Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
17-07-2006
Mejuffrouw De Decker
Mademoiselle De Decker was de administratieve en financiele motor binnen de foyer. Zij was het die de uitbetalingen deed van leveranciers en personeel. Ze was een eerder kleine vrouw van rond de 40 met spierwit haar en een gouden brilletje, dat haar iets intellectueels gaf, ze zat in een burelencomplex dat zich bevond in een van de homes met een aparte ingang. En ze sprak vlaams. Af en toe moest er iemand eens iets gaan afgeven. Ook als we vragen hadden in verbend met thuis konden we bij haar terecht en voor fraiteur was ik de courrier van dienst. Ik diende daartoe een groot grasplein over te steken om er recht op recht te komen. Op dat grasplein liepen altijd 2 kleine hondjes, a la yorkshire van een of andere tante ? nu waren die hondjes niet mijn beste maatjes omdat die zo tegen je aan sprongen en blaften dus zette ik het op een lopen "wat ik beter niet gedaan had natuurlijk" en daarop beet het ene hondje mij in mijn enkel. mijn sok kapot en mijn enkel ook natuurlijk. Al wenend kwam ik binnen bij mademoiselle De Decker die direct de home belde. Er kwam iemand mijn wondje verzorgen voor ik terug ging. Later wilde ik niet meer gaan of ik maakte een grote boog rond het grasplein.
Claudine de coiffeur
Eens per maand kwam Claudine de coiffeur, zij was de dochter van Leon de tuinman. Dat was een blond meisje van een jaar of twintig. Die had altijd veel werk met ons. De meesten hadden immers moeite met stilzitten Ik zag haar niet graag komen want ik was nogal gesteld op mijn lange haar en telkens het weer een beetje fatsoenlijk in mijn hals was gegroeid kwam zij het weer millimeteren. Nu had ik vroeger haar tot aan mijn poep maar dat had af gemoeten omdat ik op internaat ging en het onmogelijk zelf kon kammen en de tantes hadden daar geen tijd voor. Net voor mijn comunie werd er gevraagd om mijn haar niet meer af te snijden en toen ik het de eerste keer tegen haar zei, geloofde ze mij niet en knipte het toch. Kwaad dat ik was !
De Fancy-Fair was het hoogtepunt van het einde van het schooljaar, Daar leefden wij naartoe, niet omdat het betekende dat we binnenkort niet meer naar de klas moesten, maar omdat we dan groot feest gaven waar gans de foyer bij betrokken was. Iedereen wou goed uit de verf komen en er werden van maanden op voorhand al maatregelen getroffen en plannen gesmeed : wat gaan we doen en hoe? Is het haalbaar en gaat het de mensen aanspreken en ertoe aanzetten om iets te kopen van ons ? Wij met fraiteur waren beperkt in onze middelen, hier waren het de "Tantes" die de meeste handen uit de mouwen moestten steken, wij konden niet veel doen. Toch werden we erbij betrokken in de mate van het mogelijke; "Tante" Bernadette kon goed tekenen, en maakte op jutte lapjes stof van 50 op 20 cm. tekeningen dat waren kindjes met bootjes of met treintje of popje en dat werd dan vermaakt tot een kadertje met een hangkoordje aan. Ook "Tante" Marie droeg haar steentje bij en had zich een piepklein fornuisje (oventje) aangeschaft om juweeltjes te maken. Daar werden dan eerst een koperen plaatje bedekt met van alle kleuren poeder in allerlei vormen op getekend en dan werd dat in grote hoeveelheden gebakken in het oventje Het gekleurde poeder zat in kleine glazen buisjes en was zo te koop. De kleuren waren mooi, maar veranderden een beetje van uitzicht als ze eenmaal gebakken waren. Daar mochten wij niet aankomen, veel te gevaarlijk.
Parelkransen daarentegen mochten we wel maken, dat was met een soort van plasticine die later ook gebakken werd. Er waren ook kleuren in dacht ik? of werden die ter plaatse gemaakt door aan de hoofdzakelijke witte pasta kleurpoeder toe te voegen ? Wij rolden dan bolletjes, kleine bolletjes, en grote bolletjes en middelmatige bolletjes. En dan legde iemand die op volgorde van aan rijgen en werden er met een naald gaatjes in gemaakt om de draad er door te krijgen, dan werden die een nachtje met rust gelaten om de volgende morgen wanneer ze droog en hard waren aan elkaar te worden gerijgd volgens een bepaald patroon met nylondraad, de eindjes werden geknopt aan een draaislotje, de overtollige draadjes weggeknipt en klaar was kees. Die verkochten we dan op de Fancy-Fair. Dat was allemaal fysiotherapie voor ons. Oefenen van fijne motoriek. Ondertussen werden er ook bloemen gemaakt van crêpe papier, voor de versiering, dat was best moeilijk voor ons want ge moet dat op een bepaalde manier vasthouden en tegelijk draaien en dan nog vast maken met ijzerdraad, terwijl je niks mag lossen; we kwamen handen te kort. En vergeet niet, wij hadden niet al onze vermogens inzake fysiek. Het kwam nogal eens voor dat ons de tong uit de mond hing van opperste concentratie. Ook in de klas werden voorbereidingen getroffen voor de fancy -fair . Er werd maanden van op voorhand uitgemaakt wat onze groep zou gaan doen. In de klas gingen de stoelen dan aaande kant en leefde we ons in, in onze rol, of huppelden dat het een lieve lust was. Het was de gewoonte dat er spektakel te zien was, Er werd daartoe een grote open tent met podium opgezet en er werden van overal stoelen aangevoerd om voor dat podium te instaleren. Elke klas deed iets; ofwel was het dansen, ofwel toneelstukjes, of voordracht of iets anders waarvoor we maanden lang repetteerden tussen de examens door, veel werk allemaal want de kostuums, de smink, bemeubeling van het podium, we verzorgden alles zelf. daar kwam heel wat organisatie bij kijken.
De ouders werden verondersteld te komen kijken naar hun pupil. Ook de gewone Molenbeekse bewoners kwamen dan eens langs. En het was altijd bang afwachten wat de weergoden voor die dag in petto hadden, want regen konden we missen als kiespijn. En ik moet zeggen dat we op al die jaren dat ik er was, maar 1 maal regen gehad hebben. Het tijdstip was dan ook altijd goed voor mooi weer hé, de voorlaatste zaterdag van juni.
De kraampjes kwamen in een zekere volgorde langsheen de wegen van het domein te staan en moesten worden versierd, de houten sigarenkistjes deden dienst als kassa en werden voorzien van klein geld om terug te geven. Eens de verkoopswaren er in, moest er iemand blijven om te waken.
Na de middag waren de klassen aan de beurt, de stoelen hadden we opzij gezet en de tafels tegen de wanden aangeschoven met witte lakens bedekt ,daarop dan uitgestald onze schriften en fardes om te tonen wat we dit jaar allemaal hadden bijgeleerd. Uiteraard met de beste cijfers voorop. Als ik er nu aan terug denk was het eigenlijk een beetje teveel om op één dag te doen. Dan was er nog de prijsuitreiking ! Ik was steeds de 1ste van de klas, maar ja, niet moeilijk hé met zo'n klas? Niet dat we niet leerden hé maar we zaten met alle leerjaren samen en als we iets niet begrepen of niet meer wisten hoefden we maar te luisteren naar Tante Josée, die het tegen een lager studiejaar aan het uitleggen was en we waren weer mee. Het werd dus tot in den treure herhaald en dat was ons geluk.
De dag dat we naar huis mochten gaan, begon altijd speciaal, we kregen dan onze propere zondagse kleren. Die lagen dan op een hoopje; rok, + bloes en daar bovenop hemdje + onderbroek en helemaal boven= sokken. Als we aangekleed waren deden we extra moeite om niet vuil te worden. Opletten met eten 's morgens en later opletten om niet te vallen . Dat gaf ons altijd een kik ! Dan waren we al voor 1/4 de weg ! Ik kan nog steeds het gevoel oproepen ! raar hé
Ik wou dat mama een beetje dichter bij mij stond. Zij is altijd zo afstandelijk tegenover mij geweest. Het was alsof zij zich afschermde van mij. Alsof ze het mij kwalijk nam om gehandikapt te zijn. Ze had immers een normale dochter gehad en die had ze moeten afgeven. Ik heb mij dikwijls de vraag gesteld of zij wel van mij hield. Ze doet altijd zo koel. Als ze mij op zaterdagmiddag kwamen halen om de 2 weken dan vloog ik in de armen van papa en hij moest mij altijd pushen: geef mama ook een bees hé. Ik deed het dan, maar niet van harte. en ik voelde altijd een zekere terughoudendheid die ik vertaalde als: ziet ge wel, ze houdt niet van mij ! Waarom zou 'k nog moeite doen voor dat mens ? Moeder komt zo koel over en zegt geen 2 woorden teveel (toch niet tegen mij) Eens uitleggen hoe de zaken er voor staan en waarom het nu eenmaal is, zoals het is, dat zijn zaken die niet aan mama besteed zijn, zij was nogal snel geirriteerd en dan kreeg ik een draai rond mijn oren, als ik niet direct deed wat zij vroeg. Ik moest in die tijd mij nogal veel gaan bewijzen als gehandikapte, naar Gent, naar Brussel, naar Leuven... Ik kwam er nooit verder dan 65 % terwijl mijn behandelende artsen spraken van minstens 80 % Veel had te maken met het feit dat ik tegenwerkte, ik wou niet gehandikapt zijn, en in feite was ik dat ook niet (in mijn ogen) ik kon zoveel meer dan de andere kinderen en ik beschikte bovendien over al mijn geestelijke vermogens. Ik denk dat ik schrik had, dat als ze mij blijvend 80% zouden geven, dat ik dan de home's niet meer buiten zou komen. Dat heeft zeker een rol gespeeld. Ik had het al zo moeilijk met deze, laat staan dat ik van de ene naar de andere zou gestuurd worden... Brrr ! Hadden ze wat meer respect gehad en mij er meer bij betrokken over het hoe en waarom, ik zou misschien niet zo gereageerd hebben. Het percentage schommelde steeds tussen 60 en 65% maar de 66% die vereist zijn om een tegemoetkoming of zoals toen gebruikelijk was: dubbele kinderbijslag, kreeg ik niet. Natuurlijk begrijp ik nu dat de speciale school + het internaat hen veel geld gekost heeft en dat het daarom was dat ze mij graag wilden invalide verklaart zien. Het kontroversiele was dat zowel moeder als vader opspeelden als ik iets niet kon, dan kreeg ik ervan langs omdat ik bevoorbeeeld mijn voet niet recht zette bij het stappen, ik liep immers met mijn rechter voet op zijn kant, dit gebeurde meestal op een onbewaakt moment of wanneer ik zo geconcentreerd met iets bezig was, dat ik niet oplette. Er was met die voet niks speciaals aan de hand op het eerste zicht, maar het was langs deze voet dat men na de geboorte het bloed veranderde langs een snede van ong. 4 centimeter. hebben ze zenuwen doorgesneden toen ? ik weet het niet. Ook kon ik mijn water niet ophouden als ik ontspannen was, wanneer er iemand mij kittelde dan kon het zijn dat door het lachen mijn spieren zich ontspanden en dan liet ik alles lopen of later moest ik gaan lopen naar het toilet. Om al deze zaken, waaraan ik toch geen schuld had, werd moeder dan kwaad. Ik heb dus geen al te beste herinneringen aan haar toen ik kind was .
Vreemd genoeg herinner ik mij hier niks meer van ! Hoe ik vertrokken ben met of zonder valiezen ? Wanneer? direct na de prijsuireiking of later ? Het afscheid van de rest van de kinderen ? Hier heb ik dan zoveel over gefantaseerd en wat er aan dat moment vooraf gegaan is, is voor mij een groot vraagteken ? Ik weet het niet meer ! Dat zal door de euforie van het moment komen zeker? Ik kom er missschien later nog op terug. Eens vragen aan Ma en Pa .
Omdat ik de foyer verlaten had toen ik het 5de leerjaar gedaan had moest ik nog een jaar van het lager doen in een nieuwe school. namelijk het 6de. Er werd eerst uitgekeken naar opnieuw een internaat, er waren zelfs al aanvragen verstuurd, maar omdat ik mijn veto stelde en dreigde om weg te lopen indien het opnieuw een internaat zou zijn, werd er toch met mijn mening rekening gehouden. Men zou het rijksonderwijs proberen, ik ging mij daar aanmelden en kwam in een klas met 14 leerlingen terecht. De "Tantes" werden Mevrouwen en de kinderen waren allemaal 2 jaar jonger dan ik. Ik was dan ook een hoofd groter dan mijn klasgenoten. Ik werd op de eerste rij neergepoot net voor het bureau van de Juf. vanwege mijn akoestische handicap om toch niks te missen van de les. De Mevrouw was vooraf gepolst geweest of ze het zag zitten met mij. Voor die kinderen was het ook een aanpassing, de dictees verliepen trager dan gewoonlijk omwille van mij. Het was voor mijzelf een hele aanpassing, niet in het minst het tempo ! dat lag veel hoger dan waar ik vandaan kwam. Elke dag was iets nieuw te leren en elke dag kregen we huiswerk mee en nog niet zo'n klein beetje. Ook het schrijftempo viel mij niet mee, ik was soms maar halfweg als het bord al omgedraaid werd, ik moest halve lessen missen . Dat wreekte zich later bij het uit het hoofd leren, ik had maar de helft staan. Ook op de koer was het aanpassen, de kinderen hadden zich al in groepjes gevormd, (tja dat is zo als ge van in de kleuterklas samen zit.) De spelletjes die ze speelden kon ik niet, zoals touwspringen en andere spring (met elastieken) en loop toestanden. Ik hield mij dan ook noodgedwongen bezig met de kleinsten. Ik heb mij best eenzaam gevoeld toen. En toen later telkens iemand uit de klas moest inpringen om mij helpen met lessen opschrijven werd ik er niet populairder op. Mijn medeleerlingen waren vooral afgustig wat betrof de Franse les, dan hielden we, de juf en ik hele conversaties terwijl zij zaten te kijken. Daar blonk ik natuurlijk in uit ! Er was daar ook een meisje die mij altijd zo bekeek dat ik er mij ongemakkelijk bij voelde, zij was nooit vriendelijk tegen mij. Zij bleef maar kijken. Het ging zelfs zover dat als we in de refter gingen eten (dat was per klas willekeurig) en ik zag dat zij tegenover mij zou zitten, ik mij gewoon omdraaide en liever niet at. Ik die altijd de eerste van de klas geweest was in Brussel met maximum 6 leerlingen werd toch nog de 10de van 23 kinderen. humhum niet zo slecht he ?
Een nieuw hoofdstuk
I am free ! zo vrij als een vogel ben ik nu. Denk ik ! Wanneer er hier examens zijn dat hebben we maar een halve dag school, en moeder kwam toch maar om 16 uur terug, dus kon ik lekker eens doen wat ik al lang wou doen, namelijk eens in de plaatselijke Unic binnenspringen om make-up spullen te bekijken. Nu stonden de deuren van de Unic wagenwijd open, het was zomer en zo rond 12u30 moest ik daar langs om naar huis te rijden met de fiets (de bus reed niet 's middags) en ik ga naar binnen. Er is weinig volk maar ja, dat wijt ik aan het middaguur. ik sta bij de make-up wanneer er iemand passeert die ik ken: Ward de man van Mariette die naast moeder staat in de fabriek. Ik zeg dag en hij begint mij aan de praat te houden: "ha en hoe gaat het op school ?" en "wat komt gij hier doen ?" enz enz. Ik leg uit dat het examens zijn, dat we vroeger gedaan hebben en als ik wil opstappen houdt hij mij tegen door nog wat vragen te stellen. Plots zie ik in de deuropening mijn moeder verschijnen totaal buiten adem. Ik denk nog: "tiens heeft die al gedaan." Awel ! wat doet gij hier ? briest ze tegen mij. Ze komt bij Ward staan die meteen een uitleg begint: "ik zag haar hier staan en ik heb gebeld" Ach zo !de valsaard ! Maar wat bleek ? De Unic sluit over de middag tot 14u, maar door de warmte waren de deuren opengezet. Ward had in plaats van tegen mij te zeggen: we zijn gesloten nu; mijn Mama gebeld dat haar dochter in de Unic vertoefde terwijl hij dacht dat ik op school zou moeten zitten. Ik ben er heel mijn verdere leven boos op geweest, op Ward.
Nu ik naar de cinema mocht gaan, kwam ik ook in contakt met de plaatselijke jeugd, zowel brave als stoute jongeren. Binnen de kortste keren zaten er sigaretten (belga's) in mijn handtas en toen mijn vader die vond was het kot te klein! Die werden dan afgenomen; maar een week later zaten er weer in. Ook op de kermis leerde ik meisjes en jongens kennen(vooral jongens) die dan rond de "dag en nacht" doolden en er pas insprongen als het spel al aan 't draaien was. Op de tonen van "Ma belle amie" Er waren soms viezerikken bij, die het gewoon voor de sport deden, maar soms al eens een bedeesde jongen die "vroeg" of hij mij mocht kussen. Een van die gasten was Eric, mijn echtgenoot, Die stond eerst de kat uit de boom te kijken "hij durfde niet springen maar stond mij altijd te beloeren van aan de zijkant." Ik knikte dan vriendelijk en hij lachte dan eens maar meer kwam er niet van. Tot hij dan eens achter mij kwam toen we blijkbaar een gemeenschappelijke vriend kenden. Cesar, die kwam al eens naar de cinema op zaterdagavond en kende Eric van 't school en van ze waren van dezelfde wijk. Toen we de volgende zaterdag naar de cinema gingen hadden we er iemand bij! Eric! De films interesseerden ons maar matig, maar ja, we zaten droog en warm en achteraan... dus ge kunt denken... Ik moest altijd om 23u30 thuis zijn, dan was de film gedaan en dat wisten ze thuis ook. Ik ging dan te voet naar huis, dat was een 8 minuten lopen. Nu op een keer bleef ik hangen , niet met Eric en ook niet met Cezar maar met Eddy! Eddy was iemand die een jaar of 2 ouder was dan ik en hij wou dat ik met hem meeging. Ik wist natuurlijk niet beter en ging mee. Hij gaf mij sigaretten en nam mij mee naar een donker plaatsje waar we rookten en babbelden en kusten en hij begon te voelen. Ondertussen waren mijn ouders dood ongerust toen ik niet naar huis kwam en ging Pa naar de politie. Met Pa in de combi begonnen zij hun zoektocht, naar het schijnt heeft Pa daar iemand een pak rammel gegeven toen hij dacht hij mij herkende in het donker met een jongen hand in hand. Het meisje liep weg naar het schijnt en dacht dat Pa een aanrander was. Hij heeft zich daar later moeten voor verantwoorden bij de politerechter wegens slagen en verwondingen. Maar ik was ondertussen bij Eddy en hoe langer ik bleef; hoe minder durfde ik naar huis. Het werd later en later! Tot de combi ons toch vond op straat. Ik kreeg een flinke uitbrander en mocht de verdere maand niet meer buiten. Dus kon ik Eric ook niet meer zien. Maar op een dindagmarkt in een of ander verlof zagen we elkaar terug. En vanaf toen kregen we verkering. Dat zouden we 7 jaar volhouden. We waren 15 jaar.
