Het is verre van een opgewekte materie wat Dee Brown de lezer voorschotelt in dit boek. Het is het verhaal van het doordringen van de Westerse kolonisten in de traditionele leefgebieden van Amerika's oorspronkelijke bewoners, de Indianen. Het is een hartverscheurende neerslag van bedrog, bruut geweld en onnoemelijke wreedheden. Het is een mantra van steeds weer geschonden verdragen, ontrouw, terreur en moord. Het verhaalt de doelbewuste exterminatie van een jagers- en nomadencultuur. 

Vandaag de dag zou de betere pers spreken van een genocide of schendingen van de menselijkheid. Of toch wanneer dit zich zou afspelen in een politiek strategisch belangrijk gebied. Darfour? Jemen? Palestina? Iemand?

Toen ik als tiener het boek las, was het niet anders. Ook dan moordde en onderdrukte de legale macht in Noord-Ierland, Chili, Palestina (toen reeds),...Tegenover de staat stond de moed der wanhoop - met al haar uitwasemingen en even groot leed. Maar een staat die moedwillig tweederangsburgers creëert? Die willens nillens mensen reduceert tot obstakels, dat kon en kan er bij mij niet in. 

De geschiedenis van de tweede helft van de negentiende eeuw van Noord-Amerika greep bij het lezen naar de keel. Spijtig genoeg herhaalt die zich elke dag nog opnieuw en opnieuw en opnieuw... Bij elk nieuw bericht uit Turks Koerdistan, Jemen, Bougainville, Azawad stel ik mij de vraag hoeveel lijken er nog begraven moeten worden bij de bocht van een rivier. 

Bernd