In mijn wekelijkse ‘hobbyclub’ is het eindproject het vervaardigen van een plaid met daarin een stukje patchwork. Daarin zullen ook een paar gebreide lapjes zitten, wat wil zeggen dat ik na de naaimachine nu ook de breipriemen moest temmen.  Nu heb ik in de lagere school wel leren breien, en ik zal dat zeker een paar weken leuk gevonden hebben, maar toen ik vorige week voor het eerst die priemen weer in mijn handen kreeg had ik echt geen idee wat ik daarmee moest doen. ECHT geen idee. Daarmee was ik meteen een unicum, want alle andere cursisten konden dat natuurlijk wel (zelfs mijn zoon van 14 kan breien, beuh).

Bon, de ‘juf’ had me op weg geholpen en nu was het aan mij om een weekje te oefenen op ‘rechts’ breien. Zo gezegd zo gedaan en vol goede moed zet ik me thuis op de zetel, uiterst geconcentreerd op 2 stokjes en een draadje. Nu moet je je even heel goed inleven in mijn situatie: ik vind dat dus echt HEEL moeilijk dat breien, ik maakte dan ook de ene fout na de andere, en al gauw zat mijn lapje vol gaten, redelijk frustrerend. Kan je je inbeelden hoe erg het is als je partner dan na een paar minuten je bloed-zweet-en-tranen-werkje uit je handen neemt, dat 2 seconden bekijkt, meewarig kijkt, en vervolgens doodgemoederd begint te breien?! ZONDER ENIGE UITLEG! Die deed dat gewoon alsof  het een natuurlijke reflex is zoals, goh ik zeg maar iets: ADEMEN ofzo. Ik bedoel, IK ben hier wel de vrouw in huis he!

Enfin, na een tijdje heb ik de breinaalden terug uit zijn vingers kunnen losweken (niet makkelijk) om lekker verder te knoeien. Maar toen begon er iets vreemds op te vallen: hoe langer ik bezig was, hoe BREDER mijn werkje werd. Nou ja, weet ik veel, misschien is dat wel de bedoeling? Het wordt tenslotte ook langer, dus waarom niet breder? Enigszins bezorgd besloot ik toch de volgende les raad te vragen aan juf Inge en blijkbaar was dit dus niet normaal. En toen vroeg ze me om de steken te tellen…

Nu waren we blijkbaar begonnen met 2O steekjes, en ik had zo een donkerbruin vermoeden dat ik er iets meer had.

Ja iets.

Ik had er 74 (vierenzeventig). Oeps.

Haha, hoe doe je dat in godsnaam? Ik weet helemaal niet hoe ik steken moet bijmaken en TOCH was ik daarin geslaagd! Toch iets dat goed lukte dus J

Na zeker 100 keer opnieuw beginnen en weer uithalen, denk ik dat ik eindelijk vertrokken ben, zij het dan met een heel scruffy resultaat. Hoe weet ik dat mijn lapje scruffy is? Ik vergelijk. Met dat van M. Die gisteren naar de breiwinkel is getrokken om zijn eigen bolletje wol en priemen te gaan halen.

En nu zitten wij hier samen op de zetel te breien.

Schoon he.

24-10-2012 om 21:19 geschreven door Barbara Dora