Ik ben Marleen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Snikylou.
Ik ben een vrouw en woon in Zele () en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2025 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Computeren.
baby Marleen 5 maand oud
Ik en Will Tura in 1968
Peter Jef en Meter Adrienne
ik met Eric en de jongens Christophe en Dominique
bijou
ma vie van het verloop des levens krijgt niemand een program
24-07-2006
de school ( het RMS)
Ik heb door mijn handicapzoveel dromen en wensen met laten schieten. Ik wilde vepleegster worden, vergeet het ! Ik wilde kapster worden, njet !
Na het lager onderwijs, moesten we een richting kiezen, en dat werd het hoger middelbaar. Bleek algauw dat ik het lastig had met die moderne wiskunde; Een + een was niet langer twee maar verzameling X en Y en die hadden dan weer elementen a en b ... Enfin, Het was chinees voor me ! Daar ligt eigenlijk de oorzaak dat ik niet verder gestudeerd heb. Ik kon het niet! Toen niet en nu nog niet! En bovendien nog meer lessen opschrijven (waar ik al zo'n moeite mee had) en nog meer lessen missen... Ik ben het volgende jaar gezakt naar de huishoudschool en dat ging dan wel beter. Daar was het echter de handenarbeid die het bemoeilijkte, we leerden naaien en koken en verstellen, maar weer speelde mijn handicap hé, en er werd totaal geen rekening mee gehouden ! Ook met door mijn gehoorproblemen veroorzaakte moeilijkheden zoals het niet verstaan van sommige lessen wordt geen rekening gehouden. schrijven ? fijne motoriek: naaien !? amaai Op het einde van dat jaar besluiten mijn ouders en het PMS dat ik van de school af ga.
De beschutte werkplaats
Ik ga werken in een beschutte werkplaats. Een kennis van vader is daar opziender, en zo heeft ze nog steeds recht op kindergeld ! Ik begin daar dan maar met goede moed aan. Doosjes vouwen, staaltjes maken van tapijten en kapotte luidsprekers ontmantelen. Brieven in enveloppes steken.... dat soort zaken. ik houd dat een goed jaar vol, en dan krijg ik mijn ontslag wegens reorganisatie. Ik kan gaan stempelen. Ondertussen schrijf ik me in voor de avondschool in het atheneum Dendermonde.
Ik heb door mijn handicapzoveel dromen en wensen met laten schieten. Ik wilde vepleegster worden, vergeet het ! Ik wilde kapster worden, njet !
Na het lager onderwijs, moesten we een richting kiezen, en dat werd het hoger middelbaar. Bleek algauw dat ik het lastig had met die moderne wiskunde; Een + een was niet langer twee maar verzameling X en Y en die hadden dan weer elementen a en b ... Enfin, Het was chinees voor me ! Daar ligt eigenlijk de oorzaak dat ik niet verder gestudeerd heb. Ik kon het niet! Toen niet en nu nog niet! En bovendien nog meer lessen opschrijven (waar ik al zo'n moeite mee had) en nog meer lessen missen... Ik ben het volgende jaar gezakt naar de huishoudschool en dat ging dan wel beter. Daar was het echter de handenarbeid die het bemoeilijkte, we leerden naaien en koken en verstellen, maar weer speelde mijn handicap hé, en er werd totaal geen rekening mee gehouden ! Ook met door mijn gehoorproblemen veroorzaakte moeilijkheden zoals het niet verstaan van sommige lessen wordt geen rekening gehouden. schrijven ? fijne motoriek: naaien !? amaai Op het einde van dat jaar besluiten mijn ouders en het PMS dat ik van de school af ga. Ik ga werken in een beschutte werkplaats. Een kennis van vader is daar opziender, en zo heeft ze nog steeds recht op kindergeld ! Ik begin daar dan maar met goede moed aan. Doosjes vouwen, staaltjes maken van tapijten en kapotte luidsprekers ontmantelen. Brieven in enveloppes steken.... dat soort zaken. ik houd dat een goed jaar vol, en dan krijg ik mijn ontslag wegens reorganisatie. Ik kan gaan stempelen. Ondertussen schrijf ik me in voor de avondschool in het atheneum Dendermonde.
Na een tijdje stempelen ga ik eens op bezoek bij de Bond voor Spastische Kinderen in Brussel waar ik mijn geval uiteen zet. En zij besluiten dat ik alle dagen bij hen mag komen helpen in de administratie om zo eens te zien of ik wel een job in die branche zou aankunnen. Ik volg tegelijkertijd ook avondcursussen dactylo in het koninklijk Atheneum van Dendermonde van 19 uur tot 22 uur 's avonds, dus laten ze mij op de Bond lijsten maken van alle dossiers van kinderen die ingeschreven staan als hersenverlamd. Ik begin mijn dag ginder om 8u30 tot 12 uur dan ga ik op restaurant eten tot 13u30. en dan werk ik door tot ongeveer 16u. (Onbezoldigd, ik geniet wel mijn stempelgeld nog, amper 25 fr per uur zo was afgesproken met de R.V.A.) Dan moet ik de bus nemen tot aan het noordstation waar ik de trein naar Dendermonde neem en om 18u30 in de school arriveer. Daar sla ik een praatje met de poetsrouw tot wanneer de meester en de andere cursisten binnenkomen. Om 22 u komt mijn Papa mij dan halen. Zo gaat het 3 keer per week. Lange dagen, maar ik heb het er voor over. Ik wil absoluut bewijzen dat ik meer en beter kan dan in een sociale werkplaats mijn broek te verslijten. Wanneer ik na een jaar te horen krijg dat er zich een proefproject aan 't ontwikkelen is om mensen zoals ik een kans te geven in de ministeries en openbare diensten spring ik een gat in de lucht. Er is echter nog een kandidaat: de Heer Guido V.D.B. die de eer krijgt om te starten in een bedrijf van openbaar nut bij wijze van proef en als hij het goed doet mag ik ook beginnen. Ik volg ondertussen mijn 2de jaar school in 't Atheneum Dendermode; Franse taal om de franse woordenschat te leren schrijven, lezen en praten dat kon ik al. Ondertussen laten ze mij inschrijven in een beschutte werkplaats in Brussel, een paar 100 meer van de Bond verwijderd. Ik had eerst zoiets van bwa, alweer een beschutte werkplaats, maar daar zou ik op terugkomen ! ze waren daar véél vriendelijker en wereldser dan bij ons. Je kreeg daar echt de indruk dat je iemand was. Er werd koffiepauze gehouden met een koekje om 15 u (daartoe gaven we elke week 5fr. aan mijnheer Jef of Jos ?, onze meestergast.) De baas was een zekere Mijnheer Lemoine, soms kwam zijn vrouw mee om te helpen; Heel anders dan die platvloerse bedoening in Dendermonde waar er over niets anders gepraat werd dan over sex in al zijn varieteiten. En waar er moest gepresteerd worden ! Verder waren er nog Madame Van De Vijver, Mijnheer Dedrie en Zita. Genevieve en Anne. En nog andere maar die ben ik vergeten. Zita was een mooie vrouw met een rare handicap: ze had haar hoofd in zo'n rare houding dat je dacht hoe kan dat mens zo iets doen. Mijheeer Dedrie en Zita waren een koppel. Mevrouw Vandevijver was een al wat oudere persoon die met krukken liep, maar vriendelijk jongens jongens 't heeft geen naam. Genevieve was een oude bekende uit de Fraiteur, zij was er extern. Kunt ge geloven dat ik bijna spijt kreeg toen het verlossende bericht kwam dat ik mocht beginnen in de Nationale maatschappij ....
Ondertussen ging ik nog steeds met Eric om, we spraken af de zaterdag na de middag, in het bushokje aan de grote kerk. We stonden daar droog en we konden zitten. Het zal waarschijnlijk aan mijn ouders hun oren gekomen zijn dat ik daar elk week-end zat met een jongen want op een dag passeerden ze voorbij ons en stopten. Pa vroeg wie dat was ? "ik zei immers dat ik ging winkelen met mijn vriendin" Ik zei zo gewoon mogelijk : "dat is Eric". Ach zo, zei Pa op een toon die niks goeds voorspelde. Die avond was het huis te klein.
Op 1 december 19.., mag ik mij gaan presenteren in de Nationale Maatschappij .. Het is een groot kleurloos gebouw van 8 verdiepingen, gelegen in de Leopoldswijk, dichtbij de Wetstraat, er zijn 3 liften, 2 voor het personeel en 1 voor de directeur. Er zijn verschillende diensten in ondergelijfd. Personeelsdienst, Administratieve dienst, Technische dienst enz. Het bedrijf is tweetalig maar werkt vooral aan vlaamse kant. Wij zijn het moederbedrijf, er zijn kleinere vestigingen in Hasselt, Leuven, Gent, Kortrijk, Luik, Bergen, Namen en ? Op het gelijkvloers is ook een drukkerij gevestigd onder leiding van een zekere Pol. Ik wordt er al direct in gelijfd bij de grote baas op de 7 de verdieping. Mijn werk bestaat er uit om de brieven die binnenkomen te gaan ophalen bij de daartoe bestemde dienst; Mijn eerste werkdag breng ik door bij Christiane, een waalse die mij wegwijs zal maken in wat mijn taken zijn. Mijn eerste opdracht is mijnheer de directeur en zijn adjunct een tas koffie brengen. Christiane giet de koffie in een tas met ondertas neemt lepeltje en suiker en een lotus speculoosje en duwt het in mijn handen, volg mij :zegt ze. Oioeioei, dat begint hier al goed! want ik kan nog geen half glas water verplaatsen ! laat staan een volle tas hete koffie. Maar ik doe mijn best en waggel achter Christiane aan tot bij de Directeur. Ze stelt mij aan hem voor en hij geeft mij een hand . Hetzelfde voor de adjunt die eigenlijk de personeelschef is Mijnheer T. Onderweg heb ik gemorst natuurlijk op het tapijt en neemt Christiane een doekje. Ai ! dit is niet voor herhaling vatbaar! Christiane is een klein net vrouwtje, onberispelijk gekleed en gesminkt. Ik ben daar echt een boerin tegen ! Ze neemt mij mee naar de andere diensten in het gebouw en stelt mij overal voor. 's Middags gaan we warm eten in de refter die op het 8 ste gevestigd is . Er is keuze tussen twee menu's en we betalen met bonnetjes die we eerst moeten kopen op het economaat. Het eten wordt er opgediend door het keuken personeel en wij schuiven gewoon aan met een dienblad. Na het eten gaan we weer naar ons bureau en lezen de krant of iets anders of zoals Christiane bellen naar huis, om te vragen hoe het met de kleine is. Eigenlijk hebben we officieel maar 15 minuten pauze maar we nemen er 1 uur en half. Rond 13u30 beginnen we weer en dat tot 16 u 15. Om 15 uur wordt er nog eens koffie geserveerd waarna de koffiekan en tassen naar boven gebracht worden bij Paula "de koffiemadam". Die moet alles afwassen en in goede orde zetten voor de volgende dag. Dat is altijd een race tegen de tijd. Paula vertrekt immers vroeger dan wij, maar ze begint dan ook vroeger. De koffie wordt gezet in 3 à 4 percolators dan in themossen verdeeld. Een tas koffie kost 3 frank. ook daarvoor zijn bonnetjes voorzien. Na een weekje bij Christiane en de hoofddirectie doorgebracht te hebben wordt ik naar mijn definitieve dienst verplaatst, het secretariaat bij mijnheer Jacques D.L. en Alphonse P. Zij houden zich bezig met de verzekeringen die bij de diverse opdrachten op de werkvloer komen kijken. Er is ook een franstalige dactylo: Ivette B. en Andre de bode van wie ik het vak moet leren Het principe is simpel: De briefwisseling komt binnen met postzakken, wordt gesorteerd door de Courrierdienst van Mr.Jos J. Daar gaat het in schappen voor elke dienst een. De bodes van die diensten gaan dan zien rond 10 uur of er wat ligt, nemen het mee en sorteren het op hun bureau. Dan wordt dat in mappen gestopt en vandaar wordt het naar de bureau's van de onderlinge directeurs verdeeld. De directeurs geven de opdrachten dan aan de bureauchefs die op hun beurt de bal doorspelen aan de opstellers en de klerken wat er moet gedaan en/of geschreven worden. Zij schrijven dan een brief met eventueel een berekening bij van de geraamde kosten. Ze schrijven ook prijsoffertes uit waar aannemers op reageren. Zij schrijven naar gemeentebesturen en particulieren. Die brieven gaan naar de dactylo die ze uittypt. Die brieven gaan in een tekenmap (dat is een dikke kartonnen boek met bladeren die bestaan uit vloeipapier), de brieven worden daar in gerangschikt met de copie's eerst en als laatste het origineel en het geschreven exemplaar. Die mappen worden dan bij de verschillende directeurs aangeboden om te ondertekenen. Rond 15 u gaat het dan in omgekeerde richting. Dan worden de brievenmappen bij de diverse directeurs opgehaald waarna wij moeten kijken of er aanmerkingen of opmerkingen op staan vanwege de directeur in kwestie. Dat kan gaan van: "wachten" of "eerst advies inwinnen van ..." Deze, die mogen doorgaan worden dan bij Jos J gebracht die dan zorgt dat ze gebriefd raken en in postzakken terecht komen waarna ze beneden in de hall gezet moeten worden. Rond 16 u maken de meesten zich klaar om naar huis te vertrekken. We wensen iedereen een goede avond en gaan op weg naar het station dat op 200 meter vandaar ligt. Daar neem ik de trein naar het Noordstation en ginder overstappen op de trein naar Dendermonde. Ik heb al verteld over hoe ik de Grote baas en de personeelschef koffie moest bezorgen op mijn eerste werkdag. Nu ga eens dieper in op de persoon achter de personeelschef. Dat was een grote struise vent die verantwoordelijk was voor de aanwervingen. zo ook die van mij. Hij kon zijn ogen niet van mij afhouden, later zou blijken waarom. Hij had een zoon die net als hij groot en struis was en die werkte in de interne drukkerij op het gelijkvloers. De zoon noemde Marcel en was niet al te snugger, een beetje veel simpel en lelijk als de nacht. Ook een beetje gehandikapt geloof ik. Nu zou mijnheer T gewild hebben dat ik met die zoon aanpapte en blijkbaaar had hij de jongen; enfin man, want hij was toch een jaar of 10 ouder dan ik, al iets in die zin wijsgemaakt want hij kleedde mij uit me zijn ogen telkens ik in de drukkerij kwam. En op nieuwjaarsdag waneer we elkaar het beste wensten, likte hij me af. Ik heb hen vlug duidelijk gemaakt dat ik al een lief had en dat het tussen ons niks kon worden. Diezelfde personeelschef schreef cursiefjes in het toenmalige personeelboekje dat de toepasselijke naam "De Waterman" had, onder een schuilnaam "M.e.t De Glimlach"
Ik had er al langer last van maar nu begon het pijn te doen. Net op dezelfde plaats als mijn moeder en aan hetzelfde hand heb ik een vetbolletje. Dat moet operatief verwijderd worden in de kliniek in Zele. Daar leer ik Linda en Theo kennen. Een koppel uit Berlare. Het zouden goede vrienden worden. Linda is net bevallen van een dochtertje : Ann, Linda ligt bij mij op de kamer. Het klikt vrijwel meteen tussen ons en we blijven kontact houden Wij zijn er dan ook niet weg te slaan. Het zijn een van onze enige vrienden, Eric heeft ook al geen sociaal contact met iemand en ik nog minder, (mijn vrienden zitten immers overal verspreid) Telkens als we komen heeft Linda er voor gezorgd dat we kunnen blijven eten; pistolets en sandwiches met telkens beleg bij. Voor ons is dat een enorm gevoel, we kunnen eens weg (wij zijn immsers geen cafégangers) en we kunnen eens praten over van alles en nog wat.
Wanneer ik 19 wordt moet ik trakteren in de dienst waar ik werk, dan komen we rond 14 uur allen samen in mijn bureau en worden coctails gemixt en schaaltjes chips en nootjes genuttigd. Meestal is dat sterke drank met of zonder fruitsap. Gin, Wisky, Martini. voor elk wat wils. Dan mogen de vrienden van de andere verdiepingen ook iets komen drinken. We moeten dat wel allemaal gaan halen ter plaatse ofwel brengen we het mee van thuis. En later dan tipsy naar de trein waggelen !
