Om een onderwerp rustig te observeren moet er afstand zijn en verschil in hoogte. Bern voldoet aan die voorwaarden. Het is de perfecte plek om naar politieke poseurs en andere druktemakers in ons landje te kijken. Niet met het vizier op scherp maar mild gesluierd door melkglas. Bern met melk of Berne au lait, what’s in a name…
Hugo Bernolet
klik op de foto's om ze vergroot te bekijken. klik op foto bij vuil Franske voor nieuwe verhalen
17-04-2007
De striptease van Leterme duurt te lang.
Niets is erger voor wie zich geleidelijk blootgeeft dan een publiek dat verveeld wegkijkt. Tenzij de stripper zelf, die blijft geloven dat zijn publiek begeesterd zal zijn wanneer hij/zij uiteindelijk in al zijn/haar glorie te bewonderen is. Teasen is plagen, uitdagen, spelen en meeslepen naar waar jij het wil. Moest ik het durven, zou ik zeggen dat het publiek aan je lippen moet hangen, maar in de context van een striptease wordt dit misschien verkeerd begrepen. Voor wie geen oog heeft voor dergelijk vertoon: Leterme is een slechte stripper. Dan mogen de media nog met rode oortjes elke beweging paginabreed uitsmeren en mag het personeel van het CD&V-cabardoucheke zijn best doen om omstanders aan te stoten en op te hitsen, Yves kan de verbeelding niet prikkelen en riskeert van het podium te verdwijnen nog voor hij zijn grote blote spreidstand heeft uitgehaald. Iedereen is, om het zo te zeggen, al aan de beurt geweest, die met zijn spleet tussen de tanden op de eerste rij en die met de scheve neus er achter, her en der worden al lijstjes met voorkeuren vergeleken, maar de zelfuitgeroepen hoofdact durft niet eens uit de coulissen komen. Omdat hij het niet kan? Of omdat hij in de kramp gaat voor een publiek?
Ik zag hem toevallig onderweg tijdens de Ronde van Vlaanderen. Al van bij de eerste strook kasseien in Wannegem-Lede dook hij op tussen het publiek. Of beter, werd hij, gekleed in roze trui - van de Ronde van Italië? - door zijn chauffeur of lijfwacht tot bij de rijen supporters afgezet. Van op een laddertje aan de overkant kon ik hem in t oog houden. Zes meter heeft hij zich verplaatst. Van de kerkmuur tot aan het eerste huis ernaast, ondertussen zenuwachtig lachend en nauwelijks opkijkend van zijn GSM. Niet één keer heeft hij iemand aangesproken. Terwijl dat de essentie is bij koers kijken. Of je nu fan bent, fanaat of farfalu. Je praat met elkaar. Rijdt Bettini mee? Hoe heet die Quickstepper weer die nu kopman is bij Cofidis? En wanneer je de indruk wil geven een habitué te zijn, zeg je: er is precies minder volk dan de voorbije jaren. Maar Leterme zwijgt. Kan het niet zonder spiekbriefje. Dat niemand er aan gedacht heeft van hem een rugzakje koerskoekjes mee te geven. Ik mag er niet aan denken dat hij zo van helling naar kasseiweg tot aan de meet telkens weer tussen het volk gedropt werd.
Hij voelt zich beter als mens tussen de mensen dan in de grote salons, orakelde tsjoektsjoek Etienne Schouppe vandaag in de krant. Wat doet ons Iefke dan in die salons? Onder het behang kruipen?
Schouppe komt, nu hij verantwoordelijk is voor de kieslijsten van de CD&V, steeds meer naar voor als een baas Ganzendonck. De pater familias van het gezinnetje CD&V. Met ons Iefke als wereldvreemd manneke, maar toch de slimste van de klas, die de mismeesterde ambitie van papa Etienne gaat waarmaken. Als nakomertje is er ons Inge. Een vlijtig meiske, wellicht nog een grotere bolleboos dan ons Iefke, maar zo zielig dat geen enkele soutien haar voldoende steun kan geven in de grote mensenwereld. Zij zal altijd bij ons moeke moeten blijven of bij moeder de vrouw, zoals ze dat in het gildenhuis na de hoogmis zeggen.
Het moeke van dienst is Herman Van Rompuy, de slimste van de hoop, maar uitgemergeld van frustratie omdat zij haar ambities niet mag waarmaken en Etienne haar niet eens ziet staan wanneer hij weer te lang bij Jeanneke is blijven hangen. Etienne geniet van het leven. Uitdagend zelfs, nadat hij goed geboerd heeft bij de treinen. Nu hij op rust is telt hij zijn centen en wacht geduldig tot ons Iefke hem machtsgewijs nog een mooie oude dag zal bezorgen. Op café stoeft hij er graag over. Ons Hermanie doet dat ook, maar minder van harte, bij de catechese en bij de vrouwengilde waar Hermanie alleen maar bewondering oogst met haar Haiku's in brooddeeg gebakken.
De kleine Yves laat zich de aandacht van papa welgevallen. Waarom weet hij niet, maar zolang niemand die vraag luidop stelt, moet hij er zich ook niet druk over maken. Dus koestert hij zich in de bonhomie van papa Etienne wanneer die hem over de bol aait en hem een grote toekomst voorspelt. Mama Hermanie kan het dan niet laten van ook bij Yves te passeren om hem een tik tegen zijn achterhoofd te geven waardoor de kleine net niet met zijn neus in de bloemkool met worst en patatjes stuitert, waarop Inge achter haar hand grinnikt, wat haar dan weer een extra blauwe plek op haar scheenbeen oplevert. Een schoon Vlaams gezinstafereel voorwaar.
Maar het zou allemaal wel goed komen, herhaalde papa Etienne steeds weer. Meer dan het geloof in de toekomst had de man, die groot geworden was met het transport en vandaar wist dat inhoud alleen maar ballast is, niet te bieden. Moeke Hermanie wou haar Iefke altijd de les spellen en verpakte haar frustratie in wijsheden als: denk eraan, als gij hun leider wilt worden, moet gij hen volgen. Als ik leider word stop ik u in t klooster, dacht Yves zonder dat hij zijn arme moeder ook maar 1 seconde aankeek. Wanneer hij geen premier wordt loopt dat nog slecht af tussen die twee. Gezinsdramas komen in de beste families voor.
03-03-2007
Inge Vervotte praat in eerstejaars-steno
Je zag het Siegfried Bracke denken, gisteren in Terzake. Als jong verslaggever had hij nog notas genomen in steno. Hij had het met veel moeite geleerd. Hij kon de woordvoerder meestal wel volgen, maar wanneer hij de tekst achteraf wou uitschrijven, kon hij er niet veel meer uit opmaken dan de aanhef dames en heren en het slot bedankt voor uw aandacht. Vaste afkortingen die hij uit het hoofd kende, maar het verhaal er tussenin leken achteraf niet meer dan mooi geschreven krullen en streepjes. Zo praat die Inge Vervotte, vond Siegfried terecht. Snel en sierlijk, zonder aarzeling, maar na drie zinnen volg je niet meer, niet dat het moeilijk is, maar omdat ze in feite niets zegt. Als je niet hier en daar een trefwoord kunt opvangen, zou je denken dat ze stiekem haar catechismus zit af te rammelen. Siegfried werd door Vervotte in snelheid gepakt en dat was hij niet gewoon. Hij luisterde, schudde met zijn hoofd en vergat haar af te stoppen. In plaats van haar aan het kruis te spijkeren (haar aan het kruis, niet omgekeerd) en een antwoord te eisen op de vraag of ze nu ja of neen die zware gehandicapten die we in de reportage gezien hadden zou helpen en er budget voor vrijmaken. Hij liet haar varianten borduren op natuurlijk moeten die mensen geholpen worden, maar blijkbaar niet door haar.
Het is de truc met de lege doos die Inge opvoert sinds ze nog een klein spierinkje was. Toen ze nog een ondergeschoven kindje was, dat bijna niet mee mocht met de Christelijke Mutualiteiten naar Maloya omdat zij er zo ziek uitzag. Ze was vel over been, zo bleek en broos dat je er medelijden mee had en niet breder dan haar kartonnen doos, waarop ze veel te groot Vervotte Ingeborg had geschreven. Haar huilen was zacht en zielig, zonder dat er een traan uit die grote droeve ogen kwam. De begeleidende verpleegster kon het niet meer aanzien en droeg Vervotte vlug de bus binnen, met de belofte aan de ouders en de verantwoordelijken van het ministerie van gezondheid dat ze persoonlijk voor haar zou zorgen. De ouders dankten God en de verpleegster die de meest ervaren verpleegster van Mechelen en omstreken bleek en al jaren met de ziekenkas naar Zwitserland meeging. Na haar reis met Vervotte zou deze zorgzame Florence Nightingale evenwel nooit meer dezelfde zijn. Meer nog, na de 14 dagen Maloya moest ze op doktersbevel een maand het sanatorium in om te herstellen van de zenuwinzinking die de kleine Inge haar had aangepraat.
Gebukt onder complexen koos Vervotte voor een studierichting die knappe grieten links laten liggen omdat geen glamour afstraalt van een maatschappelijk assistente. Vervotte haalde bij de examens, die nu ook mondeling waren, weer haar lege doos boven. Als een karmelietesse die eindelijk haar zwijgplicht mag doorbreken, ratelde ze, niet eens de vragen van de examinator afwachtend, aan een stuk door tot de brave man, overspoeld door haar tsunami van woorden, haar buiten stuurde met een angstig het is goed, ga maar, t is goed.
Haar verbaliteit was haar enige troef om aandacht te krijgen. Ik praat maar door en doe of ik interessant ben tot ze naar me luisteren. Desnoods zeg ik de paternoster van achter naar voren op, want als ik blijf praten lijkt het van op een afstand dat ik dan toch bij het gezelschap hoor. Maar keer op keer luisterden de mensen niet eens naar wat dat Thereseke van Lisieux aan t vertellen was. Ze keken haar even verbaasd aan en lieten haar in het niets door tateren. Het deed pijn van binnen zo genegeerd te worden, maar toch vond Inge dat ze haar doos van Pandora gevonden had. Moedig blijven praten, ziekjes blijven kijken, en ik haal mijn slag thuis. Wie mijn toehoorders ook zijn, wat de omstandigheden ook zijn, ik krijg altijd gelijk, zelfs zonder dat ze willen weten waar ik het over heb. Wanneer ik praat, willen de mensen zo vlug mogelijk verder gaan met hun leven, dat veel interessanter is. Maar ondertussen kan ik ze zelfs blanco cheques laten tekenen. Als dit mijn enige talent is wil ik God daar toch voor danken en dit talent niet begraven maar er mee werken.
Wie van ons heeft niet van kanaal veranderd, toen ten tijde van de Sabenacrisis dat zielige vakbondsmeisje het weer eens in het gesproken dagblad kwam uitleggen. De media volgde haar met ongeloof, luisterde, zoals te voorspellen was, niet naar wat ze zei, maar schreef wel dag na dag over het fenomeen Vervotte. Dat meisje kan het nog ver schoppen in de politiek werd al meteen voorspeld. Wat zij deed paste inderdaad perfect bij de vernieuwde CD&V. Na Dehaene, die niet wou antwoorden als het hem niet zinde, had de partij besloten dat diegenen die voortaan het woord namen in hun naam onbewogen volzinnen konden braken zonder dat er lettertjes in de brij zaten. Leterme was daarmee in zijn West-Vlaanderen inmiddels het stadium van graag geziene kermis attraktie ontstegen. Wat hij deed had men nog nooit gezien, niet van Marc Eyskens, die weliswaar welbespraakt, na elke trouvaille op applaus wachtte, niet van Pieter De Crem die met zijn schaperig geblaat alleen maar op de zenuwen werkte. Aan Leterme kon je om het even welke vraag stellen en die begon te praten. Zonder te moeten nadenken, zonder gestes, zonder stoppen en zonder dat je er aanstoot kon aan nemen, want eigenlijk sprak hij zonder inhoud. En hij kon die truc in een verstaanbaar Nederlands brengen en zelfs in het Frans. De boeren waarbij hij zich thuis voelde, duwden hem soms voor de grap een volle minuut in de koeienbak onder water. Tot algemene hilariteit bleek hij gewoon verder te praten wanneer men hem weer boven water haalde. Ook aan de andere kant van Vlaanderen had de partij iemand gevonden die dat ook kon, maar alleen veel trager. Jo Vandeurzen zou nooit die vlotheid van Leterme kunnen evenaren, maar met zijn open hemdskraag was hij de volkse voorzitter, die nog eens rustig zou herhalen wat zijn baas veel vlugger verteld had. Als ze nu nog in het centrum van Vlaanderen een vrouw zouden vinden, die de devotie had van een Mia De Schampelaere, maar in tegenstelling tot deze stille aanbidster, ook de truc met de lege doos zou beheersen, dan zat de partij en die vrouw gebeiteld. Niet alleen in de regering, maar ook in de slappe was, of zoals gisteren in Terzake als Minister van Welzijn, Volksgezondheid en gezin.
Ondanks de goede raad die ze ongetwijfeld krijgt van de 20 gespecialiseerde raadgevers op haar kabinet, nam ze eens te meer Siegfried Bracke weerloos in haar lege doos.
Onder haar verantwoordelijkheid zijn de wachtlijsten voor steun aan personen met een handicap in plaats van korter nog met 2000 wachtenden langer geworden.
28-02-2007
Paal en perk
Vanmorgen zag ik dat er tegen de garagepoort van de buur gereden was. Niet echt tegen de poort, want die stond open, maar wel tegen de horizontale verbinding, zon 2 m boven de grond. Waarschijnlijk zal weer zon grote monsterachtige hybride wagen zonder omzien gekeerd zijn en daarbij die metalen balk geraakt hebben. Wie zon wagen koopt stoort zich niet aan dergelijke details, maar wil zich ongenaakbaar voelen om ongehinderd zijn weg te gaan. Met hun grote wielen rijden ze toch overal over heen. Een stoeprand stelt niks voor. Bijgevolg draaien en keren ze hoe breed het hen uitkomt. Van stoep naar stoep. Zelfs betonblokken, bedoeld om het verkeer te kanaliseren, kunnen hen niet tegenhouden. Iets meer druk op het gaspedaal, de motor kort laten grommen, de betonblok omver duwen en erover. Ze vinden dat ze het verkeer in eigen handen kunnen nemen, volgens het recht van de sterkste. En het zijn niet alleen macho-mannen met compensatiegedrag. Laatst zag ik een vrouw in zon zwarte BMW-tractor rechts uit de file rijden het fietspad op, over het voetpad tot aan de hoek waar ze achter de verkeerslichten door de hoek om reed. En niet stapvoets maar met bekwame spoed, om niet geklist te worden. Kom daar maar als voetganger om die hoek aangewandeld.
Onze chauffeur van vannacht zag het ook heel groot, want in eenzelfde draai moest het verkeersbord met omgekeerde driehoek tegenover die poort er ook aan geloven. Op mijn weg verder lette ik voor de aardigheid eens op de verkeersborden. Ik ging er zowaar bij schuinmarcheren want acht op tien van de verkeersborden stond scheef. Waarschijnlijk niet allemaal aangereden, want soms stonden ze voor autos onbereikbaar achter draadwerk. Ofwel doen de paaltjesputters hun werk maar halfsegats ofwel worden ook voetgangers onweerstaanbaar aangetrokken tot de verkeerspalen, en dan bedoel ik niet op de kunstzinnige wijze van Tania Dexters. Vandalenstreken kom je overal tegen, niettemin hebben chauffeurs een bizarre voorkeur voor verkeerspalen. Het valt nog het meeste op langs de autostrade. Daar is dan een zee van open ruimte, maar er zijn van die chauffeurs die uitgerekend op die smalle lichtpaal vlammen. Je moet al goed kunnen rijden om ze niet te missen. Zijn er magnetische krachten in het spel of is het gewoon dat we die aangereden paal wel zien maar in het voorbijrijden geen sporen zien van de duizenden keren dat er van de baan af gesukkeld werd maar in het niets ernaast werd gereden. Het kan natuurlijk ook dat onze blik zo gefocust is op wat verder afgelegen is dat we de balk voor onze eigen auto niet zien staan.
Zelf ben ik een oplettend chauffeur, er ontgaat me weinig langs de weg, en toch heb ik zelf ook zon paal-verhaal. Jaren geleden ging ik mijn dochtertje afhalen van de scouts. Hun lokaal lag aan de speelplaats van een school en in het weekend reed iedere ouder gewoon die speelplaats op. Ik ook dus. Mijn jongste zoon zat naast mij en voor de grap zei ik: kijk, papa kan basketten vanuit de auto, en reed zigzaggend naar de basket-ring aan het einde van de speelplaats, terwijl ik met mn rechterhand deed alsof ik de bal stuiterde op de versnellingspook. Mijn zoontje keek naar mij en weer naar voor tot zijn wenkbrauwen zich als uitroeptekens rechtop zetten terwijl hij net niks uitriep maar toch zijn handje voor zijn open mond bracht. Aangemoedigd door wat ik dacht zijn stille steile bewondering te zijn deed ik nog een extra schijnbeweging met een draai aan het stuur.
En toen stonden we met een klap stil. Op die speelplaats kon je niet alleen basketten, maar ook volleybal spelen en ik was tegen een volleybal-paal aangereden. Ik had het niet gezien want het net hing er niet aan en ik was gefocust op de basket-ring waarvoor ik mij al dribbelend naar voor moest buigen want het dak van mijn auto zat in de weg.
Nu, vele jaren later, rijd ik mee met mijn zoon in de auto. Als ik nu zeg: heb je dat daar gezien?, antwoordt hij : papa, ik ben aan het rijden, ik let op baan. En dan ben ik fier dat ik hem zo goed heb opgevoed zonder dat hij het gemerkt heeft dat ik hem aan het opvoeden was. Het lijkt nu allemaal uit hemzelf te komen. En zo hoort het toch, niet?
23-02-2007
Wie is er borderline ? Bert Anciaux of zijn kostuum?
Wat scheelt er met Bert? Niet zo lang geleden liet hij zich fotograferen in een te krap geworden chiro-uniform. Vorige week verscheen hij op dikke-truiendag in een wit kostuum in het parlement. Waarschijnlijk hetzelfde dat hij droeg bij Debbie en Nancy. Voor wie het niet gezien heeft, het was en ecru-wit pak, met een handbrede zwarte boord. Aan de mouwen, de revers de onderkant van de vest en de onderkant van de broek. In de jaren 60 was het mode bij Chanel. Voor vrouwen. En toen was het biesje hooguit een vinger breed. Bij Bert leek het dat hij eigenhandig zijn plechtige communie-kostuum met een boordje zwart had aangelengd. Het pak zat nochtans te groot, op de rug, aan de schouders, in de nek, aan de mouwen. Je zag dat hij er zich niet makkelijk in voelde. Hij stond heel de tijd zijn mouwen op te stropen en de vest meer naar achter op de schouders te gooien. En dan moest hij nog fietsen ook. Denk je dat hij die stomme vest daarvoor uitdeed? Helemaal niet, het legitimeerde het stropen van de mouwen voor enkele minuten.
Wie heeft hem tot dat kostuum geïnspireerd? Denkt hij daarmee aanvaard te worden door de cultuurboys? Is dat zijn manier om zich 'uit de naad' te werken voor cultuur? Hoe kun je als minister in clownspak nog ernstig genomen worden? Kan Vic, die toch nog altijd dokter is, Bert geen vaderlijke raad geven? Borderline zou de naam van het kostuum kunnen zijn, maar in feite is het een ernstige persoonlijkheidsstoornis, waarbij de stemmingen sterk kunnen wisselen en de gedachten heel zwart-wit zijn, zoals het kostuum van Bert.
Wij weten natuurlijk niet wat er gebeurt bij de Anciauxs thuis. Voelt hij ons Damienne ontglippen na haar avontuur op Stanleys route en moet hij voor haar iets avontuurlijker uit de hoek komen? Is het toch de kolder in de kop? Je zag zo wie er thuis de broek draagt, met of zonder zwarte boord. Op tv spreekt hij wel manmoedig van ons Damienne, maar ik durf wedden dat hij haar thuis ons moeke noemt.
22-02-2007
Mama Clijsters.
Het was me meteen opgevallen. In haar dankwoordje kwamen na de sponsors en organisator van de Diamond Games Bob Verbeeck, papa Clijsters en zusje Els. Geen mama Clijsters. Een lijstje of 2 bedankingen verder schoot haar plots iemand te binnen die ze niet mocht vergeten: dan toch de mama? Nee hoor, Brian Lynch, haar basketter van Bree. Die moest spelen en kon niet aanwezig zijn, vandaar. Gelukkig was Brians mama er wel, helemaal uit New Jersey of toch van ver. I know youre gonna be a wonderful mother in law, zei Kim. Alsof zij iets van mamas af weet. Als je het zelf zo zeker wil worden, vergeet je je mama toch niet.
Uit haar spagaat ben je geboren en met haar spagaat beroemd geworden. In alle bios kreeg zij de credits voor jouw lenigheid, mama Els Vandecaetsbeek, meervoudig Belgisch turnkampioene. Van pa Clijsters heb je hooguit de voetballersbillen en de mimiek wanneer je geconcentreerd de opslag van de tegenspeelster afwachtte. Het zijn geen van beide kwaliteiten om mee op tv te komen. Ik ken niks van honden, dus vraag me het merk niet, maar Lei trekt tegenwoordig toch wel sterk op een of andere gemene kuitenbijter. Vroeger stonden ze in de lagere school op de inktpotten.
Ik heb jouw mama er altijd van verdacht dat zij jouw tennisrokjes zelf stikte, met een stofke van op de markt van Bree, geknipt naar een patroontje van de blauwe rokjes van de chiroleidsters uit de jaren 60. Ik heb het haar voorbije zondag meteen vergeven. Dat er geen Mexicaanse golf van verontwaardiging door het sportpaleis ging begrijp ik nog altijd niet. Wij hebben in Antwerpen een meer dan gewone verering voor onze moeders. Wij vieren moederkensdag nog altijd met O.L.Vrouw Hemelvaart, zoals het hoort. En wij hebben de onze Lieve Vrouwentoren, waarover La Esterella al sinds mensenheugnis zingt. Op je webstek schreef jouw redacteur over de huldiging dat Kim haar ouders dankte, maar dat is een leugen, we hebben het allemaal gehoord. Mama was er niet meer bij. Op haar plaats zit tegenwoordig Marc Hermans in de box. Het is niet omdat jouw mama en papa gescheiden zijn, dat ze niet allebei dit afscheid mochten meemaken. Kijk naar de ouders van Serena en Venus, die zijn ook gescheiden, maar die zie je toch nog op grote momenten allebei in de box zitten. Of is die vergelijking te zwart/wit voor jou?
Ik vind het spijtig, want ik had nog grootse plannen met jou, Kim. Weet je, op de hoek van de Jan Van Rijswijcklaan en de Desguinlei staat een mooi appartementsgebouw te koop. Het plan was dat jij dat zou kopen, dan zou ik, terwijl jij onder het wakende oog van jouw mother in law kindjes zit te breien in New Jersey, de huurgelden innen en iedere dag vriendelijk goedendag zeggen tegen alle huurders. En als er dan toch eens problemen waren zou ik zeggen, weten jullie wel van wie dit gebouw is? Tot vorige week zouden de mensen dan dankbaar achteruit deinzen en hooguit om een handtekening vragen, die ik dan bereidwillig zou geven, maar nu jij je moeder moedwillig vergeet, hoeft het niet meer voor mij.
Wij Antwerpenaren vieren onze moeders nog op 15 augustus en dat kunnen (willen) ze in Bree of New Jersey niet zeggen.
Love game. Set- & matchpunt.
21-02-2007
Speelt Clijsters dit jaar nog op de Open VLD?
De naam zegt niet alles, maar toch veel. Neem om te beginnen de naam van zijn bedenker: Meneer Slangen. Hij had al ns voor Verhofstadt gewerkt, vervelde en verleende adviezen aan de CD&V van gouwgenoot Jo Vandeurzen. Maar laat dat geen probleem zijn, slangen hebben een gespleten tong, dat is bekend. Het is ook geweten dat ze hun prooi kunnen hypnotiseren en berucht is het venijn in hun staart. Je kunt de naamsverandering van de VLD bekijken met die slangen-eigenschappen in het achterhoofd.
Het leek of iedereen die er iets over zou kunnen vertellen, gehypnotiseerd was. Zonder zich af te vragen of ze die nieuwe naam wel nodig hadden en of er geen addertjes (=kleine Slangen) onder het gras schuilden, waren ze opgetogen als blije kinderen die al wel mogen weten hoe de kleren van de keizer om te pronken bij de kiezer zullen heten.
Open VLD, mochten wij dan ook weten. In de week die vooraf ging mocht Verhofstadt hier en daar zeggen dat hij open een moderne en toegankelijke term vindt. Niemand zijn mond viel open. Iedereen weet dat Verhofstadt geprogrammeerd wordt en daarbij al eens foutjes gebeuren. Vooral in de timing. Al een geluk dat men hem niet liet zeggen: bij ons staat de deur altijd open, want de kans was groot dat daar toch iemand zou op vragen: Van de ingang of de uitgang? Geen partij die zo makkelijk mensen aan de deur zet als de Open VLD. Zou Slangen voor Open VLD gekozen hebben omdat deze partij er niet in slaagt de rangen gesloten te houden? Alles is nog open duidt evenmin op veel beginselvastheid en daar willen ze wel voor staan. In de zin van: Open Vld staat in deze open samenleving voor breeddenkend, modern, sportief, strijdvaardig. Met sportief denken we natuurlijk aan de gelijkenissen met de US open, de Australian Open en andere open tenniskampioenschappen. Net nu Kim Clijsters er mee stopt. Juju past om zovele redenen niet in het beeld van de VLD. Open of niet. In het tennis betekent Open, trouwens dat iedereen mag meedoen, omdat alleen met de aangesloten leden het maar een saaie bedoening dreigt te worden. Slangen maakt daar zeker van: omdat alleen de besten elkaar dan treffen.
Al goed dat ze voor Open VLD gekozen hebben en niet VLD open, wat Slangen misschien ook wel in het vuur hield. Dan zou hij iedereen eens goed laten lachen met de winkeliersmentaliteit van de VLD. Wij middenstanders houden de winkel altijd open. Tenzij kort na de middag, dan duiken we vaak in de chianti en pasta en zijn dan voor de tijd van een dutje gesloten.
VLD open zou je misleidend ook kunnen lezen als Vlaamse dopen. Dan toch venijn in de staart? Want hoe pijnlijk zou het geweest zijn als gezworen papenvreters belachelijk gemaakt worden met een ritueel waar de tsjeven voor eeuwig het patent op hebben? Natuurlijk zou Slangen in een kronkelende beweging de aandacht verleggen naar studentikoze schachtendopen. De hardwerkende Vlaming heeft vooraf gestudeerd, meneer, en weet wel wat van het leven. En de ouderen zullen blauwblauw hun yacht dopen, met een magnum champagne.
Neen, die Vlaamse dopen zit gevaarlijk dicht bij doping. En iedereen weet dat de keurtroepen van Verhofstadt fietsgekken zijn. Denk maar aan Dewaele, Tommelein, Vanhengel, Denys en anderen, die zich graag al fietsend op de mont Ventoux laten fotograferen. Men zou al vlug over de blauw gedopeerden van Verhofstadt spreken. Met uitzondering van André Denys hebben zij er wel de opgezwollen koppen voor. Als je ze bezig hoort lijken ze toch lichtjes aan de pep of minstens opgefokt door te veel gesneden brood.
VLD Blauw had een betere naam geweest.
Omdat je in de politiek kleur moet bekennen. Vld blauw had, mits goed gepositionneerd, een begrip kunnen worden, een keurmerk. Daar staan wij voor. Wij zijn niet langer een deel van paars. Wij zijn blauw. Iets lichter dan tevoren. De mooiste kleur die er is, geassocieerd met alles wat goed is, zalig, hoopvol, positief. Maar bij de VLD open doet Noel Slangen de deur toe en die is van bronsgroen eikenhout.
20-02-2007
Maak van die hoofddoeken toch geen hoofdzaak...
Nu ik bijna geen haar meer heb op mijn hoofd, mag ik zonder badmuts in het zwembad. Vroeger, toen mijn haren nog lang en belangrijk waren voor mijn imago, moest ik ze willens nillens in een idiote badmuts stoppen. Dat waren de spelregels. Zonder muts kwam je niet in het water. Zo werd ik ook een keer naar huis gestuurd omdat ik hippiegewijs op blote voeten naar school kwam. Het was nochtans geen uniformschool, maar het mocht niet. Uitgesloten. Of je werd uitgesloten. Als iedereen gaat doen waar hij of zij zin in heeft, zegden ze, is de samenleving zoek. Wie zijn eigen regels wil maken moet maar op een eiland gaan wonen. In een samenleving moet je de regels en overeenkomsten volgen. Zeker wie er later bij komt. Het is zo oud als Adam en Eva uit het aards paradijs. Ze konden alles hebben, zolang ze maar van die appelen bleven.
Regels komen uit de overlevering of groeien uit een consensus. Meestal zijn regels en overeenkomsten een afspiegeling van hetgeen in dat tijdsgewricht als een consensus over normen en waarden beschouwd kan worden. Voor de goede werking van een maatschappij, om het leefbaar te houden. Het is gezond dat die regels en reglementen voortdurend onder druk staan, dat de nieuwe tijdsgeest ze in vraag stelt en dat ze kunnen evolueren wanneer de algemene mening evolueert. Vroeger droegen de vrouwen hier ook een hoed of sjaal. En niet alleen in de kerk. Nu draagt alleen het koningshuis nog hoeden, met Fabiola op kop, als levende voorbeelden van mensen die niet evolueren.
Vroeger ging men volledig gekleed pootjebaden vanuit een cabine die tot aan de waterlijn werd getrokken. Ooit deed de minirok meer stof opwaaien dan nodig was om er een te naaien en waren hotpants ook in de populaire betekenis hot. Maar zie, in een slingerbeweging wordt de monokini tegenwoordig terug aangekleed.
Kleding heeft met identiteit te maken. Groepsidentiteit veelal. Wie een parka droeg zat in een andere groep dan zij die bomberjasjes droegen. Je had mods en rockers, Johnnys en Marinas, punkers en gothic. Alleen de jeans bereikt alle groepen van de bevolking. Een dress code staat niet alleen op dure uitnodigingen. Er zijn ook nu nog werkgevers die de lengte van het haar, de keuze van de kleding en het vuil onder de nagels van hun personeel controleren. Is dat erg? Een beetje maar.
Je weet dat wie bij Antwerp wil spelen, in rood en wit moet spelen. Zelfs de eerste burger van t stad, Patrick Janssens, zal daar niet in zijn GBA-uniformpje komen aandraven. Daarom blijft zijn slogan t stad is van iedereen overeind, want hij kent de regels van het spel, wat kan en niet kan. Met zijn managerskwaliteiten zal hij waarschijnlijk zeggen: mannen, iedereen krijgt speelkansen en uitzicht op een vast contract en ik ga voor betere speelpremies pleiten en voor betere accommodatie zorgen, maar vergeet niet: de liefdevolle kleuren van Antwerp zijn rood en wit, dus laat die mauve-witte outfit thuis. Wie dat dan niet doet zet zich buiten de club, zoals Laila Ekchouchou van de blijfvanmijnhoofdoek-club die kost wat kost de hoofddoek wil opdringen.
Janssens zou niet democratisch zijn als hij geen hoofddoeken aan zijn loketten wil? Mag een samenleving, een school, een sportvereniging of een bedrijf nog wel zijn spelregels bepalen, alstublieft? Het zijn de enkelingen die daar misbaar over maken die de democratie niet respecteren. Zij zetten de wereld op zn kop wanneer ze als minderheid even hun regels aan de goegemeente gaan opdringen. Wie ergens lid van wil worden respecteert eerst de reglementen alvorens zijn persoonlijke eisen te stellen. Het is de elementaire beleefdheid. Daar hoeft geen verdere uitleg bij.
Een stad besturen is geen sinecure. Zeker wanneer iedereen zijn eigen wetten maakt.
Iedere morgen maak ik met plezier een kleine wereldreis, die al kleur krijgt in de Driekoningenstraat. Ik ben altijd opnieuw gefascineerd door de chassidim Joden, met hun lange baarden, die als bij Tuizenfloot uitwaaieren als ze brommer rijden en zou het fijne willen weten van hun collectieve manie van hun hoeden met zakjes van de Carrefour of de Delhaize in te pakken wanneer er regen dreigt. In de Provinciestraat lopen Joden en Arabieren als mieren door elkaar en dichterbij de Carnotstraat lopen zwarte Afrikanen heupwiegend en vaak zingend door de straat. Zo verschillend van de kleine drukke stapjes van de Chinezen iets verderop in Chinatown. Ik kijk niet meer op van de totaal Noord-Afrikaanse Diepestraat waar het business as usual is, maar dan in slow motion. Ik schrik alleen wanneer ik via de de Plantin Moretus een binnenweg naar de Turnhoutsebaan neem, en de concentratie zwarte hoofddoeken zie van vrouwen die de kinderen naar Sint Agnes, een uniformschool van de nonnekens, brengen. In de blijde inkomstraat zowaar. Het lijkt wel of ze de school gaan overvallen.
Het ligt niet zozeer aan de zakkleding, want de chassidim vrouwen en kinderen lopen er evenmin getailleerd bij en dat vinden we hooguit weinig aantrekkelijk. De hoofddoek, en hoe die gedragen wordt, bepaalt die overweldigende impact. Zon hoofddoek verbergt niet alleen het haar, maar ook de hals, de oren, het voorhoofd. Het maakt de mensen moeilijk herkenbaar en dat ervaren we als onaangenaam in onze open samenleving. Je gezicht verbergen is tegen de regels. Vraag dat maar aan mensen die een baard en snor hebben. Je zou nu zeggen zo iets banaals, maar hoeveel keer wordt er niet gevraagd of je soms iets te verbergen hebt. Voorschriften, gebruiken, gewoonten. In een moskee doen we de schoenen uit, Amerikanen leggen hun linkerhand op de knie bij het eten, Italianen zijn gekrenkt als je met duim en pink naar hen wijst, want zo wijs je de duivel af en wij, wij hebben niet graag dat iemand zijn gezicht verbergt.
Je krijgt geen solidariteit door op de Groenplaats te protesteren. Solidariteit houdt in dat andersdenkenden met jou meedenken en dat was daar niet het geval. Ook de platform-tekst brengt jullie niet verder dan het argument dat wij moeten luisteren omdat jullie gelijk hebben. Met deze verkeerde signalen wordt de hoofddoek belangrijker dan bijvoorbeeld de gedragingen van jongens die meisjes uitschelden voor hoer en lastigvallen omdat zij zich integreren of, wat het ergste blijkt, verliefd worden op een gewone jongen van hier. Die intolerantie en inmenging in het leven van anderen wordt te weinig benadrukt omdat er zon breekpunt wordt gemaakt van die hoofddoeken. De hoofddoek zet een veel belangrijkere problematiek in de schaduw. Begrijpe wie kan.
In het interview met Joël De Ceulaer in het weekblad Knack vertelt de woordvoerster van blijfvanmijnhoofddoek dat ze de eerste 23 jaar van haar nog jonge leven geen hoofddoek heeft gedragen, maar dat ze er nu klaar voor is. Dus moet iedereen haar nù met die late bekering volgen? De jongedame Ekchouchou is dan wel hier geboren, maar is nog lang niet klaar om hier te leven. Het is voor haar uitgesloten dat ze verliefd zou worden op een man van hier. Haar man zal uit Marokko moeten komen. Mochten er kinderen van komen zullen die in het Arabisch opgevoed worden, met de kleding, de cultuur, de muziek en keuken van het thuisland. Dat die eventuele kinderen een leven overeenkomstig het tijdsbeeld zouden mogen kiezen wordt bij voorbaat uitgesloten. Laat staan dat zij mogen hopen op een beetje spontaan geluk. Open staan voor wat het leven te bieden heeft bijvoorbeeld. Met haar 26 jaar heeft Ekchouchou alvast een verzekering afgesloten die haar moet garanderen dat ze in Marokko begraven zal worden. Is het dan zo verwonderlijk dat wie dit allemaal leest zich afvraagt wat zij hier dan zit te doen? Daarnaast zijn er zovele sans papiers die hier in de korte tijd dat ze hier zijn, hun best doen om de taal te leren, werk te vinden en via de kinderen en de school behoorlijk inburgeren, om Belg te kunnen worden onder de Belgen in de hoop op een beter leven. En dan terug gestuurd worden.
Laat ons niet spreken over die verfoeilijke partij, die denkt dat zij over alles en nog wat het debat mogen claimen. Er zijn genoeg mensen, de overgrote meerderheid zelfs, die wel multicultureel kan denken, zonder vreselijke slogans, maar die zonder bijgedachten klaarheid wil. Zoals een ouder zijn kinderen opvoedt met duidelijke afspraken over wat kan en niet kan, moet een samenleving dat doen op een correcte manier op grotere schaal. En laat alstublieft de verlichting over de hoofddoeken en andere verstarringen neerdalen. Draag ze ondertussen thuis, draag ze in het openbaar in een vereenvoudigde vorm als een gewoon sjaaltje, een hoed, een pet, of vindt er een minder stringent alternatief voor zoals joodse vrouwen die geen pruik willen dragen, hun haar in een soort gehaakte lange muts steken, en voorhoofd, oren, nek en keel vrijlaten. Maar maak er vooral geen hoofdzaak van. Leer van elkaar, trouw onder elkaar, feest, lach en leef samen. Doe gewoon. Maar vergeet niet: wie bij Antwerp wil spelen doet dat in hun liefdevolle kleuren: rood en wit. Zo is dat en niet anders.
27-09-2005
Een leuke job voor Filip en Mathilde
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Als de Chinchilla song op de radio werd gedraaid...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
