8u en net op tijd ter plaatse. De dag begon direct druk druk druk. Om 9u hadden onze kids reeds hun optreden. Dus nu moest het vooruitgaan; aankleden, maku-up, haar, ... het was (zoals op z'n Vietnamees) ietwat chaotisch. We hadden materialen voorzien voor hun haar, zodat ze allemaal in dezelfde stijl waren, maar sommigen hadden dit niet bij, anderen wilden niet... Ook hadden hun haardracht vooraf geoefend, maar nu kwam er wat tegenreactie van de Vietnamese vrijwilligers... het zou te lang duren, het is te moeilijk... Maar na een beetje aandringen van ons en hen proberen te overtuigen van de meerwaarde ervan, werd uiteindelijk dan toch ook werk gemaakt van de haardracht. Maar nipt, maar zijn we er toch in geslaagd al onze kids klaar te krijgen. Ok het moment was daar. Wij, de internationale vrijwilligers samen met enkele VV's namen plaats in de zaal, met onze camera's klaar! Ze deden het geweldig! Het hele publiek, en wij vooral, waren dolenthousiast!! We waren zo enorm trots op 'onze kindjes'. Na het optreden ben ik meteen backstage gelopen om hen te feliciteren. Er werd veel gelachen, geknuffeld, gejuichd, 'ge-yeah-ed' en 'ge-high-fived'. De blijdschap liep er af, de kids waren super content dat het voorbij was, dat het zo goed gegaan was. Het was echt een onbeschrijfelijk moment! Nadat de situatie wat gekalmeerd werd, gingen we met de kids spelen in de speelruimte die op het terrein was voorzien. Een soort primitieve kleine kermis. Vele oude attracties en toestellen, een springkasteel, ... De kids vonden het geweldig, ze amuseerden zich rot! Hun gezichten straalden zoveel geluk uit, echt geld waard! 's Middags verlieten we even het festival om ergens te gaan eten. Tegen 14u wilden we terug zijn, gezien dat de school voor weeskinderen aan de beurt was. Uiteindelijk was het 16u eer hun optreden begon. Ook een zeer mooi optreden, maar wij waren toch allemaal meer fan van onze (andere) school. Gezien we veel meer affiniteit hadden met deze kids, we hebben veel meer tijd met hen gespendeerd, onze band met deze kids was zoveel sterker. Ook hadden we veel van de voorbereiding voor het festival van de school voor straatkinderen op ons genomen. Dus natuurlijk vonden we hen beter ... Eigenlijk wilden we na dit optreden vertrekken, gezien enkele van ons nog dienden in te pakken en L en ikzelf hadden een trip naar Sapa geboekt en we zouden vanavond vertrekken. Dus we konden niet te lang blijven. Men zei ons dat de prijsuitreiking niet te lang op zich zou laten wachten, gezien de school voor weeskinderen het laatste optreden was en de uitreiking meteen daarna was. Dus ja, dit wilden we dan nog wel meemaken natuurlijk. Wij zaten ergens vooraan samen met enkele van onze kids. Enkele rijen achter ons, zaten nog meer van onze kids. Eén van de kids, Tai (één van de broers die wonen in de school) zag ons zitten en werkte meteen zijn weg naar beneden om naast me te komen zitten, hij hield de hele tijd mijn arm vast en legde zijn arm op mijn schouder. Hij wist duidelijk wat er aan de hand was, we zouden vertrekken na vandaag... Ik kreeg de tranen in m'n ogen... Hoe reageer je hierop... Tijdens de prijsuitreiking kreeg ik enkele malen telefoon van iemand, maar kon er echter niets van verstaan. Gezien ze me meermaals belden, ben ik dan toch maar naar buiten gegaan om terug te bellen. Het was het reisagentschap waar we onze trip naar Sapa geboekt hadden. We zouden vroeger moeten vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Miljaar hè, daar waren we niet op voorzien. Dan mogen we het hier echt niet meer te lang trekken. Toen ik terug naar binnen wou gaan, bleek de prijsuitreiking reeds voorbij. Er waren een 20-tal deelnemende scholen. Blijkbaar hadden we van de 5 verschillende optredens die onze school had (straatkids) 3x een derde plaats, 1x een tweede plaats en 1x een eerste plaats PLUS de 1e plaats voor het totaal, het hele optreden. Dus.... we waren gewonnen !!! Ongelooflijk!!! Dit festival bestaat bijna 30 jaar en nog nooit had deze school gewonnen. Ongelooflijk, onbeschrijfelijke vreugde onder de kids, de leerkrachten, ons als vrijwilligers, .... Waaw...!!! Dit is toch wel het mooiste afscheidscadeau dat we hen konden geven en wat zij ons konden geven. Nu was de directrice van de school wel tevreden... dekke... eerst alles en iedereen de grond in boren... zie nu maar is hoe goed deze kids zijn, nà!!! Het was zo'n overweldigend moment van emoties van vreugde omdat we gewonnen waren en van verdriet omdat we vertrokken. Nu voor L en mij was het nog niet helemaal zover, gezien we nog hier zijn, en van plan zijn om woensdag toch nog langs de school te gaan om afscheid te nemen. Maar voor vele kinderen was dit niet erg duidelijk. En anderen van ons vertrokken wel. Dus voor hen moet het allemaal wat ingewikkeld geweest zijn. Maar ze klampten zich aan ons vast. Veel tranen, ook bij ons. De VV's in tranen.... Het was een zeer zwaar afscheid!! De kids achtervolgden ons, anderen kropen weg, wilden ons niet loslaten... Verschrikkelijk! Op dit moment kijk ik er echt niet naar uit om woensdag terug naar de school te gaan... Maar goed, we moesten nu echt wel verder gaan. We hadden nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan, in te pakken voor onze trip, te eten afscheid te nemen van M, die de voorbije 5 weken de hele tijd mijn kamergenote was en dan terug naar't centrum te gaan. Net op tijd arriveerden we op de afgesproken plaats. Met de mini-bus naar't treinstation. We hadden iets meer betaald voor een iets meer comfortabel bed, wat nog vrij hard bleek te zijn, maar goed. We, L en ik, deelde onze slaapcabine (4 bedden) met een Vietnamese man, die bijna geen Engels sprak, dus we legden ons - moe en uitgeput als we waren - al vlug te slapen...
Ok, eerst en vooral een beetje minder goed nieuws... per vergissing heb ik alle foto's vanaf vandaag (zaterdag tot en met dinsdag) gewist... maar geen paniek, dit hebben we eerder meegemaakt, en zijn er toen in geslaagd ze te recuperen... alleen weet ik niet goed hoe, dus 't zal effe wachten zijn op nieuwe foto's...
Maar dus zaterdag, de eerste dag van het Art-festival. De ochtend was vooral bedoel om je eigen tent te decoreren en de namddag om nog eens een laatste keer te kunnen oefenen, eventueel op locatie. Dus dit waren dingen waar wij niet per se bij moesten zijn. Dit gaf ons de kans, om in de laatste dagen dat we hier waren, die dingen te doen, die we nog dienden te doen. Dus souvenier-shoppen oa. Maar we hebben het opnieuw rustig aan gedaan vandaag. Een rustige ochtend waarin ik was begonnen aan mijn blog. Maar voor de zoveelste keer viel de verbinding weg op het moment dat ik het wilde posten, dus alles opnieuw. Vandaar de vertraging, excuses . Maar dus na lunch, 't was al bijna 14u of zo, zijn we met z'n 3'en richting 't centrum vertrokken. Dit gaf ons uiteindelijk niet meer zoveel tijd, want tegen 18u dienden we op het festival te zijn voor de openingsceremonie. Tja, als je met meerdere mensen er-op-uit trekt, moet je met iedereen rekening houden hè... dus wat laat vertrokken en ieder had zo zijn dingen die diende geregeld te worden. Maar we zijn erin geslaagd om de belangrijkste dingen toch te kunnen afhandelen. De openingsceremonie was niet veel soeps. Vooral veel geleuter en voorstellen en bedanken van sponsors. Nadien waren er al enkele scholen die vandaag hun optreden reeds hadden. Zo kregen wij ook al een voorsmaakje van de concurrentie. Er waren toch enkele taaie tegenstanders al bij... Afwachten wat morgen brengt! Na dit, werden we door onze Franse vrienden uitgenodigd om mee naar karaoke te gaan. Zij waren namelijk uitgenodigd door enkele Vietnamese voor de verjaardag van iemand te vieren. Dus opnieuw karaoke. Had er precies niet veel zin in in't begin. Gezien we er niet veel mensen zouden kennen. Eens ter plaatste viel het allemaal goed mee en hebben we ons goed geamuseerd. Doch tegen 23u zijn we toch maar naar huis gegaan. Dit omdat het morgen een enorm drukke dag zou worden, en ze verwachtten ons reeds om 8u 's morgens ter plaatse. Dus iets na 7 thuis vertrekken! en dat is vroeg!!
Na dat feestje van gisteren, hebben we het onszelfd gegund uit te slapen. Dus na 't middageten richting de school vertrokken. We hadden nog best wat werk ter voorbereiding van het festival dit weekend, morgen dus. Al de decoratie voor de versiering van onze tent, ons kamp, moest nog gemaakt worden. Dit bleek zeer vlot te gaan, gezien de kids allemaal goed meehielpen en er veel plezier in hadden. We zijn vandaag tot bijna 18u gebleven. Dit omdat we natuurlijk zoveel mogelijk wilden gedaan hebben. Ook heb ik vandaag wat dingen uitgedeeld ik bij had van thuis oa de petten van ACV Metaal en de kettingen die ik van ons Anneke heb meegekregen. De kids vonden het geweldig!!! In een mum van tijd werd ik omsingeld door een hele zwerm kids, gulzig en gretig. Anneke, ze vinden de kettingen geweldig!! Thx x ACV collega's, de leerkrachten waren enorm contant met het grote aantal pennen en potloden. Gezien ik de voorbije weken heb gemerkt dat het moeilijk was om aan een pen te geraken hier of nog maar elk kind van een pen te voorzien tijdens de les, zullen deze hier zeker goed van pas komen. Thx x Vanavond hadden we de Franse groep en enkele Vietnamese vrijwilligers (VV's) afgesproken om pizza te gaan eten. De plaats waar we gingen, hadden we gekozen omwille van hun desserts. Volgens Thuy (een VV) zouden deze hier subliem zijn. De pizza zelf was niet veel soeps, hij zag er goed uit, maar was wat flauw van smaak. Maar het dessert. Mmm... Met 2 anderen deelde ik een large brownie met ijs. Lekker lekker...! Dit weekend was er een techno-festival in Hanoi, met artiesten van over de hele wereld. Er was zelfs een Belgische artiest, C-Drik. Zelf had ik nog nooit van hem gehoord. Dus de meesten van ons... naar het festival. Het was allemaal redelijk primitief, maar ok. De muziek was niet echt mijn ding, maar de locatie en het gezelschap maakten het best ok. Het festival eindigde reeds om 23u. We zijn nog ergens iets gaan drinken, maar tegen 2u was mijn pijp toch wel uit.
Vandaag weer een hele dag op de school voor straatkinderen. Een beetje hetzelfde verhaal als gisteren. Met het verschil dat het vandaag generale repetitie was. Dus alle kinderen in hun outfit, haar en make-up verzorgd. Ze zagen er geweldig uit !!! Vooraf, alles los gezien, had ik er persoonlijk niet veel vertrouwen in, maar nu alles achter elkaar kwam, en zoals het bedoeld was voor het festival, alle optreden aan elkaar gebreid, zag het er geweldig uit. Onze kids gaan het goed doen! Ook de directrice van de school was vandaag aanwezig. Ze kwam ook eens kijken hoe het ging en wat we hadden voorbereid. Wat een trut! Ze vond niets goed. De act was te eenvoudig, de kleren te stijf, ... bla bla bla. Ze liet horen dat ze er meer van verwacht had en moet zelfs tegen de kids gezegd hebben dat ze teleurgesteld was in hen. Jongens jongens... dat zeg je niet! Zeker niet tegen hen. Ze hebben wekenlang, elke dag geoefend. Ze waren kei-goed. Althans, dat vonden wij én de leerkrachten van de school. Maar zij niet. Ze wou ineens vanalles veranderen. De act zelf, het wandelen, ... zelfs wou ze dat we voor één iemand een andere jurk zouden maken. Wel GVD... waar was je 2 weken geleden??? Had je dan niet langs kunnen komen met al je commentaren... Nu ben je te laat 'Missie'... Iedereen was serieus 'pissed off' door haar optreden. Iedereen was tevreden, behalve zij. Dus wij besloten haar commentaren links te laten liggen en gewoon ons ding verder te doen, nà! Na deze dag op de school zijn we er iets vroeger dan normaal vertrokken. Dit omdat we vanavond een groot afscheidsfeest hadden. Dit omdat eigenlijk iedereen ergens de volgende week vertrekt. Dus reden genoeg voor een feestje Op weg naar huis ben ik bij de kapper gestopt. Een 'Pob', zoals ze het noemen, gezien het kapsel vergelijkbaar is met de bob van Posh Spice ... Voor slechts 100.000dong (4) had ik een uitgebreide wasbeurt, met hoofdmassage, knippen, blazen, bijknippen, blazen, afwerken, stylen. Het duurde wel even, maar het resultaat mag er zijn. Zeker voor slechts 4. We vertrokken met de hele groep richting 'the old quarter' voor 'hot pot' in een restaurant. Het was een klein restaurantje. We bezetten met onze groep (ongeveer 30pers.) de hele zaal. Er waren veel Vietnamese vrijwilligers, de Franse jongens die we hier hebben leren kennen en dan wij. We zaten met z'n allen op de grond rond een lage tafel. Warm, opeengepakt maar best gezellig.
Nadien wilden we ergens karaoke gaan doen, maar blijkbaar was elke karaoke in de buurt volgeboekt. Dan zijn we maar gewoon ergens in de buurt wat cocktails gaan drinken. Voor slechts 2 per stuk, kan je daar toch geen nee tegen zeggen... We hebben zelfs nog gedartst op de straat 's nachts. Na dit gingen de meesten naar huis. Met enkelen nog doorgezakt in een plaatselijke nachtclub en tegen 5u toch ook maar naar ons bedje. Het was een goed feestje!
en BTW: de 2 foto's van de kids apart in hun jurk - zijn mijn ontwerpen... trots trots trots...
Vandaag, woensdag, is er niet veel speciaals gebeurd, gewoon de dagdagelijkse routine. We waren de hele dag in de school voor straatkinderen. Opnieuw voorbereiden, repeteren voor het festival. Maar deze keer hadden wij wat drankjes en koekjes voorzien. We wilden in de namiddag een klein feestje houden met de kids. We knutselden papieren hoedjes e.d. Ze vonden het geweldig. Na een drukke dag hier, zijn enkele van ons op souvenir-jacht gegaan. Ook geen makkelijke opdracht Maar heb toch wel wat leuke dingetje op de kop kunnen tikken. Het was 20u voorbij eer we thuis waren. De avond was verder vrij rustig. Avondeten en een koffietje...
Dinsdag, vandaag en een hele dag naar de school voor weeskinderen. Maar in de namiddag zou een soort ceremonie voorzien zijn, om alles wat ik gekocht heb voor hen, officiëel over te dragen aan de school en aan de kinderen te geven. Maar ik had nog niet alles. Ik moest vóór dit, nog aan een 1000-tal blikken paté zien te geraken. En gezien onze voorbije winkelervaringen, wist ik dat dit een hele klus ging worden. Ook voor de school voor straatkinderen hadden we nog wat dingen nodig, zoals EHBO-pakketten e.d. Dus hebben nogmaals de auto gevraagd van de school voor weeskinderen om met ons naar de winkel te gaan. We hadden afgesproken om half 9 's morgens. De vietnamese vrijwilligster die met ons mee ging was op tijd, maar de mini-bus liet zeker een uur op zich wachten. Tegen half 10 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Meteen naar het grote winkelcentrum vlakbij de school. Dit omdat, na onze vorige aankopen van vlees, we van de school te horen kregen dat dit niet hetgeen was wat ze bedoelden. Nu hebben we heel specifieke orders gekregen en gaan dus naar een winkel waarvan we zeker zijn dat ze dat soort vlees daar hebben. We hadden al vrij snel gevonden wat we nodig hadden. En besloten om er maar meteen iemand van de winkel zelf bij te roepen. Het duurde echter (opnieuw) weer een tijdje eens we duidelijk konden maken hoeveel we nodig hadden. Ze leken precies niet te begrijpen dat 1000 blikken veel is en meer is dan 100 blikken, meer is dan wat er in de rekken stond. Ongelooflijk, echt... ze bleven volhouden dat dit genoeg zou zijn... echt raar. Na de rekken leeggemaakt te hebben, welke kwam om een 124 blikken, begon het tot hen door te dringen... jongens jongens... Een voorraad hadden ze niet echt, toch niet meer dan 2 dozen. Gelukkig hadden we nu een erg hulpvaardige winkelbediende gevonden. Deze stelde voor om naar de leverancier te bellen. Binnen een uurtje kon die hier zijn met de totale hoeveelheid die we nodig hadden en aan een goedkopere prijs. Geweldig !!! In dit uur hebben we dus onze andere aankopen op't gemakske kunnen doen. Een goei uur later kregen we bericht dat de truck er was en beneden op de parking op ons stond te wachten. (Van alles geef ik hier nu de vereenvoudigde versie hè, want niets is eenvoudig op z'n Vietnamees, aan alles gaan minstens 10 minuten onbegrip en chaos e.d. vooraf....). Maar dus alle dozen rechtstreeks van de truck in de minibus kunnen laden. Opnieuw geld afhalen, veel geld afhalen, om de leverancier rechtstreeks te kunnen betalen. Anders dan eerst gezegd, bleek dit dan toch niet met Visa te gaan. Maar goed... we hadden alles wat we nodig hadden en dubbel zo snel als de andere dagen, dus wij waren zeer tevreden met deze succesvolle voormiddag.
Ongeveer tegen 14u kwamen in de school aan. Ipv les te geven, gingen we met z'n allen naar 'de ceremonie'. Het was voor mij een beetje een overweldigende gebeurtenis. Alle kleinsten van de school waren aanwezig, gezien de ouderen nog les hadden. De directrice gaf een hele speech en een uitgebreid dankwoord. Vele andere verantwoordelijken van de school waren ook aanwezig. Ook verwachtte men van mij dat ik een woordje deed. Na al dit 'gedank' e.d. vroeg men mij om alles wat ik had gekocht voor te stellen. Wat ik liet zien, werd onthaald met telkens een applaus. Na dit, mochten alle kinderen een outfit of kledingstuk komen kiezen. We hadden voor alle 165 kinderen in deze school kleding voorzien, dus één voor één passeerden ze de revue. Het was een hele heisa. Na de jongsten, de ouderen en dan de oudsten... Een hele namiddag kleding uitdelen... De meesten onder hen leken heel erg tevreden! Moe maar voldaan, eindelijk naar huis! 's Avonds een rustige avond, niet veel meer gedaan. In een naburig cafeetje nog een koffietje gaan drinken, met zicht op het meer...
Gisteravond was het allemaal nog wat onduidelijk wat de volgende week zou brengen. Maar 's avonds tijdens het avondeten hebben we het schema besproken. Maandagvoormiddag zouden we naar het 'Fishers village' gaan. Dit is een kleine gemeenschap van de armsten in Hanoi. Velen van de straatkinderen wonen hier. Dus ver kon het niet zijn. Blijkbaar is dit dorpje net naast het drukke centrum gelegen, onder de brug, naast de rivier (Red River). Rijen van kleine zelfgemaakte huisjes; zelfgemaakt van allerhande samengeraapt materiaal. Blijkbaar woont men hier gezien men niet geregistreerd is als burger, geen geboortecertificaat heeft. Eigenlijk dus niet bestaan. Om deze reden is het dan ook moeilijk voor hen een job te vinden en de kinderen naar een echte school te sturen. De vrouw die we ontmoette ging (als job) 's avonds en 's nachts de straten op om afval bijeen te zoeken; papier, blikjes, flesjes, die ze dan verkocht. Blijkbaar verkocht ze ook sigaretten. In de korte periode dat we bij haar op bezoek waren, kwam er een man met zijn bootje aangevaren. Door de gaten, bedekt door een zeil, in de leefruimte vond de transactie plaats. Een andere man kwam langs de 'voordeur'. Het huis is eveneens een soort boot, een vlot meer. Zodat men, in het regenseizoen, indien nodig, het huis kan verplaatsen. De mensen die we hier ontmoetten leken ons best gelukkig, evenals de kinderen. In de huisjes op het water zijn slechts enkele ruimtjes, zoals 2 slaapruimtes, een leefruimte (die 's avonds ook een slaapruimte wordt), een berghok en een ruimte, geen keuken, maar die gebruikt wordt als keuken; geen badkamer, geen toilet. Dit doet men allemaal in de rivier. Wasjes en plasjes dus in de rivier, waarvan men het water ook gebruikt voor andere dagelijkse activiteiten blijkbaar, zoals koken. Sommige mensen hier (een 20-tal families) hebben reeds een waterfilter gekregen van de organisatie. Zodat ze toch eerst het water kunnen zuiveren alvorens te gebruiken als bv drinkwater. Maar de laatste jaren zijn er nog meerdere families/huizen bijgekomen die deze dus nog niet hebben en dus het ongezuiverde vervuilde rivierwater gebruiken. Het was allerminst een indrukwekkend bezoek. Wat ons ook verbaasde was dat het gebied rond de rivier, vlak naast het drukke stadscentrum, zo'n grote, groene, agrarische vlakte was.
's Middags hebben we ergens in het 'Old Quarter' van Hanoi ons middageten gegeten, op de stoep. Nadien zijn enkelen van ons naar de school voor straatkinderen gegaan en anderen (waaronder ik) gaan winkelen voor schoenen voor deze kinderen. Opnieuw was het een hele uitdaging om voor elk kind de juiste schoen voor de juiste prijs te vinden. Maar tegen 18u hadden we dan toch alles gevonden.
Nu snel terug naar het huis want vanavond is het 'Italian-Belgian connections'-avond, met een Italiaanse film, Belgische chocoladen, Italiaanse hapjes en Belgische muziek. Opnieuw een filmtheater op het dakterras, zalig toch?! En opnieuw een succes.
Oh, ik heb er ook een foto bijgedaan van de huizen hier. Dit om aan te laten zien dat de meeste huizen hier zeer smal en hoog gebouwd zijn. Vroeger diende men, bij de bouw of aankoop van een huis, belastingen te betalen op de gevelbreedte. De gevelbreedte was dus bepalend voor de prijs van het huis. Om deze reden zijn de meeste (de oudere) huizen hier dus allemaal zeer smal en naar boven gebouwd.
Zondag vroeg uit de veren. We moesten om half 8 al vertrekken richting 'the old quarter' in centrum Hanoi. Om 8u zouden we daar vertrekken met een mini-bus naar de Parfume-Pagodas. Omwille van allerhande omstandigheden (Vietnam ... !) zijn we anderhalf uur later dan toch uiteindelijk vertrokken. In de bus vertelde onze gids ons dat dit de drukste tijd van het jaar was daar. Gezien, na Tet, iedereen, van overal in het land, naar deze tempels gaan. Het is een soort pelgrimsplaats. Men komt hier om te bidden, offeren allerhande zodat ze het volgende jaar in geluk in voorspoed kunnen leven. Onderwege naar de tempel kwamen we een accident tegen, verschillende auto's blokkeerden de weg. Niet zo vreemd als je het verkeer hier kent. Maar goed, we hebben hier even staan wachten en besloten dan toch maar een andere weg te nemen. Uiteindelijk arriveerden we iets voor de middag bij de tempels. Daar stapten we, per 6, in een klein, metalen, laag, oud bootje die ons naar de tempels bracht. Het was een boottocht van ongeveer een uur. Daar aangekomen, lagen er wel duizenden van deze bootjes aan de kade. We murwden ons ergens tussen, zodat wij (als toeristen) niet van boot tot boot een weg naar de kade moesten vinden, maar rechtstreeks op het vaste land konden afstappen. Een wankelige bedoeling, maar iedereen veilig aan wal. De weg naar de pagoda's was bezaaid met kleine eet- en drankstandjes. Je kon er over de koppen lopen. Zo verschrikkelijk druk. Velen waren blijkbaar ook niet gewend om blanke westerse mensen te zien. We waren daar duidelijk deel van de attractie. Ook voor ons was er heel wat om zien. Zo hing men bevoorbeeld het vlees dat men bij de standjes kon eten, als een volledig dier aan een haak, vooraan, maar men dan telkens bij een bestelling, een stuk afsneed. We zagen hier koeien, honden, reëen, ... Geen mooi plaatje!! Verder en verder werd het telkens maar drukker en meer standjes van allerlei producten. Na een kort bezoek aan één tempel, hadden we middageten. Na het middageten zoude we de hoogste tempel bezoeken. De parfume pegodas zijn blijkbaar een groep van een tiental verschillende tempels in eenzelfde gebied in de bergen. Een zeer mooie omgeving. Je kon wandelen naar boven, een klim van ongeveer een uur, of de kabellift nemen, waarvoor je iets extra moest betalen. Ik koos voor de 2e optie. De kabellift naar boven en dan toch te voet naar beneden. Beide ervaringen en een mooi uitzicht. Achteraf gezien was ik enorm blij dat ik niet voor de klim had gekozen. Het was ook een heel eind naar beneden en best vermoeiend ook wel + best zwaar voor je knieën. De tempel boven was ook zeker de moeite. Alleen kan ik er niet goed bij, dat als iedereen hier zoveel van houdt, men komt hier allen om te bidden, dat men het niet proper houdt. Je liep letterlijk, de hele tijd (beneden, de weg naar boven, en in de grot waar de tempel was) op een stort, een vuilnisbelt. Verschrikkelijk!! Mensen offerden geld, koekjes, snoeperijen, een poppetje (baby-jongen: dit om een zoon te vragen het komende jaar). Gezien het de traditie is in Vietnam dat de dochter bij haar man en bij de schoonouders gaat wonen, heeft elk gezin graag minstens één zoon. Zodat er in de toekomst iemand voor hen kan zorgen. Ook heeft men hier zoiets als 'birth-control'. Men mag slechts 2 kinderen hebben. Als ze er meer willen, dienen ze een fiks bedrag te betalen aan de regering. Dus als je dan als eerste kind een meisje hebt... Bidden !!! Gezien we zoveel later vertrokken waren dan gepland, liep de hele planning wat later. Een uur de boot terug naar de mini-bus, een tweetal uren terug met de bus naar Hanoi... tegen kwart na 8 waren we terug thuis. Moe maar voldaan. Na het avondeten, nog een koffietje gaan drinken. Dit ook om afscheid te nemen van enkele Vietnamese vrijwilligers die we deze week niet meer zouden zien. Doch uiteindelijk redelijk op tijd in ons bed... Morgen weer een nieuwe werkweek. (foto's volgen)
Dus zaterdag, we besloten dit weekend niet op een verre trip te gaan, gezien we in Hanoi zelf nog heel wat niet gezien hadden wat we eigenlijk wel wilden zien. En gezien we de hele week van 9am tot 6pm weg zijn naar de scholen, is er gedurende de week niet veel tijd voor andere dingen. Dus alles moet in het weekend. We hadden voor vandaag 3 musea op de agenda staan (Ethnologie, Gevangenis en Oorlog). 's Morgens werd al duidelijk dat het moeilijk ging worden al deze te bezoeken. We gingen met z'n 3. Twee van ons wilden uitslapen en ik diende echt mijn vluchten te boeken (samen met Aless). Dus rond half 9 zijn we hier aan begonnen. Niet simpel blijkbaar. Eén website ging vrij goed. Maar op de andere moesten we onze gegevens wel 5x per vlucht opnieuw ingeven en doorklikken alvorens het werd aanvaard. In totaal zijn we hier toch zeker 2,5 uur mee bezig geweest. Je kan je al indenken dat dit een zenuwslopende ochtend was. Maar telkens we erin slaagden een bevestiging van een boeking te krijgen; enorm tevredenheid en luid gejuich... Ergens half de voormiddag kwamen de andere te voorschijn. Tegen de middag waren we allemaal zo goed als klaar. De planning werd dus een beetje aangepast; we eten dan maar middageten hier en schrappen één museum. Tegen een uur of één zijn we met een taxi naar het Etnologie museum getrokken. Mooi en groot. Het musuem gaf een beeld van al de verschillende ethnische stammen in Vietnam. Ongelooflijk hoe veel en hoe verschillend deze zijn. De mensen in Hanoi leven erg Westers in vergelijk met andere stammen, welke enorm primitief leven. Het verbaasde me dat dit allemaal in één land was! Buiten werden ook wat huizen nagebouwd en konden we een show van de Waterpuppets (de eenvoudige versie) bijwonen. Na dit, met de taxi naar het Gevangenismuseum, in het centrum van Hanoi. Hier heb ik toch wel enkele keren moeten slikken en was blij dat ik rond was. Veel langer had het niet moeten duren of ik had tranen gelaten denk ik. Schrijnende situaties en verhalen en getuigenissen en foto's. De sfeer was beangstigend. Toen we hier buiten kwamen, waren met z'n allen toch een beetje stilletjes geworden. We hadden nog een hele wandeling voor ons, naar het restaurant waar we met de anderen hadden afgesproken. Een wandeling van bezinning. Na het eten zouden met enkele Vietnamese vrijwilligers naar de 'Night-market' gaan. Uiteindelijk kwam er slechts één van hen opdagen. Het was er zo verschrikkelijk druk dat we gewoon besloten een bepaald uur af te spreken om nadien terug samen te komen, het was onmogelijk om hier samen te blijven. Er waren enkele vrienden van L. toevallig nu ook in Hanoi die ons deze avond vergezelden. Met hen, en omdat zij de chocolade-ijs-fondue nog niet gehad hadden ( ) gingen we nadien naar het ijssalon. Het is er niet zo goedkoop, maar de presentie is wel leuk en het ijs is lekker dus... Taxi naar huis, want morgen is het weer vroeg dag.
