Bernd blogt

Inhoud blog

	Een gewone vrouw...
	Velden die zwijgend spreken...
	Schilderen met vrienden?
	Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier.
	ctrl alt del

Over mijzelf

Ik ben Bernd Van Besauw
Ik ben een man en woon in Sint-Niklaas (Vlaanderen) en mijn beroep is Leraar.
Ik ben geboren op 04/02/1971 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: duidelijk na het volgen van deze blog.
Kandidaat 15 op de N-VA lijst Sint-Niklaas

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

Kleine draden die het verhaal bijeen houden.

07-09-2018

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Velden die zwijgend spreken...

Klik op de afbeelding om de link te volgen

V-dag -38

Wandelend doorheen de polder, bekruipt mij de neiging te zingen. De nostalgische kleuren van de avondlijke hemel werken in op het gemoed en al ras neurie en zing ik fluisterend zacht 'Fields of Athenry', één van Ierlands meest bekende protestliederen. Geen jamsessie in de lokale pub, geen gewonnen of verloren voetbalmatch van het nationaal elftal, geen wedstrijd van Celtic of Liverpool gaat voorbij zonder minstens één keer dit prachtig nummer van Pete St. John.

Een aanklacht tegen de door het Britse Imperium georchestreerde Ierse hongersnood. In wanhoop tracht een vader het opgeslagen graan te stelen voor zijn hongerend gezin. Het eindigt met het dramatisch vertrek van een gevangenschip naar Australië, de geliefden voorgoed uit elkaar trekkend.

Onrecht, al is het prachtig bezongen, is en blijft onrecht. Het nummer grijpt nog steeds naar de keel. Of het nu gezongen wordt door Paddy Reilly of door duizenden Ierse supporters op het moment dat hun team reeds 4-0 achter staat. De Franse en Duitse commentatoren zwegen uit eindeloos respect. Respect dat die Ierse paupers niet hadden onder de Britse Kroon.

Bernd

By a lonely prison wall, I heard a young girl calling

Michael they are taking you away

For you stole Trevelyn's corn so the young might see the morn

Now a prison ship lies waiting in the bay

Low lie the fields of Athenry

Where once we watched the small free birds fly

Our love was on the wing, we had dreams and songs to sing

It's so lonely round the fields of Athenry

By a lonely prison wall

I heard a young man calling

Nothing matters Mary when you're free

Against the Famine and the Crown, I rebelled they ran me down, now you must raise our child with dignity

By a lonely harbor wall

She watched the last star falling

As that prison ship sailed out against the sky

Sure she'll wait and hope and pray

For her love in Botany Bay

It's so lonely round the fields of Athenry.

Bijlagen:
https://youtu.be/fZmYv6kDutw
https://youtu.be/kkVG7HJqfwY

07-09-2018, 00:00 geschreven door Bernd

Reageer (0)

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Tags:fields of athenry

06-09-2018

Schilderen met vrienden?

V-dag -39

Weinig nieuws onder de zon. Vlamingen zijn sterk in twee zaken: dubieuze leiders nalopen en de kleine garnalen doen boeten.

Laat er geen twijfel over bestaan, de ranzigheid van hele plejade aan memes, het seksisme, de verafgoding van het eigen getrainde lichaam,... het is me allemaal vreemd. Mijn Vlaanderen is kleurrijker dan de monotoon, uitgekraamd door de ene narcistische leider en gerepeteerd door zijn hersendode volgelingen. Hoe je sociale strijd en fierheid kan koppelen aan dit geraaskal is een na decennia nog steeds onbeantwoorde vraag. Toch valt er quasi elke generatie een deel van de Vlaamse jeugd voor de holle belofte te strijden voor een Vlaanderen dat eigenlijk nooit bestaan heeft.

Een afdoend antwoord op de oorzakelijke vraag zal heel veel nuances bevatten en bovendien individueler en diverser zijn dan het dystopisch wangedrocht dat dit clubje voorstaat. Terwijl de nymfomane leider angstig wegkruipt achter een 'schild' van waan en eigenwaan, blijven de 'vrienden' achter. De leider heeft een naam die uitgespuwd wordt en tegelijkertijd ook een gezicht waardoor de menselijkheid blijft. Ten lange leste rest een tocht door een politieke woestijn met de zekerheid ergens wel opgevist te worden. Het gezicht blijft immers.

De vrienden worden ook uitgespuwd. De ranzigheid van de randdebiel als pars pro toto voor elkeen die ook maar even gelinkt kan worden aan dit groepje malloten. Van de rijp voor de psychiatrie zijnde querulant over de leeghoofdige volger tot de en passant student. Allemaal van hetzelfde laken een pak. Geen 50 tinten grijs, allemaal zwart geschilderd, een ironie die velen ontgaat. Jan Modaal overgelaten aan zichzelf, uitgespuwd zonder hulplijn. Ook daar is Vlaanderen groot in. Ook daar worden fouten herhaald.

Gooi toch die tweede kans voor de onzichtbaren niet weg. Dat zou pas de bevestiging van hun waanidee zijn...een leven lang.

Bernd

06-09-2018, 00:00 geschreven door Bernd

Reageer (0)

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)

04-09-2018

Begraaf mijn hart bij de bocht van de rivier.

V-dag -41

Het is verre van een opgewekte materie wat Dee Brown de lezer voorschotelt in dit boek. Het is het verhaal van het doordringen van de Westerse kolonisten in de traditionele leefgebieden van Amerika's oorspronkelijke bewoners, de Indianen. Het is een hartverscheurende neerslag van bedrog, bruut geweld en onnoemelijke wreedheden. Het is een mantra van steeds weer geschonden verdragen, ontrouw, terreur en moord. Het verhaalt de doelbewuste exterminatie van een jagers- en nomadencultuur.

Vandaag de dag zou de betere pers spreken van een genocide of schendingen van de menselijkheid. Of toch wanneer dit zich zou afspelen in een politiek strategisch belangrijk gebied. Darfour? Jemen? Palestina? Iemand?

Toen ik als tiener het boek las, was het niet anders. Ook dan moordde en onderdrukte de legale macht in Noord-Ierland, Chili, Palestina (toen reeds),...Tegenover de staat stond de moed der wanhoop - met al haar uitwasemingen en even groot leed. Maar een staat die moedwillig tweederangsburgers creëert? Die willens nillens mensen reduceert tot obstakels, dat kon en kan er bij mij niet in.

De geschiedenis van de tweede helft van de negentiende eeuw van Noord-Amerika greep bij het lezen naar de keel. Spijtig genoeg herhaalt die zich elke dag nog opnieuw en opnieuw en opnieuw... Bij elk nieuw bericht uit Turks Koerdistan, Jemen, Bougainville, Azawad stel ik mij de vraag hoeveel lijken er nog begraven moeten worden bij de bocht van een rivier.

Bernd

04-09-2018, 00:00 geschreven door Bernd

Reageer (0)

0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)

03-09-2018

ctrl alt del

V-dag -42

Ik ben leraar geworden door foute voorbeelden. Wetend wat ik nu weet, moeten zij van wie ik nog steeds denk dat ze de beste waren die ik ooit gehad heb, ongeveer alles verkeerd hebben gedaan. Ze zullen steevast niet in orde geweest zijn met het behalen van alle eindtermen en het "leerlingvolgsysteem" zat in hun hoofd, niet in één of andere quasi onvindbare digitale map. Ze doceerden, vertelden en konden begeesteren zonder hoekenwerk of galgje. Remediëring bestond er in ons zelf te laten inzien dat kennis verwerven een mens vollediger maakt, sterker maakt.

Maar wat konden ze vertellen en boeien.

Straks vertrek ik naar mijn school en hoop ik toch weer een beetje op hen te lijken. Een jong leven eeuwig beroeren. Een mooier iets bestaat er niet - ook tracht men het elk jaar dieper te begraven onder een administratieve wurging.

Een beetje meer CTRL ALT DEL in de bureaucratie, het leven, het politieke maatpak. Een beetje meer leraar, een beetje minder leerkracht. Dat laatste lijkt te veel op een radertje dat de papiermolen dient recht te houden. Leerlingen, jongeren verdienen beter. Ze verdienen uitdagingen, na te jagen dromen, geloof in eigen mogelijkheden, een stem en een (ietwat) ouder luisterend hoor,..., al dan niet met baard.

Bernd