8u en net op tijd ter plaatse. De dag begon direct druk druk druk. Om 9u hadden onze kids reeds hun optreden. Dus nu moest het vooruitgaan; aankleden, maku-up, haar, ... het was (zoals op z'n Vietnamees) ietwat chaotisch. We hadden materialen voorzien voor hun haar, zodat ze allemaal in dezelfde stijl waren, maar sommigen hadden dit niet bij, anderen wilden niet... Ook hadden hun haardracht vooraf geoefend, maar nu kwam er wat tegenreactie van de Vietnamese vrijwilligers... het zou te lang duren, het is te moeilijk... Maar na een beetje aandringen van ons en hen proberen te overtuigen van de meerwaarde ervan, werd uiteindelijk dan toch ook werk gemaakt van de haardracht. Maar nipt, maar zijn we er toch in geslaagd al onze kids klaar te krijgen. Ok het moment was daar. Wij, de internationale vrijwilligers samen met enkele VV's namen plaats in de zaal, met onze camera's klaar! Ze deden het geweldig! Het hele publiek, en wij vooral, waren dolenthousiast!! We waren zo enorm trots op 'onze kindjes'. Na het optreden ben ik meteen backstage gelopen om hen te feliciteren. Er werd veel gelachen, geknuffeld, gejuichd, 'ge-yeah-ed' en 'ge-high-fived'. De blijdschap liep er af, de kids waren super content dat het voorbij was, dat het zo goed gegaan was. Het was echt een onbeschrijfelijk moment! Nadat de situatie wat gekalmeerd werd, gingen we met de kids spelen in de speelruimte die op het terrein was voorzien. Een soort primitieve kleine kermis. Vele oude attracties en toestellen, een springkasteel, ... De kids vonden het geweldig, ze amuseerden zich rot! Hun gezichten straalden zoveel geluk uit, echt geld waard! 's Middags verlieten we even het festival om ergens te gaan eten. Tegen 14u wilden we terug zijn, gezien dat de school voor weeskinderen aan de beurt was. Uiteindelijk was het 16u eer hun optreden begon. Ook een zeer mooi optreden, maar wij waren toch allemaal meer fan van onze (andere) school. Gezien we veel meer affiniteit hadden met deze kids, we hebben veel meer tijd met hen gespendeerd, onze band met deze kids was zoveel sterker. Ook hadden we veel van de voorbereiding voor het festival van de school voor straatkinderen op ons genomen. Dus natuurlijk vonden we hen beter ... Eigenlijk wilden we na dit optreden vertrekken, gezien enkele van ons nog dienden in te pakken en L en ikzelf hadden een trip naar Sapa geboekt en we zouden vanavond vertrekken. Dus we konden niet te lang blijven. Men zei ons dat de prijsuitreiking niet te lang op zich zou laten wachten, gezien de school voor weeskinderen het laatste optreden was en de uitreiking meteen daarna was. Dus ja, dit wilden we dan nog wel meemaken natuurlijk. Wij zaten ergens vooraan samen met enkele van onze kids. Enkele rijen achter ons, zaten nog meer van onze kids. Eén van de kids, Tai (één van de broers die wonen in de school) zag ons zitten en werkte meteen zijn weg naar beneden om naast me te komen zitten, hij hield de hele tijd mijn arm vast en legde zijn arm op mijn schouder. Hij wist duidelijk wat er aan de hand was, we zouden vertrekken na vandaag... Ik kreeg de tranen in m'n ogen... Hoe reageer je hierop... Tijdens de prijsuitreiking kreeg ik enkele malen telefoon van iemand, maar kon er echter niets van verstaan. Gezien ze me meermaals belden, ben ik dan toch maar naar buiten gegaan om terug te bellen. Het was het reisagentschap waar we onze trip naar Sapa geboekt hadden. We zouden vroeger moeten vertrekken dan oorspronkelijk gepland. Miljaar hè, daar waren we niet op voorzien. Dan mogen we het hier echt niet meer te lang trekken. Toen ik terug naar binnen wou gaan, bleek de prijsuitreiking reeds voorbij. Er waren een 20-tal deelnemende scholen. Blijkbaar hadden we van de 5 verschillende optredens die onze school had (straatkids) 3x een derde plaats, 1x een tweede plaats en 1x een eerste plaats PLUS de 1e plaats voor het totaal, het hele optreden. Dus.... we waren gewonnen !!! Ongelooflijk!!! Dit festival bestaat bijna 30 jaar en nog nooit had deze school gewonnen. Ongelooflijk, onbeschrijfelijke vreugde onder de kids, de leerkrachten, ons als vrijwilligers, .... Waaw...!!! Dit is toch wel het mooiste afscheidscadeau dat we hen konden geven en wat zij ons konden geven. Nu was de directrice van de school wel tevreden... dekke... eerst alles en iedereen de grond in boren... zie nu maar is hoe goed deze kids zijn, nà!!! Het was zo'n overweldigend moment van emoties van vreugde omdat we gewonnen waren en van verdriet omdat we vertrokken. Nu voor L en mij was het nog niet helemaal zover, gezien we nog hier zijn, en van plan zijn om woensdag toch nog langs de school te gaan om afscheid te nemen. Maar voor vele kinderen was dit niet erg duidelijk. En anderen van ons vertrokken wel. Dus voor hen moet het allemaal wat ingewikkeld geweest zijn. Maar ze klampten zich aan ons vast. Veel tranen, ook bij ons. De VV's in tranen.... Het was een zeer zwaar afscheid!! De kids achtervolgden ons, anderen kropen weg, wilden ons niet loslaten... Verschrikkelijk! Op dit moment kijk ik er echt niet naar uit om woensdag terug naar de school te gaan... Maar goed, we moesten nu echt wel verder gaan. We hadden nog maar iets meer dan een uur om naar huis te gaan, in te pakken voor onze trip, te eten afscheid te nemen van M, die de voorbije 5 weken de hele tijd mijn kamergenote was en dan terug naar't centrum te gaan. Net op tijd arriveerden we op de afgesproken plaats. Met de mini-bus naar't treinstation. We hadden iets meer betaald voor een iets meer comfortabel bed, wat nog vrij hard bleek te zijn, maar goed. We, L en ik, deelde onze slaapcabine (4 bedden) met een Vietnamese man, die bijna geen Engels sprak, dus we legden ons - moe en uitgeput als we waren - al vlug te slapen...
Ok, eerst en vooral een beetje minder goed nieuws... per vergissing heb ik alle foto's vanaf vandaag (zaterdag tot en met dinsdag) gewist... maar geen paniek, dit hebben we eerder meegemaakt, en zijn er toen in geslaagd ze te recuperen... alleen weet ik niet goed hoe, dus 't zal effe wachten zijn op nieuwe foto's...
Maar dus zaterdag, de eerste dag van het Art-festival. De ochtend was vooral bedoel om je eigen tent te decoreren en de namddag om nog eens een laatste keer te kunnen oefenen, eventueel op locatie. Dus dit waren dingen waar wij niet per se bij moesten zijn. Dit gaf ons de kans, om in de laatste dagen dat we hier waren, die dingen te doen, die we nog dienden te doen. Dus souvenier-shoppen oa. Maar we hebben het opnieuw rustig aan gedaan vandaag. Een rustige ochtend waarin ik was begonnen aan mijn blog. Maar voor de zoveelste keer viel de verbinding weg op het moment dat ik het wilde posten, dus alles opnieuw. Vandaar de vertraging, excuses . Maar dus na lunch, 't was al bijna 14u of zo, zijn we met z'n 3'en richting 't centrum vertrokken. Dit gaf ons uiteindelijk niet meer zoveel tijd, want tegen 18u dienden we op het festival te zijn voor de openingsceremonie. Tja, als je met meerdere mensen er-op-uit trekt, moet je met iedereen rekening houden hè... dus wat laat vertrokken en ieder had zo zijn dingen die diende geregeld te worden. Maar we zijn erin geslaagd om de belangrijkste dingen toch te kunnen afhandelen. De openingsceremonie was niet veel soeps. Vooral veel geleuter en voorstellen en bedanken van sponsors. Nadien waren er al enkele scholen die vandaag hun optreden reeds hadden. Zo kregen wij ook al een voorsmaakje van de concurrentie. Er waren toch enkele taaie tegenstanders al bij... Afwachten wat morgen brengt! Na dit, werden we door onze Franse vrienden uitgenodigd om mee naar karaoke te gaan. Zij waren namelijk uitgenodigd door enkele Vietnamese voor de verjaardag van iemand te vieren. Dus opnieuw karaoke. Had er precies niet veel zin in in't begin. Gezien we er niet veel mensen zouden kennen. Eens ter plaatste viel het allemaal goed mee en hebben we ons goed geamuseerd. Doch tegen 23u zijn we toch maar naar huis gegaan. Dit omdat het morgen een enorm drukke dag zou worden, en ze verwachtten ons reeds om 8u 's morgens ter plaatse. Dus iets na 7 thuis vertrekken! en dat is vroeg!!
Na dat feestje van gisteren, hebben we het onszelfd gegund uit te slapen. Dus na 't middageten richting de school vertrokken. We hadden nog best wat werk ter voorbereiding van het festival dit weekend, morgen dus. Al de decoratie voor de versiering van onze tent, ons kamp, moest nog gemaakt worden. Dit bleek zeer vlot te gaan, gezien de kids allemaal goed meehielpen en er veel plezier in hadden. We zijn vandaag tot bijna 18u gebleven. Dit omdat we natuurlijk zoveel mogelijk wilden gedaan hebben. Ook heb ik vandaag wat dingen uitgedeeld ik bij had van thuis oa de petten van ACV Metaal en de kettingen die ik van ons Anneke heb meegekregen. De kids vonden het geweldig!!! In een mum van tijd werd ik omsingeld door een hele zwerm kids, gulzig en gretig. Anneke, ze vinden de kettingen geweldig!! Thx x ACV collega's, de leerkrachten waren enorm contant met het grote aantal pennen en potloden. Gezien ik de voorbije weken heb gemerkt dat het moeilijk was om aan een pen te geraken hier of nog maar elk kind van een pen te voorzien tijdens de les, zullen deze hier zeker goed van pas komen. Thx x Vanavond hadden we de Franse groep en enkele Vietnamese vrijwilligers (VV's) afgesproken om pizza te gaan eten. De plaats waar we gingen, hadden we gekozen omwille van hun desserts. Volgens Thuy (een VV) zouden deze hier subliem zijn. De pizza zelf was niet veel soeps, hij zag er goed uit, maar was wat flauw van smaak. Maar het dessert. Mmm... Met 2 anderen deelde ik een large brownie met ijs. Lekker lekker...! Dit weekend was er een techno-festival in Hanoi, met artiesten van over de hele wereld. Er was zelfs een Belgische artiest, C-Drik. Zelf had ik nog nooit van hem gehoord. Dus de meesten van ons... naar het festival. Het was allemaal redelijk primitief, maar ok. De muziek was niet echt mijn ding, maar de locatie en het gezelschap maakten het best ok. Het festival eindigde reeds om 23u. We zijn nog ergens iets gaan drinken, maar tegen 2u was mijn pijp toch wel uit.
Vandaag weer een hele dag op de school voor straatkinderen. Een beetje hetzelfde verhaal als gisteren. Met het verschil dat het vandaag generale repetitie was. Dus alle kinderen in hun outfit, haar en make-up verzorgd. Ze zagen er geweldig uit !!! Vooraf, alles los gezien, had ik er persoonlijk niet veel vertrouwen in, maar nu alles achter elkaar kwam, en zoals het bedoeld was voor het festival, alle optreden aan elkaar gebreid, zag het er geweldig uit. Onze kids gaan het goed doen! Ook de directrice van de school was vandaag aanwezig. Ze kwam ook eens kijken hoe het ging en wat we hadden voorbereid. Wat een trut! Ze vond niets goed. De act was te eenvoudig, de kleren te stijf, ... bla bla bla. Ze liet horen dat ze er meer van verwacht had en moet zelfs tegen de kids gezegd hebben dat ze teleurgesteld was in hen. Jongens jongens... dat zeg je niet! Zeker niet tegen hen. Ze hebben wekenlang, elke dag geoefend. Ze waren kei-goed. Althans, dat vonden wij én de leerkrachten van de school. Maar zij niet. Ze wou ineens vanalles veranderen. De act zelf, het wandelen, ... zelfs wou ze dat we voor één iemand een andere jurk zouden maken. Wel GVD... waar was je 2 weken geleden??? Had je dan niet langs kunnen komen met al je commentaren... Nu ben je te laat 'Missie'... Iedereen was serieus 'pissed off' door haar optreden. Iedereen was tevreden, behalve zij. Dus wij besloten haar commentaren links te laten liggen en gewoon ons ding verder te doen, nà! Na deze dag op de school zijn we er iets vroeger dan normaal vertrokken. Dit omdat we vanavond een groot afscheidsfeest hadden. Dit omdat eigenlijk iedereen ergens de volgende week vertrekt. Dus reden genoeg voor een feestje Op weg naar huis ben ik bij de kapper gestopt. Een 'Pob', zoals ze het noemen, gezien het kapsel vergelijkbaar is met de bob van Posh Spice ... Voor slechts 100.000dong (4) had ik een uitgebreide wasbeurt, met hoofdmassage, knippen, blazen, bijknippen, blazen, afwerken, stylen. Het duurde wel even, maar het resultaat mag er zijn. Zeker voor slechts 4. We vertrokken met de hele groep richting 'the old quarter' voor 'hot pot' in een restaurant. Het was een klein restaurantje. We bezetten met onze groep (ongeveer 30pers.) de hele zaal. Er waren veel Vietnamese vrijwilligers, de Franse jongens die we hier hebben leren kennen en dan wij. We zaten met z'n allen op de grond rond een lage tafel. Warm, opeengepakt maar best gezellig.
Nadien wilden we ergens karaoke gaan doen, maar blijkbaar was elke karaoke in de buurt volgeboekt. Dan zijn we maar gewoon ergens in de buurt wat cocktails gaan drinken. Voor slechts 2 per stuk, kan je daar toch geen nee tegen zeggen... We hebben zelfs nog gedartst op de straat 's nachts. Na dit gingen de meesten naar huis. Met enkelen nog doorgezakt in een plaatselijke nachtclub en tegen 5u toch ook maar naar ons bedje. Het was een goed feestje!
en BTW: de 2 foto's van de kids apart in hun jurk - zijn mijn ontwerpen... trots trots trots...
Vandaag, woensdag, is er niet veel speciaals gebeurd, gewoon de dagdagelijkse routine. We waren de hele dag in de school voor straatkinderen. Opnieuw voorbereiden, repeteren voor het festival. Maar deze keer hadden wij wat drankjes en koekjes voorzien. We wilden in de namiddag een klein feestje houden met de kids. We knutselden papieren hoedjes e.d. Ze vonden het geweldig. Na een drukke dag hier, zijn enkele van ons op souvenir-jacht gegaan. Ook geen makkelijke opdracht Maar heb toch wel wat leuke dingetje op de kop kunnen tikken. Het was 20u voorbij eer we thuis waren. De avond was verder vrij rustig. Avondeten en een koffietje...
Dinsdag, vandaag en een hele dag naar de school voor weeskinderen. Maar in de namiddag zou een soort ceremonie voorzien zijn, om alles wat ik gekocht heb voor hen, officiëel over te dragen aan de school en aan de kinderen te geven. Maar ik had nog niet alles. Ik moest vóór dit, nog aan een 1000-tal blikken paté zien te geraken. En gezien onze voorbije winkelervaringen, wist ik dat dit een hele klus ging worden. Ook voor de school voor straatkinderen hadden we nog wat dingen nodig, zoals EHBO-pakketten e.d. Dus hebben nogmaals de auto gevraagd van de school voor weeskinderen om met ons naar de winkel te gaan. We hadden afgesproken om half 9 's morgens. De vietnamese vrijwilligster die met ons mee ging was op tijd, maar de mini-bus liet zeker een uur op zich wachten. Tegen half 10 zijn we dan uiteindelijk vertrokken. Meteen naar het grote winkelcentrum vlakbij de school. Dit omdat, na onze vorige aankopen van vlees, we van de school te horen kregen dat dit niet hetgeen was wat ze bedoelden. Nu hebben we heel specifieke orders gekregen en gaan dus naar een winkel waarvan we zeker zijn dat ze dat soort vlees daar hebben. We hadden al vrij snel gevonden wat we nodig hadden. En besloten om er maar meteen iemand van de winkel zelf bij te roepen. Het duurde echter (opnieuw) weer een tijdje eens we duidelijk konden maken hoeveel we nodig hadden. Ze leken precies niet te begrijpen dat 1000 blikken veel is en meer is dan 100 blikken, meer is dan wat er in de rekken stond. Ongelooflijk, echt... ze bleven volhouden dat dit genoeg zou zijn... echt raar. Na de rekken leeggemaakt te hebben, welke kwam om een 124 blikken, begon het tot hen door te dringen... jongens jongens... Een voorraad hadden ze niet echt, toch niet meer dan 2 dozen. Gelukkig hadden we nu een erg hulpvaardige winkelbediende gevonden. Deze stelde voor om naar de leverancier te bellen. Binnen een uurtje kon die hier zijn met de totale hoeveelheid die we nodig hadden en aan een goedkopere prijs. Geweldig !!! In dit uur hebben we dus onze andere aankopen op't gemakske kunnen doen. Een goei uur later kregen we bericht dat de truck er was en beneden op de parking op ons stond te wachten. (Van alles geef ik hier nu de vereenvoudigde versie hè, want niets is eenvoudig op z'n Vietnamees, aan alles gaan minstens 10 minuten onbegrip en chaos e.d. vooraf....). Maar dus alle dozen rechtstreeks van de truck in de minibus kunnen laden. Opnieuw geld afhalen, veel geld afhalen, om de leverancier rechtstreeks te kunnen betalen. Anders dan eerst gezegd, bleek dit dan toch niet met Visa te gaan. Maar goed... we hadden alles wat we nodig hadden en dubbel zo snel als de andere dagen, dus wij waren zeer tevreden met deze succesvolle voormiddag.
Ongeveer tegen 14u kwamen in de school aan. Ipv les te geven, gingen we met z'n allen naar 'de ceremonie'. Het was voor mij een beetje een overweldigende gebeurtenis. Alle kleinsten van de school waren aanwezig, gezien de ouderen nog les hadden. De directrice gaf een hele speech en een uitgebreid dankwoord. Vele andere verantwoordelijken van de school waren ook aanwezig. Ook verwachtte men van mij dat ik een woordje deed. Na al dit 'gedank' e.d. vroeg men mij om alles wat ik had gekocht voor te stellen. Wat ik liet zien, werd onthaald met telkens een applaus. Na dit, mochten alle kinderen een outfit of kledingstuk komen kiezen. We hadden voor alle 165 kinderen in deze school kleding voorzien, dus één voor één passeerden ze de revue. Het was een hele heisa. Na de jongsten, de ouderen en dan de oudsten... Een hele namiddag kleding uitdelen... De meesten onder hen leken heel erg tevreden! Moe maar voldaan, eindelijk naar huis! 's Avonds een rustige avond, niet veel meer gedaan. In een naburig cafeetje nog een koffietje gaan drinken, met zicht op het meer...
Gisteravond was het allemaal nog wat onduidelijk wat de volgende week zou brengen. Maar 's avonds tijdens het avondeten hebben we het schema besproken. Maandagvoormiddag zouden we naar het 'Fishers village' gaan. Dit is een kleine gemeenschap van de armsten in Hanoi. Velen van de straatkinderen wonen hier. Dus ver kon het niet zijn. Blijkbaar is dit dorpje net naast het drukke centrum gelegen, onder de brug, naast de rivier (Red River). Rijen van kleine zelfgemaakte huisjes; zelfgemaakt van allerhande samengeraapt materiaal. Blijkbaar woont men hier gezien men niet geregistreerd is als burger, geen geboortecertificaat heeft. Eigenlijk dus niet bestaan. Om deze reden is het dan ook moeilijk voor hen een job te vinden en de kinderen naar een echte school te sturen. De vrouw die we ontmoette ging (als job) 's avonds en 's nachts de straten op om afval bijeen te zoeken; papier, blikjes, flesjes, die ze dan verkocht. Blijkbaar verkocht ze ook sigaretten. In de korte periode dat we bij haar op bezoek waren, kwam er een man met zijn bootje aangevaren. Door de gaten, bedekt door een zeil, in de leefruimte vond de transactie plaats. Een andere man kwam langs de 'voordeur'. Het huis is eveneens een soort boot, een vlot meer. Zodat men, in het regenseizoen, indien nodig, het huis kan verplaatsen. De mensen die we hier ontmoetten leken ons best gelukkig, evenals de kinderen. In de huisjes op het water zijn slechts enkele ruimtjes, zoals 2 slaapruimtes, een leefruimte (die 's avonds ook een slaapruimte wordt), een berghok en een ruimte, geen keuken, maar die gebruikt wordt als keuken; geen badkamer, geen toilet. Dit doet men allemaal in de rivier. Wasjes en plasjes dus in de rivier, waarvan men het water ook gebruikt voor andere dagelijkse activiteiten blijkbaar, zoals koken. Sommige mensen hier (een 20-tal families) hebben reeds een waterfilter gekregen van de organisatie. Zodat ze toch eerst het water kunnen zuiveren alvorens te gebruiken als bv drinkwater. Maar de laatste jaren zijn er nog meerdere families/huizen bijgekomen die deze dus nog niet hebben en dus het ongezuiverde vervuilde rivierwater gebruiken. Het was allerminst een indrukwekkend bezoek. Wat ons ook verbaasde was dat het gebied rond de rivier, vlak naast het drukke stadscentrum, zo'n grote, groene, agrarische vlakte was.
's Middags hebben we ergens in het 'Old Quarter' van Hanoi ons middageten gegeten, op de stoep. Nadien zijn enkelen van ons naar de school voor straatkinderen gegaan en anderen (waaronder ik) gaan winkelen voor schoenen voor deze kinderen. Opnieuw was het een hele uitdaging om voor elk kind de juiste schoen voor de juiste prijs te vinden. Maar tegen 18u hadden we dan toch alles gevonden.
Nu snel terug naar het huis want vanavond is het 'Italian-Belgian connections'-avond, met een Italiaanse film, Belgische chocoladen, Italiaanse hapjes en Belgische muziek. Opnieuw een filmtheater op het dakterras, zalig toch?! En opnieuw een succes.
Oh, ik heb er ook een foto bijgedaan van de huizen hier. Dit om aan te laten zien dat de meeste huizen hier zeer smal en hoog gebouwd zijn. Vroeger diende men, bij de bouw of aankoop van een huis, belastingen te betalen op de gevelbreedte. De gevelbreedte was dus bepalend voor de prijs van het huis. Om deze reden zijn de meeste (de oudere) huizen hier dus allemaal zeer smal en naar boven gebouwd.
Zondag vroeg uit de veren. We moesten om half 8 al vertrekken richting 'the old quarter' in centrum Hanoi. Om 8u zouden we daar vertrekken met een mini-bus naar de Parfume-Pagodas. Omwille van allerhande omstandigheden (Vietnam ... !) zijn we anderhalf uur later dan toch uiteindelijk vertrokken. In de bus vertelde onze gids ons dat dit de drukste tijd van het jaar was daar. Gezien, na Tet, iedereen, van overal in het land, naar deze tempels gaan. Het is een soort pelgrimsplaats. Men komt hier om te bidden, offeren allerhande zodat ze het volgende jaar in geluk in voorspoed kunnen leven. Onderwege naar de tempel kwamen we een accident tegen, verschillende auto's blokkeerden de weg. Niet zo vreemd als je het verkeer hier kent. Maar goed, we hebben hier even staan wachten en besloten dan toch maar een andere weg te nemen. Uiteindelijk arriveerden we iets voor de middag bij de tempels. Daar stapten we, per 6, in een klein, metalen, laag, oud bootje die ons naar de tempels bracht. Het was een boottocht van ongeveer een uur. Daar aangekomen, lagen er wel duizenden van deze bootjes aan de kade. We murwden ons ergens tussen, zodat wij (als toeristen) niet van boot tot boot een weg naar de kade moesten vinden, maar rechtstreeks op het vaste land konden afstappen. Een wankelige bedoeling, maar iedereen veilig aan wal. De weg naar de pagoda's was bezaaid met kleine eet- en drankstandjes. Je kon er over de koppen lopen. Zo verschrikkelijk druk. Velen waren blijkbaar ook niet gewend om blanke westerse mensen te zien. We waren daar duidelijk deel van de attractie. Ook voor ons was er heel wat om zien. Zo hing men bevoorbeeld het vlees dat men bij de standjes kon eten, als een volledig dier aan een haak, vooraan, maar men dan telkens bij een bestelling, een stuk afsneed. We zagen hier koeien, honden, reëen, ... Geen mooi plaatje!! Verder en verder werd het telkens maar drukker en meer standjes van allerlei producten. Na een kort bezoek aan één tempel, hadden we middageten. Na het middageten zoude we de hoogste tempel bezoeken. De parfume pegodas zijn blijkbaar een groep van een tiental verschillende tempels in eenzelfde gebied in de bergen. Een zeer mooie omgeving. Je kon wandelen naar boven, een klim van ongeveer een uur, of de kabellift nemen, waarvoor je iets extra moest betalen. Ik koos voor de 2e optie. De kabellift naar boven en dan toch te voet naar beneden. Beide ervaringen en een mooi uitzicht. Achteraf gezien was ik enorm blij dat ik niet voor de klim had gekozen. Het was ook een heel eind naar beneden en best vermoeiend ook wel + best zwaar voor je knieën. De tempel boven was ook zeker de moeite. Alleen kan ik er niet goed bij, dat als iedereen hier zoveel van houdt, men komt hier allen om te bidden, dat men het niet proper houdt. Je liep letterlijk, de hele tijd (beneden, de weg naar boven, en in de grot waar de tempel was) op een stort, een vuilnisbelt. Verschrikkelijk!! Mensen offerden geld, koekjes, snoeperijen, een poppetje (baby-jongen: dit om een zoon te vragen het komende jaar). Gezien het de traditie is in Vietnam dat de dochter bij haar man en bij de schoonouders gaat wonen, heeft elk gezin graag minstens één zoon. Zodat er in de toekomst iemand voor hen kan zorgen. Ook heeft men hier zoiets als 'birth-control'. Men mag slechts 2 kinderen hebben. Als ze er meer willen, dienen ze een fiks bedrag te betalen aan de regering. Dus als je dan als eerste kind een meisje hebt... Bidden !!! Gezien we zoveel later vertrokken waren dan gepland, liep de hele planning wat later. Een uur de boot terug naar de mini-bus, een tweetal uren terug met de bus naar Hanoi... tegen kwart na 8 waren we terug thuis. Moe maar voldaan. Na het avondeten, nog een koffietje gaan drinken. Dit ook om afscheid te nemen van enkele Vietnamese vrijwilligers die we deze week niet meer zouden zien. Doch uiteindelijk redelijk op tijd in ons bed... Morgen weer een nieuwe werkweek. (foto's volgen)
Dus zaterdag, we besloten dit weekend niet op een verre trip te gaan, gezien we in Hanoi zelf nog heel wat niet gezien hadden wat we eigenlijk wel wilden zien. En gezien we de hele week van 9am tot 6pm weg zijn naar de scholen, is er gedurende de week niet veel tijd voor andere dingen. Dus alles moet in het weekend. We hadden voor vandaag 3 musea op de agenda staan (Ethnologie, Gevangenis en Oorlog). 's Morgens werd al duidelijk dat het moeilijk ging worden al deze te bezoeken. We gingen met z'n 3. Twee van ons wilden uitslapen en ik diende echt mijn vluchten te boeken (samen met Aless). Dus rond half 9 zijn we hier aan begonnen. Niet simpel blijkbaar. Eén website ging vrij goed. Maar op de andere moesten we onze gegevens wel 5x per vlucht opnieuw ingeven en doorklikken alvorens het werd aanvaard. In totaal zijn we hier toch zeker 2,5 uur mee bezig geweest. Je kan je al indenken dat dit een zenuwslopende ochtend was. Maar telkens we erin slaagden een bevestiging van een boeking te krijgen; enorm tevredenheid en luid gejuich... Ergens half de voormiddag kwamen de andere te voorschijn. Tegen de middag waren we allemaal zo goed als klaar. De planning werd dus een beetje aangepast; we eten dan maar middageten hier en schrappen één museum. Tegen een uur of één zijn we met een taxi naar het Etnologie museum getrokken. Mooi en groot. Het musuem gaf een beeld van al de verschillende ethnische stammen in Vietnam. Ongelooflijk hoe veel en hoe verschillend deze zijn. De mensen in Hanoi leven erg Westers in vergelijk met andere stammen, welke enorm primitief leven. Het verbaasde me dat dit allemaal in één land was! Buiten werden ook wat huizen nagebouwd en konden we een show van de Waterpuppets (de eenvoudige versie) bijwonen. Na dit, met de taxi naar het Gevangenismuseum, in het centrum van Hanoi. Hier heb ik toch wel enkele keren moeten slikken en was blij dat ik rond was. Veel langer had het niet moeten duren of ik had tranen gelaten denk ik. Schrijnende situaties en verhalen en getuigenissen en foto's. De sfeer was beangstigend. Toen we hier buiten kwamen, waren met z'n allen toch een beetje stilletjes geworden. We hadden nog een hele wandeling voor ons, naar het restaurant waar we met de anderen hadden afgesproken. Een wandeling van bezinning. Na het eten zouden met enkele Vietnamese vrijwilligers naar de 'Night-market' gaan. Uiteindelijk kwam er slechts één van hen opdagen. Het was er zo verschrikkelijk druk dat we gewoon besloten een bepaald uur af te spreken om nadien terug samen te komen, het was onmogelijk om hier samen te blijven. Er waren enkele vrienden van L. toevallig nu ook in Hanoi die ons deze avond vergezelden. Met hen, en omdat zij de chocolade-ijs-fondue nog niet gehad hadden ( ) gingen we nadien naar het ijssalon. Het is er niet zo goedkoop, maar de presentie is wel leuk en het ijs is lekker dus... Taxi naar huis, want morgen is het weer vroeg dag.
Zaterdag Voormiddag: - boeken vluchten rondreis Vietnam - Thailand - Vietnam Namiddag: - Museum of Ethnologie - Prison museum - Eten - Night-market - Ijsje (Sorry, ben moe... mogelijk later toch nog een verhaal, 'k zal zien ))
Vrijdag begon vrij rustig, we moesten nergens naartoe deze voormiddag, dus profiteren ... ! Niet veel gedaan, gewoon wat uitgeslapen, rustig ontbijt, op't gemakske een doucheke... Na de middag naar de 'weeskinderen-school'. Opnieuw keek ik er niet erg naar uit. Dit omdat er een 'ceremonie' gepland was, om de spullen de we gekocht hadden, officieel aan de school en de kinderen te overhandigen. Ach ja, we zien wel hoe het loopt hè. De les die voordien hadden, verliep (wonder-boven-wonder) uitstekend. We hadden dit keer een oudere klas (16 tot 18-jarigen). Deze werkten mee, luisterden en waren enthousiast. Echt aangenaam. Na de les zou de ceremonie plaatsvinden. Nadat we reeds een 10-tal minuten in de zaal zaten te wachten, kwamen de Vietnamese vrijwilligers me vragen of ik de spullen bij had. ... ? Euh nee... die hebben we hier gisteren en eergisteren al afgezet. Ah? En waar staan ze? Hoe moet ik dat weten??? Ze konden ze dus blijkbaar niet vinden. En de leerkrachten waren niet aanwezig in de school omwille van een begrafenis... dus... 'ceremonie' uitgesteld. Vanavond was het Amerikaanse avond. We hadden opnieuw, zoals bij de Britse, iedereen uitgenodigd. De planning was een Amerikaanse film te zien. De Amerikaanse vrijwilligers voorzagen ons in een hapje en een drankje zoals bier, popcorn en boterhammen met pindakaas en gelei - echt Amerikaans dus. Het is ons gelukt een laken op te hangen op het dakterras zodat we daar onze filmavond door konden laten gaan. Waaw... ongelooflijk prachtig. Ik heb geprobeerd de sfeer op foto te krijgen, maar dit bleek echter onmogelijk. Maar geloof me, een warme avond, een briesje, met een hele groep in de open lucht op een dakterras naar een film kijken... 't was de moeite!
Sorry, de dinsdag van 17 maart, moest woensdag zijn ...
Ok, donderdag 18 maart dus en terug gaan winkelen. Om 9u 's morgens stond het busje al klaar. Met een leerkracht van de school voor weeskinderen. Deze zou oorspronkelijk niet meegaan, maar gezien de lijst met het aantal kinderen in welke leeftijdsgroep en jongen/meisje kwam ze toch mee. Nu, eens in het busje, had ze de lijst blijkbaar niet. Verrassing !?! Na wat over-en-weer vertalingen door onze Vietnamese vrijwilligster belde ze een andere leerkracht op die ons van een lijst zou voorzien. Allé vooruit dan... Eerst terug naar Metro om onze spullen van gisteren te gaan halen, plus nog wat extra's. Dit verliep dit keer vrij vlot. Gezien we nu ook een beetje de gang van zaken kenden, waren we beter voorbereid. Na Metro naar een groot winkelcentrum. Echt sjiek, netjes, proper en gestructureerd. De eerste keer dat ik hier zo'n winkelcentrum zie... Voor we in de winkel zelf binnen mochten, werd onze handtas verzegeld, zodat er niets in of uit kon. Geen slecht systeem. Na een uur of 2 hadden we voor alle 164 kinderen wel iets gevonden. Een hele tenue voor de kleintjes en voor de ouderen enkel een T-shirt of dergelijke, gezien het prijsverschil. Gelukkig konden we dit keer aan de kassa wel met Visa betalen. Alles verliep dus een pak vlotter dan gisteren. Gezien de mini-bus die we voorhanden hadden, enkel ter beschikking was tot 13u, hebben we taxi terug genomen om langs de scholen te rijden met al onze winkelwaar. En zoals ik eerder al heb aangehaald, de meeste taxi's zijn hier vrij klein... dus overvol geladen + 4 mensen erin. Bij de 'weeskinderen-school' was het gewoon afzetten van onze waren en verder naar de andere school. Bij de 'straatkinderen-school' was het uitladen, samen met de kinderen. Die meteen begonnen te snuffelen en duidelijk blij waren met al wat ze zagen. Ik voelde me als Sinterklaas . Na het uitladen zijn we uiteindelijk toch tegen 16u ergens middageten gaan zoeken. Man, wat een honger! Nadien nog wat rondgekeken bij de winkels, want we hadden en hebben nog steeds heel wat nodig (schoenen oa), maar gezien we zo moe waren van voordien, hielden we het al snel voor bekeken en waren we tegen half 6 terug in het huis. We moesten wel op tijd gaan, want om 18u hadden onze eerste Vietnamese les, gegeven door enkele Vietnamese vrijwilligers. Gezien het Vietnamees niet erg makkelijk is, owv de 6 tonen die ze gebruiken, leidde dit tot hilarische taferelen. Maar het was best interessant, ... al weet ik er nu wel niets meer van Na de les nog avondeten en toen was m'n pijp echt wel uit. Dus een rustig avondje, met m'n boek (de zaak Alzheimer) m'n bed in.
Dinsdag, en zoals afgesproken stond er om 9u een auto (minibus) op ons te wachten om te gaan winkelen. Samen met de internationale coördinator een Vietnamese vrijwilligster en blijkbaar 2 mensen (leerkrachten of managers) van de school voor weeskinderen vertrokken we richting Metro, een grote winkel, zoals Colruyt of Covee. Hier namen we al drie grote winkelkarren om te beginnen en daar gingen we... Na een dikke 3 uur in de winkel hadden we bijna alles wat we moesten hebben. Van sommige dingen hebben we de hele winkelvoorraad mee en andere dingen hadden ze niet voldoende in voorraad. Maar het winkelpersoneel was bereidwillig te helpen. Op een gegeven momenten zwermden er wel 6 à 7 mensen rond ons om te halen en te laden wat we nodig hadden. Doch bleek men hier niet alles te hebben wat we nodig hadden. De 2 mensen van de school zijn niet bij ons gebleven, maar gingen voor zichzelf inkopen doen. Het was anders wel handig geweest, gezien zij exact weten wat de school kan en zal gebruiken. Net voor we naar de kleding-sectie gingen, kwamen we ze nog even tegen. Ze overhandigden ons een lijst met het aantal kinderen en de leeftijdsgroepen. Maar ze kwamen niet met ons mee om kleding en schoenen uit te kiezen. Tussenin het winkelen zetten we af en toe al maar een overvolle grote winkelkar aan de kassa. Na een lange winkelzoektocht hebben we er ons toch maar bij neergelegd dat we hier niet alles konden vinden en dat we ook elders moesten gaan zien, voor oa medicatie, kleding en schoenen. Dus begeefden we ons naar de kassa. Daar aangekomen bleek dat we helemaal niet met Visa - Mastercard konden betalen. Wat ... ??? Overal kan je met Visa - Mastercard betalen, maar hier in deze supergrote winkel niet ??? Na wat discussies met de kassière en wat gepieker wat nu te doen, zijn we naar de dichtstbijzijnde geldautomaat gegaan en hebben we alles afgehaald we konden. Ik kon 14.000.000dong afhalen, wat nog niet genoeg was en Aless kreeg nog 6.000.000dong uit de automaat. Dit was nog niet voldoende voor hetgeen we hadden, maar een groot deel konden we dan toch al meenemen. Toen we een eerste deel hadden afgerekend (deel voor de school voor straatkinderen) en met het deel voor de school voor weeskinderen bezig waren, kwamen de leerkrachten eraan. Gewoon eens zien waar we zolang bleven vermoed ik. En ze keek naar de schoenen en de kleren die we hadden en zei: Nee, dit is niet goed. Die schoenen zijn te klein, de verkeerde maten, niet goed genoeg, die kleren zijn niet wat de kinderen willen, ... bla bla bla. Man man man... had dan toch verdomme even met ons meegegaan !!! Jullie wilden niet meegaan, lieten ons gewoon onze gang gaan met dat lijstje en nu, anderhalf uur later, komen jullie zeggen dat het niet goed is ... ??? Grr... Toen kwamen ze met de melding dat kleren misschien niet echt nodig zijn, dat we misschien beter boekentassen kunnen kopen. Jongens, wat is het nu? De directrice zegt dit, jullie zeggen dat... Maar de hele busrit terug bleven ze dit volhouden en erop aandringen dat boekentassen een betere investering was, dus... Ok, goed dan. Als dit is wat jullie kunnen gebruiken, maakt het voor ons een pak eenvoudiger ook. Niet te moeten zoeken naar juiste maten e.d. Dus we lieten de kleding en een deel schoenen (dat nog niet afgerekend was) achter in de winkel. En gezien we niet voldoende cash konden afhalen vroegen we aan de kassière of we onze volle kar die we nu nog niet konden meenemen, hier ergens konden laten staan en morgenvroeg komen halen. Hun eerste antwoord was: Oh nee, dat gaat allemaal terug naar de rekken. Wat...??? Nee !!! Hier hebben we dan ook nog een kwartier gefrustreerd staan discussiëren met de kassière en ander winkelpersoneel, gevraagd naar de winkelmanager. Al goed dat we een vertaalster bij hadden. Anders had dit helemaal een onmogelijke klus geweest. Maar seg, waarom is dit zo moeilijk?? Jezus, nooit gedacht dat het winkelen zo'n frusterende operatie ging worden. Maar dus na dat kwartier hebben we toch een 'ja' gekregen, eindelijk! Alles inladen en afzetten aan de scholen. Eerst bij de weeskinderen, dan naar de straatkinderen. Toen we bij de school voor straatkinderen aankwamen, kregen we telefoon van de directrice van de school voor weeskinderen dat ze toch geen boekentassen wilden, maar wel kleding en schoenen. Wat? Wat is het nu?? Ok , kleding zal het zijn. Normaalgezien zouden we morgenvroeg een lijst moeten krijgen van het aantal en de maten die nog nodig zijn. 'k Ben eens benieuwd. Ook voor de straatkinderen hadden we blijkbaar nog vanalles tekort. Dus morgen wordt opnieuw een drukke winkeldag. Eerlijk gezegd, na mijn ervaringen van vandaag, kijk er niet zo meer naar uit dan ik eerst deed . Gezien het St.Patricks-day is vandaag gingen we niet naar huis voor het avondeten, maar gingen we rechtstreeks naar de Irisch Pub. Hier hebben we uiteindelijke de hele avond doorgebracht. Als gevolg van mijn drukke, frusterende dag, was ik niet echt in feeststemming. Maar algemeen gezien hebben we onze reuze geamuseerd en was het alweer een geslaagde avond.
Gisteren kwamen we beneden en viel de electriciteit uit, vandaag kwamen we beneden en hadden we geen gas meer. Dus koffie zat er niet in, tenzij we inventief waren... wat ons gelukt is. Een pot in een pot op een electrische plaat. Grappig tafereel. Maar zoiets waar je bij moest zijn... Vandaag in de voormiddag naar de school voor straatkinderen, in de namiddag naar de school voor weeskinderen. Toen we 's morgens in de school aankwamen waren de meisjes al druk aan hun 'catwalk-walk' aan't oefenen. Waaw... ze hadden blijkbaar al heel wat geoefend. Toen ik boven -in ons atelier- aankwam, trof ik de Vietnamese vrijwilligerster die me gisteren hielp, aan... al druk in de weer met de jurk. Geweldig! Tegen de middag was de jurk af. Gezien ze me zo goed geholpen had, beloofde ik haar te trakteren op iets uit die bakkerij die ze ons had aangeraden. Ook een onfortuinlijk incident had zich deze voormiddag voorgedaan. Blijkbaar had iemand van de kindjes geld genomen uit de tas, uit de portefeuille, van één van ons. Zo'n 4 miljoen dong (160). Blijkbaar gebeurt dit regelmatig bij vrijwilligers. Maar wij waren enorm geschokt. Al de kindjes hier waren zo geweldig en lief en we hadden echt geen idee van wie er in staat zou zijn om zoiets te doen. Vrij snel hadden we reeds een 3 miljoen terug gevonden. Het middagmaal werd uitgesteld omdat er deze zoekactie plaatsvond. Ook al de kinderen moesten hun spullen laten nakijken en werden ondervraagd. Na de middag werden ze blijkbaar ook allemaal nog eens apart ondervraagd. Toen we er na de middag vertrokken hadden we het laatste miljoen nog niet teruggevonden, maar misschien weten we morgen meer. Die middag zijn we met z'n allen wél naar die bakkerij gegaan en hebben onszelf daar op een dessertje getrakteerd. Anders dan bij ons, maar toch echt wel lekker! Eigenlijk dus niet zo goed dat we dit ontdekt hebben ... Dan op naar de school voor weeskinderen, niet wetend wat te verwachten, want het is elke keer al anders geweest, dus... Eens daar viel het allemaal wel reuze mee. We hadden een (vrij) goede klas, die redelijk goed meewerkte. Goed dus, want we hebben een les kunnen geven. Tegen 16u terug richting de bushalte. Daar namen we bus 55 zoals altijd. Maar nu duurde het wel erg lang eer we aan onze stop waren. Ook kwam ik precies zoveel nieuwe dingen en plaatsen tegen die ik precies nog nooit had gezien. Effe checken, we zaten toch op de 55 hè? Ja, ok... zijn er dan meer bussen 55 met mogelijk een andere route ?? Nee, normaal niet. Wat is er dan aan de hand? Waar zijn we? Na anderhalf uur op de bus stopten we bij een groot busstation, de eindstatie. Aangekomen had de busbegeleider ook in de gaten dat we ons ergens vergist hadden en wees naar een klein plaatje links onder aan het raam vooraan in de bus. Dit nummer zei: 24. Blijkbaar was dit dus niet onze bus, maar de 24 ipv de 55 (die in't groot bovenaan vooraan op de bus geplakt is). Gelukkig stond er op deze stelplaats een bus nr. 55 stil, te wachten om te vertrekken. Dus al goed, hadden we vrij snel na deze verwarrende busrit, de juiste bus gevonden. Dus na nog eens een goed half uur, door wel bekende straten, kwamen aan op onze afstapplaats. We hebben nu wel een heel ander stuk gezien van Hanoi gezien, waar we anders nooit geweest waren, dus... voor slechts 6000dong (30eurocent) hebben een grote lange city-tour gehad... Goedkoper dan een riksha... Maar goed, we zijn dan toch tegen half 7 ergens goed thuis aangekomen. Na het avondeten, niets speciaal gedaan, gewoon wat thuis gezeten met een hapje en een drankje en de nieuwe vrijwilligers wat beter leren kennen. Morgen gaan we winkelen met het geld dat ik (samen met jullie) heb ingezameld.
Maandag, een nieuwe werkweek mét 3 nieuwe vrijwilligers. Dus terug een groep van 6. Eens aangekomen bij de school (straatkinderen) was er slechts ruimte voor een zeer korte introductie want men was al volop bezig met het festival. Dus vlogen we er maar meteen in. Voor de fashion show hadden we de meeste outfits al klaar. Hier en daar een finishing touch en nog 2 halve jurkjes. De afwerking ging vrij vlot. De jurken daarentegen. De tape die we voor het weekend gebruikten was helemaal los gekomen en plakte ook nu niet meer. Vermoedelijk heeft dit te maken met het voorbije natte weekend en het nu nog steeds vochtige weer. Enorm frustrerend wel, want we hadden er reeds zoveel werk ingestoken en nu kwam alles los en het wilde langs geen kanten nog aaneen plakken, niet met de dubbelzijdige plakband en niet met lijm. Ik heb m'n jurkje dus maar even aan kant gelegd voor ik er uit frustratie iets mee gedaan had waar ik achteraf spijt van zou krijgen. Het was trouwens toch al bijna middag dus... en gezien de directrice van de school aanwezig was, of toch één of andere afgevaardigde van een overkoepelende organisatie, zijn we opnieuw (om de officiële papierwinkel te ontwijken) uit eten gegaan ipv te eten in de school. Eén van de vrijwilligers wist een heel goed plaatsje, zeer populair onder de plaatselijke bevolking. We gingen voor Bun Cha; noedels met gegrild varkensvlees. Niet slecht Maar wat ze ons nog wist te vertellen, wat we met z'n allen nog beter nieuws vonden... ze liet ons één van de beste banketbakkerijen uit de buurt zien. En man, wat zag die etalage er verrukkelijk uit ! We hebben ons vandaag toch nog niet aan een dessertje gewaagd, gezien de grote lunch, maar dit is zeker een adresje om te onthouden Na de middag terug naar de school. We startten met het inoefenen van de catwalk-walk. Zeer entertainend Eén van de Vietnamese vrijwilligers ging naald en draad kopen. Een derde mogelijkheid om onze jurken af te werken. Verder een zeer goede, vlotte namiddag. De catwalk verloopt prima. Naald en draad blijken te werken. Goed nieuws dus... Eens thuisgekomen hadden we blijkbaar een Britse avond. Uiteindelijk bleek er niet veel Brits aan. Er was gewoon veel volk, veel Vietnamese vrijwilligers en hun vrienden. We hebben een spel gespeeld, dat je moet raden wie het personage is op je voorhoofd door ja/nee vragen te stellen. Een leuke, drukke avond.
Iets meer dan een week geleden werden we uitgenodigd door de assistente van de director (ondertussen al weer ontslag heeft genomen) om haar 'hometown' te bezoeken. Na haar ontslag hoorden we van haar dat de uitstap geannuleerd was. Tot we één na één een telefoontje kregen van een vriendin van haar. Zij zou de organisatie van deze trip op haar genomen hebben. Dus het kon wel doorgaan. De volgende drie dragen kregen we regelmatig een mail en een sms met info over hoe en wat er allemaal ging gebeuren. Het was allemaal tot in de puntjes geregeld met bezoeken aan bepaalde plaatsen, slapen bij één van haar studenten thuis, op bezoek bij zijn grootouders, eten daar, culturele uitwisseling (discussies, spelletjes en andere activiteiten) voor 's avonds... Dit was nu niet bepaald het idee dat wij hadden van ons weekend. Haar berichten kwamen ook vrij opdringerig en verplichtend over. Maar wij waren toeristen dit weekend en wilden dan ook toeristen. We zijn hier tenslotte maar één weekend. Wij wilden dus het stadje verkennen, de omliggende toeristische trekpleisters bezoeken, ... ons ding doen. Haar mails meldde ook steeds dat ze ons zouden opwachten op een busstation (een uur hier vandaan) om 7am. Dit zagen we al helemaal niet zitten. Op ons vrije weekend om half 6 's morgens opstaan ... ! Nee, dank je. In haar mails zei ze telkens dat we commentaar of voorstellen of dergelijke hadden, dat we die mochten geven. Dus dat deden we. We zeiden wat we wel wilden doen, dat we niet zo vroeg wilden vertrekken maar een uur of 2 laten. Maar telkens werden onze reacties genegeerd. Alles leek al geregeld en wij hadden er niet veel zeg meer in. Hierdoor hadden we er al niet veel zin meer in. Maar toen hebben we gewoon gezegd: Dit willen we doen en om die reden en we zullen om dat uur daar zijn. Toen kregen we een OK terug. Dus zaterdagmorgen vertrokken we zoals gepland. Eens aan de afsgesproken plaats aangekomen, stonden ze ons met 7 vietnamesen op te wachten. Het meisje waarmee we afgesproken hadden én 6 van haar studenten. Meteen voelden we ons oefenobjecten, leermateriaal. Oh jee... Samen de bus naar Linh Binh. Drukte van jewelste in het station. Iedereen wil jou op zijn bus. We vertrokken met een volle bus, maar hier is vol niet zo vol. Er is altijd plaats voor nog ééntje. Dus tijdens het rijden werden nog heel wat mensen langs de weg opgepikt tot de bus 'overvol' was. In Linh Binh aangekomen gingen we meteen naar het huis van die student. Hier aten we middageten. Toen we hadden over het verloop van het weekend kwam meteen hun plan weer boven. Onze wensen werden weer genegeerd. Ok, nu werd ik toch wel 'n beetje boos. Maar wetende dat ze het allemaal met de beste bedoeling doen, toch geprobeerd dit niet te laten merken. Ze vroegen een bijdrage van ons omdat ze voor 2 dagen een mini-busje gehuurd hadden en een bijdrage voor het avondeten. Eigenlijk hadden we afgesproken met het Canadese koppel, die net vertrokken waren, maar toevallig dit weekend ook nog in Linh Binh waren. Dus we hadden graag met hen afgesproken om nu fatsoenlijk afscheid te nemen. Dit hoorden ze niet graag. Maar ze legden zich er wel bij neer. We hadden afgesproken om 19u en ze vroegen of we om 20u al konden terug zijn om hun plan voor ons te laten kloppen. Niet dus. We zullen wel zien en laten jullie wel iets weten.... Toen we na het middageten dan uiteindelijk toch vertrokken naar de eerste plaats op hun schema, namen we wel onze hele rugzak mee. Opties open houden. We hadden onderons beslist om hier nog mee naartoe te gaan, gezien de moeite ze hadden gedaan. Ons eerste bezoek was 'Stone Church'. Best ok, maar niet wat wij wilden doen. Maar goed. Na dit bezoek terug naar het huis. De afspraak was dat wij naar het stadscentrum gingen omdat we dus hadden afgesproken om 19u. Een half uur daarvoor wou men nog met ons naar hier en naar daar en ze zouden ons daarna wel wegbrengen. Nee! Wij hebben afgesproken en ze wachten op ons (wel vriendelijk gebleven natuurlijk, maar mijn gevoel was wel wat anders). Maar ze hebben ons dan toch weggebracht, wat wel vriendelijk was. Eens aan het hotel van S en MK (het koppel) was ik zo opgelucht dat we daar weg waren dat ik ook meteen liet horen dat ik eigenlijk echt niet terug wou. Ik was blijkbaar niet alleen. We zijn dus meteen op zoek gegaan naar het hotelletje om te overnachten. De plaatsen die wij in gedachten hadden, hadden S en MK blijkbaar ook in gedachten voor zondag. Dus dat kwam goed uit en ja, dat gingen we dan ook doen. We zijn samen ergens gaan eten, nadien nog ergens iets gedronken en gaan slapen. Na het eten hadden we toch maar laten weten dat we niet terugkwamen en dat we met S en MK plannen hadden voor zondag. Ze wilden weer andere plannen opdringen en S en MK konden toch meegaan met hen... Maar dit wilden wij niet. Dit was het laatste wat we nog gehoord hebben. Zondag huurden we een brommertje. We informeerden in ons hotel. Hier raadde men het af, gezien ik nog nooit met een brommer gereden had. Men zei dat het veel te gevaarlijk was, zeker als je het nog nooit gedaan hebt en zeker hier in Vietnam. Michelle wilde al niet meer, zij ging wel bij iemand achterop. Maar ik twijfelde nog, want ik wou dit echt graag eens doen. En hier was het zoveel rustiger dan in Hanoi en we gingen toch buiten het centrum, dus... Tijdens m'n getwijfel kwam S met de melding dat hij reeds een brommertje voor ons had gehuurd in zijn hotel maar dat men eerst wou zien of ik 'road-ready' was. Men ging mij snel uitleggen hoe alles werkt en testen of het zou gaan. Toen hij zag hoe 'zelfverzekerd' ik op de brommer ging zitten, was hij er meteen gerust in en mocht vertrekken. Dus met 3 brommertjes, ééntje voor mij helemaal alleen, vertrokken we. De bende op pad. Eerst naar Tam Coc, dan naar Bich Dong, Trang An en Huo La. We hadden een geweldig tijd vandaag. Mooie plaatsen, leuke groep, ongedwongen en vrij (met ons brommertje), cruisen door de velden en kleine dorpjes, zonnetje, ... super geweldig! In de late namiddag veilig terug aan het hotel gekomen, (nu echt) afscheid genomen van S en MK en met de bus terug naar Hanoi. Geweldig zotte busrit. Nog ergens dan de heenrit. Het was file maar deze bus trok zit daar niets van aan, links en rechts voorbijsteken, spookrijden, rechts voorbij - naast de weg, voetgangers moesten opzij springen, we raakten zijlings andere bussen, hadden bijna een fruitkraam meegepikt en een brommer omver gereden. De hele tijd hing iemand uit de bus te roepen, vermoedelijk om opzij te gaan. Gekkenwerk, echt waar! Maar we zijn toch veilig in Hanoi aangekomen. Toen we terug in ons huisje kwamen, verklaarde men ons zot, owv het brommertje dat we gehuurd hadden. Maar heel moeilijk vond ik het niet en het was geweldig leuk. Ondertussen zijn er weer nieuwe mensen gearriveerd. Een Britse en een Amerikaans koppel.
.
