We zullen maar eens beginnen aan het lange verhaal van Lotte ook ...

Toen Maarten 6 maanden oud was (en er al heel veel was gebeurd in ons leven ...) kregen we van de gynaecoloog terug groen licht om weer zwanger te worden. Normaal moet je na een keizersnede 1 jaar wachten maar de redenering van onze gynaecoloog was 'ik moet ook leven, he ;) ' dus ok, na 6 maanden beginnen we eerst me de cryo van B kwaliteit die we nog over hadden van onze 3e poging met Maarten als resultaat. Maar het was er maar eentje (anders altijd per 3 een terugplaatsing gehad) en dan nog van 'midnere' kwaliteit. Dus het mislukte. Maar de maand erop zijn we dan direct verder gegaan met opnieuw een stimulatie voor pick up, de 4e ondertussen al. 8 eicellen waarvan er 6 bevrucht waren via ICSI. 2 embryo's werden teruggeplaatst, zonder resultaat. Volgende maand, op maandag 7 januari,  terugplaatsing van 2 A cryo's. Woensdag de 16e urinetest, negatief. Vrijdagmorgen opnieuw urinetest en na een tijdje heeeeeeeeel licht streepje te zien ??? Dokter gebeld voor bloedafname, 's avonds resultaat : hCG 24, nogal laag... Maandag opnieuw bloedafname voor de VUB en hCG stond toen op 40, dus niet verdubbeld alle 2-3 dagen, zoals zou moeten... Volgens de VUB mocht ik stoppen met de medicatie en zou ik een miskraam krijgen .. weeral :(

Maar koppig als ik was, bleef ik deze keer de medicatie verder nemen, ik was al eens gestopt met de medicatie en had nadien 'onder mijn voeten' gekregen van Prof Devroey dat ik niet had mogen stoppen. Tenslotte steeg mijn hCG wel en had ik geen bloeding tot nu toe ! Ok, mijn progesteron stond vrij laag (rond de 20) maar was nog aanvaardbaar. Vrijdag nadien vertrokken we naar Heijderbos, Centerparcs, nog eens bloed laten nemen, hCG 83. Weer gestegen, maar opnieuw niet verdubbeld binnen de normale grenzen... Gewapend met urinetestjes dan maar vertrokken op 'vakantie', wat geen leuke vakantie werd omdat ik constant bang was voor miskraam. Zo goed als elke dag testje gedaan en je zou gezworen hebben dat het streepje steeds duidelijker werd... of toch niet ??? Ik werd er GEK van ! Vrijdag erop langs Marita van Echobaby naar huis gekomen voor pretecho. Volgens haar zat er een plek bloed klaar en zou ik 'vandaag of morgen' mijn regels moeten krijgen...er was een vruchtzakje zichtbaar van 4mm terwijl het al 1cm had moeten zijn. Ik was toen net 2 weken overtijd. Bij thuiskomst onmiddellijk weer bloed laten nemen, s avonds resultaat : hCG 983 !! weer gestegen, deze keer iets beter, maar op 6 weken moet de hCG tussen 1.080-56.500 zitten...  ik zat daar onder ... :(. Terug naar VUB gebeld en omdat ik zo ongerust was, mocht ik de dag nadien, zaterdag 2 februari, op onderzoek komen voor een echo bij Dr Van De Vijver en opnieuw bloedafname. Dag nadien verdikt : hCG 1236 en vruchtje van 5mm. Zijn oordeel : dit zit 100% zeker FOUT en ik ga je abortuspillen geven, je mag stoppen met alle medicatie ! Ik had echter ondertussen al contact opgenomen met Prof Devroey via mail en zijn oordeel was : doe rustig verder en wacht af. Dit in mijn achterhoofd EN de wetenschap dat zulke pillen geen lachertje zijn (Annelies had paar maanden ervoor deze moeten nemen omdat haar vruchtje ineens was gestopt met kloppen op 8 weken :'( ), deed me beslissen deze pillen te weigeren. Dr Van De Vijver stond hier niet helemaal achter, maar liet me begaan... Ik zat nl zo ver onder de curve, dat dit gewoon niet meer goed kon komen, volgens hem. En toegegeven, de waarden waren SLECHT ! Maar koppig als ik ben, weigerde ik dit te geloven. Ik had immers nog steeds geen bloeding gekregen, ik had hCG en het vruchtje was 1mm gegroeid ... toch ? Maar dit was te wijten aan de meting volgens de dokter... Woensdag 6 februari moest ik dan opnieuw op controle, dit keer bij mijn eigen gynaecoloog om te zien of alles 'weg' was... GROOT was dan ook onze verbazing toen die zei dat er .... HARTSLAG was !!! Ok, het was nog stilletjes, maar er was LEVEN ! Telkens ik daar nu aan terugdenk, krijg ik opnieuw tranen in de ogen... hoe dikwijls ik 'dat kan niet ! dat kan niet !?' gezegd heb, weet ik niet, maar heeeeel veel ! Compleet verdwaasd reden we naar huis ... ik was zwanger ... ?! Dr Joos heeft dan ook een ferme fax gestuurd naar de VUB want hij kon er niet om lachen dat ze mij die abortuspillen hadden willen geven. Dag nadien, VUB niet gehoord of gezien... dag erna maar zelf gebeld en tot mijn verbazing bleven ze zeggen : bereid je maar voor op een miskraam, de komende 2 weken zullen heel zwaar voor je zijn, want het hartje zal waarschijnlijk toch stoppen met kloppen... Aangezien Dr Joos de week erna met vakantie was en ik mijn vertrouwen in de VUB beetje kwijt was, ben ik dan maar naar een collega van Dr Joos gegaan in Somedi, alleen (tenminste, zonder Rudy, wel met Maarten), met heel bang hartje.... Maar... het hartje klopte nog steeds en het was ook gegroeid ! Ok, ik zat wel 4 dagen achter op het schema van de VUB (dus 4 dagen minder lang zwanger dan zij dachten dat ik was) maar op dit schema ging ik wel vooruit. Ook mijn hCG steeg nu wel goed en zat na een tijdje al boven de 50.000 ! Maar toch bleven de woorden van de VUB door mijn hoofd spoken : hartje gaat stoppen met kloppen... maar dat deed het NIET ! Elke week ging beter en beter ... tot ik na een tijdje zo boos werd op de VUB dat ik hen een kwade mail stuurde. Hoe konden ze mij in Gods naam zo ontmoedigen !!? Dag erna kreeg ik telefoon van Dr Van De Vijver... om zich te excuseren !! Hij legde uit dat theoretisch dit niet kon gewoon. En daar volgde ik hem ook wel in.... maar er is meer dan enkel de cijfertjes !! Als ik niet zoveel vertrouwen had in Prof Devroey... was ons Lotte er nooit geweest :( Het belangrijkste is, dat Dr Van De Vijver er zeker zijn lessen uit getrokken heeft ! Ik zal altijd in zijn memoires voorkomen, vrees ik :D en hij zal niet meer zo snel iemand aanraden abortuspillen te nemen... en dat was voor mij voldoende. Vergeven, wat mij betreft (vergeten doe ik het echter nooit). Hij bleef ook geinteresseerd en ik heb hem ook steeds op de hoogte gehouden van de ontwikkeling en steeds snel en vriendelijke antwoorden gekregen.

De zwangerschap zelf liep echter minder rooskleurig... De eerste 12 weken waren HEL omdat je constant denkt 'dit gaat fout lopen !'. Daarna zouden de '3 beste maanden' moeten gekomen zijn, maar ook dan begonnen de kwaaltjes snel : vreselijk spatader (had ik ook bij Maarten, maar deze keer 100x erger !) en bovendien met een peuter van net 1 jaar die nog niet loopt en van alles begint uit te spoken... niet evident ! Ook een flinke griep op 6-7 weken zwangerschap (ook niet goed voor het vruchtje !) die we overleefd hebben en vanaf toen had ik ook wekelijks iemand van kraamzorg om me te helpen in het huishouden.  Vanaf 11 weken wisten we ook het geslacht al : een meisje ! Een koningswens dus :D We hebben dit de hele zwangerschap voor familie en vrienden kunnen verzwijgen, hoewel ik moet toegeven dat dit niet makkelijk was Ook de naam lag al vrij snel vast : LOTTE LISA MICHAUX. Was het een jongen geweest, zou het Ruben geweest zijn. De bevalling zou een keizersnede worden, opnieuw. Want ons mieke lag in stuit... zoals haar mama in der tijd... alleen kon ik mijn eigen moeder hier niets meer over vragen... :'( nooit meer :'( Ze zou ook nooit weten dat ik er nog een dochtertje bij heb... hoewel ... ? Ik blijf ervan overtuigd dat zij diegene is die ervoor gezorgd heeft dat ons meisje er is.... zo een mirakeltje dat zij is, daar kan enkel iemand zo speciaal als mijn eigen moeder voor iets tussen zitten. En als ik nu naar dit mirakeltje kijk... ben er daar elke dag nog meer en meer van overtuigd ! Ze is nu bijna  maanden en het is soms creepy om te zien hoe erg ze op ons moeder lijkt, ik heb ons moeder dagelijks in mijn armen.... ik hoef mijn moeder niet meer te missen, want ik heb haar gewoon terug ! En binnen een jaar kan ik terug met haar praten, alleen zal ik het dan mss zijn die de raad geeft ipv andersom.

Bedankt moeke !! kan het niet genoeg zeggen ... xxx

14-12-2013 om 23:00 geschreven door Barbara