Enkele weken geleden hebben we ons een 'angelsound' aangeschaft. Dat is een soort 'mini-echootoestelletje'. Niet met beelden, maar met geluid. Dus hiermee kan je de hartslag van je babytje horen in je buik. Normaal werkt dit pas vanaf ongeveer 12 weken, meestal zelfs later. Ik heb al al enkele keren eens geprobeerd, maar zonder resultaat. Maar geen paniek, want ben nog maar 11 weken zwanger. Maar gisterenavond nog eens geprobeerd... en heb de hartslag gehoord !! Het was wel degelijk niet MIJN hartslag maar die van babytje. Dat verschil kan je horen doordat je eigen hartslag veeeeel trager is, de hartslag van een ongeboren kindje is rond de 150, dus vrij snel. Hij zit wel nog heel laag, daarom waarschijnlijk dat het de vorige keren ook niet gelukt was, ik zocht op de verkeerde plaats . Deze morgen nog eens geprobeerd en ik vond hem terug vrij snel. Maar nadien wou ik het nog eens proberen en heb eindeloos zitten zoeken, maar niks ... hij speelt verstopperke
Daarnet zei Rudy dat 'mijn model stilaan aan t veranderen is' ... Ik had het deze week precies ook al wel in de mot, maar toch nogal confronterend als je eigen man dit zegt Maar goed, wat had ik dan gedacht ? Dat ik er hetzelfde zou uit blijven zien tot op het einde ? Het rare is gewoon dat ik geen gram ben bijgekomen, integendeel ! Sinds het begin van mijn zwangerschap ben ik zelfs 3 kg vermagerd en ik zou per maand 1kg mogen verdikken ... dan heb ik nog wat reserve !
Donderdag komt de nekplooimeting en ik begin toch stilaan ongerust te worden... maar we gaan niet vooruit lopen op de feiten. We wachten de testen af, vragen 2e opinie in Calpe met een 4D, desnoods nog een 3e test rond 16 weken en een 'softmarkertest' op 20 weken. Is dit dan NOG slecht, dan kan een vruchtwaterpunctie nog uitsluitsel geven, maar dit probeer ik toch wel om niet te hoeven doen, daar zijn ook risico's aan, nl 1 kans op 200 dat er een miskraam uit voort komt van een, misschien wel gezond, kind ! We zien wel, nog niet te veel zorgen in (proberen te) maken ...
Zondag nogal wat afgestapt in Normandië. We zijn bovenop l'aiguille geweest in Etretat, een krijtrots. Heel mooi zicht en de moeite waard hoewel we bijna weg waaiden Het was nogal een serieuze klim ... Dan 's avonds lekker gaan eten in het hotelleke, leuk hotelleke trouwens, Riva Bella in Ouistreham, en het maar geriskeerd om 1 glaasje witte wijn te drinken. Het was tenslotte voor mijne verjaardag !! Nadien een cocktail .. ZONDER alcohol ! 's Anderendaags 's morgens .. wat bloedverlies. Deze keer Rudy ook lichtjes in paniek ! Je zit daar op vakantie, t zou moeten leuk worden.... Gelukkig stopte het wel direct ook. Maar de wegen in Frankrijk zijn zo vreselijk, nog erger dan in België ! met al die rotverkeersdrempels en eeuwige ronde punten, dan ik er mij slechter en slechter ging bij voelen ! Tegen 's avonds waren de krampen er weer. Dat in combinatie met bloedverlies, kon deze keer niet meer goed zijn, he... Maar ik zou de nacht afwachten. Ook die bracht niet veel goeds... weer wat licht bloedverlies. Dan maar beslist om niet te gaan werken en naar spoed of VUB of whatever te gaan. Alleen was dat makkelijker gezegd dan gedaan. In VUB wilden ze mij niet doorverbinden met de juiste dienst, want ik ben al 10 weken zwanger, dus heb daar geen zaken meer (kwam erop neer). Bonheiden kon me een afspraak geven ... 7 oktober ! Lachen die ermee of wat ?? Dan maar huisarts gebeld, die ook toch wel ongerust was en die kon me om 17u een afspraak geven in Bonheiden. Ik vond dit te laat. Dan maar een sms naar Professor Devroey gestuurd, maar die antwoordde niet direct (logisch !) Tenslotte mijn eigen gynaecoloog toch nog vastgekregen (eerst niet). Ik durfde hem echt niet bellen, hij zegt altijd dat er 'niks aan de hand' is, maar ja, hij zei me vrijdag nog, zolang er geen bloedverlies is, geen paniek. Maar dat had ik nu wel ??! Enfin, mocht om 12u komen. Ik had nog niet goed afgelegd of sms van Prof Devroey, dat ik de monitoring moest bellen met zijn groeten en een echo vragen. Hoe lief ... echt, dat apprecieerde ik enorm, maar ja, ik had nu al een afspraak. En mijn gynaecoloog had weer gelijk : niet echt iets aan de hand. Bloedverlies kwam van een beschadiging aan mijn baarmoederhals, van te veel inspanningen te doen, oa dus dat klimmen naar die krijtrots. Maar met het vruchtje was alles dik in orde. Hij moet er ook zijn goesting van gehad hebben, want hij zich ons de rug gekeerd ! Mama en papa, wat zijn jullie toch zenuwpezen !! moet hij zeker gedacht hebben Hij zwaaide ook nog eens, deze keer naar zijne papa, denk ik, want die had hem vrijdag nog niet zien bewegen. En op die 4 dagen was hij ook weer goed gegroeid, alweer 3.45 cm. Volgende week donderdag hebben we opnieuw een echo, deze keer voor de nekplooitmeting.. Hopelijk is dat in orde en kunnen we met een gerust hart naar Calpe gaan... Waar ik een 4D echo ga laten doen, dat zijn bewegende 3D beelden.
Donderdag 8 september begon ik in de voormiddag al wat krampen te krijgen die nog wat verergerden in de namiddag. Dan maar weer naar huis gegaan, want dat kon toch niet meer 'normaal' zijn, dacht ik. Rudy kon me niet komen halen aan het treinstation, dus dan maar te voet naar huis. Toen ik bijna thuis was, begon het lichtjes te regenen in die schitterende Belgische weer en met te zoeken naar bescherming in mijn zak die ik meehad, moet ik effe niet opgelet hebben (of effe mijn evenwicht verloren ??) en ben ik midden op straat gevallen... Het is t schijnt een 'familietrekske' maar dan toch liever één dat ik niet geërfd had ! Enfin, resultaat : rechterknie goe kapot en bont en blauw, linker viel nog mee, handen deden zeer, maar gelukkig niet open en ik had het zelfs gepresteerd om op mijn kin en lip te vallen. Vraag me niet hoe !!!! Helemaal over mijn toeren dan maar verder naar huis gesukkeld, kon niemand bellen want ook mijn GSM was plat (ook dat nog !!) en eens thuis beginnen bleiten van miserie ! k voelde mij zo ellendig als wat ! Wat was nu het ergste, die krampen of mijne knie die helemaal open lag ?? Vrijdag om 10u mocht ik dan naar AZ Portaels bij mijn gynaecoloog. Hij had die dag operaties, maar was toch zo vriendelijk om mij er tussen te nemen. Gelukkig was alles ok ! Hij/zij was al goed gegroeid en al 3.10cm groot en ... hij was zo zalig aan t 'spelen' !! Of aan t zwaaien naar mij ! Denk eerlijk gezegd dat hij mij aan t uitlachen was dat ik zo paniekeerde ! Maar goed, ik was weer gerust en we konden met een gerust hart naar Normandië vertrekken zondag en maandag, voor mijn verjaardag.
. Deze morgen nog eens geprobeerd en ik vond hem terug vrij snel. Maar nadien wou ik het nog eens proberen en heb eindeloos zitten zoeken, maar niks ... hij speelt verstopperke 
Maar goed, wat had ik dan gedacht ? Dat ik er hetzelfde zou uit blijven zien tot op het einde ? 
Het rare is gewoon dat ik geen gram ben bijgekomen, integendeel ! Sinds het begin van mijn zwangerschap ben ik zelfs 3 kg vermagerd en ik zou per maand 1kg mogen verdikken ... dan heb ik nog wat reserve ! 
Het was nogal een serieuze klim ... 
Het is t schijnt een 'familietrekske' maar dan toch liever één dat ik niet geërfd had ! 
