Het was me weer een week ! ik heb de schrik van mijn leven gehad.
Toen ik bij zara was, om je weet wel die situatie van mijn moeder uit te leggen, kwam ik rond zes uur terug thuis. Ik ging binnen en ik zag een paar nieuwe schoenen staan die mijn moeder waarschijnlijk had gekregen van haar o zo tof vriendje. Ik dacht: ik zal ze maar is passen hé. Toen ik de schoenen aandeed en paradeerde in de woonkamer kwam de snotaap naar beneden.
Met zijn bleek lijf, zijn rode ogen en zijn haar helemaal in de war keek hij me nogal woest aan. Ik wist niet wat te doen, ik bleef hem stomverbaasd aankijken, maar dan stormde hij op me af en greep me naar de keel. Ik kreeg geen lucht meer, dus nam ik snel mijn schoen en sloeg met de hak op zijn hoofd.
Hij viel neer en begon te bloeden, wat heb ik nu gedaan, ik heb hem toch niet vermoord, maar nee dat kan toch niet van dat klein naaldhakje ?
Ik probeerde het bloed wat te stelpen tot ik boven een geluid hoorde, het was mijn moeder die naar beneden kwam, ik vluchtte met één schoen meteen naar Zara.
Ik vertelde haar alles, wat moet ik nu doen de snotaap aangeven of gewoon terug naar huis gaan en doen alsof er niets gebeurd was ?
Zara stelde voor om bij haar te blijven en morgen naar huis te gaan, misschien is hijwel vergeten wat er gebeurd is door de klap, en ja mijn moeder heeft niets gezien.
Stel nu dat hij het toch niet vergeten is, dan gaat hij me zeker doodwurgen en mijn moeder waarschijnlijk ook.
Maar als ik hem aangeef, ja dan gaat ze daar ook niet blij mee zijn, ze gaat me toch nooit geloven.
De volgende dag ging ik dan maar naar huis, voorzichtig deed ik de deur open zag de plas bloed liggen van gisteren. Ik hoopte dat hij niets meer wist van die klap.
Ik ging naar de keuken en zag hen allebei zitten, alleen had hij een enorme windel rond zijn hoofd.
Mijn moeder keek me kwaad aan, waar heb jij gezeten ? vroeg ze me., Zara had gevraagd om te blijven slapen zei ik. Blijkbaar wist mijn moeder niets over gisteren. Toen ze met hem terug naar boven ging, keek hij me met een angstaanjagende blik aan, hij wisthet nog.
Wat er de volgende dagen zal gebeuren blijft me een raadsel, maar ik hoop dat ik het overleef
