Vandaag ben ik jarig en mijn dochter (5) vroeg zich af hoe oud ik dan wel werd? 15? Het was een goede gok, maar neen het is dus 36.

En hoewel 36 helemaal niet oud is, is het toch nog maar 4 jaar verwijderd van 40, niwaar? Maar, zoals het verjaardagskaartje dat ik van mijn bloedeigen moeder kreeg zei: “The 10 best years of a woman’s life are those between 29 en 59 “ J Dus ik zit nog een tijdje goed.

Ik ben ook zo iemand die in de dagen/weken voorafgaand aan de verjaardag zegt dat ze het allemaal niet zo belangrijk vindt, dat het MAAR 36 is, no biggie. Maar stiekem vind ik het toch wel geweldig plezant om alle 15 minuten naar facebook te gaan kijken en de felicitaties te zien, u ook?

Het spreekt voor zich dat ik verwacht om 100% verwend te worden op ‘mijn’ dag en gelukkig heb ik een man die niets liever doet dan dat (hij is helaas wel een beetje gehandicapt vandaag omdat hij gisteren per se aan onze zoon en zijn vrienden moest laten zien hoe geweldig hij nog kan skaten, 15 minuten zijn blijkbaar genoeg om een man te radbraken…maar bon deze keer heeft het skateboard het tenminste overleefd, dat was vorige keer niet het geval).

Dankuwel dus M, het was echt wel een topdag, want niet alleen was de zon van de partij, maar bovendien waren alle winkels in onze buurt open vandaag en kreeg je overal een glaasje aangeboden (door ons geweigerd vanwege de fles Mum die om 12u al bijna op was, vanochtend dus, ja ik ken mijn grenzen). Soit, ik heb enkele fashionable items kunnen scoren, waaronder een absolute TOP-jurk voor in Barcelona donderdag, meer moet dat niet zijn.

Of toch?

We zijn ook nog naar de laatste Bourne film gaan kijken (toppertje) en dan in het Pomphuis gaan eten, heerlijk. En afgesloten met verjaardagsvuurwerk en al. En veel cadeautjes…En…En…En…

Zucht, ik wil elke dag jarig zijn.

16-09-2012 om 00:00 geschreven door Barbara Dora  

Omdat er in een zonovergoten weekend als dit weinig anders te beleven valt dan het bezoek van een occasionele wesp, leek het mij wel een goed moment om het te hebben over hoe mijn zoon aan zijn naam kwam.

U moet weten dat hij nogal onverwacht kwam (dit zeg ik om uw begrip op te wekken voor hetgeen nog gaat komen). Eerst en vooral hadden we hem niet besteld (grijns), maar bovendien kwam hij dan ook nog een maand te vroeg.

Dit had als gevolg dat we nogal in de stress zaten wat namen betreft, want alles wat ik mooi vond (genre Sander, Sep, Samuel, Sebastiaan) vond M. afgruwelijk en alles wat M. mooi vond (enkel Michael Jr.) vond ik onaanvaardbaar.

Zo kwam het dat we er op de dag van de bevalling nog steeds niet uit waren. In de laatste dagen voor het zover was, had M. voor het eerst een andere optie gegeven dan Michael Jr. Hij was in zijn jeugd een fervent skater geweest, en een van zijn idolen heette Natas Kaupas, een Litouwse skater. Aangezien ik Natan (met dus een ‘n’ achteraan) wel mooi vond en dit dicht in de buurt kwam, kon het een optie zijn…

En toen kwam het moment waarop alles hectisch werd en ik een zuurstofmasker op mijn gezicht kreeg en iedereen gejaagd begon rond te rennen en de gynaecoloog zijn volledige gereedschapskist bovenhaalde om onze baby te verlossen (lang leve epidurale!). Het was zover, de baby was geboren en het was een jongen, zoals voorspeld. Hij was prematuur en had het moeilijk, dus kon ik hem maar heel even vasthouden.

U moet zich de situatie nu even visueel voorstellen (ja, sorry): ik ben pas bevallen en iemand oefent zijn snit en naad cursus op me terwijl ik nog in de beugels hang, wij staren met 2 volledig groggy naar onze zoon en op dat moment stelt de gynaecoloog de geheel normale vraag: Hoe gaat u hem noemen? Bij gebrek aan alternatief en omdat ik geen zin heb om nog eens een Sebastiaan-discussie te voeren, zeg ik dus: Natas.

Zegt de gynaecoloog: Hebt u dat al eens omgedraaid?

Euh, omgedraaid?

Aargh!!

En zo kwam dat de verpleging van de afdeling Prematuren in het Jan Palfijn ziekenhuis op 27 juni een baby verzorgde die op zijn bedje in grote letters de naam Natas De Smedt droeg (de baby kreeg mijn achternaam vanwege het nog niet erkend zijn) en dat zij de dag daarna een baby verzorgden die verdacht veel op Natas leek, maar die in grote letters de naam Dominique Taeymans droeg…

What’s in a name J

09-09-2012 om 19:36 geschreven door Barbara Dora  

Weet je, ik ken momenteel drie mensen die een boek geschreven hebben (persoonlijk, bedoel ik uiteraard) en twee (2) daarvan zijn genomineerd voor de Bronzen Uil. Wauw!!

En ze hebben dat allebei dubbel en dik verdiend, dat lijdt geen twijfel. Beiden publiceerden hun debuut dit jaar en van een van hen heb ik het boek in kwestie gelezen. Ik was zwaar onder de indruk. Deze auteur begon al op heel jonge leeftijd te schrijven aan haar historische roman, ze is er jaren aan bezig geweest. Jaren van schrijven, schrappen, herschrijven. Jaren van opzoekwerk om de feiten juist te krijgen, om de woordenschat correct in te kleuren. Maar ook jaren waarin ze avondschool volgde om aan haar schrijfstijl te werken, avonden die ze als jonge meid ook anders had kunnen invullen waarschijnlijk. Maar deze jongedame had een grote droom: schrijfster worden. Ze bracht een personage tot leven dat mij helemaal in haar greep had gedurende de enkele dagen waarin ik over haar las. Zodanig zelfs dat ik een paar keer een traan heb weggepinkt bij dit prachtige maar o zo tragische liefdesverhaal. Ik kijk erg uit naar haar volgende schrijfsels, want deze Leuvense gaat nog erg groot worden.

Het tweede boek is van een heel ander kaliber, enfin dat denk ik toch want ik heb het dus nog niet gelezen. Ah nee, het is amper 5 dagen uit en blijkt al genomineerd te zijn. Zo rap zijn we hier in Oelegem niet 

Ik weet in ieder geval dat de schrijver van een heel ander kaliber is, alleen al door zijn ervaring. OK, dit boek is zijn debuut, maar deze man verdient al jaren zijn brood met zijn pen. Eerst als muziek journalist (super cool en rock&roll) en later als ‘gewoon’ journalist. Hij speelde al met woorden toen het jonge talent van hierboven nog met blokken speelde, en ikzelf ook trouwens. En dat vind ik zo verbazend, dat iemand die zo vol woorden zit, erin slaagt om GEEN boek te schrijven gedurende al die tijd. Hoeveel mensen dromen er niet van om een gevierd auteur te zijn? En hoeveel doen er een poging?  En vooral: hoeveel hadden dat beter niet gedaan? Maar deze man heeft blijkbaar geen last van een groot ego 

In ieder geval: beste Ineke, beste Marnix, bedankt dat jullie de lat hoog leggen voor mensen zoals ik. Ik heb me namelijk niet jaren in een kamertje opgesloten, heb geen cursussen gevolgd en heb ook geen noemenswaardige ervaring, tenzij de dagboeken uit mijn puber-tijd meetellen. Een mens zou er bescheiden van worden.

Maar ik wil wel schrijven… En niet alleen dat, maar mijn ego wil dat mijn schrijfsels ook gelezen worden  En daarom is het blog medium zo fantastisch: gewone kriebelaars zoals ik kunnen hun ei kwijt, al is de kans op een Bronzen Uil bijzonder klein.

Dikke proficiat aan jullie beiden.

05-09-2012 om 20:24 geschreven door Barbara Dora  

Vandaag was dus mijn eerste “sabbat-dag” en nu zult u denken: wat doet een mens op zo’n dag?

Dat ga ik u vertellen.

De dag begon met een moord, er zat namelijk een GIGA gantische zwarte spin OP MIJN BED. Op het hoofdeinde!! Een half uur later was het weer van dat, had er eentje zich slinks onder de eettafel verstopt. Ik heb geen probleem met hooiwagens en andere normale spinnen, maar zwarte harige monster van 6cm diameter vind ik er OVER.

Heel symbolisch was het vandaag ook de eerste schooldag en als sabbat moeder kon ik mijn kleuterdochter dan ook tot in de klas begeleiden. Stel u daarbij geen emotionele taferelen voor, maar eerder een: mama, ik kom nu een kusje geven want ik moet naar de klas, daaaag!

Prima prima.

Derde wapenfeit was het vastgoed onderzoek waar ik mee bezig ben. Wij zijn namelijk de  trotse bezitters van een huis dat eigenlijk te klein is en een oplossing dringt zich op. Na ettelijke woningen bezocht en afgekeurd te hebben, is de focus momenteel verlegd naar (u raadt het nooit)…bouwen! Jawel. Ik had gezworen er nooit aan te beginnen, maar de goesting begint te komen. We hadden afgelopen weekend een bouwgrond ontdekt vlakbij de school en besloten deze verder te onderzoeken. Helaas was de grond met een poort en omheining afgesloten, dus vonden we niet beter dan bij de buurman aan te kloppen om te kijken of die ons meer kon vertellen.

En ja, dat kon hij.

Vertellen dat die kon!!!

De grond was namelijk vroeger van de buurman geweest als deel van zijn tuin. De buurman was ex-tuinarchitect en had dus veel tuin nodig vroeger, maar nu niet meer. De buurman kon ook zeer gedetailleerd vertellen over de resterende bomen en planten in zijn ex-tuin.

ZEER gedetailleerd.        

Bovendien had de buurman ook een HUIS, jawel. En ook dat HUIS hebben wij aan binnen- en buitenzijde bewonderd.

Gelukkig ben ik een sabbat moeder en is Michael gepensioneerd en hebben wij dus veel tijd.

Toch waren we maar net op tijd voor wapenfeit nummer 4, zijnde onze zoon van een ijzeren bakkes voorzien (vrijwillig en tegen betaling). Het staat hem beeldig en hij heeft voor blauwe elastiekjes gekozen.

Vervolgens scheidden de wegen van ons gezin en vertrok ik naar het hoogtepunt van mijn eerste sabbat dag. Ik heb me namelijk ingeschreven voor twee (2) cursussen:

1)   creatief in de woning

2)   basis koken

Echt waar, ik vind dat dat erbij hoort als je een sabbat jaar neemt, niet?

Vanmiddag startte de cursus creatief in de woning: 3,5 uur aan een stuk met 12 dames van een gemiddelde leeftijd die ver boven de mijne ligt (uiteraard, welke vrouw van 36 met kinderen kan een hele maandagmiddag zitten knutselen?). Na een half uur begon een paniekaanval zich zachtjes van me meester te maken, toen bleek dat 50% van de activiteiten ging bestaan uit dingen aan mekaar naaien (als in: stikken met een naaimachine). IK KAN DAT NIET.

Ik heb gisteren nog een broek die te lang is aan mijn tante gegeven om ze te laten inkorten en vandaag ontdek ik dat ik een patchwork plaid moet maken, MET STUKJES BREIWERK! Het hielp ook niet dat de juf het ene lelijke voorwerp na het andere liet zien bij wijze van voorbeeld, om ons te ‘inspireren’. Echt, ik heb nog niet betaald en op dat moment zei ik tegen mezelf dat ik gewoon een grote vergissing gemaakt had, kan gebeuren, maar niks aan de hand: gewoon niet betalen en ook nooit meer teruggaan.

En toch, nog een uur later begon ik er zin in te krijgen. Ik had eigenhandig een patroon overgenomen op patroonpapier en voelde de MOJO stromen (ok, het was een patroon voor een penselenhouder, niks sexy maar alle begin is moeilijk he).

DUS dames en heren, ik heb besloten om door te zetten en mijn creatieve geest vrij spel te geven, voila!!

O ja, ik had eigenlijk nog een vijfde wapenfeit, ik moest namelijk nog iets uit mijn auto halen en als je dat doet met de sleutel van je ANDERE auto, dan geraak je er niet in. Tenzij je altijd je koffer open laat, zoals ik dus doe. Dus ja, vandaag ben ik ook voor het eerst langs de koffer van mijn auto naar binnen gekropen.

Ik kan het iedereen aanraden, zo’n sabbat jaar!

03-09-2012 om 00:00 geschreven door Barbara Dora