Opinies, vertelsels en andere onzin van een sceptische zwamneus
11-06-2011
Een gebroken klomp
Een oude reumaleider als ikzelve wordt er stilaan een beetje onpasselijk van : Het heilige Vlaanderen vindt, om met de laatste peilingen te spreken, Bart De Zever de tofste pee in het zwaar geaccidenteerde politieke landschap. Zijn partij sleurt hij daarbij als een soort restafvalzak achter zich aan. Soms heeft een mens de indruk dat de Nieuw Vlaamse Assemblage existentieel niet meer om het lijf heeft dan het parlementair justifiëren van haar Manitou.
Dat komt wellicht omdat hij, hoogstpersoonlijk en regelrecht vanuit zijn persoonlijk genie, een nieuwe Vlaamse sport heeft geschapen : De marathon beenstijfheid. Enfin, zo wordt toch gesuggereerd. Bovendien zijn die lui intens consequent en, dat spreekt, goudeerlijk. Wie niet ?
Niet zo vreselijk lang geleden edoch op mijn gevorderde leeftijd lijkt alles temporaal dichtbij keurde de Niet Vlaamse Alliantie de deelname van politici aan TV-spelletjes allerhande af. Dat een politicus zich onledig hield met dat soort stompzinnigheid. Foei toch. Waarna opperhoofd Bart zich met enige moeite in de stoelen van De Slimste Mens perste en er zich door geen medemens liet wegbranden. Kunst kan de wereld niet redden, maar in dit geval (en ja, ik interpreteer het begrip kunst met een adembenemend ruime marge) kan ze dus apert bijdragen tot de verdere afbraak ervan. If you can't beat them, als het ware join them, en bij voorkeur beat them while you're joining them. Of een redenering van een analoog krakkemikkig karakter.
Wat betreft het been stijf houden : het komt goed over en perceptie is het enige waarom het draait. Voor het overige is het een redelijk infantiele activiteit. Het verschil met kinderen is dat die na een paar minuten roepen : Terug vriend ?
Bart De Klever schijnt van opleiding godbetert historicus te zijn en dat zie je eraan. Hij heeft een blik populisten opengetrokken en uitvoerig ontleed. Dat zulks een universitaire opleiding vergt en dus um sonst de belastingbetaler zuurverdiend belastinggeld afhandig maakt straalt niet echt gunstig af op de student in kwestie, maar ala. Toen zijn vazal Vic onlangs vanop zijn kansel de haat predikte jegens die almaar duister wordende mensensoort De Waal hoefde Bart slechts te knikken. D'r is iets van, zei hij tussen de soep en de patatten, of wellicht eerder tussen de mayonaise en de berenpoot. De toon is gezet. De krijtlijnen getrokken. De Nieuw Vadsige Accumulatie heeft de Vlaming een witte hoed op de kruin geplant en de Waal opgezadeld met een zwarte. Wij zijn de goeien en zij zijn de slechten. Meer valt daar niet over te zeggen.
De Waal is lui, arrogant, dom en verkwistend. De Vlaming is verstandig, vrijgevig, hard werkend en bescheiden. Vooral dat laatste is al jaren een dijenkletser van formaat, want iemand van die signatuur is ergens in de zeventiger jaren van de vorige eeuw blijven steken. Voorbeelden om de stellingen van de Barts cronies te ontkrachten zijn irrelevant. De Vlaamse zaak heeft zich altijd van mythes bediend, en wie is Bart om daarin verandering te brengen ? Cruciaal is dat de boodschap aanslaat. En dat doet ze, want ze is simplistisch en verleidelijk. Je moet immer je eigen incompetentie camoufleren door luid en hardnekkig te oreren dat iemand anders een onbekwame vlegel is.
België barst, is het credo der Bartianen. Dat Vlaanderen, het Vlaanderen zoals wij dat vandaag kennen, zonder België nooit had kunnen bestaan dient doodgezwegen. Wellicht is dat een vervelende voetnoot in de geschiedenis of zoiets. Dat Vlaanderen even artificieel is als België en de bevolking even heterogeen past ook niet in hun kraam. Zeggen we niks van. We zeggen alleen wat ons goed uitkomt.
En dus, eigenlijk, klopt er iets niet helemaal aan dat goudeerlijk van hierboven. Of wat dacht u.
Ayn Rand was een Amerikaanse schrijfster die lak had aan altruïsme. In haar bekendste werk Atlas Shrugged zong ze de lof van het egoïsme, en poneerde ze dat iedereen maar voor zichzelf moet zorgen en nooit hulp moet krijgen, laat staan vragen, voor wat dan ook. Sociale zekerheid is des duivels. Wat denken ze wel. Toen ze twintig jaar later door kanker werd geteisterd en de behandeling een aanslag op haar geldbeugel pleegde wendde Rand zich spoorslags tot de sociale zekerheid. Onder de naam van haar man, dan valt het zo niet op.
Gore Al predikt duurzaamheid en schudt met het vingertje naar iedereen die een milliliter brandstof teveel verbruikt, onderwijl kwistig globetrottend, zijn exorbitante villa (met verwarmd zwembad, dat spreekt) de hele nacht in de kijker zettend met een verblindend lichtbad en als hij ergens speecht waar het aan de koude kant is, laat dan de limousine in afwachting maar enkele uren draaien. Met een spectaculaire carbon foot print op zak spelt hij eenieder de les. Intussen schept hij poen aan een dusdanig adembenemend tempo dat zijn zakken bodemloos van aard moeten zijn om alles te bevatten.
CEOs van kloeke bedrijven leggen loonmatiging op aan hun lijfeigenen en schenken zichzelf in dezelfde adem voor de moeite een forse opslag, met inbegrip van een terloopse bonus waarmee je een dozijn werknemers vijf jaar kunt verlonen.
Hypocrisie is van alle tijden en vooral des mensen. Neem nu maar de brave burger die moord en brand schreeuwt over die doodrijders die veel te snel door zijn straat scheuren. Die lapt doorgaans elke snelheidsbeperking feestelijk aan zijn laars eenmaal hij onder zijn kerktoren uit is. Of om het even welke steunpilaar van de samenleving die elkeen moraalriddert en bij nacht und nebel scheve schaatsen rijdt.
Hypocrisie is één van de talrijke krukken die het mensendom hanteert om overeind te blijven. En om elkaar opgewekt onderuit te halen. Multifunctioneel, zon kruk. Een niet nader geïdentificeerde medemens heeft eens verkondigd dat een mens alleen eerlijk is, maar hij of zij transformeert pardoes in een hypocriet(e) op het ogenblik dat hij/zij een tweede eerlijke goochemerd op het lijf loopt. En daarmee is het hoge woord eruit : de waarheid ! Wat is dat voor een met uitroeiing bedreigde soort ? Of is het juist een soort die het nooit heeft gehaald, die vanaf het ogenblik dat ze de kop opstak manifest diezelfde kop werd ingedrukt ? De waarheid is een uitermate elastisch begrip, dat zich dermate in haarspeld- en andere bochten wringt, dat het binnen de kortste keren op een gigantische massa al dente gekookte spaghetti lijkt. Mensen die de term de naakte waarheid bezigen dienen te worden benaderd met uiterste waakzaamheid en bij voorkeur een pincet. Want de waarheid is een onwaarschijnlijke aanhanger van de laagjesmode. Het is een ui waar je aan blijft pellen. Een schat waarnaar je blijft graven, want hoezeer je ook spit, vinden doe je ze niet. Elke keer als je denkt : ah, ik stoot op de koffer vol goud en edelstenen blijkt het weer een stuk wrakhout te zijn.
Kijk : als ik een knikker - of een suikerklontje of een dobbelsteen of een olietanker - tussen duim en wijsvinger prang en ik laat hem los, dan valt hij naar beneden. Dat is waar. Het is een natuurwet. Daar valt geen speld tussen te krijgen. De zwaartekracht kun je niet beduvelen. Alhoewel, zelfs daar zijn er natuurkundigen die de vinger opsteken en declameren : ja, maar Waarna ze ontsteken in een zeldzaam verwarrend betoog over Einstein, het ruimte-tijd continuüm, antimaterie en de LHC. Om maar te zeggen : zelfs natuurwetten zijn voor discussie vatbaar. Als het over mensen en hun denken en doen gaat, stijgt die discussievatbaarheid alras exponentieel. De waarheid is een moeilijk vatbaar beestje en nog moeilijker herkenbaar. Ze heeft vele mombakkesen. Uit honderd monden wordt ze een caleidoscoop van honderd verschillende waarheden, omdat er stukjes worden uit gefilterd, vergeten, onbelangrijk gevonden, kort door de bocht meegenomen of integendeel aangedikt, bijgebreid of opgesmukt met extra toeters en bellen. Iedere hersenpan herbergt zijn eigen kronkels. De waarheid vliegt daarin rijkelijk uit de bocht of komt in eindeloze files terecht. Onderweg wordt ze overstelpt met buiten de lijntjes gekleurde meningen, kakelverse inzichten, onverwachte vergeetputten, venijnige speerpunten van eigenbelang, lawines van ideologie, poelen van vooroordelen en mijnenvelden van kennisgebrek, afgewerkt met variabele en aangetaste intelligentie. Van de oorspronkelijke waarheid blijft, door de band, bitter weinig over.
En zo had mevrouw Rand misschien toch gelijk. En haar tegenstanders ook. Iedereen eigenlijk. Ieder op zijn eigen hersenkronkelige manier. Want de waarheid mag dan haar rechten hebben, door de band heeft ze een slechte advocaat.
