Ik weet niet of deze blog nog veel wordt gelezen ... Maar ik beloofde in mijn vorig berichtje om vanaf dan wat meer te komen berichtjes posten, maar wie had toch kunnen denken wat er toen 3 dagen later boven ons hoofd hing .... ???
Op woensdag avond 27 juni belde ons moeder mij, al wenen ... ons vader was gevallen en de ambulance en MUG waren al ter plaatse, ze vermoedden een herseninfarct. Zo snel als we konden, zijn we naar daar gereden en ter plaatse kregen we het vermoedelijke verdikt : beroerte. Infarct, maar dan in de hersenen ... dat leek me in eerste instantie minder erg, maar ik kende het dan ook niet. Ons vader keek me zo wezeloos aan, precies of hij begreep helemaal niet wat er allemaal gaande was. Zei ook niks ... Om een lang verhaal kort te maken, de eerste week was zeer kritiek. Ze konden hem geen bloedverdunners meer geven, zeiden ze, omdat hij er nam. Zouden ze er nog bijgeven, dan riskeerden ze hersenbloedingen die niet meer te stoppen zouden zijn en zou het fataal geweest zijn. Na enkele dagen was duidelijk : ons vader was volledig verlamd aan de rechterkant van zijn lichaam, maar wat nog erger was : hij kon niet meer praten. Zijn spraak was aangetast... Na enkele dagen en weken begon zijn motoriek echter terug te komen, maar in begin ging dit nog zo moeilijk dat het soms gevaarlijk was om te vallen, maar dat begreep hij niet. Kroop over de randen van zijn bed en trok zijn baxters altijd uit. Op maandag 9 juli moesten ze beiden naar de cardioloog. Ons vader was nog te zwak, dus ik ging alleen met ons moeder. Maar zij had die dag zo een opgezette dikke buik (kon al 4 dagen niet meer naar 'toilet'...) dat de cardioloog dit niet normaal vond en ons doorverwees naar de Spoed. En toen ging alles in een stroomversnelling... ons moeder kreeg een schortje aan, baxter werd gestoken (waarom ??? vroeg ze zich af) en na vele uren wachten, de uitslag : mocht niet naar huis, darm zat verstopt en moest opgelost worden. Na 4 dagen en evenveel lavementen nog steeds niks verbetering, integendeel, ons moeder verging zowat van de pijn !! Pas die donderdag hebben ze me s avonds gebeld met de mededeling dat ze NU moest geopereerd worden, of ze haalde het weekend niet meer ... Wat zeg je dan ??? jamaar, ze heeft hartproblemen, is diabetes, ... antwoord : mevrouw, we hebben geen keuze... Ze hebben dan een stoma aangelegd en tot zaterdag was ze niet al te best, maar ze spartelde erdoor. Zondag was ze zelfs vrij goed. Maar maandag ineens felle terugval. Ondertussen wisten we ook de oorzaak van de obstructie : kanker... uitgezaaid naar lever (nadien wisten we ook naar buikvlies, ruggenmerg en lymfeklieren, maar dat hebben ze ons nooit van in begin 'durven' (?) zeggen) En daarna is het alleen maar achteruit gegaan. Ik had donderdag een 2e opinion afspraak in Gasthuisberg Leuven, maar daar kreeg ik het zeer zware verdikt (heeft naar die PRUTSkliniek in Geel gebeld, kreeg eerst niemand te pakken, wilden niet aan telefoon komen !!!) : ons moeder had nog max 1 week te leven En nog diezelfde avond, net op de dag dat Maartentje 4 maanden was geworden ...., is ze overleden. Enerzijds, ze heeft weinig moeten lijden, maar het was zo SNEL !!!??? En wat ik het ergste vind... Maarten ziet zijn meter Westerlo niet meer en andersom. Ze heeft hem enkel in de 'platste maanden' van zijn leventje gekend, heeft m niet zien flink boterhammetjes eten, horen brabbelen, stappen, spelen, rechtop zitten, ... Maar wel nog horen schateren, want het moet gezegd, hij is zoooooo een vrolijk ventje, dat hij de enige is die me kon troosten en de enige is die me erdoor gesleurd heeft !
