Opinies, vertelsels en andere onzin van een sceptische zwamneus
07-07-2011
Waar is dat feestje
Den Vlaamschen Nationaelen feeschtdag nadert alweder met zevenmijlslaarzen. Niet dat ik daar nu specifiek en in uitgebreide slagorde van wakker lig, wel integendeel,maar toch is er iets dat mijn armtierige verstandelijke vermogens kietelt. Als er dan toch tot in den treure weer eens een keer een feestdag dient opgedist, welk excuus delft men daartoe dan op ? Welke datum knobbelt men daartoe dan uit, om niet intens in te boeten aan wat er nog aan credibiliteit rest ? Waarmee zullen we de festiviteiten extra in de verf zetten ? Keuzes legio. De geboortedag van de grootste Belg, Damiaan De Veuster, bijvoorbeeld. Laat dat nu toevallig een Vlaming zijn en zon kerel, daar kun je in het buitenland mee uit pakken. Daar mag je mee gezien worden. Zelfs Brel komt wat mij betreft onvoorwaardelijk in aanmerking. Of Boon, of een andere Geus. Of Mercator : die heeft Vlaanderen en bij uitbreiding de rest van de wereld toch op de kaart gezet ? Of misschien en niet geheel onlogisch ware de stichtingsdatum van het Vlaams Gewest gekozen. Of zelfs 21 juli, want hoe had Vlaanderen kunnen bestaan zonder België ? Eventueel is de datum waarop de belastingsaangifte binnen moet te prefereren, gezien het creatief interpreteren van voornoemde aangifte toch een nationale sport is. Ik zie überhaupt ook geen graten in 1 juli, want wat is er Vlaamser dan de vakantie ? Beter nog : 23 april, naar verluid de dag van het bier. Need I say more ?
Maar nee, ondanks deze grabbelton aan perfect verdedigbare feestelijkhedenalibis is het elf juli geworden. Omdat, naar men zegt, op die datum ooit eens een stel plompverloren boerenkinkels in een godvergeten gat wat topzware ridders met een uit de kluiten gewassen goedendag door het moeras heeft geknuppeld. Hoera, dat moet gevierd worden !
Laat ons nu even wel wezen : toen Conscience die veldslag anderhalve eeuw geleden ten berde bracht had geen hond er nog weet van. t Was tenslotte al meer dan vijfhonderd jaar geleden en een mens heeft wel anders aan zijn hoofd, nietwaar ? Hendrik heeft een onverwachts uitgedraaide knokpartij uit een ver verleden van tussen een stel oude koeien uit een of andere Kortrijkse sloot getrokken om zijn eigen schrijverscarrière wat extra swung te geven. Hoe zou u zelf zijn.
Edoch, 1302 is in hetzelfde bedje ziek als pakweg bij benadering ongeveer welgeteld exact elk ander historisch verhaal, mythe of andere hervertelling van een geschiedkundig gebeuren. Of wat dacht u. Men projecteert met overgave en oogkleppen het heden op een door de eeuwen heen gefabriceerd mythisch verleden en zucht vol Sehnsucht. Zoals men in een toekomstverhaal ook onvermijdelijk het heden in die Things to Come projecteert. Dat blijkt ook uit de schrijfsels van Ernest Claes. Die schreef, toen hij erachter kwam dat de Godevaart van Vierson, destijds heer van de lakenstad Zichem, ook naar Kortrijk was getrokken om mee te bakkeleien, dat hij de Fransen er wel duchtig van langs zou hebben gegeven. Beetje gënant als je bedenkt dat voornoemde Zichemnaar geen Vlaming maar een Brabander was. En dat Brabant gelieerd was aan de Franse koning. En dat hij er dus van langs kréég aan de zijde van het Franse ridderleger in plaats van vice versa. Hij is er voor eeuwig van in de Vlaamse modder blijven steken. Om maar te zeggen dat een Vlaming niet altijd een Vlaming is. Of zoiets.
t Is ingewikkeld. Dat is het altijd. Om kort te gaan : Vlaanderen was in die dagen een klein beetje anders dan vandaag. t Zal toch niet waar zijn ? Niet alleen omvatte het amper twee van de huidige vijf provincies, er zat ook een stukje Frankrijk in geborduurd. Niet verwonderlijk, want Vlaanderen wàs een stukje Frankrijk. Al eeuwen. Frankrijk dat trouwens na het verscheiden van Carolus Magnus maar een schijntje was van het land dat we heden elke zomer onder de voet lopen. En dat vond men best. Stond men niet bij stil. Grappig is ook dat de Graaf van Namen, de Walen weet u wel, de Vlamingen een handje toestak, vergezeld van een resem onder andere Poolse huurlingen. En Hollanders. En wat al niet. Want de Graaf van Namen was een zoon van die van Vlaanderen en onze pa, alias Gwij van Dampierre, kun je toch niet in de kou laten staan ? Enfin, het kan er ook mee maken hebben dat die van Namen Zeeland wilde innemen en daarvoor eerst Vlaanderen wilde heroveren. Het was me een zootje. Zelfs in Gent, binnen Vlaanderen dus, waren ze er niet helemaal uit of ze nu met Philips de Schone van Frankrijk moesten heulen of met de Vlamingen. Van een chaotisch systeem gesproken.
De wens van die middeleeuwse vechtersbazen was niet een onafhankelijk Vlaanderen. Ze zouden godbetert niet geweten hebben wat ze ermee moesten aanvangen. Het concept ging hun zelfgemaakte pet belforthoog te boven. Nee, die lui waren het als goede Belgen avant la lettre gewoon zat dat Filips de Schone de zoveelste belasting uit zijn mouw schudde. Hoewel Gwij er tussen twee haken zelf ook wat van kon. Die zijn zakken waren ook altijd leeg en dus was hij constant op zoek naar minder fortuinlijke zakken om in te graaien. Waar hebben we dat nog gehoord. Enfin, ze waren de taksen dus beu. En dus klopten ze erop. Dat deden ze wel meer in die tijd. Ook tussen Vlaamse steden onderling, wat zeg ik : zelfs binnen de steden zelf. De motivatie was onveranderlijk en bedroevend voorspelbaar de verdeling van geld en macht. Waar hebben we, zoals ik al zei, dat, en ik val in herhaling, nog gehoord.
De slachtpartij op de Groeningekouter was uiteindelijk maar om één reden opmerkelijk : Een ridderleger te paard werd vrolijk in de pan gehakt door een zootje ongeregeld te voet. Blij dat ik er niet bij was. Dit was slecht nieuws voor het militaire apparaat van de tijd,want het wees erop dat het geruiterde leger zijn beste tijd had gehad. Bedenk maar gauw iets anders of het loopt slecht af. En het liep daadwerkelijk slecht af. Want toen de closing credits over de Guldensporenslag liepen bleef er een bont allegaartje aan gewonden achter, om nog maar te zwijgen van de ridders die met hun vier maal vier vastzaten in dat vermaledijde moeras. En zich dus maar overgaven, want zo kon een mens niet fatsoenlijk andere mensen doodslaan. Zelfs toen al gold dat je overlevenden krijsgevangen nam. Er viel nog een flinke stuiver losgeld aan te verdienen. Zeker aan die ridders met hun adelijke achterban en door uitbuiting uitpuilende beurs. Maar de winnaars hadden daar geen oren naar. Ze gingen door op hun elan en, in wat je vandaag de dag alleen maar kunt omschrijven als een daad waarvoor je in een handomdraai voor een Haags tribunaal zit, huppelden de Vlamingen rond om van de au secourezen vakkundig de grijze massa te verpulveren. Slaat al dood, als het ware. Ook goedendag. En dus herhaal ik : hoera, dat moet gevierd worden !
Duidt u het mij niet ten kwade als ik dus de gekozen datum, zo er al een moest gekozen worden want waar houden ze zich toch mee bezig, nogal armzalig vind. Er is bitter weinig om trots op te zijn, er is geen enkele link met het Vlaanderen zoals we dat anno 2011 kennen en ik zou met de slagers en wevers van weleer niet op de foto willen staan.
Het is me wat. De jeugd van tegenwoordig ? Ach wat, dat schuift gewoon mee op, dat verandert niet. Ooit was ook ik de jeugd van tegenwoordig, en sindsdien zijn er al ettelijke andere jeugden vervlogen. Dat zit wel snor. Pas wanneer de jeugd niet meer van tegenwoordig is dient er correctief te worden opgetreden. Gezaag en geklaag zijn slechts rituelen.
Neen, over de jeugd geen kwaad woord, of toch niet veel. Het zijn de vrouwen. Of wat dacht u. In een uitermate mistig verleden, zo omstreeks het begin der middeleeuwen, had ondergetekende nog rozegeurenmaneschijn-ideeën omtrent deze kunne, echter hij is tot enkele onthutsende vaststellingen gekomen, die zijn begrip tot een hoger niveau hebben getild. Tot een jaar of veertig geen probleem, eigenlijk. Wellicht dijt het jeugd van tegenwoordigse effect nog een paar decennia uit. Daarna echter komt de kat, zeg maar de leeuw of een katachtige van een gelijkaardig kaliber, omstandig op de slappe koord. Waar de man tot voor kort bevroedde dat hij het alleenrecht bezigde op midlife of andere crisissen, daar is de vrouw aan een adembenemende inhaalbeweging begonnen. Een inhaalbeweging die met zoveel geestdrift wordt uitgevoerd dat ze het origineel inmiddels glansrijk overtreft. Waarvoor felicitaties.
Ging het testosteronpakket van weleer groene blaadjes plukken omstreeks de tijd dat zijn eega overging tot kraaienpootjes, zilverdraden en een algehele gravitatische capitulatie van de secundaire geslachtskenmerken, dan zijn heden andere tijden aangebroken. Born to be wild, gemotoriseerd of niet, heeft plots een ingrijpend nieuwe en oestrogene dimensie gekregen.
Na één tot twee decennia van vermeende devotie en inzet voor partner en kroost is het genoeg geweest. Het moet maar eens gedaan zijn. De voornoemde partner wordt bij het restafval gezet, er wordt een cabriolet onder de wellicht uitdijende derriére geschoven en met een zonnebril op het hippe gehypete kapsel gaat het richting vrijheid. Want laten we wel wezen : die partner, daar zit onderhand een fameuze laag sleet op. Bij aanvang moet een mens toch wat om zich te settelen, maar eenmaal gesetteld wordt de boel dermate saai dat het manspersoon waaraan men zich destijds koppelde plots even aantrekkelijk lijkt als een bos verlepte petunias. Heeft deze mens zich ook voor vrouw en kroost uit de naad gewerkt ? Wellicht, maar dat is een detail. Is de vuilkar al geweest?
Met ingang van heden zijn de nieuwe codewoorden : profiteren en amuseren. Die mannen hebben dat, al dan niet met hun achterwerk op een Harley, al eeuwen lang gedaan, nu is het onze beurt. Wraak. Dat zal ze leren. Het hindert niet dat de rechtmatige ontvangers der wraak onderwijl hetzij in verregaande staat van ontbinding verkeren, hetzij hun male chauvinist pigdom verder zetten in één van de talloze bejaardentehuizen die ons landschap sieren. Een kniesoor die daarom maalt, hun van geslacht gelijkgestemde nazaten zullen het geweten hebben. Ook dat zij zelf nooit aan het ontvangende eind van de crisisrepercussies hebben plaatsgenomen is een bagatel. Het gaat om het rechttrekken wat historisch was kromgegroeid. Hiertoe dienen de nodige offers gebracht, te weten : tot twee keer per week fuiven, herhaaldelijk en tot het uiterste shoppen zodat de garderobe én bij de tijd én voldoende breed blijft, het ondergaan van wellnessarrangementen allerhande, want drukdrukdruk dus ontspanning moet er wezen al kost het stress, en tenslotte daten, flirten en niet nader omschreven nocturne activiteiten met een keuze uit de kudde hiertoe uitgedoste vrijwilligers van de wellicht andere kunne. Het is afzien.
Het vrolijke resultaat is een Brave New Female World van vrijgevochten vrouwspersonen, die doen waar ze pardoes goesting in hebben en voor de rest zien we wel. Zodat vrouwen eigenlijk gewoon mannen met borsten zijn. Of hoe verantwoordelijkheid almaar minder opportuun is, maar integendeel het najagen van door marketingmolens opgeklopte luchtkastelen en ideologische zinsbegoocheling van tel zijn. Jezelf ongelukkig maken door keihard te proberen gelukkig te zijn. Want het moet.
En dan die jeugd van tegenwoordig nog, op de koop toe zelf geproduceerd, die overal voor je voeten loopt. Wat een toestand.
De natuur is mijn vijand. Echt waar. Mijn enige echte grote op leven en dood vijand. Dat is geen populair standpunt. Mensen bekijken mij hiervoor bij wijlen dermate scheef dat ze dreigen om te kieperen. Zoals echter steevast het geval is wordt ik ook in deze op hartverscheurende wijze verkeerd begrepen. Het is mijn lot.
Ja ja, ik weet het wel, ik lees bij wijze van spreken uw gedachten. De natuur, fulmineert u nu, terwijl de rook nog net niet uit uw oren omhoog kringelt, de natuur is goed. Punt aan de lijn. De natuur dat is : groene Ardeense bossen, vrolijk fladderende vlinders, delicate hindes in een mistig heidelandschap, een explosie van kleuren in de Indian Summer, hip huppelende konijntjes op teletubbieheuvels, wandelpaden door getrimde reservaatjes, Kataraktbloesems, en monochrome pandaberen met een aaibaarheidsfactor die voor geen enkele teddybeer is weggelegd. U hebt een punt. Maar ik heb er ook één. Een hele zak vol, eigenlijk.
Want voorwaar ik zeg u, de natuur is ook uw vijand. Of u dat nu leuk vindt of niet. Staat u mij toe te duiden waarom. Het zit namelijk zo : De natuur staat u naar het leven. Wil u zo snel mogelijk tot wormenvoer herleiden. En ze laat hiertoe geen kans onbenut.
In een vers verleden nog viel de natuur mij aan. Ik bewandelde mijn argeloze, zoals steeds even briljante als pertinent onschuldige levensweg, toen ik in de hinderlaag viel. Het was een laffe, gemene aanval. Typisch voor de natuur. Binnen enkele uren was ik geveld. Alleen de beste medische zorgen hebben mij erdoor gesleurd. Griep, weet u wel. Niet van het soort waarvan u even een diareetje doet, neen, dit was het echte werk. Fnuikend als je pech hebt en geen dokter in de buurt. Maar : hoera, die was er wel, en ziedaar : de aanval werd afgeslagen. De natuur excelleert in dit soort aanslagen. Jaarlijks verwijdert ze op die manier met chirurgische precisie bacteriologisch en viraal tientallen miljoenen mensen van het aardoppervlak. Maar het gaat verder dan dat. De natuur laat geen kans onverlet om ons collectief uit te roeien. De laatste jaren heeft men de mond vol van het klimaat daarover ventileer ik mijn onmisbare mening wel een andere keer maar datzelfde klimaat, annex weer, is voor de natuur gefundenes fressen om ons allemaal van de aardkloot te jassen. Ah, nee, zeker. Kijk, nog goed dat ik een huis heb, anders vroor ik om de haverklap stofstijfsteendood. De natuur pakt er maar mee uit : sneeuw, hagel, regen, stormwind, ijzel, donder en bliksem, tornados, alle hittegolven nog aan toe, ze laat niets in haar arsenaal onbenut om ons te koeioneren. Als ze ons niet platvloers elektrocuteert, dan verzuipt ze ons wel. En als ik me, om het vege lijf te redden, in huis verschuil mag ik blij zijn als ze mijn stulpje niet in de fik steekt of drie biggetjesgewijs omver blaast. Met neerslag van zondvloedachtige proporties of juist veel te weinig verwoest ze de gewassen die we proberen uit de grond te stampen, zodat we gezellig in familiale kring kunnen verhongeren. Leuk hoor, die natuur. Als ze weer eens haar lava en as uitbraakt kun je niet eens op een vliegtuig stappen zonder het risico dat die kist als een hoestbui met vleugels naar beneden lazert. Of zullen we het even hebben over de rest van haar tektonische bokkensprongen ? Die kermisattracties van aardbevingen, waarvoor Richter zon mieterse schaal heeft uitgedokterd? Om nog maar te zwijgen over dat moorddadig efficiënte neveneffect : de tsunami. Allemaal het werk van de natuur. Dat doet maar, als een hele kudde dolle olifanten door een volgepropte porseleinenwinkel.
En dat is dan nog maar het brutaal geweld. De natuur gaat multi-disciplinair te werk. Op alle echelons zitten haar agenten. Van de hoogste cenakels der natuurrampen tot de catacomben van de verloederde microscopische undercoveragenten. Met de grove borstel of met het fijne kammetje : pionnen zullen er vallen, dag na dag, want de natuur is nooit content. Ik bedoel maar : Het zal je maar overkomen dat je op een zomerse zondag nietsvermoedend een wandelingetje met je kroost door die onvolprezen bossen maakt, en er stuitert een roofdier een tijger ofzo, ik noem maar wat uit de struiken en bijt uw vege lijf doormidden. Het zul u niet overkomen ? Natuurlijk niet, want uw en mijn illustere voorouders hebben dat soort enge beesten eruit getrapt. Het was wij of zij, om het zo maar eens te zeggen. Eten of gegeten worden. De natuur of wij. Die vlindertjes, de bewandelpaderde bossen, appelbomen in bloei, een haas die door de wei zigzagt, ik vind het net zo aangenaam als u. Maar staat u mij toe uw ongetwijfeld perfecte wipneus op de onafwendbare feiten te drukken : dat is de natuur niet. Dat is een flauw afkooksel. De natuur is tot spijt van wie het benijdt meedogenloos, brutaal en gespeend van geweten.
Overigens beperkt de natuur zich er niet toe ons naar het leven te staan. Het is een venijnig, achterbaks ding, die natuur. Behalve misdaden tegen de mensheid verkneukelt ze zich er ook nog in u en mij voortdurend te jennen. Of heeft u nog nooit uitgekeken naar de avond als u de hele dag zit of staat te werken op een zonnige lentedag ? U kunt er donder op zeggen dat uw werkdag er nauwelijks op zit of het regent oude wijven. En probeer maar eens een terrasje toe doen op een zomeravond zonder te worden bestookt door complete eskaders wespen. Of slapen. Alsof muggen niets anders te doen hebben dan de mens hoge bloeddruk te bezorgen door hun hemeltergend gesnerp en zoveel jeuk dat je het vel van je lijf krabt. Open trouwens je raam niet als je s zomers wilt slapen, want de kikvorsen kwaken je zo je bed uit. Of de krekels. En ratten. Ratten ! Al eens eentje op het mottige lijf gelopen ? Dat ziet er niet alleen onnatuurlijk goor uit, dat stinkt en dat dient ook nog als tranportmiddel voor de biologische wapens der natuur. En het vreet aan je aardappels. Nog voorbeelden ? Duiven ! Die viseren met hun cloaca je voorruit als betrof het een precisiebombardement. Maar het zijn heus niet alleen de beesten. Je krijgt toch de pleuris van al dat onkruid dat je tuin of zelfs je mooie klinkereroprit onveilig maakt met als enig doel je vrije tijd te roven en het bloed onder je nagels te halen ? Of neem nu brandnetels. Je doet die dingen toch geen kwaad ? En toch prikken ze gauw wat gif door je vel als je er eens scheef naar kijkt. Gewoon uit nijd. Om je te pesten. Nee, de natuur, dat is de vijand. Onbetrouwbaar, achterbaks, brutaal, gewetenloos en venijnig. En dat zijn dan nog haar goede kanten. En die pandas, dat zijn niet half zo sympathiek als ze zich voordoen.
Een oude reumaleider als ikzelve wordt er stilaan een beetje onpasselijk van : Het heilige Vlaanderen vindt, om met de laatste peilingen te spreken, Bart De Zever de tofste pee in het zwaar geaccidenteerde politieke landschap. Zijn partij sleurt hij daarbij als een soort restafvalzak achter zich aan. Soms heeft een mens de indruk dat de Nieuw Vlaamse Assemblage existentieel niet meer om het lijf heeft dan het parlementair justifiëren van haar Manitou.
Dat komt wellicht omdat hij, hoogstpersoonlijk en regelrecht vanuit zijn persoonlijk genie, een nieuwe Vlaamse sport heeft geschapen : De marathon beenstijfheid. Enfin, zo wordt toch gesuggereerd. Bovendien zijn die lui intens consequent en, dat spreekt, goudeerlijk. Wie niet ?
Niet zo vreselijk lang geleden edoch op mijn gevorderde leeftijd lijkt alles temporaal dichtbij keurde de Niet Vlaamse Alliantie de deelname van politici aan TV-spelletjes allerhande af. Dat een politicus zich onledig hield met dat soort stompzinnigheid. Foei toch. Waarna opperhoofd Bart zich met enige moeite in de stoelen van De Slimste Mens perste en er zich door geen medemens liet wegbranden. Kunst kan de wereld niet redden, maar in dit geval (en ja, ik interpreteer het begrip kunst met een adembenemend ruime marge) kan ze dus apert bijdragen tot de verdere afbraak ervan. If you can't beat them, als het ware join them, en bij voorkeur beat them while you're joining them. Of een redenering van een analoog krakkemikkig karakter.
Wat betreft het been stijf houden : het komt goed over en perceptie is het enige waarom het draait. Voor het overige is het een redelijk infantiele activiteit. Het verschil met kinderen is dat die na een paar minuten roepen : Terug vriend ?
Bart De Klever schijnt van opleiding godbetert historicus te zijn en dat zie je eraan. Hij heeft een blik populisten opengetrokken en uitvoerig ontleed. Dat zulks een universitaire opleiding vergt en dus um sonst de belastingbetaler zuurverdiend belastinggeld afhandig maakt straalt niet echt gunstig af op de student in kwestie, maar ala. Toen zijn vazal Vic onlangs vanop zijn kansel de haat predikte jegens die almaar duister wordende mensensoort De Waal hoefde Bart slechts te knikken. D'r is iets van, zei hij tussen de soep en de patatten, of wellicht eerder tussen de mayonaise en de berenpoot. De toon is gezet. De krijtlijnen getrokken. De Nieuw Vadsige Accumulatie heeft de Vlaming een witte hoed op de kruin geplant en de Waal opgezadeld met een zwarte. Wij zijn de goeien en zij zijn de slechten. Meer valt daar niet over te zeggen.
De Waal is lui, arrogant, dom en verkwistend. De Vlaming is verstandig, vrijgevig, hard werkend en bescheiden. Vooral dat laatste is al jaren een dijenkletser van formaat, want iemand van die signatuur is ergens in de zeventiger jaren van de vorige eeuw blijven steken. Voorbeelden om de stellingen van de Barts cronies te ontkrachten zijn irrelevant. De Vlaamse zaak heeft zich altijd van mythes bediend, en wie is Bart om daarin verandering te brengen ? Cruciaal is dat de boodschap aanslaat. En dat doet ze, want ze is simplistisch en verleidelijk. Je moet immer je eigen incompetentie camoufleren door luid en hardnekkig te oreren dat iemand anders een onbekwame vlegel is.
België barst, is het credo der Bartianen. Dat Vlaanderen, het Vlaanderen zoals wij dat vandaag kennen, zonder België nooit had kunnen bestaan dient doodgezwegen. Wellicht is dat een vervelende voetnoot in de geschiedenis of zoiets. Dat Vlaanderen even artificieel is als België en de bevolking even heterogeen past ook niet in hun kraam. Zeggen we niks van. We zeggen alleen wat ons goed uitkomt.
En dus, eigenlijk, klopt er iets niet helemaal aan dat goudeerlijk van hierboven. Of wat dacht u.
Ayn Rand was een Amerikaanse schrijfster die lak had aan altruïsme. In haar bekendste werk Atlas Shrugged zong ze de lof van het egoïsme, en poneerde ze dat iedereen maar voor zichzelf moet zorgen en nooit hulp moet krijgen, laat staan vragen, voor wat dan ook. Sociale zekerheid is des duivels. Wat denken ze wel. Toen ze twintig jaar later door kanker werd geteisterd en de behandeling een aanslag op haar geldbeugel pleegde wendde Rand zich spoorslags tot de sociale zekerheid. Onder de naam van haar man, dan valt het zo niet op.
Gore Al predikt duurzaamheid en schudt met het vingertje naar iedereen die een milliliter brandstof teveel verbruikt, onderwijl kwistig globetrottend, zijn exorbitante villa (met verwarmd zwembad, dat spreekt) de hele nacht in de kijker zettend met een verblindend lichtbad en als hij ergens speecht waar het aan de koude kant is, laat dan de limousine in afwachting maar enkele uren draaien. Met een spectaculaire carbon foot print op zak spelt hij eenieder de les. Intussen schept hij poen aan een dusdanig adembenemend tempo dat zijn zakken bodemloos van aard moeten zijn om alles te bevatten.
CEOs van kloeke bedrijven leggen loonmatiging op aan hun lijfeigenen en schenken zichzelf in dezelfde adem voor de moeite een forse opslag, met inbegrip van een terloopse bonus waarmee je een dozijn werknemers vijf jaar kunt verlonen.
Hypocrisie is van alle tijden en vooral des mensen. Neem nu maar de brave burger die moord en brand schreeuwt over die doodrijders die veel te snel door zijn straat scheuren. Die lapt doorgaans elke snelheidsbeperking feestelijk aan zijn laars eenmaal hij onder zijn kerktoren uit is. Of om het even welke steunpilaar van de samenleving die elkeen moraalriddert en bij nacht und nebel scheve schaatsen rijdt.
Hypocrisie is één van de talrijke krukken die het mensendom hanteert om overeind te blijven. En om elkaar opgewekt onderuit te halen. Multifunctioneel, zon kruk. Een niet nader geïdentificeerde medemens heeft eens verkondigd dat een mens alleen eerlijk is, maar hij of zij transformeert pardoes in een hypocriet(e) op het ogenblik dat hij/zij een tweede eerlijke goochemerd op het lijf loopt. En daarmee is het hoge woord eruit : de waarheid ! Wat is dat voor een met uitroeiing bedreigde soort ? Of is het juist een soort die het nooit heeft gehaald, die vanaf het ogenblik dat ze de kop opstak manifest diezelfde kop werd ingedrukt ? De waarheid is een uitermate elastisch begrip, dat zich dermate in haarspeld- en andere bochten wringt, dat het binnen de kortste keren op een gigantische massa al dente gekookte spaghetti lijkt. Mensen die de term de naakte waarheid bezigen dienen te worden benaderd met uiterste waakzaamheid en bij voorkeur een pincet. Want de waarheid is een onwaarschijnlijke aanhanger van de laagjesmode. Het is een ui waar je aan blijft pellen. Een schat waarnaar je blijft graven, want hoezeer je ook spit, vinden doe je ze niet. Elke keer als je denkt : ah, ik stoot op de koffer vol goud en edelstenen blijkt het weer een stuk wrakhout te zijn.
Kijk : als ik een knikker - of een suikerklontje of een dobbelsteen of een olietanker - tussen duim en wijsvinger prang en ik laat hem los, dan valt hij naar beneden. Dat is waar. Het is een natuurwet. Daar valt geen speld tussen te krijgen. De zwaartekracht kun je niet beduvelen. Alhoewel, zelfs daar zijn er natuurkundigen die de vinger opsteken en declameren : ja, maar Waarna ze ontsteken in een zeldzaam verwarrend betoog over Einstein, het ruimte-tijd continuüm, antimaterie en de LHC. Om maar te zeggen : zelfs natuurwetten zijn voor discussie vatbaar. Als het over mensen en hun denken en doen gaat, stijgt die discussievatbaarheid alras exponentieel. De waarheid is een moeilijk vatbaar beestje en nog moeilijker herkenbaar. Ze heeft vele mombakkesen. Uit honderd monden wordt ze een caleidoscoop van honderd verschillende waarheden, omdat er stukjes worden uit gefilterd, vergeten, onbelangrijk gevonden, kort door de bocht meegenomen of integendeel aangedikt, bijgebreid of opgesmukt met extra toeters en bellen. Iedere hersenpan herbergt zijn eigen kronkels. De waarheid vliegt daarin rijkelijk uit de bocht of komt in eindeloze files terecht. Onderweg wordt ze overstelpt met buiten de lijntjes gekleurde meningen, kakelverse inzichten, onverwachte vergeetputten, venijnige speerpunten van eigenbelang, lawines van ideologie, poelen van vooroordelen en mijnenvelden van kennisgebrek, afgewerkt met variabele en aangetaste intelligentie. Van de oorspronkelijke waarheid blijft, door de band, bitter weinig over.
En zo had mevrouw Rand misschien toch gelijk. En haar tegenstanders ook. Iedereen eigenlijk. Ieder op zijn eigen hersenkronkelige manier. Want de waarheid mag dan haar rechten hebben, door de band heeft ze een slechte advocaat.
U kent dat grapje wel : Tweehonderd advocaten op de bodem van de oceaan, wat is dat ? Antwoord : een goed begin. Als je de uitspattingen leest van dat kakelverse uithangbord van de Nieuw Vlaamse Arrogantie, de heer Van Aelst, dan zou je denken dat dit grapje, in de woorden van zijn suzerein Ward de Bever, "een kern van waarheid" bevat.
Nu zou je nog kunnen zeggen, die Bart, de lolbroek, hij heeft misschien gelijk. Zoals elke legende, elke mythe, elk apocrief verhaal ooit opgedist zich ook wel op een kern van waarheid beroept. Over de waarheid alleen al valt er niet alleen een flinke boom maar warempel een wereldomspannend oerwoud op te zetten, dus laat ons dat voor een andere keer houden. Elk min of meer volwassen mens met een IQ dat niet te ver onder het kookpunt zakt wordt verondersteld te weten dat het nooit om dé, maar altijd om deze of gene waarheid gaat. Overigens weten Bart en Co dat wel, ze verkiezen het slechts te negeren. Dat gebeurt wel meer.
Ja ja, die Franstaligen, het zijn voorwaar astrante snoeshanen. Dat wil maar geen Nederlands leren en dat bekijkt den Vlaeminck als zoveel excrementen. Toch wel vreemd dat uitgerekend ik en niemand anders op de Vlaamse werkvloer te maken krijg met Franstaligen die niet alleen perfect vriendelijk zijn, maar die ook nog eens gedegen Nederlands hanteren. Het zou willen lukken. En niet één van die Franstaligen die mij scheef bekijkt omdat mijn Frans dermate schabouwelijk is dat het Waalse advocaten op ideeën zou kunnen brengen als ik weer eens in de Ardennen rondstruin. Overigens zou het niet de eerste Waalse garçon zijn die op het Nederlands overschakelt als mijn vlekkeloos Frans om één of andere reden niet helemaal verstaanbaar blijkt.
Maar het gaat natuurlijk niet over waarheid of nuance, neen, door dit soort uitspraken creëert men als vanzelf een polarisatie en als je macht wil verwerven is dat nooit weg. Het wij tegen zij, het is van alle tijden en we trappen er elke keer opnieuw in als in een strategisch opgestelde hondendrol. Wit tegen zwart, de goeden tegen de slechten : simpel, een kind kan het verstaan en als je het maar genoeg herhaalt doet het er niet meer toe of het klopt, zolang je maar genoeg volk aan je lippen hebt hangen.
De Nieuw Vlaamse Ambetantie exceleert in dat soort praat. Ze hebben daar ooit nog zo'n advocaat uit een blik getrokken, Bourgeois of zoiets (alleen de naam al), die bij het horen van een onschuldig pro Belgisch liedekijn van Koen en Kris promt explodeerde als een doos vuurwerk in een verbrandingsoven. Dat lied bestond uit oubollige karamellenverzen die hij niet geschreven zou willen hebben. Zei hij. Waarmee hij om te beginnen al pretendeert dat hij dat überhaupt zou kunnen, maar dat is een andere zaak. Maar waarom maakt een Vlaams minister misbruik van zijn positie om dit soort amechtige kritiek op een liedje dat hem tekstueel niet aanstaat uit te braken ? En waarom wordt hij daarvoor niet op de lange vingers getikt ? Heeft zo iemand niets anders te doen ? Betaal ik die grijze duif daar dan voor ? Helemaal hilarisch wordt het echter wanneer diezelfde Geert lyrisch wordt bij het aanhoren van de loreleistem van dat wonder der Vlaamsche cultuur : Laura Lynn. Toegegeven, Laura Lynn in een minijurk oogt aangenamer dan Kris en Koen. 't Zal een voorkeur van vestimentaire aard zijn.
Enfin, om maar te zeggen : die gasten lullen ook maar wat af. Eigenlijk is het redelijk degoutant dat ze het forum dat ze voorgeschoteld krijgen de nek omwringen door hun weinig relevante mening over elke koe en ieder kalf dat passeert te spuien. Want dat is het : een mening. Het is niet omdat ze het in de media ten berde brengen dat ze waar is, wel integendeel, ze is geen sikkepit meer waar dan die van u of ik.
Hoera, wij zijn de goei. Ongeveer in die trant moet de gedachtengang van de ridders der Field Liberation Movement zich gesponnen hebben in hun middeleeuwse hersenpan. Ik stel me voor dat gelijkgezinden honderden jaren geleden, de toorts in de koortsige hand, onschuldige vrouwen uit hun lemen hutjes sleurden en op de brandstapel deponeerden. Zijn wetenschappers voor de groene fundamentalisten de heksen van deze tijd ?
Het lijkt er wel op. Als een van belangrijkheid blinkende woordvoerder de woorden synthetische aardappelen in de mond neemt, als waren de patatten in kwestie samengesteld uit plastics en bij voorkeur uiterst kankerverwekkende stoffen, dan vermoed ik dat de voerder best nog een jaartje in de kleuterklas blijft.
In een vorig leven was yours truly nog lid van Greenpeace, maar na de actie van deze patattenjagers begin ik me daar uitgebreid voor te schamen. Daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste, en vanzelfsprekend, omdat de green beans van dienst te werk gingen alsof ze de burcht van één of andere zwarte ridder moesten slopen. Er kwam nog net geen stormram aan te pas, maar veel scheelde het niet. Te vuur en te zwaard stortten de geitenwollen sokkers op voornoemde burcht, de politionele schildwachten negerend of opzij zettend. Een uiterst lastige klus, ze waren slechts met één op vijf in de meerderheid. Ontroerend, die heldhaftigheid. Voorwaar, waar blijft dat standbeeld ?
Ten tweede is daar het verbijsterende geval van hypocrisie. Deze FL-emmers, ongetwijfeld spoorslag op de barricades bij elke vermetele die het woord pesticide in de mond durft te nemen, spelen het wel klaar om de gewraakte aardappelen chemisch te besproeien. Je moet de vijand met zijn eigen wapens verslaan, zeker ?
Ten derde een argumentatie die menig toehoorder tot tranen brengt : Dat is allemaal veel te gevaarlijk, die genetisch gemanipuleerde gewassen. Een mens staat te kijken dat ze het uitgesproken krijgen. En dat werkt allemaal met patenten, straks komt dat in handen van grote voedselbedrijven en dan hebben we het zitten. Nee toch. Dat dit wetenschappelijk onderzoek, gevoerd door de Gentse universiteit, wordt gefinancierd door de Vlaamse overheid en dus door u en mij, schijnt de blitse jongens van de orde van de groene kousenband ietwat te zijn ontgaan. Of nee, toch niet, want let op : ze wauwelen zich er gewoon in een omweg langsheen. Die universiteit, das maar een denkmantel. Zo redeneren pseudo-wetenschappers ook. Gevaarlijk ? Om zowel voordelen als risicos in te kunnen schatten is dit soort proeven noodzakelijk. Wat deze Groene Ridders poneren is simpel : laat ons vooral niet proberen uit te vissen hoe we de voedselvoorziening kunnen verbeteren, tenzij wij het voor het zeggen hebben, want wij weten het beter. Wellicht staat het in de Bijbel of zo.
Best mogelijk dat deze technologie in handen komt van de grote concerns. Het kan dat dit niet wenselijk is, maar we leven nu eenmaal niet in een wenselijke wereld. De feiten zijn hemeltergend simpel : De voedseltechnologie boekt al tientallen jaren vooruitgang. Ten gevolge daarvan is de voedselvoorziening er met zevenmijlslaarzen op vooruit gegaan. Niet alleen in het rijke noorden. Probeert de grootindustrie alles in handen te krijgen ? Geen haar op mijn hoofd dat er niet zo over denkt. Maar door wat aardappelen te gaan rooien in Wetteren op een doordeweekse zondag breng je ze niet op altruïstische ideeën. Wel integendeel, zou ik bevroeden. Het zal hen er eerder toe nopen de teugels zo strak mogelijk in handen te nemen, onafhankelijk onderzoek buiten spel te zetten en in een of andere ver land, wars van wetgeving hieromtrent, vrolijk de draad weer op te nemen. Hoe minder beperkingen, hoe meer vreugd, denken die lui. En intussen lopen we in ons Belgenland weer achter de feiten aan, terwijl de rest van de wereld een wetenschappelijke sprint inzet.
Tussen twee niet geheel en al onbelangrijke haken : Ook de biolandbouw is wereldwijd in handen van dezelfde concerns, dus get a life.
Het FLM - enkel al de naam zou de toorn van elk min of meer creatief creatuur moeten opwekken - slaagt er met andere woorden in om precies het tegenovergestelde te bewerkstelligen van wat, naar eigen zeggen, hun doel is. Zo gaat dat met fundamentaltisten. Ideologisch willen zij wellicht dat wij collectief weer zelf aardappelen gaan poten in bos en hei, onder de dampende schouw van ons hutje aldaar. Terwijl ze zelf met de Lexus van onze pa op weekend vertrekken.
Het leeglopen van de kerken lijkt de worden opgevuld door het communicerend vat van pseudo-wetenschap, bijgeloof en manke ideologieën. Een mens moet toch iets geloven.
Lap, weer niet gelukt. Het zou natuurlijk kunnen dat er een fout in de berekeningen is geslopen. Dat gebeurt wel meer. Al die cijfertjes ook !
Nochtans, je zou denken dat de rekenkundige van dienst uit zijn fouten geleerd heeft. De hoogweledelgeboren heer Harold Camping , een stinkend rijke radiomens uit Californië wist het zeker : De Rapture was voor 21 mei 2011 en dat zouden we geweten hebben. De Rapture, dat is, in een notendop, het einde van de wereld. En bovendien klinkt het flashy, als de titel van een Hollywood blockbuster. U kent dat wel : de goeden worden opgenomen in het rijk van de heer, en de slechten hebben het zitten. Einde. En dan nu de sequel, want, met een gezwinde blik op de kalender merkt u het al : 21 mei is gekomen en gegaan, en tot ieders consternatie we zijn er nog. De heer Camping snapt er naar eigen zeggen niets van, maar hij is niet aan zijn proefstuk. Het einde van de wereld viel volgens datzelfde zelfverklaarde orakel ook al eens in september 1994. Helaas was dat eveneens een tegenvaller. OK, het dienst gezegd : hij houdt nog een slag om de arm : 21 mei was de dag des oordeels, het einde van de wereld zelf staat geprogrammeerd voor 21 oktober. Zelfde jaar. Hou een frisse pint en een zak chips bij de hand, het wordt spannend. Een mens zou denken dat Het Einde Van De Wereld per definitie een uniek evenement is. Gedaan is tenslotte gedaan, daar komt niets meer achteraan. Weg zijn wij. Edoch, neen, het einde van de wereld is welhaast even banaal als een zongerijpte tomaat in een lange hete zomer. De wereld eindigt aan de lopende band. Je kunt het nauwelijks bijhouden. Doemdekkers aller landen verenigt u en vooral : stem uw agendas een beetje op elkaar af, dat het ene wereldeinde niet in het vaarwater van het andere terecht komt. t Zal zo al chaotisch genoeg wezen.
Het krioelt echt van de dagen des oordeels. Er is deze eeuw nog geen jaar voorbij gegaan of niet één of andere hoogbegaafde paragnost wist uit te kienen dat het einde nabij was. Het hoogtepunt was natuurlijk de magische eeuwwende zelf, die elke zichzelf respecterende apocalyst tot grensverleggende strapatsen noopte. Alleen al in januari struikelde je over de Laatste dagen, met als origineelste die met betrekking tot een ruimtewezen dat een kettingreactie van vernietiging door de kosmos predikte. Nog diezelfde meimaand verwachtten andere hopelozen de terugkeer van de ster van Bethlehem en een daaraan gepaarde rampzaligheid. En dit is slechts een karige greep uit een ware grabbelton van letterlijk wereldschokkende festiviteiten. Want ook in de aanloop naar het mythische jaar 2000 beleefden de onheilsprofeten hoogdagen. Planeten in rare conjuncties, terugkerende Christussen, Bijbelse passages met lugubere interpretaties, de wederopstanding van Atlantis, om nog maar te zwijgen over zwalpende polen en door oorlog opgepookte cataclysmen allerhande, het is me wat met de vergankelijkheid van de wereld. Nostradamus zou er hopeloos van in de war geraken. En dan is er nog 2012, dan mogen we er zeker een kruis over maken, want de Mayas hebben het gezegd. Of is het misschien gewoon het einde van hun grootste kalendercyclus ? En waren ze er nog niet toe gekomen een nieuwe op te tekenen ? Tenslotte hadden ze nog eeuwen de tijd, en wisten zij veel dat hun eigen einde nabij was. Dat ze dàt niet eens konden voorspellen, het voorspelt weinig goeds. Ooit zal de wereld vergaan. Over ongeveer vijf miljard jaar. Als de benzinetank van de zon leeg is. En geen tankstation in de buurt. Het staat buiten kijf dat lang voor die tijd homo sapiens ook het onderspit delft. We evolueren naar een fatsoenlijkere soort of, als we echt pech hebben, worden we door de kosmos weggesaneerd. t Is andere soorten al eerder overkomen. Het heelal bekommert zich niet om wat er allemaal onder het licht van haar zonnen rondhuppelt. Als er een meteoor met overgewicht op onze collectieve hersens ploft, dan komen we er bekaaid vanaf. Hallo, stenen tijdperk ! Of erger. Of misschien duikt er een rabiate versie van één of ander virus up, dat ons vrolijk decimeert. Of er barst een kolerieke supervulkaan uit. Of wat er allemaal al niet kan gebeuren. Prima materiaal voor een popcornfilm.
Me dunkt dat we ons niet met oplopende urgentie zorgen moeten maken. Zolang loslopende believers het einde van het wereld prediken, is er niets aan de hand.
Geluk dwing je af. Simultaan met het onvergankelijke Toeval bestaat niet is het een van die schreeuwlelijke dooddoeners die mij spontaan rode jeukende vlekken bezorgen. Geluk is per definitie niet iets wat je door de chaos van het universum in de schoot krijgt geworpen, nee, het wordt door de wettelijke eigenaar ervan hoogstpersoonlijk georganiseerd. Wat ik u brom.
Zullen we dit even wetenschappelijk toetsen ?
Met geografische precisie dwingt de gelukzak zijn of haar geboorteplaats af. De boreling dient niet geworpen in Nagorno-Karabach, Bangladesh of Kwazulu Natal, neen, na uitvoerige bestudering van de stukken kan dit slechts plaatsgrijpen in de Eerste Wereld. Onoordeelkundig is de kluns die zichzelf laat baren in een ontwikkelingsoord. Hoe haal je het in je fontanel.
Vanzelfsprekend is dit slechts stap één in een langere reeks van cruciale beslissingen. Je kunt er dan wel voor kiezen om in, ik schud maar een land uit mijn mouw, België het levenslicht te zien, maar daarmee ben je nog lang niet thuis. Er dient ook een stabiel gezin geselecteerd, bij voorkeur voorzien van ouders die een aardige duit in het laatje brengen. Moet je goed over nadenken.
Daarna hoort er duchtig te worden gesleuteld aan het genetische aspect van de zaak. De gelukkige beschikt immers over een adembenemend arsenaal van genetisch materiaal en daarmee mag niet lichtzinnig worden omgesprongen. Per slot van rekening wil hij gezond van lijf en leden door het leven evolueren, bij voorkeur zonder ontbrekende lichaamsdelen en voorzien van een bakhuis dat niet elke omstaander krijsend van ontzetting op de vlucht jaagt. Dat spreekt. De mazzelaar selecteert deskundig alle gebreken weg, schroeft zijn IQ op en zadelt zichzelf op met een uitmuntende gezondheid. Hij richt zijn hersenpan dermate deskundig in dat zijn sociale vaardigheden van voornoemd bakhuis spatten en dat neuroses en ander mentaal ongedierte veilig achter slot en grendel zitten. Enkel constructieve eigenschappen als doorzettingsvermogen, charisma en welbespraaktheid zitten in zijn shopping basket. Alles netjes geregeld. Wie hier allemaal niet in slaagt is te stom om te helpen donderen, die moet het dan zelf maar weten.
Dat heeft hij al mooi voor elkaar, die gelukzak van ons. Hij heeft haarfijn afgedwongen waar, hoe en in welke look and feel hij zich op deze aardkloot manifesteert, de show kan beginnen. Het is u niet ontgaan dat er nog heel wat werk aan de gelukswinkel is. Zo bepaalt de mens met hoog geluksquotiënt precies welke mensen hem voor de voeten worden geworpen op zijn levensweg. Juffrouw X en leraar Y demonstreren een stuitend gebrek aan competentie en kennis, hun psychologisch inzicht grenst aan het rampzalige en ze hebben geen spat zelfbeheersing. Zijn dus ongeschikt om de geluksafdwinger in hun klas te mogen begroeten. Die heeft recht op beter educatief meubilair. Hetzelfde geldt, dat is evident, ook voor de rest van zijn entourage. Die hoort zorgvuldig uitgezocht uit het formidabele potentieel van zes- à zevenduizend miljoen kandidaten. Beïnvloed door een per toeval opgeraapte kameraad, die plots van bedenkelijk allooi en daardoor nefast of ten minste schadelijk voor de levenswandel blijkt te zijn ? Het zal de gelukzak niet overkomen, die weet wel beter. Levenspartners zijn inherent stabiel en voorspelbaar. Telgen flikkeren niet zomaar lukraak uit de genetische loterij, ze worden op bestelling afgeleverd, netjes opgepoetst en met de juiste accessoires uitgerust.
Mocht u in uw onachtzaamheid denken dat hiermee het geluk afdoende is afgedwongen om een florissante levensloop te garanderen : think again ! Details, details ! Zonder enige vorm van ondersteunend kader timmert onze levende talisman aan zijn gelukzalige weg. Hij laat zich heus niet tot pulp herleiden door een spookrijdende automobiel. Noch overkomt hem enig ander fnuikend ongeval dat hem naar de eeuwige jachtvelden helpt, dan wel levenslang aan het bed kluistert. Integendeel regelt hij de zaakjes zo dat enkel positieve stampei zijn pad kruist. Dat zijn probeersels net wel lukken en die van zijn concurrent net niet heeft alles te maken met zijn ongebreideld gebrek aan falend vermogen, dat hij voortvarend heeft afgedwongen. Zijn talenten en hun timing zijn het product van berekening en professionaliteit en niet van, ik dorst het welhaast niet te poneren, geluk.
Ja ja. Ordinaire pechvogels hebben het allemaal aan zichzelf te danken. Want als je geluk afdwingt, dan ongeluk ook. Dat zal ze leren.
VTM doet het weer. Nu ja, laat me nu niet zitten VTM-vitten, t is misschien wat goedkoop, k zal dat een andere keer eens doen als ik beter in vorm ben. Deze specifieke vlaag van verstandsverbijstering gaat breder.
In een onbewaakt ogenblik heb ik eens enkele minuten gekeken naar dat monument der menselijke cultuur : Het Zesde Zintuig. Minuten van verbijstering, hilariteit en complete desintegratie van verstandelijke vermogens. Voorwaar een tour de force. Een ontroerend voorbeeld van de manier waarop de Tv-bonzen in deze Brave New World van bigbrotheriteiten hun mentale beerputten leegkappen op de dorstige massa. Snel wegzappen, of beter nog : de TV uit. Oef.
Maar dat duurt natuurlijk nooit lang. Want een mens hongert in t heerlijke heden naar digitale prentjes. Net toen ik dacht dat het weer veilig was om TV te kijken, komt onverbiddelijk de volgende aanslag op het cranium. Want wie verschijnt daar potsierlijk uitgesmeerd op het kamerbrede flatscreen ? Jawel hoor, de babyfluisteraar himself. Over een misleidende benaming gesproken. Er wordt wat afgefluisterd dezer dagen. In den beginne had je gewoon de paardenfluisteraar. Overschakelend op kleinere huis-, tuin- en keukendieren heb je ook al jaren de hondenfluisteraar. En ik heb niets tegen die lui, bijlange niet, die mensen weten van wanten. In casu The Dog Whisperer bezit het gezonde verstand dat een hond een hond is en niet een mens die bij wijze van frivoliteit op vier poten loopt en over een vacht beschikt. Een feit dat menig hondenbezitter nog al eens verkiest te negeren. Kwestie van empathie, zeker ? Als je dan het woord babyfluisteraar hoort, dan denk je toch : dit is een mens met bijzondere empathie voor babys en peuters.
Edoch, neen. Het gaat niet om empathie, het gaat om (tromgeroffel) telepathie ! Int schoon Vlaams : gedachten lezen. Jawel. U leest het goed. Derek Ogilvie, want zo heet de fluisteraar van dienst, ontvangt de gedachten van kinderen die nog niet kunnen praten. Geweldig, niet ? En handig. Handig ook dat het niet meer lukt bij kinderen die wel fatsoenlijk kunnen praten. Want die zouden hem kunnen tegenspreken. En dat wordt lastig.
Alleen al dat fluisteren. Hoe verzinnen ze het ? Derek dartelt door het landschap en uw beeldscherm als een overjaarse ballerina met buikkrampen, onderwijl onsamenhangende geluiden producerend. Als aandachtstrekker kan dat tellen. Goochelaars bezigen dat ook : Met sierlijke gebaren en much ado leiden ze je aandacht af van wat er echt gebeurd. In het geval van Ogilvie : niets. Noppes. En dat staat als een paal boven vervuild water. Is wetenschappelijk bewezen. De babyfezelaar was blijkbaar zo overtuigd van zijn kunnen dat hij de million dollar challenge van James Randi is aangegaan. Dat kunt u, overigens, ook. Zin om rap rijk te worden ? Rep u spoorslags James Randi-waarts ! Denkt u dat u kunt handlezen, kaartleggen, pendelen, water vinden met een wichelroede of verschijnt er een engel als u drie keer om uw as draait ? Er valt een miljoen dollar te rapen ! Er zit slechts één ambetant addertje onder het gras : u moet het kunnen bewijzen. Toeme toch. Dat zal Ogilvie ook wel gedacht hebben. De test werd nochtans samen met hem voorbereid. Een peuter kreeg na elkaar tien voorwerpen in de handen gepropt. De babyfluisteraar nam in de aangrenzende kamer plaats en ving telepathisch op welk ding het kind bepotelde. U mag drie keer raden hoeveel hij er correct identificeerde. Inderdaad : naar schatting nul komma nul. Achteraf beweerde de telepathist natuurlijk dat het aan de test lag, aan het kind, of voor mijn part aan de stand van de maan. Dat heb je met pseudowetenschappers : als het lukt (soms) luidt het unaniem ZIE JE WEL en als het mislukt (all the time!) hebben ze altijd een waslijst excuses achter de hand om uit te leggen waarom het aan alles en iedereen ligt, behalve aan hen. Dixit George Lucas : Failure has a thousand excuses, success doesnt need any.
Enfin, soit, bon. Tot dusver is niemand voor de million dollar challenge geslaagd. Maar de mislukkelingen laten dat hoegenaamd niet aan hun hart komen. Toch niet als er poen geschept kan worden, zeker ? Elke tweederangs zanger, politicus of CEO zal het beamen : van belang is niet of je iets kunt, van belang is enkel en alleen dat de massa denkt dat je iets kunt. Daartoe kan stoere praat, een ingestudeerd zelfverzekerde houding en/of wetenschappelijk klinkend koeterwaals u uitstekende diensten bewijzen. Het idee gaat als volgt : amai, die mens spreekt met kennis van zaken, ik snap er geen sikkepit van, dus dit individu is behept met een wereldschokkende competentie. Met de onderliggende boodschap : denk niet na, stel geen vragen, luister en doe wat ik zeg. Ze zullen aan uw lippen hangen ! U kunt u zelve dan propageren door middel van zaalshows, websites, of dat ne plus ultra van de pseudowetenschapper : een eigen televisieprogramma. Ogilvie heeft ze alle drie. En zonder twijfel nog veel meer obese bankrekeningen. Is de man een charlatan ? Of gelooft hij in zijn eigen fantasie ? Aan u de keuze. Hem kan het niet schelen. Zolang genoeg adepten in hun geldbuidel willen tasten om hem te zien fluisteren, is hij allang tevreden.
