In april is mijn grootvader overleden, hij was de laatste. 10 jaar eerder was mijn andere grootvader als eerste gestorven, gevolgd door zijn vrouw slechts enkele maanden later.

Hoewel ik aan mijn beide grootvaders goede herinneringen heb, zijn het toch de grootmoeders die mij het meeste hebben nagelaten. Als enige kleindochter is het misschien wel normaal dat ik met hen een goede band had.

Ze waren ontzettend verschillend, mijn 2 grootmoeders. De ene werelds, “mondain”, intellectueel en altijd om door een ringetje te halen. Met haar ging ik naar balletvoorstellingen (ook naar die van mezelf trouwens), naar theater, musea en ook naar Désirée de Lille… Ze was een echte boekenwurm, met haar leesbril op het puntje van haar neus, en met haar lippen getuit als ze geconcentreerd was (net zoals ik soms ook doe, en mijn dochter ook). Een “pruilmondje” noemde mijn beste vriendin het. Ze was ook niet vies van een frisse pint, of nee, doe maar een Bolleke Koninck J en ze was een bekend gezicht in de Antwerpse horeca. Ook de liefde voor het café heb ik van haar geërfd. Maar gewerkt heeft ze nooit, nee. Ze was de mooie vrouw van de vrederechter, graag gezien en gelukkig in haar rol. Enfin, dat denk ik toch. Ik kan niet geloven dat ze er al 10 jaar niet meer is…

Mijn andere grootmoeder was een Duitse deerne die tijdens de oorlog verliefd geworden was op mijn grootvader en na veel over en weer geschrijf eindelijk naar België kon komen (vluchten eigenlijk). Op zich vind ik dat al ontzettend fascinerend en ook wel romantisch, dat een koppel 2 jaar lang brieven moet schrijven vooraleer ze samen kunnen zijn. Ik heb sommige van die brieven nu in mijn bezit. Zij was echt een kind van de oorlog, ze was het gewend om met weinig rond te komen en dat zag je dan ook. Alles in huis was uiterst degelijk en functioneel, kleding werd zelf gemaakt, groenten en fruit kwamen uit de tuin. In Duitsland had ze gewerkt als technisch tekenares, maar in België was ze fulltime moeder en ik denk dat dat haar gefrustreerd heeft, ambitieus als ze eigenlijk was. Heel haar volwassen leven zette ze zich in voor wie het niet voor zichzelf kon opnemen, ze had een grote mond en voerde zo o.a. het woord voor een opvangtehuis voor (mishandelde) vrouwen, ze was een overtuigd feministe.

Ze leerde op latere leeftijd autorijden en begon plots een eigen zaak als pedicure, wat ze tot haar pensioen gedaan heeft. Verder was ze ook ontzettend creatief, ze schreef, schilderde en tekende dat het een lieve lust was. Mijn grootvader noemde haar: ‘mijn vrouw, de kunstenares’ J Hij aanbad de grond waarop ze liep, al was ze geen makkelijke tante…

Zo verschillend als hun achtergrond was, toch hadden deze vrouwen een aantal dingen gemeen: het waren allebei straffe madammen om maar al iets te zeggen. Maar ook: mijn wereldse grootmoeder naaide de meest fashionable outfits voor mijn Barbies in elkaar (onvoorstelbaar priegelwerk!!), en mijn Duitse grootmoeder bouwde samen met mijn grootvader voor mij een houten poppenhuis met meubels en alles erop en eraan (zelfs verlichting!) voor diezelfde Barbies. Bovendien, bij welke grootmoeder ik ook kwam, ik wist dat het smullen geblazen was, want ze konden allebei heerlijk koken. Bij de ene balletjes in witte saus met puree en vanillepudding, bij de andere Brusselse wafels of zelfs een volledig zelf gemaakt peperkoeken huisje in Sinterklaastijd. Het was bij allebei gezellig thuiskomen.

En het zijn die laatste kleine dingetjes die mij nu nog altijd het meest zijn bijgebleven, die typische dingen die je met een “oma” associeert en dan denk ik: als ik later kleinkinderen heb, wil ik dan niet ook zo herinnerd worden? Awel, ja, eigenlijk wel. Maar dan moet je die dingen natuurlijk ook wel kunnen, en alle feminisme ten spijt, is dat hetgeen wat ik nu dus wil inhalen: terug leren koken zoals het moet, en niet zo rap mogelijk iets op tafel zetten, terug leren creatief te zijn en samen met de kinderen dingen maken, in plaats van ze rommel uit de Fun te kopen.

En dat mag voor sommige mensen dan misschien dom en zinloos lijken, of niet soms? Voor mij is het nieuw en verrijkend en ik voel nu al dat ik hiermee voor mezelf op het rechte pad zit. En weet je? Ik ben niet de enige. Vrouwen van mijn leeftijd hebben die traditionele dingen vaak niet meer meegekregen van thuis uit, en dat voelt voor sommigen van ons als een gemis (opgelet: ik beschuldig onze eigen moeders nergens van hoor, die dachten natuurlijk dat ze ons een plezier deden door ons ver van de naaimachine te houden, logisch ook). Maar je moet er blijkbaar eerst de 30 voor passeren om dat gemis te voelen, so be it.

Dus Bon en Bonneke, ik heb de naaimachine (die nog van de grootmoeder van M was, zo is de cirkel rond) laten herstellen en zal het glas op jullie heffen wanneer ik ze volgende week voor het eerst ga kunnen gebruiken.  

Schol!

28-09-2012 om 13:34 geschreven door Barbara Dora  

Als je van plan bent om heel binnenkort in een vliegtuig te stappen, kan je misschien beter niet verder lezen…

Ik ben dus net terug van Barcelona waar M en ik sinds woensdagavond een fantastische tijd hebben beleefd. Ik heb weer heel wat inzichten gekregen en ik kan u vertellen: Herbalife is een fantastisch bedrijf! Maar dat wist ik al en daarover gaat het nu niet.

Na een vlekkeloze heenreis en een perfect verblijf, verwachtte ik dat ook de terugreis op rolletjes zou lopen, maar niet dus. Het begon eigenlijk al met de taxirit naar de luchthaven, blijkbaar hadden we een ex Formule1-piloot die iets te bewijzen had als chauffeur. We waren helemaal niet gehaast ofzo, en toch vond hij het nodig om aan een rotvaart door Barcelona te scheuren, ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat dit met gierende banden was (zo was er bvb aan een never ending bocht waar je maar 30km/u mag en die hij aan een billen toeknijpende 120 nam…). We waren uiteraard opgelucht om zonder brokken en in een recordtijd de luchthaven te bereiken, maar hoe konden we voorzien dat dit niet de enige keer zou zijn dat we die dag voor ons leven gingen vrezen (ja ik maak het een beetje dramatisch, spannend he!)…

Even flash forward nu naar het vliegtuig. We waren al met vertraging opgestegen vanwege het slechte weer, maar behalve de te verwachten turbulentie was daar eigenlijk niet veel van te merken.

Tot we Brussel naderden.

Ik ben geen pretparkheld, laat ik je dat alvast vertellen. Ik vind het nogal essentieel dat mijn ingewanden op hun plaats blijven zitten en mijd dus roller coasters en snelle karren. Ook met turbulentie heb ik het niet zo.

Het werd snel duidelijk dat het heel hard waaide in Brussel, het vliegtuig schokte en schommelde en mijn maag begon zich te roeren. Even later bevestigde de gezagvoerder dat we een half uur later zouden landen en eerst nog boven Brussel moesten cirkelen, dit vanwege de extreme wind, zo bleek. Ik kan u verzekeren dat dat cirkelen geen prettige ervaring was, stilaan begonnen er mensen kotszakjes boven te halen. Uiteindelijk voelde ik dat het landingsgestel werd uitgeklapt en opgelucht dacht ik dat het nu wel niet meer lang zou duren. En inderdaad, de grond kwam dichter en dichter. En hoe dichter de grond kwam, hoe heviger het vliegtuig begon te schudden, het vloog op een gegeven moment zelfs plots naar rechts, puur door de wind, ugh vreselijk. En toen, eindelijk, toen ik dacht dat we niet meer harder konden gaan schudden en toen er links en rechts een gilletje werd geslaakt (ja, ook door ondergetekende) en we bijna konden landen, gebeurde het…

De motoren begonnen te loeien en het vliegtuig gooide zijn neus omhoog en schoot met de vlam in de pijp omhoog! Omhoog? Ja, omhoog!

Weg landingsbaan, weg huizen, op een paar seconden zaten we opnieuw in de wolken met de rug in de stoel gedrukt en gingen we hoger en hoger. Ik kan je vertellen, als er op dat moment niemand (stewardessen, gezagsvoerder,…) zegt wat er aan de hand is, dan begint het wel raar te kriebelen in je buik. Mijn voornaamste idee was: wie gaat A van school halen als wij er straks niet staan? Ja, echt, zo’n dingen gaan dan door je hoofd. Het was ook niet bemoedigend om te zien dat de dame links voor mij begon te hyperventileren.

Minutenlang wisten we niet wat er gebeurde, tot uiteindelijk de gezagvoerder opnieuw door de intercom klonk om het volgende te melden: tijdens de landing had de elektronica van het toestel aangegeven dat de landing zou mislukken (!! Dank u elektronica) en daarom had de piloot dus keihard terug opgetrokken, can you imagine? “Maar,” eindigde hij met een positieve noot, “we gaan het binnen een paar minuten nog eens proberen.”

Allright!! Weer cirkelen!! En weer werd er naar de kotszakjes gegrepen en weer gingen we van links naar rechts. En uiteindelijk werd de landing opnieuw ingezet, man man wat heb ik zitten duimen toen!! Maar zoals je wel kon vermoeden, is het de tweede keer dus wel gelukt. En weet je wat? Ik heb een hekel aan mensen die applaudisseren in een vliegtuig, maar deze keer hebben we met zijn allen een staande ovatie gegeven aan de piloten.

En ik denk dat ik nog het hardst van iedereen heb geklapt.

25-09-2012 om 17:11 geschreven door Barbara Dora