Na een week vol actie kon ik best wat rust gebruiken en geloof mij rust heb ik gehad. De enige actie die ik dit weekend heb mogen meemaken is de trip naar het ziekenhuis om mijn gips er te laten afhalen. En de laatste woorden die ik nog van de dokter heb kunnen opvangen waren:en doe het nog rustig aan met je been hé Andy. Ah ja dat was dus geen probleem geweest. Alhoewel ik kreeg nog voortdurend smsen van Zara waarin zij aandrong om nog is af te spreken ,maar nu had ik een excuus. En toen ze uiteindelijk belde kon ik niet wachten om haar af te wimpelen, ik zei dan ook kortaf het zal voor een andere keer zijn want ik moet het van de dokter rustig aan doen met men been. Nu het weekend gedaan was kon ik op mijn gemak weer zonder gips naar school. De rust was snel gedaan want daar was zoals de directeur me al had laten weten, een CLB medewerkster die me uit de klas kwam halen. Ik sloeg rood uit en de blikken van mijn klasgenoten die me allemaal nastaarden zeiden genoeg weer een moment van schaamte voor mij. Eens we achter de blauwe deur van het CLB lokaal waren aangekomen ,werd ik met allemaal vragen bestormd. Wat is er aan de hand Andy? Ik heb gehoord dat je de laatste tijd niet meer jezelf bent Andy. Word je gepest? Heb je problemen thuis? Heb je een traumatische gebeurtenis meegemaakt? En plots zonder er iets tegen te kunnen doen antwoordde ik JA. Shit da was dus niet de bedoeling was de gedachte die me kort nadien te binnen schoot. Oh Andy wat was die gebeurtenis dan? Je kan me de waarheid vertellen het zal tussen ons blijven beloofde ze me. Ik geloofde haar niet en zei maar snel dat het niets was. Ik begon een verhaal te verzinnen over iets wat er zogezegd onlangs met een vriendin was gebeurt. Ik hoopte natuurlijk dat ze mijn verhaal niet ging checken. Ik kon ze toch niet over de verkrachting vertellen en al zeker niet over mijn pas ontdekte geaardhied. En zo praten we nog een uur verder, zij over hoe ik er met andere mensen moest over praten en ik over allerlei leugens. Oef, het gespreksuurtje zat er eindelijk op. Nu LO waar ik me stiekem al een hele tijd hevig op had verheugd. En ondanks de pijn in mijn been had ik besloten om toch mee te doen. Al die zwetende jonge mannelijke lichamen kon ik toch niet aan mij voorbij laten gaan. En eens in de kleedkamer gaf ik mijn ogen de kost. Tot ik plots iets omhoog voelde komen in mijn broek als je begrijpt wat ik bedoel. Ik voelde men gezicht kleuren van schaamte. Dit werd ongetwijfeld één van de meest genante momenten van mijn leven. Daar kwamen de reacties al, oh Andy jong last van u hormoontjes hoorde ik Wesley zeggen. Ge zijt toch ni voor de mannen zeker voegde Fons er aan toe. Ik kon wel door de grond gaan van schaamte en ik begon het weg te lachen ma nee jong tis gewoon een spontane actie. Ik hoopte dat er verder geen aandacht meer aan besteed zou worden en draaide me om. Maar ineens hoorde ik Jeroms stem zeggen ge moet nie bang zijn ze het komt allemaal wel goe. Oh my god ik voelde mij de laatste tijd zo vreemd en onwennig in Jeroms gezelschap, hij deed wel heel mysterieus en geheimzinnig.
Ja mijn lezers ik zal jullie zeker op de hoogte houden zij ma zeker
