Vandaag was het de allerlaatste dag van Isabelle. We ontbijten een laatste keer met z’n allen en nemen dan buiten een hele hoop foto’s. Om tien uur rijdt Kudzo met Isabelle naar Accra. De bus is nog steeds niet gemaakt, dus moeten ze met de Opel Corsa. Wij kunnen dus niet mee naar de grote souvenierwinkel zoals gepland.

In de voormiddag lees ik veel. Het boek van Sanne dat ik aan het lezen ben, moet uit. Binnen twee dagen is het namelijk onze beurt om afscheid te nemen. ’s Middags eten we weeral spaghetti. Daarna doe ik een middagdutje. Om twee uur neem ik een taxi naar KpanTech. De Belgische jongens hebben internet in hun huisje en ik wil mijn blog nog een laatste keer online zetten vanuit Ghana. Het lukt wonderwel en ik kan zelfs even chatten met Tom.

Na het internet wandel ik naar huis. Als ik terug in de compound ben, snak ik naar een douche. Helaas … geen water. Ik zet me dan maar weer buiten met een boek. Elke, Sanne en ik trekken gekke foto’s met Yvonne en we lachen nog wat af.

Vanochtend hebben we een armbandje en ring aan Yvonne gegeven. Als we er in de namiddag achter vragen, zegt Yvonne ons dat ze hem heeft moeten afgeven aan Rita. Ja, de toestanden hier worden ergerlijker en ergerlijker.

’s Avonds eten we yam-frietjes met worstjes. Na het eten zetten we ons buiten en wisselen we foto’s uit. Daarna gaan we met z’n allen iets drinken op het dakterras van Mary’s Garden. Als we daar vijf minuten zitten, krijgen we telefoon van Kudzo (die in Accra zit). Hij vraagt mij aan de telefoon en brult me toe dat, als we om tien uur niet terug in de compound zijn, hij ons niet naar de luchthaven brengt op maandag. Hoe hij weet dat we op café zitten, snapt niemand. Dan komt Christian plots naast mij staan en hij wijst een jongen in een wit shirt aan. Christian zegt dat hij door Rita gestuurd is om ons te komen bespioneren. Eerst vinden we het wat ver gezocht, maar na een tijdje bevestigen de andere jongens het verhaal. We besluiten om het feestje thuis verder te zetten. Als ik beneden aan het café kom, zie ik mijn Ghanese fiets staan. Vreemd …

De jongen in het witte shirt (de spion dus) zegt dat Rita hem de fiets gegeven heeft om ons in het het oog te houden. Het verhaal was dus waar. We zijn boos en ontsteld en besluiten dat Kudzo ons maandag niet meer naar Accra moet brengen. We zullen wel een trotro nemen! Als ik terug in de compound kom (als eerste, want met de fiets) staat Rita me al op te wachten. Ik ben nog geen twee minuten binnen of ik krijg de volle laag. Ze brult me de lelijkste dingen toe. Ik ben een slecht mens, niemand kan mij graag zien, ik ben respectloos en alle problemen zijn bij mij begonnen. Ja, het is zover. Ze is erin geslaagd om mijn laatste dagen in Ghana te vergallen.