Vandaag ontbijten we iets later. Sanne geraakt namelijk nogal moeilijk uit bed met haar knie. We ontbijten met het bloemensap en pannenkoeken. Helaas zitten de pannenkoeken vol muskaatnoot en rozijnen. Gelukkig heeft Sanne broodjes besteld en kan er wat geschoven worden. Na het ontbijt nemen we drie verschillende auto’s tot aan het einde van het dorp. Becky, Uncle Raf en Kerry (de Engelse die werkt in het hotel) gaan ook mee. Bij ons is ook een koppel uit … Brasschaat! Sanne blijft met een boek in het hotel.

Na de tocht met de auto stappen we op een lange boot. Samen met ons stapt ook een groepje Ghanezen op met drums en instrumenten. We vertrekken en meteen beginnen de mannen te drummen en te zingen. We varen langs een prachtig groene uitzicht. Na een tijdje stoppen we bij een vissersdorpje. We stappen even uit en wandelen door het dorpje. Er lopen massa’s varkens rond. Ik moet meteen aan mama denken. De meeste varkens zijn zwart, maar er lopen er ook enkele roze tussen. Gek genoeg hebben alle varkens een enorm lange snuit tegenover onze varkens. Na een tijdje stappen we terug op de boot en varen verder. Nog steeds met zalige Afrikaanse drums op de achtergrond. We zien massa’s kleine vissersdorpjes en na een tijdje varen we voorbij een betonnen muur. Na de muur begint het rijke gedeelte. Uncle Raf vertelt ons dat de mensen van de ambassade hier wonen. We zien jetski’s, motorbootjes en kasten van villa’s. Een degoutant verschil tegenover de mooie vissersdorpjes die we enkele meters daarvoor nog zagen. Na een tijdje zien we iets verder grote golven die plots stoppen. Dat is de scheidingslijn van het Voltameer met de zee. Helaas kunnen we niet dichterbij omdat onze boot dat niet aankan.

Rond de middag meren we aan op het strand. Het is een stukje strand van vijf meter breed met aan de ene kant de woeste zee en aan de andere kant het rustige Voltameer. We zetten ons in bikini en plonzen het meer in. Zalig! Na nog een klein wandelingetje en wat schelpen rapen, is het tijd om te lunchen. We krijgen een bord met kip, rijst, groentjes en nog iets plaatselijks waarvan ik de naam vergeten ben. Best lekker allemaal. Ook de koelbox met drinken wordt geopend. Eten en drinken op het strand heeft zo zijn charmes :)

Net als we vertrekken, zien we een hele hoop hele chique blanken aankomen. Met hun dikke pensen zitten ze in hun overdekte bootjes neer te kijken op de lokale bevolking. Vreselijk volk. Voor ons het signaal dat we net op tijd doorgaan.

In het hotel zien we Sanne terug. Ik neem snel een douche en als ik net twee seconden neerzit, moeten we alweer vertrekken. We nemen terug afscheid van de helaas nog steeds kreupele Sanne en springen in een jeep. Op naar het slavenfort in Keta dit keer. Ook hier moeten we met drie verschillende auto’s gaan. Deze keer hebben we echter wel héél weinig plaats. We worden in de auto’s gepropt als beesten. Met zeven man in een kofferbak is niet echt handig!

We zijn geradbraakt, maar enorm blij dat we aankomen aan Fort Prinzenstein. Het fort is half vernield door de zee en vrij klein. We wachten met Uncle Raf op de ‘caretaker’, een gids die ons het verhaal doet van de slaven in dit fort. We krijgen een gruwelijke schets van de geschiedenis. De gids toont ons elk hoekje van het fort; de kerkers, het kanon, de  baden voor de slaven waar ze daarna uit moesten drinken, de ‘gate of no return’ en ‘dungeon of no return’. Daarna klimmen we op de brokstukken om wat er over blijft van de bovenste verdieping te bekijken. We krijgen een mooi uitzicht over het strand. In het fort liggen ook ruggenwervels van een blauwe walvis. We mogen ze vasthouden, maar ze zijn enorm groot en zwaar. Wel knap om eens te zien. Het zou iets voor Tom zijn :)

De weg terug is weer lekker dicht bevolkt. Na twee auto’s staan we aan de plaats waar de jeeps de mensen voor Dzita ophaalt. Het is ondertussen donker en er staan heel veel mensen te wachten. We ontmoeten een jong koppel uit Gent. Dan komt er een jeep aan. Uncle Raf geeft ons een duidelijke opdracht: het maakt niet uit hoe, maar zie dat je mee met deze auto geraakt want het is de laatste van vandaag! Om jullie een idee te geven: dit was de boodschap die meer dan 20 mensen kregen. Voor slechts één jeep. Maar zo gezegd, zo gedaan. Met wat hulp klimmen we op het dak. Jawel, een goed half uur slalommen tussen palmbomen op het strand en dat terwijl we op het dak zaten. Wat een zalig gevoel!

Als we aankomen in het hotel nemen Joyce, Elke en Lynn een nachtelijke duik in het lagoon. Als ze, zonder iets te kunnen zien, plots vissen aan hun benen voelen, zijn ze echter sneller op het droge dan ooit tevoren :p

We eten nog eens de zalige pizza hawai, keuvelen wat, genieten van het briesje en leggen nog een kaartje. Daarna is het alweer tijd voor onze laatste nacht in ons paradijs.

De foto is er eentje van hoe we aankwamen in het hotel, op het dak van de auto dus!