden werd het tijd om te beslissen: gaan we voor nog 3 jaar of zoeken we iets anders? We woonden hier graag maar hadden stilaan onze buik vol van onhebbelijke geburen. En we wilden verder met ons leven, kinderen en ja direct in t meervoud, ik was zelf enig kind en wist hoe het voelde en een tuintje. Er werd toen net een pand te koop aangeboden per opbod, niet ver van Eric's thuis en we waagdden onze kans . We hadden het niet maar kwamen op een idee: vermits Eric toch het laatste stuk (met het ouderlijk huis) zou erven later konden we misschien nu al bouwen voor later. Zo gezegd zo gedaan, en we brachten de nodige formaliteiten in orde. De grond was 100 meter lang op 20 meter breed. Omdat de rooilijn midden in de voorste plaats loopt willen we alles neergooien en te midden van het terrein iets villa-achtig neer zetten. Alles beneden gemakkelijk voor mij, geen trappen. Doch dat mag niet, we moet aansluiten met het huis ernaast en naar boven. Dat is dan goed dus de plans worden getekend, Maar er is nog een moeilijkheid, mijn schoonouders wonen daar nog en zij moesten er blijven wonen zolang ze leefden. Als het huis af zou zijn moesten ze wel opnieuw met ons er intrekken. Dat was geen probleem omdat we aan de architect gevraagd hadden om voor hen apart, het hoogst nodige zouden voorzien. 3 kamers was genoeg, 1 om te slapen, 1 om te leven en 1 keuken en wasplaats met apart toilet, wat moet een oude mens nog meer hebben ? De plans worden dus aangepast aan hun noden, maar dan komt de kat op de koord, geen van de andere kinderen kon of wou die 2 in huis nemen al was het maar tijdelijk voor 5 of 6 maanden tot het huis klaar was. En zelf wilden ze eigenlijk ook niet weg. en een woonwagen huren voor hen konden wij financieel ook niet aan. Zelf bezitten ze niks, enkel een klein pensioentje, daar konden ze het ook niet van doen. dus... De oorspronkelijke nieuwbouw plans worden opgeborgen. Ondertussen dringt de tijd voor het appartement. Dan kom ik op de proppen met de oplossing, een halve nieuwbouw aan het achterhuis aanbouwen. Zo omzeilen we dat we in de hoogte moeten, en kunnen we alles beneden laten. En de oudjes blijven gewoon (zoals ze willen) waar ze zijn. in hun bouwvallig krot ! "dat wel een deel van het onze is" Intussen schuift de tijd voorbij, maar eens we bezig zijn kunnen we uitsel van verhuis vragen en telkens met 2 of drie maand de huur verlengen naar gelang de vorderingen. We beginnen in augustus 1979 en het is pas is maart dat we verhuizen, het is nog niet af maar we willen van die huur af. Ondertussen ben ik zwanger van ons eerste, het is voor september dus tegen die tijd zitten we dan wel al goed. Schoonmama kan dan oppas spelen, dat heeft ze voor de anderen ook gedaan. Ze moet bijna niet eens de deur uit. Ze wordt wel een dagje ouder maar is nog goed te been. We zorgen er wel voor dat we strikt gescheiden leefruimtes hebben, enkel wanneer we op de koer zijn kunnen we elkaar zien ... Ze heeft er dan al 3 onder haar hoede, eentje van elke dochter, 2 meisjes en 1 jongen. Haar opvoedkundige waarden zijn niet de mjne maar ja, we hebben geen keuze op dat moment.
Ergens in 1978 gaat mjn tante M-L op kontrole bij de dokter wegens een bolletje in haar borst en na een gesprek met Ma ontdekt die dat ze reeds lang hetzelfde heeft maar ja, klagen staat niet in haar woordenboek en dus denkt ze er niet aan tot nu dus mijn tante naar het ziekenhuis moet. En ze gaat mee. Bij tante blijkt het onschuldig te zijn maar wordt het verwijderd. Bij Ma daarentegen die moet binnen enkele weken in het ziekenhuis opgenomen worden voor autopsie. Blijkt dat het kanker is en de borst wordt weggenomen samen met een deel van de lymfeklieren onder de oksel. bestraling hoeft niet en chemo ook niet. Ik heb dan zoiets van: laat ik nu aan kinderen beginnen anders ziet zij ze misschien niet meer. Dat was voor mij het startsein ! Niet langer uitstellen maar doen ! Ma herstelt en ze is er nu 78, nog heel kwik voor haar leeftijd (beter dan ik eigenlijk)
Ondertussen gaat het op de werkvloer iets minder, ze spelen er met mijn voeten en ik durf niks terug doen of zeggen. Ik hos van hier naar ginder en als ik dan vrij ben dan mag ik lezen. Bij mijnheer De leeuw was het goed maar er gaan geruchten dat de dienst ophoudt te bestaan en dat bovendien het ganse verdiep gaat verhuizen naar een ander gebouw aan de overkant van de straat. Ondertussen gaan ze alle franstalige collega's weg werken want de hoofdzetel komt in Wallonie te liggen meer bepaald in Verviers. Een kaakslag voor de meesten onder hen want ze zijn voor bijna de helft afkomstig uit Brussel of zijn er komen wonen, nog eens een kwart wonen in het Brabantse. Zij die blijven moeten mee naar Verviers anders zit er niks anders op dan ander werk te zoeken. En ik ben een geval apart, ze willen mij kwijt, dat is duidelijk, maar ik ben Nederlandstalig en bovendien ben ik benoemd. Ze raken niet zo makkelijk van mij af. Ze steken mij dan maar in een bureau met allemaal mannen, die erom bekend staan dat ze vrouwenhaters zijn. Een poging om hogerop te raken mislukt omdat ik bij het examen dictee zo gestresseerd ben dat ik niet kan volgen met schrijven. En ze houden totaal geen rekening met mij. Wanneer ik in verwachting ben van de 1ste komt er iemand zo hard op mijn bureau slaan met zijn vuist dat ik opspring van 't verschieten om dan met een poeslief stemmetje te vragen: Hoewist mee ha houes ? (Hoe gaat het met uw huis) we zijn nog aan 't bouwen. Ik moet 2 keer met de koffie op ronde gaan, een keer om 8u30 en een keer om 13u30. Een koffie kost zoals ik al zei eerst 3 frank en later 5 fr. Ik wist wie mjn klanten waren en als ze al eens weg waren dan schonk ik hen toch in al moest ik het dan zelf betalen en later van hen krijgen. Er waren er die zich heel duidelijk profileerden als zijnde beter dan ik. In de namiddag kon men ook frisdrank krijgen : spa , cola , limonade. Ze mochten dan aan mij geld meegeven zodat ik het tegelijk met de koffie kon halen, maar er waren er een paar die er graag mee speelden en dan kwamen ze een half uur later af: Marleen Haal mij eens een cola ? En marleen kon weer lopen.
Op 3 augustus 1980, ik ben op dat moment 8 maanden zwanger, we wonen nog maar een goede 4 maanden in ons nieuwe huis sta ik op wanneer eric al vertrokken is naar zijn werk. En ik voel iets barsten en er komt een vloed van water van tussen mijn benen, het is helder en het ruikt niet, heel raar ! ik probeer het op te houden maar het lukt niet. Mijn schoonzus komt van bij haar moeder en ik vertel haar wat er aan de hand is. Ze zegt dat het mijn vruchtwater is dat breekt en dat ik naar de gynecoloog moet bellen. Ai en ik kan Eric niet meer bereiken. Ik bel naar mijn moeder want de dokter zegt dat ik direct binnen moet komen in het ziekenhuis. Pa zal mij komen halen en naar ginder doen en ondertussen zal iemand Eric proberen te bereiken. Ik neem wat spullen bij elkaar die al klaarstonden en met een handdoek tussen mijn benen zijn we weg. Pa rijdt potverdikke dwars door het rode licht ! ik hou mijn hart vast. Wanneer we in het ziekenhuis komen wordt ik direct aan de monitor gelegd en voila dat is het! Pa rijdt terug naar huis en mijn gemoed loopt over. Ik heb voor epidurale verdoving gekozen maar dat is nog niet aan de orde. Ik heb immers geen ontsluiting en ik voel niks, ik ben wel misselijk maar dat ben ik 8 maanden geweest dus... Net na de middag arriveert Eric, nu ben ik tenminste niet meer alleen. We wachten af, de gynecoloog zegt dat ze het in gang zullen steken met een pilletje want dat het kindje moet komen vermits het vruchtwater weg is. Het wordt een droge bevalling. Het word avond en nacht, slapen ken ik niet, ik heb barstende hoofdpijn maar krijg er geen medicatie voor en het gaat zo tergend langzaam vooruit. Het is warm, ik ben moe, het gezoem van die machine werkt op mijn zenuwen. Slapen gaat niet, ik mag het bed niet uit en doe niks anders dan overgeven. Ik vraag Eric of hij mijn moeder wil vragen om te komen, ik kon wel wat steun gebruiken, maar ze wil niet komen. De volgende middag wordt er besloten om de epidurale toe te dienen. Ik ben ondertussen al meer dan 24 u in de verloskamer, er komt geen schot in. Ik ben uitgeput, ik voel geen weeën, ik voel niks dat erop wijst dat ik moet persen, op een bepaald ogenblik zitten ze met 2 verpleegsters op mijn buik te duwen, En dan om 4u 15 is hij daar, nadat de dokter het welletjes vond en met behulp van de ijzers hem naar buiten getrokken heeft. na meer dan 2 dagen arbeid hebben we een zoon. Christophe. 3kg 150 en 51cm Omdat hij een beetje geel ziet (hij is immers prematuur) moet hij direct onder de lamp en ligt hij met een sonde in zijn armpje. Dat blijft zo de hele tijd dat ik in het ziekenhuis ben, wanneer ik naar huis mag moet hij nog blijven en mijn gemoed schiet vol, ik vind het een vreselijke gedachte: pas bevallen maar thuiskomen zonder kind en ik vraag of ik ook niet nog 1 dag kan blijven. En het mag ! Zo kunnen we toch nog samen naar huis. En hebben we de tijd om hulp voor mij te zoeken bij de verzorging van de kleine, want dat is nodig. Brrr! ik ben er bang voor ! om hem te laten vallen, om hem te baden, dat moet ik allemaal leren. Daartoe wordt een verpleegster aangesteld van Kind en Gezin. Die zal mij wegwijs maken de eerste dagen.
Onze "kleine puit" zoals wij hem noemden, omdat hij op zijn buikje slaapt en dan zijn beentjes optrekt tot onder zijn poep, "net een kikker die gaat wegspringen" is een rustig kind, slaapt veel, eet goed en veel en verandert zienderogen. Heeft maar 1 probleem: hij heeft het ontzettend moeilijk om grote boodschap te doen. Dan huilt hij hartverscheurend en dat zal zo zijn hele peuter en kleutertijd blijven. Het was Het gevecht van elke dag Nu was er eens zo'n dag dat er weer moest geboodschapt worden en het niet ging. Hij was toen een 8 à 9 maanden oud, en ik had hem verschoont, hij was moe en huilde op het kussen al toen ik hem opnam om hem in zijn bed te leggen voor een middagdutje. Omdat hij vreselijk tegenspartelde en ik bang was hem te laten vallen houdt ik hem over mijn schouder terwijl ik mij omdraai zie ik mijn schoonzus voor het venster staan en ik schrik. Ik ga dus naar de kamer en terwijl ik de kleine in zijn bed leg hoor ik stemmen op de gang die roepen en tieren en haastig dichterbij komen De bewuste schoonzus met in haar kielzog mijn schoonouders stormen de kamer binnen !: "-Gij zijt een franke beest !!" roept ze wijzend naar mij ? En mijn schoonmoeder, buigt zich voorover om direct naar de kleine te kijken. Ik vraag wat er aan de hand is ? Ochotte dat manneke ! zegt ze. Ge hebt hem bijna met zijn hoofd tegen de deur geslagen en waarom huilde hij zo ? hebt ge hem soms geslagen ? Ik zeg watte ? "Ik heb niks! hij huilde omdat hij moe was en omdat hij niet kon afgaan, ja want kijk, hij lacht al nu ! En zeg eens waar moeit gij u mee ? Maak nu dat ge alle drie uit mijn kot zijt !" roep ik kwaad. Ik ben direct beginnen wenen ! Diezelfde week ben ik een gordijn gaan kopen zodat in t vervolg binnenkijken niet meer mogelijk zou zijn. DAT is nu het gemak van schoonouders naast de deur !
Omdat ik enig kind was en wist hoe het voelde, wil ik er zelf meer, en liefst niet te veel leeftijdsverschil er tussen. Ik had graag 2 meisjes gehad, maar de oudste was nu een jongen, misschien de volgende ? Ik krijg jammer genoeg een miskraam op 3 maanden. Dus nu weer even wachten maar ook niet te lang want anders wordt het verschil te groot. 3 maanden later (na de miskraam)opnieuw zwanger! Nu is het goed, en weer ben ik misselijk de volle 8 maanden en half dat het duurt. Christophe is 2 jaar en 4 maanden, als op 27 november 1982 zijn broer ter wereld komt. Deze kerel is 52 cm groot en weegt 3.250 g. Dit is een heel ander karacter, zou toen al blijken. Is veel minder rustig, heeft zichzelf naar buiten gewerkt in anderhalf uur. Ik wou geen epidurale meer en dat was ook niet nodig, zo vlug ging het allemaal. We noemen hem "Dominique" zoals ik mezelf beloofd had, als pleister op de wonde dat het weer een jongen was. Daarmee kom ik ook mijn belofte aan Dominique Flabat na.
De kinderen worden grotendeels opgevangen door mijn schoonmoeder, Zij is er als ik 's morgens vertrek en ze is er nog wanneer ik thuis kom. Ik ben al vroeg de deur uit, om 6u30 neem ik de bus naar het station van Dendermonde en van daaruit de trein naar Brussel dan ben ik rond 8 uur op mijn werk. Eric werkt ondertussen aan de gemeente Zele in de groendienst, hij staat er, samen met nog 3 colega's, in voor het onderhoud van pleinen en plantsoenen. Hij vertrekt maar om 7u15, het is niet ver. Omdat ik 's middags kan middagmalen op het werk, blijven hij en de kinderen eten bij zijn moeder. Zo heeft iedereen warm gegeten en hoef ik niet nog te koken bij thuiskomst. Ik zou tevreden moeten zijn maar ik ben het niet. De kinderen worden er verwend en niet zo'n klein beetje en dat wreekt zich. Het ondermijnt mijn gezag want ze hebben maar naast de deur te lopen als er ruzie van komt. Zo wil Christophe geen truitje aan want 'dat prikt' en hij moet dus zo geen truitje aan van bomma, maar van mij wel! Hij wil niet mee naar de winkel, hij wil niet dit en niet dat en ga zo maar door. Hij lust niks waar ajuin in verwerkt zit (hij kan niet tegen de geur van rauwe ajuin) en dat moet hij dus niet eten van bomma. Maar in welk gerecht zit nu geen ajuin ? Bomma wordt een dagje ouder, dat is het, en wil niet tegen het jonge volkje ingaan met alle gevolgen vandien voor mij. Dominique is een durfal, niet zoals zijn broer, die zal eerst doen en dan nadenken, terwijl Christophe veel meer inzicht heeft en niks doet of probeeert wat hij niet veilig acht.
Christophe doet binnen 4 maanden zijn eerste comunie en we willen daarop voorbereid zijn dus gaan we uitzonderlijk naar de kerk op zondagmorgen, maar omdat de kinderen graag langer slapen gaan we naar de 11 uur mis in de grote kerk. in 't dorp. Wanneer we dan thuis komen is het al middag en moet ik nog koken. We hebben aan ons huis een kleine bovenverdieping en omdat Christophe zich altijd beklaagt dat hij niet kan doorslapen omdat Dominque hem wakker maakt besluiten we dat het misschien beter is om hen aparte kamers te geven. Tot hiertoe was de bovenverdieping gewoon afgesloten met een valse plafond. Dat moet dus open gemaakt worden waardoor het trapgat zichtbaar is. Omdat ze er nu al hun speel plaats hebben staat daar een voorlopige ladderen gaan ze er op onder toezicht. Zij zijn dus aan 't spelen boven terwijl ik in de keuken ben en plots horen we Christophe roepen op Dominique. Ik kom op het geroep af en zie Dominique nog net rechtstaan. hoe is die naar beneden gekomen ? We vragen het Christophe en die zegt dat ze met de auto's aan 't spelen waren en dat plots Dominique weg was nadat hij hem vroeg om een beetje op te schuiven. Dus die is naar beneden gevallen op zijn hoofd. Hoewel hij schijnbaar niks heeft en het zondag is vragen we er een dokter bij. Die van wacht onderzoekt hem en zegt : het is nog niks; maar observeer hem. We zijn er niet helemaal gerust in en vragen onze dokter om te komen kijken. die zegt: waarschijnlijk een lichte hersenschudding, houdt hem in het donker. Nog zijn we niet gerustgesteld, het kan niet dat een val van 3 meter niks is, dus bellen we de kinderarts die hen al van kleins af kent, die zegt na onderzoek : ik vindt niks maar ga er overmorgen mee naar het ziekenhuis om foto's te nemen. vandaag is er toch niemand en morgen is het een hoogdag dan werkt de dienst maar op halve kracht. Eindelijk iemand die de zaak serieus neemt. Dinsdag worden er foto's genomen en het blijkt dat hij naast de hersenschudding, niet alleen een schedelbreuk heeft maar ook een hersenbloeding. En hij moet bijgevolg in het ziekenhuis blijven, En er was niks aan !!!! 3 dokters en pas de laatste wil iets ondernemen! En wij waren verdachten nr. 1 . In het ziekenhuis mochten we ons verhaal tot in den treure toe herhalen ! wat er gebeurd was en hoe ! Geloofden ze ons niet ? Had Dominique toen gezegd dat wij hem mishandelden , we waren de pineut geweest. Hij is er een week lang moeten blijven ! Hij heeft later die week gezelschap gekregen van zijn broer in de ziekenhuiskamer, omdat die een kleine"geplande" ingreep moest ondergaan.
