Weinig nieuws onder de zon. Vlamingen zijn sterk in twee zaken: dubieuze leiders nalopen en de kleine garnalen doen boeten. 

Laat er geen twijfel over bestaan, de ranzigheid van hele plejade aan memes, het seksisme, de verafgoding van het eigen getrainde lichaam,... het is me allemaal vreemd. Mijn Vlaanderen is kleurrijker dan de monotoon, uitgekraamd door de ene narcistische leider en gerepeteerd door zijn hersendode volgelingen. Hoe je sociale strijd en fierheid kan koppelen aan dit geraaskal is een na decennia nog steeds onbeantwoorde vraag. Toch valt er quasi elke generatie een deel van de Vlaamse jeugd voor de holle belofte te strijden voor een Vlaanderen dat eigenlijk nooit bestaan heeft. 

Een afdoend antwoord op de oorzakelijke vraag zal heel veel nuances bevatten en bovendien individueler en diverser zijn dan het dystopisch wangedrocht dat dit clubje voorstaat. Terwijl de nymfomane leider angstig wegkruipt achter een 'schild' van waan en eigenwaan, blijven de 'vrienden' achter. De leider heeft een naam die uitgespuwd wordt en tegelijkertijd ook een gezicht waardoor de menselijkheid blijft. Ten lange leste rest een tocht door een politieke woestijn met de zekerheid ergens wel opgevist te worden. Het gezicht blijft immers.

De vrienden worden ook uitgespuwd. De ranzigheid van de randdebiel als pars pro toto voor elkeen die ook maar even gelinkt kan worden aan dit groepje malloten. Van de rijp voor de psychiatrie zijnde querulant over de leeghoofdige volger tot de en passant student. Allemaal van hetzelfde laken een pak. Geen 50 tinten grijs, allemaal zwart geschilderd, een ironie die velen ontgaat. Jan Modaal overgelaten aan zichzelf, uitgespuwd zonder hulplijn. Ook daar is Vlaanderen groot in. Ook daar worden fouten herhaald. 

Gooi toch die tweede kans voor de onzichtbaren niet weg. Dat zou pas de bevestiging van hun waanidee zijn...een leven lang.

Bernd