Daar zit op een terras in het niet zo verre Barcelona een vrouw. Een gewone vrouw, de blik in de ogen een mengeling van trots en triestheid. Haar man is er niet bij. Hij, voorzitter van een grote culturele Catalaanse organisatie die ijvert voor onafhankelijkheid, zit sinds 16 oktober in een Spaanse cel op beschuldiging van rebellie en opruiing. Nooit heeft hij geweld gebruikt of gepredikt, integendeel. Het was de Spaanse staat die met matrakken en kogels het Catalaans referendum van 1 oktober 2017 tot bloedens toe wou beletten. 7 jaar als hij wat geluk heeft, nadat  Straatsburg zich over de zaak heeft gebogen. Het kunnen een paar jaar meer zijn. Europa maalt niet om volksnationalisten.

Onschuldig, ver weg van vrouw en kinderen. Hij heeft er drie, ik heb er twee. 

Het kon ik zijn. Het kon gelijk wie van ons zijn. Ook ik ben een volksnationalist, ook ik ga prat op geweldloosheid, ook ik ijver voor een onafhankelijke staat binnen Europa. 

Ik zie mijn kinderen om de andere week, niet vanachter een traliewerk in een verre doffe en beklemmende ruimte. Ik kan ze vastpakken zonder dat achter donkere zonnebrillen schuil gaande macho's ons argwanend gadeslaan. Ik zie hen 7 dagen lang en ken hun lief en leed. Ik zie hen naar hun moeder vertrekken in de wetenschap dat ze na een week terugkomen met nieuwe verhalen. 

Ik wel, hij niet. Dat verschil heeft een naam: onrechtvaardigheid! 

Bernd