Om kwart voor acht sta ik op, nog een beetje moe na een nachtje vol kou. Voor het eerst hier in Afrika heb ik met twee lakens geslapen. Ik had precies toch een klein zonneslagje na gisteren. Ik voel me echter weer helemaal in orde en de temperatuur duldt geen enkel laken meer. We krijgen roerei en toast als ontbijt. Daarna gaan Sanne, Lynn, Joyce en ik met Christian mee naar de kerk. We zijn benieuwd naar hoe de mis hier zal verlopen. Christian heeft voor de gelegenheid een traditioneel gewaad aan. We hebben die gewaden al meer gezien, maar nu Christian het aan heeft, ziet het er wel grappig uit. Normaal draagt hij een short en T-shirt zoals wij, maar nu is hij getooid in wel vijf meter stof.

Omdat de kerk gerenoveerd wordt, staan alle banken buiten op de binnenkoer. We zetten ons op een bank onder een grote boom en wachten tot de mis begint. Plots komt er van de andere kant van het plein een rij mensen aan. Ze hebben grote gewaden aan en een hoedje op met een flosj. Ze lijken erg op de Amerikaanse afstuderende studenten. Maar ze zingen en worden voorafgegaan door een man in een paars gewaad die wierook verspreid. Achter het koor (de zingende gewaden) komen twee priesters geschuifeld. De hele rij begeeft zich naar het altaar en het koor zingt daar nog een lied. Dan begint de priester in het Ewe aan de mis. Wij staan recht wanneer Christian rechtstaat, slaan een kruisteken als Christian een kruisteken slaat en gaan zitten wanneer Christian dat doet. Anderhalf uur lang zitten we ons af te vragen waarover de priester het heeft. Zo nu en dan zingt het koor een lied. Geen gospel zoals we ergens wel verwacht hadden, maar gewone kerkliederen zoals bij ons. Na een tijdje komt de priester heel het plein rond en zegent ons met gewijd water. Het zou iets voor Tom geweest zijn, denk ik bij mezelf. Nu ja, het was in ieder geval verfrissend. Daarna moeten we allemaal naar voren om een bijdrage te doen voor de opbouw van de kerk. Dit zou nog twee keer gebeuren, maar Christian gaat zelf maar twee keer. Wij ook dus. Tijdens het halen van de hosties (die ze hier niet in de handen geven, maar rechtstreeks in je mond steken) en de collecte zijn de liederen opzwepender en hier en daar beginnen enkele vrouwen te dansen. Dat wilden we zien :)

Na bijna twee uur en een half zitten en wakker blijven is de mis gedaan. We gaan nog eventjes binnen in de lege kerk kijken en keren dan van een kale reis terug. We zijn blij dat we het gedaan hebben, maar ook blij dat het gedaan is. We hadden meer sfeer verwacht.

Terug in de compound eten we spaghetti. Na het eten vertrekken de dames en Wim naar Torkor om met het bootje te gaan varen. Sanne en ik blijven thuis. Na het gesprek over de katvis die in het Voltameer zwemt, hebben we geen zin meer om te gaan zwemmen. De katvis kan namelijk twee meter lang worden en heeft in onder andere Congo al kinderen doen ‘verdwijnen’. Toen ik aan Jasper (die ons het bestaan van de katvis liet weten) vroeg of de katvis gevaarlijk was, zei hij ‘hij eet best wel grote dingen’. Ik zei toen nog voor de grap ‘zoals een been of zo?’. Zijn antwoord was een droge ‘bijvoorbeeld ja’. Je snapt, mijn zin om te zwemmen is weg :)

Ik leg me een uurtje op bed. Sanne doet hetzelfde. Daarna is het tijd voor schoolwerk en de blog. Als de dames en Wim terug zijn, staat het eten al op tafel. We krijgen zalige rode rijst met tomatensaus. Na het eten gaan de dames iets drinken met de Belgische jongens. Ik ben moe en leg me op m’n bed. Ik kijk nog een aflevering van House en ga slapen om half 10. Als ik iedereen tegen twaalven hoor thuis komen, ben ik blij dat ik al wat heb kunnen slapen. Morgen begint onze laatste stageweek.