Zondag nogal wat afgestapt in Normandië. We zijn bovenop l'aiguille geweest in Etretat, een krijtrots. Heel mooi zicht en de moeite waard hoewel we bijna weg waaiden Het was nogal een serieuze klim ... Dan 's avonds lekker gaan eten in het hotelleke, leuk hotelleke trouwens, Riva Bella in Ouistreham, en het maar geriskeerd om 1 glaasje witte wijn te drinken. Het was tenslotte voor mijne verjaardag !! Nadien een cocktail .. ZONDER alcohol ! 's Anderendaags 's morgens .. wat bloedverlies. Deze keer Rudy ook lichtjes in paniek ! Je zit daar op vakantie, t zou moeten leuk worden.... Gelukkig stopte het wel direct ook. Maar de wegen in Frankrijk zijn zo vreselijk, nog erger dan in België ! met al die rotverkeersdrempels en eeuwige ronde punten, dan ik er mij slechter en slechter ging bij voelen ! Tegen 's avonds waren de krampen er weer. Dat in combinatie met bloedverlies, kon deze keer niet meer goed zijn, he... Maar ik zou de nacht afwachten. Ook die bracht niet veel goeds... weer wat licht bloedverlies. Dan maar beslist om niet te gaan werken en naar spoed of VUB of whatever te gaan. Alleen was dat makkelijker gezegd dan gedaan. In VUB wilden ze mij niet doorverbinden met de juiste dienst, want ik ben al 10 weken zwanger, dus heb daar geen zaken meer (kwam erop neer). Bonheiden kon me een afspraak geven ... 7 oktober ! Lachen die ermee of wat ?? Dan maar huisarts gebeld, die ook toch wel ongerust was en die kon me om 17u een afspraak geven in Bonheiden. Ik vond dit te laat. Dan maar een sms naar Professor Devroey gestuurd, maar die antwoordde niet direct (logisch !) Tenslotte mijn eigen gynaecoloog toch nog vastgekregen (eerst niet). Ik durfde hem echt niet bellen, hij zegt altijd dat er 'niks aan de hand' is, maar ja, hij zei me vrijdag nog, zolang er geen bloedverlies is, geen paniek. Maar dat had ik nu wel ??! Enfin, mocht om 12u komen. Ik had nog niet goed afgelegd of sms van Prof Devroey, dat ik de monitoring moest bellen met zijn groeten en een echo vragen. Hoe lief ... echt, dat apprecieerde ik enorm, maar ja, ik had nu al een afspraak. En mijn gynaecoloog had weer gelijk : niet echt iets aan de hand. Bloedverlies kwam van een beschadiging aan mijn baarmoederhals, van te veel inspanningen te doen, oa dus dat klimmen naar die krijtrots. Maar met het vruchtje was alles dik in orde. Hij moet er ook zijn goesting van gehad hebben, want hij zich ons de rug gekeerd ! Mama en papa, wat zijn jullie toch zenuwpezen !! moet hij zeker gedacht hebben Hij zwaaide ook nog eens, deze keer naar zijne papa, denk ik, want die had hem vrijdag nog niet zien bewegen. En op die 4 dagen was hij ook weer goed gegroeid, alweer 3.45 cm. Volgende week donderdag hebben we opnieuw een echo, deze keer voor de nekplooitmeting.. Hopelijk is dat in orde en kunnen we met een gerust hart naar Calpe gaan... Waar ik een 4D echo ga laten doen, dat zijn bewegende 3D beelden.
Donderdag 8 september begon ik in de voormiddag al wat krampen te krijgen die nog wat verergerden in de namiddag. Dan maar weer naar huis gegaan, want dat kon toch niet meer 'normaal' zijn, dacht ik. Rudy kon me niet komen halen aan het treinstation, dus dan maar te voet naar huis. Toen ik bijna thuis was, begon het lichtjes te regenen in die schitterende Belgische weer en met te zoeken naar bescherming in mijn zak die ik meehad, moet ik effe niet opgelet hebben (of effe mijn evenwicht verloren ??) en ben ik midden op straat gevallen... Het is t schijnt een 'familietrekske' maar dan toch liever één dat ik niet geërfd had ! Enfin, resultaat : rechterknie goe kapot en bont en blauw, linker viel nog mee, handen deden zeer, maar gelukkig niet open en ik had het zelfs gepresteerd om op mijn kin en lip te vallen. Vraag me niet hoe !!!! Helemaal over mijn toeren dan maar verder naar huis gesukkeld, kon niemand bellen want ook mijn GSM was plat (ook dat nog !!) en eens thuis beginnen bleiten van miserie ! k voelde mij zo ellendig als wat ! Wat was nu het ergste, die krampen of mijne knie die helemaal open lag ?? Vrijdag om 10u mocht ik dan naar AZ Portaels bij mijn gynaecoloog. Hij had die dag operaties, maar was toch zo vriendelijk om mij er tussen te nemen. Gelukkig was alles ok ! Hij/zij was al goed gegroeid en al 3.10cm groot en ... hij was zo zalig aan t 'spelen' !! Of aan t zwaaien naar mij ! Denk eerlijk gezegd dat hij mij aan t uitlachen was dat ik zo paniekeerde ! Maar goed, ik was weer gerust en we konden met een gerust hart naar Normandië vertrekken zondag en maandag, voor mijn verjaardag.
Gisteren, 29 augustus, een tweede echo gehad. Weeral het gevoel dat alles mislukt was... Ik heb zo goed als geen zwangerschapssymptomen. Pas op, ik klaag niet, hoor, maar soms zou het wel handig zijn voor de gemoedsrust. Enkel om de zoveel uur honger en als ik dan eet, kan ik niet veel eten en zit mijn maag direct vol. En dan regelmatig maagzuur, maar Renniekes schieten hierbij dan wel ter hulp. En alles STINKT ! Ik had het vroeger al, bepaalde zaken ruiken die er niet eens zijn (frietgeur, uitlaatgassen, ...) en ze vonden nooit waar dat aan lag, maar reukorgaan is in orde, zelfs een MRI scan wees uit dat er niets te zien was, tenzij (zogezegd...) een 'chronische sinusitus'... da zal wel ... Maar nu zijn die geuren echt wel ERG !!! Ge kunt niet geloven wat een stinkstad Leuven is !!!!
Enfin, we waren dus aan de echo van gisteren ... Gisterenavond nog goe moeten lopen voor die stomme trein te kunnen halen .. en wat dacht ge, ik had hem niet meer, natuurlijk ! Maar ik voelde wel dat ik er mij iets wat mee geforceerd had... Maaaaar... het hartje klopte nog steeds en goed hard zelfs !! De hartslag was 158/min (normaal is tussen 120 en 170, dus dat was perfect) en hij/zij was ook al flink gegroeid !!! Van 5,2mm 1,5 week geleden (ik had verstaan 7 mm toen, maar blijkbaar was het minder) tot 1,91cm gisteren ! T zal dus 'ne grote' worden Gelijk zijne papa ! Nee, de gynaecoloog zei dat dit in begin nog fel kan veranderen. De eerste keer had hij gezegd dat de bevallingsdag 8 april zou zijn (Pasen ...) en nu was het al 6 april. Ik heb van in begin 7 april gezegd .. we zullen zien wie gelijk heeft ... We hebben deze keer het hartje ook horen kloppen, dat was ook weer eens een hele ervaring De volgende echo is voorzien voor 12 september, juist op mijne verjaardag, hopelijk wordt het een leuk verjaardagskado !
Nu komt de volgende vraag ook al boven : vruchtwaterpunctie of niet ?
Gisterenavond nog eens een bloedafname laten doen. Mijn hCG was niet zo fel gestegen, 68.000 tegenover 41.000 6 dagen geleden, maar volgens de VUB wel perfect normaal en zit ik nog steeds mooi op de middelste (gemiddelde) curve. Ook de andere 2 waarden waren, gelukkig, weer gestegen. Zover zijn we dan ook weeral Zaterdag gaan we naar mijn 'meterke' (voor diegene die haar niet kennen : is mijn oudste zus ) en zullen we het daar ook waarschijnlijk vertellen. Aan de ene kant wil ik het dolgraag tegen iedereen zeggen en het over de daken schreeuwen, maar aan de andere kant wil ik toch nog voorzichtig zijn, hoor... Als het zou mislukken, zijn er nadien eens zoveel mensen die je vragen hoe het ermee is en ga ik dat wel aankunnen ?? Maandag dan terug een nieuwe echo, dan zullen we weer wat geruster zijn... volgens statistieken is de kans op een miskraam na een echo op 8 weken met kloppend hartje, nog maar 3% ... dan begint het toch al vele kleinder te worden, he...
Het hartje klopt Ik weet dat ik realist moet blijven, dat er nog heeeel veel kan foutlopen (als ik internet mag geloven nog 22% kans op miskraam) maar die eerste belangrijke stap is toch al gezet !!!!
Op 6 juli ben ik dan gestart met poging nr 3. De PU was op 15 juli maar deze keer viel zo goed als alles tegen Rudy kon eigenlijk geen verlof nemen dus hij heeft me naar Jette gedaan en is dan gaan werken. Ik heb dan op Ria beroep heb moeten doen om mij terug naar huis te laten brengen. Gelukkig had ik lichamelijk deze keer totaal geen problemen en geen pijn. Maar ook de oogst viel deze keer dik tegen : 15 follikels, slechts 8 eicellen en ook maar 3 bevrucht, ondanks opnieuw ICSI. Een grote ontgoocheling.
De professor had aangeraden om deze keer PGS te doen. Dit staat voor "pre-implantatie genetische screening", dit wil zeggen dat ze uit elke embryo 1 cel nemen en deze controleren op genetische afwijkingen zoals Syndroom van Down (mongolisme) en andere chromosomale afwijkingen. Dit zou een reden kunnen zijn waarom ik al 3 miskramen heb gehad, nl dat de eicellen niet goed meer zijn, mogelijk door mijn leeftijd. Deze screening kost 2.000euro en je krijgt hiervan niets terugbetaald Dit bovenop de kosten die een IVF behandeling al met zich meebrengt. Ik zag het dan ook niet zo goed zitten, al zeker niet meer met zo een slecht resultaat. Dus hebben we beslist om dit niet te doen.
Voor de PU heb ik ook terug contact opgenomen met Johan Roose voor acupunctuur. Ik wilde het opnieuw een kans geven. Enkele dagen voor die PU ben ik dan op consultatie gegaan en ook de dag na de TP. Toen zei hij me dat het al heel fel verbeterd was en dat het deze keer wel eens zou kunnen lukken jaja, t zal wel
3 bevruchte embryos, dus die zouden dan alle 3 teruggeplaatst worden (vanaf de 3e poging, eens je ouder dan 36 bent, mag je er 3 laten terugplaatsen). Niet dus ze hadden zich vergist in de VUB en op de moment dat ik de embryos zou terugkrijgen, 3 dagen na de PU op 18 juli, kreeg ik het nieuws dat ze er maar 2 hadden, een 8 en een 12-cellige van A kwaliteit en dat de 3e, een B kwaliteit, was ingevroren de zoveelste klap. Op zulk moment zie je het helemaal niet meer zitten en denk je bij jezelf, waar ben ik in godsnaam mee bezig Heeft dit allemaal nog zin Is het dit allemaal wel waard Je leeft amper nog, je kan alleen maar denken aan die stomme behandelingen, wanneer-wat-waar, enz Op de duur werkt dit ook enorm op je relatie, want ondanks dat Rudy een heel begripvol iemand is, komt er op een dag toch het verwijt dat je over niks anders meer praat, dat we niet meer weggaan, dat je niet anders doet dan slapen omdat die behandelingen je zo moe maken En ik heb daar ook begrip voor, je bent op dat moment geen vrouw van meer, maar gewoon een kweekmachine geworden
1 week na de PU heb ik dan al een bloedafname laten doen. Dat is héél vroeg, normaal vragen ze dit 15 dagen na de TP ! Mijn hCG stond toen op 4, lichtjes positief dus MAAR, mijn andere 2 waarden, oestradiol en progesteron, stonden respectievelijk al op 1580 en 45.20. Deze waarden zijn in de vorige behandelingen nooit hoger geraakt dan resp 700 en 13 Vooral die progesteron is heel belangrijk, want die zorgt, samen met de oestradiol voor de innesteling. Nog eens 4 dagen later was mijn hCG al 45 (dus heel goed gestegen ) en de progesteron ook, die zat al op 79 Nog 3 dagen later was de hCG 161 en progesteron 130 Ook de oestradiol goed gestegen. Het ging dus de goede kant op Zou die acupunctuur dan TOCH geholpen hebben Ik kan niet anders dan er in te geloven nu... het is TE toevallig. Vanaf dan heb ik heel regelmatig (de gynaecoloog verklaarde me voor zot ) om de 3-4 dagen bloed laten trekken (ik die een fobie voor naalden heb ik leek wel verslaafd aan bloed trekken ) en mijn hCG is altijd verder en verder blijven stijgen ! 35 dagen na de PU (= dus eigenlijk de bevruchtingsdatum) zat hij zelfs al op 26.000 !!! Op die dag was ik dus exact 1 week overtijd Overduidelijk : ZWANGER. Het was ook de eerste keer dat men in Jette dat woord effectief uitsprak !
Maar nog kon en wilde ik het niet geloven. Ik was veel te bang om het terug te verliezen en een vierde miskraam te hebben, ook al waren mijn waarden duidelijk veel beter. hCG is bv nooit hoger dan 500 gegaan en nu al 26.000 ! En bovendien ook regelmatig en goed gestegen, niet met ups en downs zoals voordien.
De week na mijn TP leek het toch weer fout te lopen. Hevige pijn in mijn buik gekregen op het werk, zo erg dat ik moest naar huis komen en naar de dokter gaan. Bleek mijn maag te zijn die de vuile hormonen niet meer verdroeg, maar ik moest ze absoluut verder blijven nemen. Daar hebben we dan een andere oplossing aan geboden (details ga ik jullie besparen ) en vanaf die dag werden de krampen minder erg. Maar dan kreeg ik last van bandenpijn = als je je te snel rechtzet, hevige steken in je onderbuik. Niet erg, maar heel benauwend want je denkt direct het ergste. Ook kon ik niet meer eten wat ik wou en rechtop lopen ging amper. Bruisende dranken, fruit, vettig eten, deden opnieuw de steken in mijn maag opflakkeren. Maar je bent zwanger en moet gezond eten
Op 16 augustus dan nog eens bloed laten trekken. hCG slechts 41.000, dus niet meer om de 2 dagen verdubbeld (ik had op rond de 100.000 gerekend) en ook de progesteron was zwaar gezakt naar slechts nog 78 Ook de oestradiol was gezakt PANIEK . Ook had ik totaal geen symptomen meer, niet misselijk, geen pijn, niks, eigenlijk voelde ik me goed ... Maar dat is het nu net ! Eerste gedachte : Het gaat weer fout !!! En mijn eerste echo was pas 2 dagen later
Ik dacht, als ik nu eens een blog maak, dan kan iedereen volgen wanneer ze willen en moet ik geen 20 keer hetzelfde mailen.Time is money, he
Het verhaal begint 7 jaar geleden. Rudy en ik wilden kinderen, maar ik wist al dat dit niet evident zou worden voor mij... 5 Jaar na die datum hadden we het min of meer wat opgegeven ... en was ik spontaan zwanger op 15 juli 2009. En nu komen jullie reacties : als je het uit je hoofd zet, dan zal je zien dat het ineens lukt .... NOT ! Ondertussen weet ik dat dit je reinste onzin is. Dus, zwanger in 2009. Eerst grote verbazing, dan euforie ... en na een week alweer diep de put in, want mijn (eerste) miskraam was een feit. De miskraam op zich was erg, maar hoe men mij behandelde in de UZA was nog vele erger, daar zou ik nooit meer naartoe gaan ! Dan maar even op consultatie in Bonheiden, maar daar werd ik ook al niet veel wijzer van... Uiteindelijk bij LIFE in Leuven terecht gekomen, daar hebben ze in oktober 2009 allerlei onderzoeken gedaan, resultaat : noch Rudy, noch ikzelf hebben medische problemen waardoor we geen kinderen kunnen krijgen. Doorgankelijkheid van eierstokken in orde, baarmoeder in orde, hormonen perfect in orde (ook cyclus van exact 28 dagen) en ook Rudy zijn 'mannen' perfect in orde ... Waarom lukt het dan niet ??? Eind 2009 begonnen met IUI (kunstmatige inseminatie) zonder toevoeging van hormonen, want dat wou ik absoluut (!!) niet ! Ik wist nog niet veel van hormonen, maar wel dat het je lichaam helemaal overhoop haalt. Na 4 IUI's in Life zonder resultaat, zakte de moed me alweer diep in de schoenen. We waren dan al mei 2010. Toen hoorde ik van Professor Devroey in Jette. Hij zou 'de top' in België zijn wat betreft fertiliteit. 9 augustus 2010 hebben we onze eerste consultatie bij hem gehad. Ik zou 'een gemakkelijk geval' zijn volgens hem ... (Rudy is het er niet zo over eens, denk ik ) Omdat ik opnieuw aangaf niet met hormonen te willen werken, zouden we nog 2 pogingen IUI doen. Op 11 augustus had ik een afspraak met Johan Roose, acupunturist die voornamelijk vrouwen met mijn 'problemen' behandeld. Ik sta nogal sceptisch tegenover alternatieve geneeskunde, maar als je ten einde raad bent en als het niet baadt ook niet schaadt, dan zou je ALLES doen ... Johan onderzocht me en zei direct 'jij hebt een innestelingsprobleem en het is er erg mee gesteld, maar we gaan eraan werken en het zal ons lukken'. 5 dagen later het resultaat van mijn bloedafname in de VUB waar ze oa mijn hoeveelheid eicellen hebben gemeten (hadden ze nog niet eens gedaan in Life ...) en daaruit bleek dat mijn reserve nog was als iemand van 25 jaar ! Dus klopte het dan toch wat Johan had gezegd ? Op 19 september heb ik dan mijn eerste IUI in de VUB gehad en op 17 oktober de 2e, beide zonder resultaat... November 2010 was ons enige alternatief dan nog MET hormonen en IVF Eerste poging in december 2010. 2 december gestart met eerste spuitje zetten, een hele overwinning om die eerste gezet te krijgen, zelle !! Hiermee zorg je ervoor dat je meer dan (in een normale cyclus) 1 eicel laat rijpen, zodat je kans om zwanger te worden, groter is. En op 11 december had ik al mijn pick-up (PU afgekort). Dan gaan ze die rijpe eicellen die klaar zitten gaan 'plukken'. Ze hadden er een 15-tal gezien. Ik ben als de dood voor naalden en pijn, dus algemene verdoving. De pijn nadien viel niet echt mee, veel last gehad. Van de 15 'geplukte' eicellen waren er 'slechts' 7 bevrucht met IVF. 5 dagen laten kreeg ik 2 embryo's teruggeplaatst, opnieuw zonder resultaat. De moed zonk me opnieuw in de schoenen, want dat wou zeggen dat ik volledig terug opnieuw moest herbeginnen, want ik had er geen meer over die voldoende goed waren om te laten invriezen. Ook de 2 teruggeplaatste bleken nadien maar van B-kwaliteit te zijn. Ik was zo ontgoocheld dat ik ook stopte met naar Johan te gaan, het hielp toch niet ... 23 januari opnieuw gestart met spuitjes zetten voor poging 2. Deze keer lichtjes anders : het zou ICSI worden en terupplaatsing (TP afgekort) na 3 dagen. Verder qua stimulatie net hetzelfde. Ter info : verschil tussen IVF en ICSI is dat men bij IVF 1 eicel neemt in een 'reageerschaaltje' legt en dan een 100.000-tal zaadcellekes laat 'vechten' om erin te geraken. Met ICSI (bovendien is mijn professor Devroey hiervan de grondlegger !!) gaat men 1 eicel nemen en 1 zaadcel en deze bewust in elkaar zetten. Het resultaat bij ons was er ook naar : van de 15 follikels, 14 goeie en daarvan 13 bevrucht !! Opnieuw 2 teruggeplaatst deze keer van A kwaliteit op 3 februari en er waren er zelfs nog 2 voor de diepvriezer, eveneen van A kwaliteit. Van de verse poging was ik zwanger, maar mijn bloedwaarden waren wel niet zo goed. Mijn hCG (zwangerschapshormoon) steeg wel, maar niet voldoende. Dat zou in begin elke 2 dagen moeten verdubbelen en dat deed het niet, maar het steeg wel. Dit welles nietes spelletje heeft zo geduurd tot 13 maart toen ik zag dat ik het vruchtzakje was verloren. Mijn hCG is deze poging slechts gestegen tot een max van 246. Miskraam nr 2 was dus een feit... Dan ben ik nog eens 2 weken aan de pil moeten gaan omdat mijn bloedwaarden zich maar niet wilden normaliseren. Hetgeen ik dus vreesde en niet wou en bang voor was : die hormonen ontregelen je helemaal !! Om nog maar te zwijgen van de stemmingen die je dan hebt. Je kan niets of niemand meer verdragen rondom je, bent met niets anders meer bezig dan 'op dat uur moet ik medicatie nemen, dan moet ik bloed laten nemen, die dag moet ik naar het ziekenhuis'... en daarbuiten heb je nog een man rondlopen en moet je nog gaan werken... Begin mei was alles terug genormaliseerd en op 8 mei, net voor onze vakantie, hebben we dan de 2 ingevroren cryo's teruggekregen, ze hadden beiden de ontdooiing overleefd. Op 20 mei, dag voor we vertrokken, bloed laten trekken en onderweg naar Calpe het resultaat hCG stond op 19 (al wat niet 0 is, is zwanger) Mijn andere 2 waarden waren deze keer ook beter dan de vorige poging. Onze huwelijksverjaardag maar 'droogskes' gevierd want ik was zwanger... een week later stond mijn hCG al op meer dan 500, dus het ging voorlopig vooruit... maar mijn andere 2 waarden zakten wel. En ja, hoor, wat later was mijn 3e miskraam een feit. En dat op vakantie... Dan hebben we er maar een maandje laten overgaan om in juli opnieuw op te starten.
Het was nogal een serieuze klim ... 
Het is t schijnt een 'familietrekske' maar dan toch liever één dat ik niet geërfd had ! 
Denk eerlijk gezegd dat hij mij aan t uitlachen was dat ik zo paniekeerde ! Maar goed, ik was weer gerust en we konden met een gerust hart naar Normandië vertrekken zondag en maandag, voor mijn verjaardag.
) en vanaf die dag werden de krampen minder erg. Maar dan kreeg ik last van bandenpijn = als je je te snel rechtzet, hevige steken in je onderbuik. Niet erg, maar heel benauwend want je denkt direct het ergste. Ook kon ik niet meer eten wat ik wou en rechtop lopen ging amper. Bruisende dranken, fruit, vettig eten,
deden opnieuw de steken in mijn maag opflakkeren. Maar je bent zwanger en moet gezond eten
