Dag lieve vrienden,

Hier zijn we terug van weggeweest, vol nieuwe verhalen en avonturen!

We bleven van woensdag 3/2 tot woensdag 10/2 op Djoemoe. Dit wegens bezoek van de ouders van Dana en het onverwachte nieuws dat ook Camille haar vriendinnen komen!

Hierdoor kregen we de kans om een weekend in het binnenland mee te maken. Eigenlijk zouden we het niet mogen zeggen maar er waren enkele overlijdens.. dit heeft ons weekend wel gemaakt!

Maar laten we beginnen bij het begin..

Na een goede vlucht werden we bij het uitstappen overvallen door een warm en zalig ‘thuis-komend’ gevoel. We werden opgewacht door Oom Stan die ons gemist had en lekker voor ons zou koken.

Zoals gewoonlijk werden we door Alfa en Avignon, onze sympathieke bootsmannen, naar ons huisje gebracht. Wat fijn om iedereen terug te zien!

We bereidden ons voor op de eerste twee stagedagen. Anika ging met Laetitia deze twee dagen naar Bofokule en Camille en Dana naar Godo. Deze stagedagen zijn voor ons vieren zeer goed verlopen! We beginnen de kinderen te kennen en omgekeerd. De activiteiten beginnen steeds vlotter en vlotter te verlopen waaruit we steeds een grotere voldoening halen.

Vrijdagnamiddag uitgeput na de stage, verwelkomde het weekend ons, op een zeer aangename manier! Albert, de kapitein, nam ons met zijn boot mee naar de Tapawattra. Dit zijn de prachtige watervallen waarover we vorige keer al hadden gesproken. Hij wilde dat we even zouden relaxen en genieten. Voor we vertrokken liet hij zijn zoon nog even iets voor ons ophalen. Wat bleek? Een heerlijke fles champagne en 6 cups! Zo vertrokken we naar ons heerlijk ontspanningsmoment om het weekend goed te starten! Heerlijk decadent met een dubbel gevoel.. maar toch genoten we er enorm van!

Na de ontspannende namiddag en het lekkere avondmaal moesten we ons snel klaarmaken omdat we werden opgehaald door een muzikale band (van onze twee bootsmannen). Van heel ver hoorden we de boot al aankomen. Met luide trommels en veel gezang kwamen ze onze richting uit. Het was ondertussen al donker wat het allemaal nog veel intenser en spectaculairder maakte. Onder een prachtige sterrenhemel zetten we de boottocht traag verder naar Akisiamauw waar we onze eerste ‘Brokodé’ gingen beleven. Dit is de avond voordat iemand begraven wordt. Hoe belangrijker de persoon, hoe groter het feest; hier werd de kapitein begraven.

De brokodees startten ’s avonds rond 18.00 h en eindigen om 7 à 8 h in de ochtend.

Met de nodige zenuwen gingen we aan wal naar het onbekende. We werden meteen onthaald door enkele gillende vrouwen die ons verder meenamen in het dorp.

Verloop van de brokodé:

• - Rond 18 h is er een toestroom van alle omringende dorpen die komen; in het dorp galmt er al feestelijke, luide muziek
• - Als er genoeg volk is begint het ene ritueel na het andere;
• - De naaste familieleden zitten op een stoel naast de kist onder een hutje. Alle vrouwen van het dorp maken een grote halve kring voor deze kist. Ze buigen diep door de benen en klappen met holle handen een stevig, aanhoudend ritme. Om de beurt begint een vrouw te zingen waarop de andere vrouwen gezamenlijk, al zingend antwoorden.
• - In het midden van de kring wordt er steeds door één of twee vrouwen gedanst. Wanneer er dan een man bij komt, barst de boel helemaal los en klappen en gillen ze nog luider!
• - Hierna worden de trommels boven gehaald en beginnen de mannen met de verschillende trommelrituelen. Hierop wordt ook gedanst door kinderen, vrouwen en wij.
• - Als dit afgelopen is er een soort van DJ waarop de mensen vrij kunnen dansen. Ondertussen hebben de mannen van de band tijd om zich te installeren.
• - Midden in de nacht begint het grote feest waarop het hele dorp zingend, dansend en drinkend de nacht ingaat. Wanneer de band afgelopen is, gaat de DJ terug van start.
• - Het laatste ritueel dat zich voordoet: wanneer de mannen hun grote, platte, ronde trommels tevoorschijn halen en zich naast het lichaam plaatsen, maak je de keuze: je danst de hele nacht of je stopt nu. Wij kozen voor de hele nacht!

“Het was een nacht waarvan je dacht dat je hem nooit beleven zou en vannacht beleefden we hem in Akisiamauw”

Zaterdagochtend kwamen terug aan met de boot op Djoemoe. We baadden ons snel in de rivier omdat we tijdig klaar moesten zijn voor een dagtrip met de kapitein. Hier keken we zo hard naar uit! Lekker zwemmen in de watervallen, een zalige boottocht en wat uitrusten na de doop in het nachtleven.

Helaas was dit niet het geval.. Een prachtige boottocht was het wel maar de kapitein had blijkbaar de hele dag een vergadering. Wij moesten wachten in het dorp en dit duurde wel enkele uren. Zonder muggenspray en voldoende drinken ging de tijd traag voorbij.

Tijdens de terugreis namen we zelf het initiatief om even te stoppen bij andere watervallen waar we toch nog hebben kunnen zwemmen en genieten van de zon.

Uitgeput kwamen we aan op Djoemoe. Na een lekkere maaltijd vielen we als een blok in slaap.

Zondag zag er veelbelovend uit want we gingen een begeleide dagtrip doen naar de ‘Ananasberg’. Wegens het onophoudelijke regenweer was dit te gevaarlijk en kon het dus jammer genoeg niet doorgaan. We hielden ons goed bezig: stageverslagen, tijd om in ons boek te lezen, en wat te chillen!

Goed uitgerust waren we wel! Klaar voor onze volgende nacht brokodé! Dit keer op Godo, daar stierf een basja.

De kapitein begeleidde ons naar de overzetplaats. We kunnen eerlijk zeggen: dit was onze spannendste nachtwandeling ooit! Na al het ongedierte dat we al gezien hadden (slangen, reuze-tarantula’s, mampira’s,..) stelde de donkere nacht ons niet echt op ons gemak. Wanneer we bij de waterkant aankwamen moesten we nog een lange tijd over een smal, glibberig weggetje lopen. Aan onze ene kant ging het stijl naar beneden en aan de andere kant liepen we langs de rand van de donkere jungle. Wat waren we blij toen we veilig in de boot zaten!

We beleefden opnieuw een zalige en spectaculaire nacht (terug tot in de vroege uurtjes).

Rond 5 h waren we allemaal heel moe en probeerden we een boottocht terug te regelen. Groot probleem: de bootsmannen hadden allemaal teveel gedronken. Dit is eigenlijk de rede waarom de brokdees tot zonsopgang doorgaan.

Na een beetje zeuren vond de kapitein toch iemand die ons in min of meer nuchtere toestand naar de overkant kon brengen. Glad to be home!

Onze volgende twee stagedagen gingen we naar Semoisie. Aangezien dit dorp ver weg is, waren we genoodzaakt om daar twee volle dagen te blijven.

Deze stages waren emotioneel zeer zwaar. Wie geïnteresseerd is kan in de bijlage onze verslagen lezen.

Na de tweede stagedag waren we even aan het bekomen onder een hutje. Plots werden we opgeschrikt door het luide geroep van een collega die het gebaar deed om te komen kijken. We sprongen op en renden naar de bomen. We troffen en reusachtige, mega tarantula aan! Bij het zien van dit beest voel je je hartje toch wel kloppen!

Na nog geen 5 minuten bekomen stond ons een tweede sensatiemoment te wachten. Geroep en gegil vanuit het hele dorp kwam op ons af! Dit bleek een massajacht te zijn op een mini hertje met witte stipjes. Het arme beestje werd opgeschrikt door het hele dorp en sprong uit angst in de Surinamerivier. We liepen ook snel die kant uit om alles goed te kunnen volgen. We hoopten voor het leven van het hertje!

Op allerlei manier probeerden ze het te stoppen: stenigen, met speren, erachter zwemmen,… Tot ze zo slim waren om een boot te starten en de achtervolging naar het hert in te zetten. Het had geen schijn van kans. Na een luid schot wisten we dat het gedaan was.

De overwinning in het dorp was groot. Heel fier liepen 4 kinderen met de poten van het dier in hun hand naar de waterkant. Iedereen liep erachter, klaar om te villen!

Spectaculair was het zeker al zouden ze allemaal maar een mini-stukje hert kunnen eten.

Vol van emoties en vermoeidheid kropen we voor onze laatste nacht vroeg in bed.

De volgende dag was een verloren dag. ’s Ochtends hebben we het hele huis gepoetst, snel iets klein gezocht om te eten en vertrokken naar het vliegveld. Daar hebben we uren zitten wachten. Met de vermoeidheid van de laatste vier dagen was dit echt verschrikkelijk.

Zo blij om ’s avonds weer in Paramaribo aan te komen. De volgende twee dagen rekenden we uit om even weer op onze positieven te komen. Echt noodzakelijk!

Wat een prachtige week!

Weet dat we veel aan jullie denken, we missen jullie allemaal! Tot volgende week voor week 7 en 8!

Dikke kussen

De witte mensjes

Anika en Camille

16-02-2010 om 12:32 geschreven door Anika en Camille  

Dag vrienden!

Niet te geloven dat we hier al een maand zijn en hoe snel de tijd hier vliegt. Morgen begint februari. Dit wil zeggen dat onze eerste maand in Suriname er al op zit.

We brengen jullie nu ons laatste verslagje van januari.

Zoals we al eerder vertelden was zondag een gezamenlijke ziekte-dag. Maandag begonnen we vol moed aan de voorbereidingen voor het kinderboekenfestival: zoeken van materialen, knutselen, lamineren, op en af naar de stichting fietsen, activiteiten verfijnen,… Alles is goed op tijd afgeraakt, we gingen vroeg naar bed. Laat het ‘Kinderboekenfestival’ maar komen!

Naar horen zeggen waren onze verwachtingen groots. Honderden kinderen, leuke muziek, speelkramen, begeleide activiteiten, ‘oude kermis’ sfeer. Hier keken we echt heel erg naar uit.

We stonden om half twee tijdig klaar aan de stichting om met een klein busje naar Brokopondo, Brownsweg, te vertrekken! Niet wetende hoe de rit zou verlopen, werd al de bagage ingeladen en zocht iedereen dicht bij elkaar (naar gewoonte) een plekje. Gelukkig konden de raampjes open om de stoffige maar toch iets of wat frisse lucht te laten binnenstromen. Het was een rit van 2 à 3 uur die tot op een bepaald moment vrij aangenaam verliep. Tot nu reden we op de geasfalteerde weg. Bij dé splitsing zou de bauxietweg komen (een rode, zanderige weg). Deze weg zat helaas ook vol putten en de steentjes knetterden voortdurende tegen de onderkant van het busje. In het begin was dit heel leuk en leek het of we in een attractie zaten. We hobbelden van links naar rechts en van boven naar onder. Dit kan je je gewoon niet inbeelden. Na een kwartier verdween echter het lachen. Wie wagenziek was moest echt aan een raampje gaan zitten en nog eens een geluk dat ze open konden!

Bon, een prachtig uitzicht was het zeker wel, mooie meertjes, ongerepte natuur, spelende kinderen,… Toch blij wanneer we aankwamen!

Aangekomen op het festivalterrein zag het er inderdaad feestelijk en veelbelovend uit. Veel kleuren, lichtjes, muziek,.. We kregen rustig de tijd om ons kraampje sfeervol aan te kleden. Wanneer we klaar waren werden we met het gehele team naar de slaapplaats gebracht. Een rustgevende plek om even te bekomen. Wegens gebrek aan bedden werden onze hangmatten (van Jolien, Maarten, Evi, Dana, Laetitia, Anika en Camille) gezellig onder een open hutje gehangen. Wat leuk!

Vermoeid kropen we in onze hangmat, benieuwd naar hoe de nacht zou verlopen.

Omstreeks half 5 in de ochtend werden we tijdig gewekt door het gezang van enkele meisjes die wat verder sliepen. Ze gingen doodgewoon baden. Wat leuk voor ons! Moeilijk om weer in slaap te geraken en ook omdat we ervan schrokken hoe koud het werd ’s nachts stonden we een tijdje later ook op.

De eerste dag begon met het loven van de heer en het hijsen van de vlag. Plechtig gebeuren! De weg naar het festivalterrein was heel leuk om te zien. Er stonden verschillende gekleurde vlaggen en een toestroom van wel honderden kinderen.

De bedoeling van de voormiddag (van 8.00 h tot 12.30 h) was dat er verschillende scholen vanuit omstreken afzakten naar het festival. De klasgroepen met de juf konden in de voormiddag drie activiteiten uitvoeren. Dit telkens van een halfuur.

Camille vertelde een uitbeeldingsverhaal met prachtige prenten ‘Jazzy in de jungle’. De verwerkingsactiviteit was een lied met een intensief dansje.

Anika haar activiteit hield in om samen met de kleuters te dansen, zingen en ritmische muziek te maken.

Dit alles in het thema ‘communicatie’: ‘Neem de tijd, kom bij elkaar, maak goed gebruik van woord en gebaar’

Jammer genoeg verliep de communicatie en organisatie naar ons toe niet altijd van een leien dakje.

We hadden de indruk dat de groepsverdeling niet helemaal correct verliep. In de voormiddag hadden wij 5 tot 6 groepen op bezoek terwijl op teamleden maar 2 groepen in hun kraampje hadden ontvangen. Nu al zonder stem en helemaal uitgeput beslisten we dat we dit geen drie dagen konden volhouden. Dit was net iets te hevig!

Na wat onderzoek merkte de organisatie waar de fout zat en hebben ze dit ook gecorrigeerd. Of zou het aan ons enthousiasme en onze ontzettende leuke activiteit hebben gelegen? ;)

In de namiddag stonden de deuren open van 16.00 h tot 19.00 h en was het vrije toegang voor al de kinderen uit de omgeving. Aangezien er reuze springkastelen stonden, hadden de kraampjes vanzelfsprekend iets minder succes.

De rest van de dagen verliepen volgens schema. We pasten onze activiteiten hier en daar aan want opnieuw ondervonden we het grote taalprobleem. Toch ging het elke dag beter.

Alleen donderdagnamiddag werden we even aan ons lot overgelaten. Er vond een groot optreden plaats. Alle standhouders zetten zich neer om mee te genieten. We gingen ervan uit dat wij dit ook mochten. Dit was echter niet het geval.

Het optreden was voornamelijk voor de oudste kinderen waardoor de kleuters wild rondliepen op het terrein. Ze braken alles af en plunderden onze kraampjes één voor één. Wanneer we dit zagen zaten we even met de handen in het haar. Naarmate de miserie vorderde konden hier op de duur eigenlijk wel mee lachen. Daar stonden we dan, 4 blanke stagiaires tegen een wilde bende kinderen.

De springkastelen en poppenkast mochten niet doorgaan uit angst dat ook de oudere kinderen hier naartoe wilden gaan. We werden verantwoordelijk gesteld voor de opvang van de kleuters, wat een zottenwerk! En nu spreken we niet over een 50-tal kleuters. Daarbovenop hadden we het gevoel dat onze begeleidster teleurgesteld was in ons allen. Zo’n namiddag wilden we nooit meer meemaken.

Bij het avondmaal zette ze zich bij ons en bedankte ze ons enkele keren voor onze fantastische inzet. Dit maakte onze avond goed. Na het evaluatiegesprek zou ze hier zeker met de andere organisatoren over praten. Dit merkten we al de volgende dag toen we in de namiddag ‘vrij’ kregen om samen met de kinderen van de finale te genieten.

Nu konden we het kinderboekenfestival toch op een leuke en positieve manier afsluiten.

We waren echt heel blij om na deze vierdaagse en zware rit weer in Paramaribo aan te komen. Als een blok zijn we in slaap gevallen.

Nu hebben we nog even de tijd om wat te genieten, uit te rusten en ons voor te bereiden naar de volgende week die we opnieuw zullen doorbrengen in het binnenland, Djoemoe.

We vertrekken woensdag 3 februari, tot woensdag daarop. Volgend weekend zal er dus geen blog zijn. Het weekend daarna houden we jullie dubbel op de hoogte!

Nog eens sorry voor de foto’s maar het lukt echt niet. We blijven proberen maar weet dat ze zeker volgen in België. Er zitten al prachtige plaatjes bij!

Liefs en veel kussen!

De witte mensjes

Anika en Camille

01-02-2010 om 00:43 geschreven door Anika en Camille  

Owekio!

(Onze eerste woordjes Saramaccaans)

Hier zijn we weer om jullie verder op de hoogte te houden van onze derde week in Suriname!

Zoals we al eerder vertelden, vertrokken we maandag opnieuw naar Djoemoe. We stonden gepakt en gezakt weer tijdig op het vliegveld. Goed voorbereid en met de nodige zenuwen voor onze eerste realisatiestages.

Na een vermoeiende vlucht met de nodige tussenlandingen kwamen we aan op onze, toch al wel vertrouwde plekje.

Na een kleine rustpauze, startten we met nog enkele afwerkingen voor de stage.

We kregen te horen dat de waterleidingen waren doorgeklopt met nagels, toilet doorspoelen met gevulde emmers uit de rivier was de oplossing. Ook de elektriciteitsgenerator had het deze week laten afweten. Dit zorgde ervoor dat we ons werk voor het donker klaar moesten hebben (en het wordt al erg vroeg donker in de jungle!) maar we konden wel elke avond genieten van een prachtige sterrenhemel en gezellig kaarslicht!

De overleden vrouw van de kapitein uit Bendecondré, waar we al eerder over verteld hadden, was eindelijk begraven! Groot feest!

Na het avondmaal kwamen we samen voor een vergadering om het verloop van de week te schetsen. Hierbij werd onze (strakke) planning voor de komende twee maanden goedgekeurd. Wat een geluk!

We kropen na een vermoeiend weekend, de aanhoudende hitte en de vlucht heel moe in ons bed.

Met veel goesting zouden we de eerste twee dagen lesgeven op de lokale school van Djoemoe. We zagen al snel een immens verschil met onze observatie van vorige week. Toen hadden we over deze juf nog een vrij positief sympathiek beeld. Dit veranderde al snel toen we aanvoelden wat voor een kille sfeer er in de klas hing en hoe kortaf de juf tegen de kinderen deed.

Wie geïnteresseerd is in het verslag over de school, zie bijlage.

We wandelden om 12.30h doodmoe en een beetje verveeld terug naar ons huis. Dit hadden we echt niet verwacht.

Thuis aangekomen was het zeer fijn om te merken om een namiddag met ons tweetjes te zijn. We hadden echt tijd nodig om even alle indrukken, woorden en immense verschillen te verwerken. We kochten ons een biertje en besloten te baden en na te praten in de rivier. Zalig, even rust!

’s Avonds werd Camille zot. We ontdekten dat heel haar onderbenen vol vol vol met beten stonden. Deze kwamen van de zogenaamde ‘mammpira-vliegjes’, wat een hel! De jeuk was niet te harden en door het krabben werden de beten al snel erg groot. Een tip van daar: smeer VICKS! Door de koude verdwijnt de jeuk. Jammer genoeg moest Camille dus de hele week met lange broeken door de hete jungle, goede bescherming maar verschrikkelijk afzien. Ondertussen zijn we een week later en trekken de beten stilletjes weg… Toch voor enkele veiligheidsmaatregelen gezorgd: vicks, en enkele lange lichte broeken.

Deze week voelden we ons al veel beter opgenomen in de groep en dit zorgde voor een hele fijne sfeer. We hadden ’s avonds vaak gezellige gesprekken, samen gelachen, gedronken,.. wat leuk!

Als besluit van deze dag veranderden we onze planning. We zouden onze geplande opdrachten nog steeds uitvoeren maar enkele andere activiteiten kwamen voor ons toch meer op de voorgrond. Vermits de kleuters niet mochten spelen met het speelgoed omdat het vuil zou zijn, besloten we om met heel de groep de klas en het speelgoed een grondige poetsbeurt te geven!

Na een hectische ochtend en veel geduld (gebed, liederen, wachten,..) kwamen te laat aan op school. Maar wanneer we aankwamen troffen we de hele klas voor een gesloten deur aan, de juf met een grote spuitbus in de hand. Ze waren een mierenkolonie aan het uitroeien.

Eens we terug in de klas mochten, vlogen met de hulp van de juf meteen in het kuisen van het materiaal. Wat een fantastisch leuke dag! Wat is er fijner dan in de zon met water te spelen en te experimenteren! De kinderen hadden plezier en waarschijnlijk was dit één van de eerste keren dat ze zich mochten uitleven.

De sensatie van de dag was een reuzespin. Bij het verzetten van een meubel kroop de bosspin ons tegemoet. De kapitein die net langsliep, riepen we ten hulp. Volgens hem was het slechts een baby-spinnetje!

In de namiddag kregen we geen tijd om uit te rusten. In rep en roer werden we gebracht naar het toeristeneiland Kumalu. We weten nog altijd niet vanwaar de haast kwam aangezien we weer uren met ons vingers stonden te draaien. Op zo’n momenten voel je je soms echt nutteloos.

Iedereen was gestresseerd voor de komst van de directie en de start van de 3-daagse training voor de lokale trainers, siko tongö basja’s. De spanning was duidelijk te voelen.

Op donderdag wisselden we van partners. Anika werkte samen met Dana in Bofokule. Camille met Laetitia in Godo. Nieuwe kennismaking met de kinderen en de school. Voor ons beide een groot verschil met Djoemoe! Het was fijn om te zien hoe de kinderen hier wel mochten bewegen.

In de namiddag werden we opnieuw meegenomen naar Kumalu, mits een kleine vertraging omdat de bootsmannen ons vergeten waren.

We maakten spannende en hilarische anekdotes mee die we zeker niet publiekelijk op internet mogen zetten!

Het was een zware dag en weer zijn we niet tot een ontspanningsmoment kunnen komen. Het is trouwens niet te onderschatten dat je na zoveel nieuwe indrukken, leuke en minder leuke momenten niet echt de tijd krijgt om dit even op je eigen te verwerken.

Voor het helemaal donker werd konden we nog snel baden in de rivier. Ook de vaste crew was ontzettend uitgeput.

Op naar de laatste dag binnenland! De vermoeidheid begon zijn tol al te eisen. Anika en Dana kregen het nieuws dat ze de volgende dag geen stage konden doen. In plaats daarvan moesten ze vroeg naar Kumalu om maaltijden te verzorgen en workshops bij te wonen.

Het werd een moeilijke, zware stagedag voor Laetitia en Camille. Blij dat Alfa, de bootsman ons kwam zoeken in de school. Het vliegtuig zou niet meer lang wegblijven.

Na veel haast en stresserende situaties geraakte iedereen in de boot. Bij het instappen merkten we al snel dat de boot enkele mankementen vertoonde en duidelijk niet waterdicht was. Naarmate de mensen instapten, zagen we het fonteintje in de boot, onder onze voeten, steeds groter worden. Toch met wat schrik, begonnen we alvast water te scheppen. Opnieuw was het proppen, drummen en klimmen over directieleden. Met volle vaart vertrokken we. We zagen het eerste watervalletje naderen. Aangezien de boot niet in evenwicht was zagen we dit niet goed aflopen. En inderdaad, op 2 cm na waren we bijna tot zinken gebracht. LEVE DE ZWEMVESTEN! Lekker verfrist zetten we de boottocht verder naar het vliegveld.

Toen we aankwamen kregen we het mindere nieuws dat de quad het niet meer deed. Gevolg: de vier stagiaires volop aan het sjouwen. Het zweet droop van ons lichaam en we ploften neer op een bank. Alsof dit niet genoeg was, kwam er een windvlaag en werden we bekogeld door een heleboel rijpe mango’s. Was dat even schrikken!

Na een héél spannende vlucht met véél turbulentie waren we erg blij om weer op ons vertrouwde appartementje aan te komen. Wat een week!

Zaterdag lasten we een nodige ontspanningsdag in. Iedereen ging een beetje z’n eigen weg en deed waar hij zin in had. ’s Avonds zijn we gezellig met wat vrienden iets gaan drinken en hebben we eens zot gedaan in een lokale karaokebar.

Zondag zou een werkdag worden, helaas. De vermoeidheid en andere kleine kwalen namen vandaag de overhand. 3 van de 4 waren ziek.

Wat een baaldag!

Vanaf maandag vliegen we er weer in om dinsdag naar Brownsweg bij Brokopondo ons eerste kinderboekenfestival tegemoet te gaan, wens ons allemaal succes en let’s hope for the best!

Nog een leuke ankedote:

Na een gezellige avond vroeg een lokale man waarom we steeds ‘wablief’ zeiden. We legden hem uit dat je dit vraagt wanneer je iemand niet goed verstaat.

De volgende dag kwamen we hem tijdens de workshop tegen. Hij kwam ons met deze overtuigende woorden tegemoet: ‘WAT BLAFT U?’

Waf waf, probeer dan maar eens je lach in te houden!

Een dikke zoen met toch wel het nodige gemis… We hopen dat met jullie alles ok is en weet dat we veel aan jullie denken.

Keep it cool, de witte mensjes

Anika en Camille

Eerste lesdag in Djoemoe, 19 januari 2010.

Na een goed voorbereid weekend met de nodige zenuwen aan onze eerste stagedag in Djoemoe.

Tijdens deze observatie, vorige week, hadden we een zeer positief beeld over de juf en haar aanpak. Toen we deze ochtend in de klas aankwamen was het een zeer fijn weerzien met de kindjes. Verschillende gezichtjes kwamen ons al bekend en de kinderen waren enthuosiast om ons terug te zien.

Na de verschillende gebeden en liederen mochten we starten met onze eerste les.

Deze les taalstimulering ging als volgt: Zie lesvoorbereiding.

Al snel merkte we dat de taal een grote struikelblok was. Toch was het fijn om te zien hoe we de kleuters konden boeien door ons eigen enthuosiasme, expressie en mimiek ookal verstonden ze er erg weinig van.

Naarmate de activiteit voorderde viel het ons op dat de kleutergroep luidrugtiger werd. Dit ervaarden we al positief en negatief.

Positief:Het gedicht en de activiteit sloeg echt aan. Ze kwamen enthuosiast hun werkjes laten zien en waren te vreden met hun resultaat. Het lokte bij verschillende kleuters een sociaal spel uit, wat mooi om te zien.

Negatief: Wat we ook probeerde de kinderen waren moeilijk stil te krijgen. Toch is dit vrij normaal als je ziet hoe weinig bewegingen en achtivitein er gedaan worden met de kinderen. Ze worden op een brute en luidrugtige manier tot stilte verplicht. Het is duidelijk dat de kinderen een aandere aanpak gewoon zijn maar aan drijgen, roepen en slaan doen wij niet mee!

Het was fijn om te zien hoe spontaan sommige kleuters ons te hulp schoten bij het opruimen en verzamelen van de materialen. Van de juf moesten ze echter blijven zitten.

We gaven duidelijk aan dat onze activiteit gedaan was maar jammer genoeg kwam er weinig reactie van de kleuterjuf zelf. Wanneer we er zelf naartoe stapten en vroegen of we nog iets meer konden doen, was voor haar alles vrijblijvend. Ze antwoordde dat ze zelf niets kon doen omdat haar schrift bij de directie lag. Geen les vandaag, dit getuigt van een zeer beperkte creativiteit en enthousiasme.

Na onze activiteit namen we dan maar enkele zeer taalzwakke kinderen mee naar buiten, waar we een klein halfuurtje een memoriespel mee speelden om enkele begrippen onder de knie te laten krijgen.

Toen we terug in de klas kwamen waren de kleuters aan het tekenen. Dit was fijn om te zien. Jammer genoeg duurde dit niet lang. De pauze liep van half 11 tot 11 h, daarna mochten de kinderen alleen maar met hun hoofd op de bank liggen en muisstil zijn. Bij gepraat werden ze al snel toegesnauwd door de kleuterjuf. De sfeer in de klas was onaangenaam en op sommige momenten zelfs kil. We wisten zelf niet goed wanneer we initiatief mochten nemen en wanneer niet. Ook wij moesten muisstil zijn. De tijd kroop voorbij.

Na onze 3-jarige opleiding hebben we meegekregen en ondervonden hoe belangrijk het is om kinderen, mensen, te stimuleren en belonen met een klein gebaar. De tactiek van positief stimuleren en belonen wordt nooit toegepast. Dit deed soms echt pijn om te zien. Kinderen die hun tekening enthousiast aan de juf lieten zien, kwamen er met een snauw vanaf.

Elk moment, elke situatie die we zien, maken we van de gelegenheid gebruik om de kinderen te knuffelen, een dikke duim te geven,een knipoog, een glimlach,…..Je ziet de kinderen onmiddellijk opfleuren van geluk en vreugde!

Het laatste kwartier van de dag werd er aan de kinderen op zeer onprofessionele en saaie manier een lied aangeleerd. Ze moesten dit wel 10 keer zingen. Het enthousiasme en plezier was ver te zoeken. De juf vroeg dan zeer verwonderd aan ons of het bij ons in België ook zo’n koppige en vervelende kinderen waren. We konden onze oren niet geloven.

We kunnen heel goed begrijpen dat we stage lopen in een andere cultuur waar er andere regels gelden en er een andere aanpak is. Maar toch hebben we bij enkele zaken een groot vraagteken.

De school beschikt over voldoende speelgoed, kleurpotloden,.. die bijna niet benut worden. Bij navraag kwamen we te weten dat ze niet gebruikt worden, dat de kinderen niet mogen spelen omdat de materialen vuil zijn en het speelgoed door elkaar ligt.

Hier gingen we op in met het voorstel om morgen met de hele klas alles te poetsen en te sorteren. Netjes potloden slijpen, speelgoed proper maken,.. en de kinderen dit goed aanleren.

De laatste tien minuten van de dag werd het ons te veel om stil te zitten. We ondernamen opnieuw initiatief om enkele kringspelen uit te voeren. De kinderen genoten hier enorm van, er werd gelachen en goed meegedaan. De leerkracht bleef met haar dochter op haar stoel zitten.

Voor morgen gaan we enkele veranderingen toepassen:

Eerst en vooral houden we ons aan de voorbereide taalactiviteit aan de hand van de bewegingsdobbelstenen. Vervolgens gaan we de klas kuisen zodat de kleuters hopelijk de mogelijkheid krijgen om te spelen en eens te bewegen.

Tweede lesdag Djoemoe 20 januari 2010-01-21

Het enthousiasme waarmee we gisteren naar onze eerste lesdag vertrokken was vandaag al iets verder te zoeken. ’s Avonds na onze reflectie, veranderden we enkele zaken. De voorbereide activiteiten zouden we nog steeds uitvoeren maar we besloten om meer in eigen handen te nemen. Dit deden we uiteraard na een overleg met de klasleerkracht. Wanneer we vernomen hadden dat het speelgoed niet gebruikt werd omdat het vuil is, kwamen we de klas binnen met gevulde emmers rivierwater, vodden, zeep, schrobborstels, slijpers, dozen,… Vandaag wilden we de kinderen speels en actief betrekken in de gebeurtenissen in de klas, ook in het kuisen; met resultaat!

Na het ochtendritueel vroegen we de KO naar haar planning. Haar dag leek goed gevuld met versjes, vrij spel, liederen aanleren,.. Wanneer we vertelden dat we vandaag de klas wilden proper maken met de kinderen, ging ze hier meteen meer akkoord, schoof mee de tafels en stoelen aan de kant zodat we goed te werk konden gaan. De klas werd gesplitst in twee groepen. De ene groep startte met juf Anika, met het sorteren van de potloden, waskrijtjes, stiften en ander knutselmateriaal. Juf Camille startte de andere groep op met het schrobben en poetsen van het speelgoed. Het was fijn om te zien hoe de KO initiatief nam om enkele zinnen en woorden te vertalen in het Saramaccaans zodat de kleuters goed wisten wat hen te doen stond. Wat een verschil tegenover gisteren! Een glimlach en positieve benadering was er nog steeds niet maar vandaag zat ze niet de hele dag op haar stoel. Ze vertelde ons zelf dat het inderdaad veel leuker is om in een propere en geordende klas te werken.

De kinderen genoten enorm van het poetsen en opruimen. Ze waren actief bezig, er werd gelachen en gezongen. Wat deed dit ons deugd! Voor we het beseften was het al pauze. Het is goed dat de kinderen hierbij kunnen helpen. Het is eraan te zien dat ze al van kleins af aan, een grote verantwoordelijkheid krijgen bij de huishoudelijke taken.

De KO profiteerde van de situatie om samen met ons, de hele klas opnieuw in te richten, de kleuters nieuwe plaatsen te geven en al het materiaal ordelijk op te bergen. De klas zag er veel aangenamer uit. Dit was zo leuk!

Na de pauze planden we onze taalactiviteit: we herhaalden het versje van gisteren. Sommige kleuters konden enkele stukjes al goed meezeggen. De andere kleuters deden enthousiast mee met de gebaren. Gedurende de dag waren er nog vaak momenten dat de kleuters met hun hoofd op de banken moesten liggen om even te kalmeren. Vandaag hadden we ook echt wel het gevoel dat dit nodig was, al zouden we het op een andere manier proberen.

Onze activiteit met de bewegingsdobbelstenen moesten we van de KO buiten uitvoeren. Dit leek ons zeer leuk maar al snel ontdekten we dat de kleuters zonder de KO zeer wild waren en ons niet verstonden. Jammer dat de KO ons niet wou vergezellen. Buiten was er erg veel afleiding door een grasmaaier en andere factoren. Hierdoor kregen we de kleuters echt niet stoel. Dit verplichtte ons om ze terug mee te nemen naar het klaslokaal. Dit hebben we opgelost door enkele aangeleerde liedjes, versjes en spelletjes van gisteren te herhalen.

Van deze dag hebben we samen echt kunnen genieten. Ook voor de KO vloog de tijd voorbij. Dit had ze blijkbaar nog niet vaak meegemaakt. We hopen op deze manier vooruitgang te blijven boeken.

We wandelden samen naar huis met een grote glimlach op ons gezicht. We zullen blijven werken aan de activiteiten en ze op een zo goed mogelijke manier proberen aan te passen aan de verschillende klassen en omstandigheden.

Tenslotte willen we nog even vertellen hoe goed het ons deed om de kleuters te zien opfleuren bij onze komst en wat voor een hechte band je kan hebben na amper twee dagen!

Met volle moed trekken we nu naar onze volgende klasjes, nieuwe partner en nieuwe karaktertjes! We zijn benieuwd!

26-01-2010 om 01:22 geschreven door Anika en Camille  

Hallo iedereen!

Onze tweede week is voorbij gevlogen en dus weer tijd voor een verslag!

Onze onwetendheid betreffende het hele gebeuren en onze functie hier in Suriname is eindelijk grotendeels opgeklaard.

Normaal vertrokken we maandagochtend naar het binnenland. Op z’n Surinaams werd het dus 14.00 h in de namiddag.

Gezakt en gepakt stonden we tijdig klaar op het vliegveld, waar we vaststelden, bij het inchecken, dat we onze paspoorten vergeten waren. Haast en spoed is zelden goed!

Helemaal in paniek gingen we snel navragen of er een optie was dat we voor één keer konden inchecken zonder pas. Wonder boven wonder was dit geen enkel probleem! Met onze naam, geboortedatum en nationaliteit op papier te zetten, konden we zo vertrekken. Helemaal opgelucht begonnen we aan onze vlucht.

Niet te geloven wat we daar zagen. Een vliegtuig van maximum 10 personen stond ons op te wachten. Het leek wel een speelgoed-vliegtuigje. Samen met de (toch wel gezette vrouwen van de stichting) waagden we ons in het vliegtuig. Na wat drummen en proppen vonden we een plekje. Het vliegtuig startte.. waar waren we in godsnaam aan begonnen. Naar gewoonte werd er nog snel een gebed afgeschoten dat we veilig zouden aankomen op onze bestemming. Gelovig of niet gelovig, we hoopten vurig op een goede vlucht. Voor de waarschuwingen van hevige turbulentie namen Camille en Dana toch maar een ‘touristil’ in voor de veiligheid.

We stegen met veel lawaai en gewiebel op, zoals we hadden verwacht.

Na een uur vliegen over de jungle, wat net leek op een grote broccoli, landden we in Djoemoe. Een spectaculaire landing op een grasveld, tussen de bomen.

We vlogen laag genoeg zodat we alles nog heel goed konden zien, prachtig!

We werden onthaald door de lokale mensen en duizenden mango’s. Door ons ‘blank’ zijn en onze kledij, vielen we echt uit de toon. Dit gaf een zeer onwennig gevoel. De mensen daar lopen voornamelijk rond in pangi’s of zijn grotendeels naakt.

De twee bootsmannen die ons de hele week zouden vervoeren, wachtten ons al op. Goed ingepakt in een zwemvest en ingesmeerd met (toch wel noodzakelijk) factor 70, vaarden we op de ‘Surinamerivier’ naar onze bestemming.

Onze teamleden en de lekkere geuren van choucroute en andere lekkernijen kwamen ons tegemoet. Het was een vermoeiende dag. ’s Avonds kregen we de kans om al even op verkenning te gaan naar het naaste dorp ‘Bendecondré’. Wat we daar meemaakten was uniek. Elk dorp heeft een kapitein die voor alle verantwoordelijkheden instaat. In Bendecondré was de vrouw van de kapitein overleden.

Wat een mooie traditie: wanneer een vrouw van adel sterft wordt ze opgeborgen in een houten kist. De kist wordt versierd met verschillende kleurrijke pangi’s (doeken) en vlaggetjes. Wekenlang worden er verschillende offers, vanuit alle omringende dorpen, naar het lichaam gebracht. Pas na een goede maand wordt het lichaam begraven. Elke avond wordt er traditioneel muziek gemaakt (voornamelijk trommels) waarop de mensen volop dansen, drinken en plezier maken.

Dit doen ze met de bedoeling om de naasten te helpen om de vreugde in het leven te houden; want als er iemand sterft, eindigt het leven nog niet. Bij een overlijden wordt er ook steeds een vlag opgehangen. Naargelang je stand is de vlag langer of korter. Bij dit overlijden was de vlag dus zeer lang.

Onze volgende opdracht in het binnenland was ons oriënteren en observeren in de vier verschillende scholen waar we stage zullen lopen.

Elke dag gingen we naar een ander dorp, steeds met de boot. Onze trip begon in Semoisie, verder naar Godo, Djoemoe en Bofokule.

De ene school was al wat beter georganiseerd als de andere. Hier en daar schrokken we ook wel van de harde en totaal andere aanpak. Het was meteen duidelijk welke leerkrachten gekwalificeerd en niet-gekwalificeerd waren.

In sommige scholen ging de lagere school maar tot het vierde leerjaar door een tekort aan leerkrachten. Hoewel de leerkrachten zonder diploma in onze ogen niet goed les gaven,

en zelf maar heel beperkt Nederlands spraken, vonden we het toch heel knap dat ze voor een klas van 40 kleuters willen staan, chapeau!

Nu pas ontdekten we en zagen we zelf wat de ‘Stichting Projekten’ allemaal doet voor de scholen in het binnenland. Het stimuleren van ouders om stap voor stap Nederlandse woorden te leren (daar is de taal Saramaccaans), dit op een boeiende manier, ze nemen de zorg in de scholen voor hun rekening, enz.

Prachtig werk!

Tijdens de uitstap naar Semoisie maakten we kennis met de vrouw van de kapitein. Ze hield zich bezig met het verwerken van Calabassen. Ze was bereid om ons het hele proces te laten zien. Van een grote, groene vrucht, die ze bewerkt met stukjes glas, maakte ze prachtige schalen, juwelendoosjes, lepels, kommetjes,… Uiteraard bestelden we alle vier een aardig aantal souvenirs!

Toen we terugkwamen van het bezoek aan Godo nam Mike, van de stichting, ons mee naar een plekje. We troffen daar een grote, giftige slang aan. Mike had ze net onthoofd. De dag ervoor zagen we al hoe Lawenne, ook iemand van de stichting, een klein ander slangetje vermoorde. Pijn in het hart.. voor onze eigen veiligheid.

Aangezien er geen elektriciteit en stromend water is, wasten we ons met alle vrouwen, op de traditionele manier in de rivier.

In deze rivier (met stromend water) worden alle huishoudelijke activiteiten gedaan. Potten wassen, tanden poetsen, kleren wassen,.. wat zalig om dit ook te doen!

Tenslotte willen we ook nog even vertellen over onze trip naar de watervallen van Djoemoe, begeleid door de kapitein van ons dorp. Dit was prachtig, onbeschrijfelijk mooi. Het leek net of we waren in een film.

De watervallen bestonden uit verschillende badplaatsen waar je je kon laten masseren door de sterk stromende watervalletjes. Hier hebben we heerlijk, met z’n alle enkele uren in vertoefd, kijkend naar de prachtige ondergaande zon. Mmm…

Anika zwom trouwens met de kapitein de Surinamerivier over. Wat een ervaring!

Foto’s volgen zeker en vast op facebook. Via deze weg lukt het ons echt niet.

Morgen vertrekken we opnieuw voor vijf dagen naar het binnenland. We starten vol nieuwsgierigheid onze eerste stageweek.

Volgende week verslag!

Let’s hope for the best!

Ciao Bakra’s! (blanken)

Dikke kus, de witte mensjes

Anika en Camille

17-01-2010 om 22:55 geschreven door Anika en Camille  

Dag lieve mensen!

Met een Parbo Chiller in ons hand beginnen we ons verslag plezant.

Onze eerste week zit er bijna op dus echt wel tijd om onze eerste ervaringen en indrukken aan jullie te vertellen!

Onze vlucht is goed verlopen, we vertrokken in Schiphol goed ingepakt tegen de sneeuw en de gevoelens-temperatuur van -15 graden die we na een vlucht van negen uur, ons al niet meer konden inbeelden. We kwamen in een hitte van 30 graden en het voelde alsof er een klam deken over ons heen viel. Vochtigheidsgraad: 80 procent!

Taxi Jeffrey stond ons op te wachten en bracht ons veilig naar het appartement. Toch was het al even wennen aan de slechte banen en vreemde rijstijl! De tocht gaf ons meteen een mooi en duidelijk beeld weer van de buitenwijken van Paramaribo: kleine houten barakjes met veel hangmatten, spelende kindjes, loslopende honden, geitjes aan de kant van de weg, mango’s en papaja’s aan de bomen,.. Dit was een goede blik om onze drie maanden te starten!

Een leuk weetje: In Suriname wordt Kerstmis en Nieuwjaar heel uitgebreid gevierd. Dit alleen in een klimaat van 30 graden. De huizen worden versierd door allerlei verlichte sneeuwpoppen, kerstballen in palmbomen en andere versiering. Wat een grappig contrast als je net van België naar hier komt!

Aangekomen aan ons appartementje werden we enthousiast (op de echte Surinaamse manier), met een grote glimlach, door onze huisbaas, Renault, onthaald!

Het appartement is naar onze normen zeer aangenaam en uitstekend in orde! Op de tafel stond al typisch fruit van in Suriname op ons te wachten.

We ondervonden enkele problemen met het internet en de douche. Maar al snel werd het duidelijk dat heel geleidelijk alles wel in orde zou komen, relax take it easy!

De eerste drie dagen douchten we met ijskoud water, wat een domper! Bij navraag bleek dat de koude waterkraan de warme was en omgekeerd. Waarom hadden we daar nu niet eerder aan kunnen denken?

Bon, na enkele strubbelingen waagden we ons met de fiets in het verkeer. Een avontuur en pure concentratie op zich! Ze rijden hier links, een overblijfsel van de Britten. Op zich is dit te doen maar in combinatie met de rijstijl is te zot voor woorden! Je wordt trouwens de hele tijd afgeleid uit je noodzakelijke concentratie door raar gefluit, getoet, rare tongbewegingen en grappige uitspraken zoals wij gedoopt zijn tot ‘de witte buikjes/witte mensjes’. Vermits de vele stagiaires die hier verblijven, hebben we de indruk dat de inwoners nog niet vaak blanke personen hebben gezien!

Maandagochtend begaven we ons de eerste keer naar ‘Stichting Projekten’ waarvoor we de komende drie maanden voor zullen werken. Na een zeer vreugdevol onthaal, het loven van de Heer en het verwelkomen van ‘de meisjes uit Antwerpen’.Vervolgens werden we door een medewerkster zeer uitgebreid aan al het personeel voorgesteld. En dat waren er veel! Hierna zeiden ze dat we even moesten wachten tot iemand ons verdere uitleg zou geven. Na twee uur en half, werden we verder geholpen. Ons geduld werd al snel op de proef gesteld. Dit wachten bleef echter niet bij één keer. Wat een verschil met onze maatschappij! Na een week weten we ongeveer wat er van ons verwacht wordt, met als conclusie dat er heel veel in onze eigen handen ligt: planning van de stages, regeling van de binnenlandse vluchten, uitzoeken van activiteiten voor het kinderboekenfestival, wanneer we aankomen op de stichting,…

De vooruitzichten zien er veelbelovend uit. Wij kijken er alleszins met zeer veel enthousiasme en goesting naar uit om maandag aan onze eerste avontuurlijke en binnenlandse trip te beginnen! Van maandag tot vrijdag maken we kennis met de verschillende schooltjes waar we stage gaan lopen. Het gaat om vroege taalstimulering bij kleuters. Door goed te observeren hopen we geschikte activiteiten te kunnen uitwerken. Dit is niet eenvoudig want de kinderen daar spreken geen Nederlands (maar bv. Saramaccaans), hebben een grote achterstand en beschikken niet over verschillende materialen. De bedoeling is door het speels aan te pakken, dat de leerkrachten leuke activiteiten en ideetjes van ons kunnen overnemen en de kinderen stap voor stap woordjes kunnen oppikken en ook wij van hen. We hopen in deze opzet te slagen!

Een ander initiatief waar we aan deelnemen is het ‘Kinderboekenfestival’. Een groots gebeuren (met wel 1000 tot 5000 kinderen per dag!) waarbij we elk een standje krijgen om een bepaalde activiteit met de kinderen uit te voeren. Veel organisatie maar hopelijk een groot feest! De kinderen kijken van lang te voren erg uit naar dit gebeuren. Er rust dus een grote taak op onze schouders

Het festival zal op drie locaties plaatsvinden: Brokopondo, Saramacca en Paramaribo zelf.

We kijken hier enorm naar uit!

Nog een weetje: Er lopen hier heel veel stoere mannen rond met een vogelkotje met een mini vogeltje erin. Grappig zicht waar we ons toch enkele vragen over stelden. Wat doen deze mannen met een vogeltje? We gingen op onderzoek!

Wat bleek: geregeld worden er zangwedstrijden gehouden onder de vogeltjes. Bij elk paar vogels zit er één scheidsrechter. Hoe kan je winnen? Als je vogel het meest zingt!

Gisteren hebben we voor de eerste keer het nachtleven van Paramaribo verkent. Samen met onze twee huisgenoten (Dana en Laetitia) en drie medestudenten van lager onderwijs startten we onze avond met een gezellig etentje in ’t vat. Een café/restaurant waar een mengeling van stagiairs en lokale mensen samenkomen. Zalig weer, lekker eten, fijne muziek, interessante mensen en een cocktail in de hand, wat wil een mens nog meer… ? Fun fun fun

Een gebrek aan muggen is hier trouwens zeker niet! Altijd fijn als er een salamander in je kamer zit, die je helpt bij het vangen! Muggenmelk en een muggennet zijn een absolute must!

Verder hopen we op leuke reacties uit ons België-landje. Weet dat we ontzettend veel aan jullie denken. Daar bovenop willen we Herman Coene nog eens bedanken voor alle goede zorgen en informatie!

Fijn dat jullie onze blog een bezoekje brachten en we houden jullie wekelijks op de hoogte van onze avonturen!

Foto’s volgen weldra.

Veel liefs van de witte mensjes,

Anika en Camille

ABOEM

10-01-2010 om 23:22 geschreven door Anika en Camille  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

06-01-2010 om 22:11 geschreven door