Opinies, vertelsels en andere onzin van een sceptische zwamneus
04-06-2011
Van horen zeggen
U kent dat grapje wel : Tweehonderd advocaten op de bodem van de oceaan, wat is dat ? Antwoord : een goed begin. Als je de uitspattingen leest van dat kakelverse uithangbord van de Nieuw Vlaamse Arrogantie, de heer Van Aelst, dan zou je denken dat dit grapje, in de woorden van zijn suzerein Ward de Bever, "een kern van waarheid" bevat.
Nu zou je nog kunnen zeggen, die Bart, de lolbroek, hij heeft misschien gelijk. Zoals elke legende, elke mythe, elk apocrief verhaal ooit opgedist zich ook wel op een kern van waarheid beroept. Over de waarheid alleen al valt er niet alleen een flinke boom maar warempel een wereldomspannend oerwoud op te zetten, dus laat ons dat voor een andere keer houden. Elk min of meer volwassen mens met een IQ dat niet te ver onder het kookpunt zakt wordt verondersteld te weten dat het nooit om dé, maar altijd om deze of gene waarheid gaat. Overigens weten Bart en Co dat wel, ze verkiezen het slechts te negeren. Dat gebeurt wel meer.
Ja ja, die Franstaligen, het zijn voorwaar astrante snoeshanen. Dat wil maar geen Nederlands leren en dat bekijkt den Vlaeminck als zoveel excrementen. Toch wel vreemd dat uitgerekend ik en niemand anders op de Vlaamse werkvloer te maken krijg met Franstaligen die niet alleen perfect vriendelijk zijn, maar die ook nog eens gedegen Nederlands hanteren. Het zou willen lukken. En niet één van die Franstaligen die mij scheef bekijkt omdat mijn Frans dermate schabouwelijk is dat het Waalse advocaten op ideeën zou kunnen brengen als ik weer eens in de Ardennen rondstruin. Overigens zou het niet de eerste Waalse garçon zijn die op het Nederlands overschakelt als mijn vlekkeloos Frans om één of andere reden niet helemaal verstaanbaar blijkt.
Maar het gaat natuurlijk niet over waarheid of nuance, neen, door dit soort uitspraken creëert men als vanzelf een polarisatie en als je macht wil verwerven is dat nooit weg. Het wij tegen zij, het is van alle tijden en we trappen er elke keer opnieuw in als in een strategisch opgestelde hondendrol. Wit tegen zwart, de goeden tegen de slechten : simpel, een kind kan het verstaan en als je het maar genoeg herhaalt doet het er niet meer toe of het klopt, zolang je maar genoeg volk aan je lippen hebt hangen.
De Nieuw Vlaamse Ambetantie exceleert in dat soort praat. Ze hebben daar ooit nog zo'n advocaat uit een blik getrokken, Bourgeois of zoiets (alleen de naam al), die bij het horen van een onschuldig pro Belgisch liedekijn van Koen en Kris promt explodeerde als een doos vuurwerk in een verbrandingsoven. Dat lied bestond uit oubollige karamellenverzen die hij niet geschreven zou willen hebben. Zei hij. Waarmee hij om te beginnen al pretendeert dat hij dat überhaupt zou kunnen, maar dat is een andere zaak. Maar waarom maakt een Vlaams minister misbruik van zijn positie om dit soort amechtige kritiek op een liedje dat hem tekstueel niet aanstaat uit te braken ? En waarom wordt hij daarvoor niet op de lange vingers getikt ? Heeft zo iemand niets anders te doen ? Betaal ik die grijze duif daar dan voor ? Helemaal hilarisch wordt het echter wanneer diezelfde Geert lyrisch wordt bij het aanhoren van de loreleistem van dat wonder der Vlaamsche cultuur : Laura Lynn. Toegegeven, Laura Lynn in een minijurk oogt aangenamer dan Kris en Koen. 't Zal een voorkeur van vestimentaire aard zijn.
Enfin, om maar te zeggen : die gasten lullen ook maar wat af. Eigenlijk is het redelijk degoutant dat ze het forum dat ze voorgeschoteld krijgen de nek omwringen door hun weinig relevante mening over elke koe en ieder kalf dat passeert te spuien. Want dat is het : een mening. Het is niet omdat ze het in de media ten berde brengen dat ze waar is, wel integendeel, ze is geen sikkepit meer waar dan die van u of ik.
Hoera, wij zijn de goei. Ongeveer in die trant moet de gedachtengang van de ridders der Field Liberation Movement zich gesponnen hebben in hun middeleeuwse hersenpan. Ik stel me voor dat gelijkgezinden honderden jaren geleden, de toorts in de koortsige hand, onschuldige vrouwen uit hun lemen hutjes sleurden en op de brandstapel deponeerden. Zijn wetenschappers voor de groene fundamentalisten de heksen van deze tijd ?
Het lijkt er wel op. Als een van belangrijkheid blinkende woordvoerder de woorden synthetische aardappelen in de mond neemt, als waren de patatten in kwestie samengesteld uit plastics en bij voorkeur uiterst kankerverwekkende stoffen, dan vermoed ik dat de voerder best nog een jaartje in de kleuterklas blijft.
In een vorig leven was yours truly nog lid van Greenpeace, maar na de actie van deze patattenjagers begin ik me daar uitgebreid voor te schamen. Daar zijn meerdere redenen voor. Ten eerste, en vanzelfsprekend, omdat de green beans van dienst te werk gingen alsof ze de burcht van één of andere zwarte ridder moesten slopen. Er kwam nog net geen stormram aan te pas, maar veel scheelde het niet. Te vuur en te zwaard stortten de geitenwollen sokkers op voornoemde burcht, de politionele schildwachten negerend of opzij zettend. Een uiterst lastige klus, ze waren slechts met één op vijf in de meerderheid. Ontroerend, die heldhaftigheid. Voorwaar, waar blijft dat standbeeld ?
Ten tweede is daar het verbijsterende geval van hypocrisie. Deze FL-emmers, ongetwijfeld spoorslag op de barricades bij elke vermetele die het woord pesticide in de mond durft te nemen, spelen het wel klaar om de gewraakte aardappelen chemisch te besproeien. Je moet de vijand met zijn eigen wapens verslaan, zeker ?
Ten derde een argumentatie die menig toehoorder tot tranen brengt : Dat is allemaal veel te gevaarlijk, die genetisch gemanipuleerde gewassen. Een mens staat te kijken dat ze het uitgesproken krijgen. En dat werkt allemaal met patenten, straks komt dat in handen van grote voedselbedrijven en dan hebben we het zitten. Nee toch. Dat dit wetenschappelijk onderzoek, gevoerd door de Gentse universiteit, wordt gefinancierd door de Vlaamse overheid en dus door u en mij, schijnt de blitse jongens van de orde van de groene kousenband ietwat te zijn ontgaan. Of nee, toch niet, want let op : ze wauwelen zich er gewoon in een omweg langsheen. Die universiteit, das maar een denkmantel. Zo redeneren pseudo-wetenschappers ook. Gevaarlijk ? Om zowel voordelen als risicos in te kunnen schatten is dit soort proeven noodzakelijk. Wat deze Groene Ridders poneren is simpel : laat ons vooral niet proberen uit te vissen hoe we de voedselvoorziening kunnen verbeteren, tenzij wij het voor het zeggen hebben, want wij weten het beter. Wellicht staat het in de Bijbel of zo.
Best mogelijk dat deze technologie in handen komt van de grote concerns. Het kan dat dit niet wenselijk is, maar we leven nu eenmaal niet in een wenselijke wereld. De feiten zijn hemeltergend simpel : De voedseltechnologie boekt al tientallen jaren vooruitgang. Ten gevolge daarvan is de voedselvoorziening er met zevenmijlslaarzen op vooruit gegaan. Niet alleen in het rijke noorden. Probeert de grootindustrie alles in handen te krijgen ? Geen haar op mijn hoofd dat er niet zo over denkt. Maar door wat aardappelen te gaan rooien in Wetteren op een doordeweekse zondag breng je ze niet op altruïstische ideeën. Wel integendeel, zou ik bevroeden. Het zal hen er eerder toe nopen de teugels zo strak mogelijk in handen te nemen, onafhankelijk onderzoek buiten spel te zetten en in een of andere ver land, wars van wetgeving hieromtrent, vrolijk de draad weer op te nemen. Hoe minder beperkingen, hoe meer vreugd, denken die lui. En intussen lopen we in ons Belgenland weer achter de feiten aan, terwijl de rest van de wereld een wetenschappelijke sprint inzet.
Tussen twee niet geheel en al onbelangrijke haken : Ook de biolandbouw is wereldwijd in handen van dezelfde concerns, dus get a life.
Het FLM - enkel al de naam zou de toorn van elk min of meer creatief creatuur moeten opwekken - slaagt er met andere woorden in om precies het tegenovergestelde te bewerkstelligen van wat, naar eigen zeggen, hun doel is. Zo gaat dat met fundamentaltisten. Ideologisch willen zij wellicht dat wij collectief weer zelf aardappelen gaan poten in bos en hei, onder de dampende schouw van ons hutje aldaar. Terwijl ze zelf met de Lexus van onze pa op weekend vertrekken.
Het leeglopen van de kerken lijkt de worden opgevuld door het communicerend vat van pseudo-wetenschap, bijgeloof en manke ideologieën. Een mens moet toch iets geloven.
