Ik ben Bernd Van Besauw
Ik ben een man en woon in Sint-Niklaas (Vlaanderen) en mijn beroep is Leraar.
Ik ben geboren op 04/02/1971 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: duidelijk na het volgen van deze blog.
Kandidaat 15 op de N-VA lijst Sint-Niklaas
Zoeken in blog
Beoordeel dit blog
Kleine draden die het verhaal bijeen houden.
02-09-2018
Polder
V-dag -43
Prosperpolder, de jaarmarkt.
Dat zijn geblokte paarden, stevige kalveren, wollige schapen.
Dat zijn gedeukte trekkers en blinkende nieuwe monsters op hoge wielen.
Dat is blond schuimend bier en mosselen.
Dat zijn onder de gans rijdende boerenzonen en -dochters.
1 september - het begin van het schooljaar valt dit jaar op een zaterdag. De grote vakantie rekt zich lui een paar dagen langer. In de ietwat verwilderde tuin passeren de herinneringen aan de voorbije maanden vlot. Vele, mooie. Vele mooie.
Ook het geluk gehad in het zog van een kameraad-kenner Vilnius te mogen verkennen. Een prachtige stad, eerder een immens uitgestrekt dorp. Een beeld dat bij blijft is het interieur van de duizenden albast-witte beelden in de Kerk van Sint Peter en Paul met als persoonlijk hoogtepunt de Magere Hein. Aan de voeten van de Heer des Doods een tiarra, een kardinaalsmuts, een kroon, een staf. De hoogste gezaghebbers buigen allen uiteindelijk nederig het hoofd voor het onvermijdelijke.
Nederigheid, mag het terug een plaats krijgen in het politiek hedonisme van vandaag?
Laten we het kort houden. Een echte politieke leider staat niet boven, maar tussen en zelfs onder het volk. Hoeveel 'verkozenen des volks' dit hier in Vlaanderen nog tot hun credo maken, mag iedereen voor zichzelf uitmaken. Het weekend staat voor de deur, in Sint-Niklaas met de traditionele vredesfeesten, dus de sfeer bederven is het laatste wat ik middels dit medium zal doen.
Voor Subcommandante Marcos van het EZLN in Chiappas, Mexico is het echter duidelijk. Het volk leidt, is de commandante, hij is slechts de subcommandante. Dat jij al decennia strijdt tegen onrecht en zijn politieke inspiratie en vorming eerder uit romans en wereldliteratuur heeft gehaald dan uit de massamedia, is ook voor deze bibliofiel dan ook nog eens aardig mee genomen. Maar dat is weer een ander verhaal.
Liederen. Ze bestaan om gezongen te worden, om te genieten, om elkaar te vinden rond een kampvuur met een glas Oude Geuze - al mag dat laatste ook wel donkere trappist zijn of een met turf doordrongen Whisky. Dat is nu eenmaal het voordeel van een metafoor, je kan er de eigen fantasie, de eigen verlangens in terugvinden. Wanneer je dat eenmaal beet hebt, is het niet zo moeilijk om het kampvuur door een oude platenspeler te vervangen en een met honing gezoete kop warme melk als drank van dienst de nemen.
Halverwege de jaren '80 van de vorige eeuw met dit toch een tafereel geweest zijn in meerdere huiskamers. Na het nieuws van kwart voor acht en het onder de aandacht brengen van disproportioneel fruit door de heer Pien, gaat de TV uit en wordt een lp opgelegd. Zo is 'in 't midden van 't gewoel' van Jef Elbers een grijsgedraaid stuk vinyl met een reeks klassiekers waar mijn vader steevast de volledige A-kant door heel de huiskamer liet galmen. 'In 't midden van 't gewoel', 'Eer Vlaanderen', 'De dag dat de oorlog is gedaan', 'De filé',..., en 'Solidariteit'.
In één lied de Vlaamse en volkse historische strijd, de mondiale ongelijkheid, de wapenwedloop, de uitwasemingen van het kapitalisme en communisme bezingen en aanklagen. Wie in een kleine drie minuten wil horen, waarom ik aan politiek doe, moet dit lied eens beluisteren. Er zit een goed metrum in en het rijmt, wat het aangenamer maakt dan gelijk welke brochure of kandidaten-dag.
Werk eens een tekstje uit. Stel jezelf eens voor. Het is voor de digitale pagina van de lokale afdeling. Die zelf-bewieroking is me vreemd. Wat dien je jezelf aan te prijzen? Je bent nu eenmaal wie je bent en je naasten kennen je. Blijkbaar dien je 'de burger' dat ook te laten weten. Bij deze:
'Het is voor iedereen een voorrecht om jongeren naar hun toekomst te mogen begeleiden. Als vader van twee tieners - Rinske en Jitse - maar ook als leraar heb ik dat voorrecht zelfs dubbel! Als leraar ben ik dan ook de tekstschrijver op het lied dan in elk kind te horen is. En die melodie is steeds een ode aan eenvoud, schoonheid, eigenheid,...
Opdat hun toekomst en de onze blijf gloren is dat schone, authentieke en eenvoudige leven gebaat bij de herwaardering van gewone en het nabije. Dat zijn onze naasten, onze buurt, onze dorpen en onze steden,...maar ook onze taal- en cultuurgemeenschap. Een vanzelfsprekend flamingantisme is me dan ook niet vreemd. Ik droom van een vrijer Vlaanderen: vrij van de overbodige Belgische constructie, maar evengoed vrij van de Vlaamse staatsdwang, bemoeizucht, bureaucratie, centralisme en grootheidswaanzin.
Dagelijks verleg ik zo een steentje in de drukke maatschappelijke stroom. Als vader, als leraar, maar vanuit mijn sociale gedrevenheid ook als syndicaal afgevaardigde op school en als OCMW-fractieleider voor N-VA Sint-Niklaas opdat iedereen deze droom zou mogen beleven.
Laat ons dus samen werk maken van een stad waar jong en oud zich veilig en thuis voelen, waar duurzaamheid centraal staat, waar armoede en eenzaamheid worden terug gedrongen, waar individuele vrijheid hand in hand gaat met respect voor cultuur, erfgoed en traditie, waar nieuwkomers deel worden van de samenleving, waar iedereen betrokken wordt bij het beleid en met elkaar.
Onderwijl is er tijd om te genieten van wat aangenaam is. Voor mij betekent dat een goed boek, een streekgerecht, een glas Geuze, de natuur,...
...of spring op zondag tussen twee en zes uur eens binnen in De Doolen in Doel. Ik ben er voor of achter de toog van het Goede Leven terug te vinden. Een toog van menselijkheid, een toog die om verhalen vraagt. Weest welkom!'
Toen ik het ooit bij de vraag of ik nog een goed boek kende
bij een eenvoudig, doch volmondig ja hield, beende de vraagsteller ettelijke
tellen later met draaiende oogbollen weg richting de eerste de beste kroeg.
Weer iemand gelukkig gemaakt, dacht ik zo. Dat was zonder de waard gerekend
(figuurlijk, niet de eigenaar van de afspanning waar het heerschap met
nystagmus was heen getrokken), die dacht me haarfijn te moeten uitleggen dat er
wel een ietwat meer uitleg gegeven diende te worden. Heel verwarrend allemaal.
De man in kwestie had toch gevraagd of ik nog een goed boek kende, terwijl ik
hem nog niet eens een eerste titel had aangeraden.
Bon, een goed boek dus. Wat mij betreft is dat proza al dan
niet opgesmukt met prachtige tekeningen die bij blijft, wat dan weer heel
subjectief is. Gelukkig biedt dit forum plaats om telkenmale nog een goed
boek onder de ogen te brengen.
De oudste blijvende indruk is echter geen dikke streep
literatuur en al evenmin een dunne. Het is een getekende plaat uit Flaters,
floppen en flouzen, een stripalbum in de reeks Guust. De held zonder werk
heeft zich in het archief terug getrokken met benodigdheden die het werk wat
lichter moeten maken. De plaat straalt gewoon rust en een mild anarchisme uit. Net
als de rest van de reeks is het een ode aan nutteloosheid, onbekwaamheid en onhandigheid
die een gouden hart omgeven.
Dit album, deze plaat zijn zowat het begin van een nog
steeds durende liefde voor het medium strip. Het is ondertussen een lange trip
geworden langsheen het epos Buddy Longway, het dromerige Jonathan , het
ecologische Ragebol, het onvolprezen Thorgal, het magistrale Korrigans,
het zacht deinende Magasin Général en vele tientallen andere parels van de
negende kunst.
Maar het begon dus bij een held zonder werk. Misschien
ligt daar de persoonlijke aversie voor de opgedrongen maatschappelijke jachtigheid
wel gebonden.
De opzet was duidelijk, de schets was reeds gemaakt en het stramien was uitgewerkt. Na één dag echter kan heel het zorgvuldig opgebouwd lijstje de prullenmand in.
Lijstjes, en meer bepaald muzieklijstjes. Het brengt me naadloos bij Wout. Een goede collega uit de duizend die veel te vroeg is heen gegaan, een sympathieke jongeman en vader. Vrienden, familie, collega's...ze gaan je allemaal missen. Je beroerde velen, dat bleek afgelopen week, dat bleek deze zondag. Je was zacht in een harde realiteit. De woorden en zinnen die we te weinig deelden, blijven ook nu weer steken.
Resten de herinneringen, de muziek, de foto's. Vaarwel, jij zachte rebel. Je gekend te hebben was fijn.
V-dag -46
