Niet te geloven dat we hier al een maand zijn en hoe snel de tijd hier vliegt. Morgen begint februari. Dit wil zeggen dat onze eerste maand in Suriname er al op zit.
We brengen jullie nu ons laatste verslagje van januari.
Zoals we al eerder vertelden was zondag een gezamenlijke ziekte-dag. Maandag begonnen we vol moed aan de voorbereidingen voor het kinderboekenfestival: zoeken van materialen, knutselen, lamineren, op en af naar de stichting fietsen, activiteiten verfijnen, Alles is goed op tijd afgeraakt, we gingen vroeg naar bed. Laat het Kinderboekenfestival maar komen!
Naar horen zeggen waren onze verwachtingen groots. Honderden kinderen, leuke muziek, speelkramen, begeleide activiteiten, oude kermis sfeer. Hier keken we echt heel erg naar uit.
We stonden om half twee tijdig klaar aan de stichting om met een klein busje naar Brokopondo, Brownsweg, te vertrekken! Niet wetende hoe de rit zou verlopen, werd al de bagage ingeladen en zocht iedereen dicht bij elkaar (naar gewoonte) een plekje. Gelukkig konden de raampjes open om de stoffige maar toch iets of wat frisse lucht te laten binnenstromen. Het was een rit van 2 à 3 uur die tot op een bepaald moment vrij aangenaam verliep. Tot nu reden we op de geasfalteerde weg. Bij dé splitsing zou de bauxietweg komen (een rode, zanderige weg). Deze weg zat helaas ook vol putten en de steentjes knetterden voortdurende tegen de onderkant van het busje. In het begin was dit heel leuk en leek het of we in een attractie zaten. We hobbelden van links naar rechts en van boven naar onder. Dit kan je je gewoon niet inbeelden. Na een kwartier verdween echter het lachen. Wie wagenziek was moest echt aan een raampje gaan zitten en nog eens een geluk dat ze open konden!
Bon, een prachtig uitzicht was het zeker wel, mooie meertjes, ongerepte natuur, spelende kinderen, Toch blij wanneer we aankwamen!
Aangekomen op het festivalterrein zag het er inderdaad feestelijk en veelbelovend uit. Veel kleuren, lichtjes, muziek,.. We kregen rustig de tijd om ons kraampje sfeervol aan te kleden. Wanneer we klaar waren werden we met het gehele team naar de slaapplaats gebracht. Een rustgevende plek om even te bekomen. Wegens gebrek aan bedden werden onze hangmatten (van Jolien, Maarten, Evi, Dana, Laetitia, Anika en Camille) gezellig onder een open hutje gehangen. Wat leuk!
Vermoeid kropen we in onze hangmat, benieuwd naar hoe de nacht zou verlopen.
Omstreeks half 5 in de ochtend werden we tijdig gewekt door het gezang van enkele meisjes die wat verder sliepen. Ze gingen doodgewoon baden. Wat leuk voor ons! Moeilijk om weer in slaap te geraken en ook omdat we ervan schrokken hoe koud het werd s nachts stonden we een tijdje later ook op.
De eerste dag begon met het loven van de heer en het hijsen van de vlag. Plechtig gebeuren! De weg naar het festivalterrein was heel leuk om te zien. Er stonden verschillende gekleurde vlaggen en een toestroom van wel honderden kinderen.
De bedoeling van de voormiddag (van 8.00 h tot 12.30 h) was dat er verschillende scholen vanuit omstreken afzakten naar het festival. De klasgroepen met de juf konden in de voormiddag drie activiteiten uitvoeren. Dit telkens van een halfuur.
Camille vertelde een uitbeeldingsverhaal met prachtige prenten Jazzy in de jungle. De verwerkingsactiviteit was een lied met een intensief dansje.
Anika haar activiteit hield in om samen met de kleuters te dansen, zingen en ritmische muziek te maken.
Dit alles in het thema communicatie: Neem de tijd, kom bij elkaar, maak goed gebruik van woord en gebaar
Jammer genoeg verliep de communicatie en organisatie naar ons toe niet altijd van een leien dakje.
We hadden de indruk dat de groepsverdeling niet helemaal correct verliep. In de voormiddag hadden wij 5 tot 6 groepen op bezoek terwijl op teamleden maar 2 groepen in hun kraampje hadden ontvangen. Nu al zonder stem en helemaal uitgeput beslisten we dat we dit geen drie dagen konden volhouden. Dit was net iets te hevig!
Na wat onderzoek merkte de organisatie waar de fout zat en hebben ze dit ook gecorrigeerd. Of zou het aan ons enthousiasme en onze ontzettende leuke activiteit hebben gelegen? ;)
In de namiddag stonden de deuren open van 16.00 h tot 19.00 h en was het vrije toegang voor al de kinderen uit de omgeving. Aangezien er reuze springkastelen stonden, hadden de kraampjes vanzelfsprekend iets minder succes.
De rest van de dagen verliepen volgens schema. We pasten onze activiteiten hier en daar aan want opnieuw ondervonden we het grote taalprobleem. Toch ging het elke dag beter.
Alleen donderdagnamiddag werden we even aan ons lot overgelaten. Er vond een groot optreden plaats. Alle standhouders zetten zich neer om mee te genieten. We gingen ervan uit dat wij dit ook mochten. Dit was echter niet het geval.
Het optreden was voornamelijk voor de oudste kinderen waardoor de kleuters wild rondliepen op het terrein. Ze braken alles af en plunderden onze kraampjes één voor één. Wanneer we dit zagen zaten we even met de handen in het haar. Naarmate de miserie vorderde konden hier op de duur eigenlijk wel mee lachen. Daar stonden we dan, 4 blanke stagiaires tegen een wilde bende kinderen.
De springkastelen en poppenkast mochten niet doorgaan uit angst dat ook de oudere kinderen hier naartoe wilden gaan. We werden verantwoordelijk gesteld voor de opvang van de kleuters, wat een zottenwerk! En nu spreken we niet over een 50-tal kleuters. Daarbovenop hadden we het gevoel dat onze begeleidster teleurgesteld was in ons allen. Zon namiddag wilden we nooit meer meemaken.
Bij het avondmaal zette ze zich bij ons en bedankte ze ons enkele keren voor onze fantastische inzet. Dit maakte onze avond goed. Na het evaluatiegesprek zou ze hier zeker met de andere organisatoren over praten. Dit merkten we al de volgende dag toen we in de namiddag vrij kregen om samen met de kinderen van de finale te genieten.
Nu konden we het kinderboekenfestival toch op een leuke en positieve manier afsluiten.
We waren echt heel blij om na deze vierdaagse en zware rit weer in Paramaribo aan te komen. Als een blok zijn we in slaap gevallen.
Nu hebben we nog even de tijd om wat te genieten, uit te rusten en ons voor te bereiden naar de volgende week die we opnieuw zullen doorbrengen in het binnenland, Djoemoe.
We vertrekken woensdag 3 februari, tot woensdag daarop. Volgend weekend zal er dus geen blog zijn. Het weekend daarna houden we jullie dubbel op de hoogte!
Nog eens sorry voor de fotos maar het lukt echt niet. We blijven proberen maar weet dat ze zeker volgen in België. Er zitten al prachtige plaatjes bij!
