|
Weet je, ik ken
momenteel drie mensen die een boek geschreven hebben (persoonlijk, bedoel ik
uiteraard) en twee (2) daarvan zijn genomineerd voor de Bronzen Uil. Wauw!!
En ze hebben dat
allebei dubbel en dik verdiend, dat lijdt geen twijfel. Beiden publiceerden hun
debuut dit jaar en van een van hen heb ik het boek in kwestie gelezen. Ik was
zwaar onder de indruk. Deze auteur begon al op heel jonge leeftijd te schrijven
aan haar historische roman, ze is er jaren aan bezig geweest. Jaren van
schrijven, schrappen, herschrijven. Jaren van opzoekwerk om de feiten juist te
krijgen, om de woordenschat correct in te kleuren. Maar ook jaren waarin ze
avondschool volgde om aan haar schrijfstijl te werken, avonden die ze als jonge
meid ook anders had kunnen invullen waarschijnlijk. Maar deze jongedame had een
grote droom: schrijfster worden. Ze bracht een personage tot leven dat mij
helemaal in haar greep had gedurende de enkele dagen waarin ik over haar las.
Zodanig zelfs dat ik een paar keer een traan heb weggepinkt bij dit prachtige
maar o zo tragische liefdesverhaal. Ik kijk erg uit naar haar volgende
schrijfsels, want deze Leuvense gaat nog erg groot worden.
Het tweede boek is
van een heel ander kaliber, enfin dat denk ik toch want ik heb het dus nog niet
gelezen. Ah nee, het is amper 5 dagen uit en blijkt al genomineerd te zijn. Zo
rap zijn we hier in Oelegem niet 
Ik weet in ieder
geval dat de schrijver van een heel ander kaliber is, alleen al door zijn
ervaring. OK, dit boek is zijn debuut, maar deze man verdient al jaren zijn
brood met zijn pen. Eerst als muziek journalist (super cool en rock&roll)
en later als gewoon journalist. Hij speelde al met woorden toen het jonge
talent van hierboven nog met blokken speelde, en ikzelf ook trouwens. En dat
vind ik zo verbazend, dat iemand die zo vol woorden zit, erin slaagt om GEEN
boek te schrijven gedurende al die tijd. Hoeveel mensen dromen er niet van om
een gevierd auteur te zijn? En hoeveel doen er een poging? En vooral: hoeveel hadden dat beter niet
gedaan? Maar deze man heeft blijkbaar geen last van een groot ego
In ieder geval:
beste Ineke, beste Marnix, bedankt dat jullie de lat hoog leggen voor mensen
zoals ik. Ik heb me namelijk niet jaren in een kamertje opgesloten, heb geen
cursussen gevolgd en heb ook geen noemenswaardige ervaring, tenzij de dagboeken
uit mijn puber-tijd meetellen. Een mens zou er bescheiden van worden.
Maar ik wil wel
schrijven
En niet alleen dat, maar mijn ego wil dat mijn schrijfsels ook
gelezen worden  En daarom is het blog medium zo fantastisch: gewone kriebelaars zoals
ik kunnen hun ei kwijt, al is de kans op een Bronzen Uil bijzonder klein.
Dikke proficiat aan jullie beiden.
|
