Wa was me da voor een weekend! Na de vrijdag den ezel hebben uit gehangen en ne hele namiddag in de stink bus te hebben doorgebracht was het weekend, eindelijk ! Die avond nog ben ik met Fons in ons stamcafé, De Windhoek een pintje gaan pakken.
Maar dat gebeurde ook niet zonder slag of stoot. Toen we daar binnen kwamen liep er iemand tegen Fons en ja hoor ge kunt et u al inbeelden. Meneerke Fons ontplofte weer. Gelukkig was den andere te zat om iets te merken en strompelde gewoon verder. Fons kalmeerde en de rest van de avond verliep rustig.
Toen ik s anderdaags beneden kwam zat et er al bovenarms op. Ik had tot 12 uur in mijne nest gelegen en men moeder was weer aan het zagen. Zijt gij nu maar pas wakker, lamzak en ge moet u kamer nog opruimen voor ge vertrekt en dit en dat ze bleef maar door zagen.
s Namiddags had ik afgesproken om met Guido en Jerom te gaan carten. We hadden er zin in. Racekes doen, Showkes verkopen en hopen dat de grieten die aan de kant staan alles mee volgen. Toen we daar aan kwamen en in ons pakske gehesen waren kon de pret beginnen. Eerst deden we een paar oefenrondjes om in vorm te komen. Dan volgde het echte werk. We gingen aan de start staan met onze voet op de gas, rood, rood, groen licht. Daar ging ik dan, als eerste ervan door met in men wiel onze Jerom. Dacht da kieke nu echt da dee mij kon verslaan! Scherpe bocht links, scherpe bocht rechts, vast besloten dat ik was, ik zou winnen.
Maar toen gebeurde het. Bij de derde scherpe bocht zag ik juist een knappe griet binnen komen en lap twas om zeep. Ik botste frontaal tegen die bocht. Mijn wagentje slingerde verder tegen een betonnen blok. Nu zat mijn been helemaal verpletterd in dat racewagentje. Pijn dat ik had, ik zou zeker een openbeenbreuk hebben zoals die voetballer wasileski dacht ik. Maar uiteindelijk viel het allemaal nog mee. Mijn been stond wel vol blauwplekken en mijn voet was verstuikt maar ik hoefde gene plaaster om en daar was ik al heel blij mee. Enkel een weekje of twee niet op die voet lopen vertelde de dokter.
Dus beste bloggers het weekend is gedaan en bibi zit hier met krukken en ne verstuikte voet.
Morgen krijgen we de sanctie te horen van meneer LO ben is benieuwd.
Hier ben ik weer, ondertussen al bijna halfdood van verveling. Jaja, het schooljaar is nog maar een maand echt bezig en ik ben het al zo beu als kouwe pap om het zo mooi uit te drukken. Ik ben zo ongelofelijk blij dat het mijn laatste jaar is op deze school Gelukkig was het vrijdag sportdag, en zo als beloofd had Fons iets meegenomen om het wat interessanter te maken. Maar daar later meer over. De dag begon al zeer vroeg, want we moesten om acht uur al op school zijn, om dan op een grote stinkende bus te stappen richting zee. Fons was er nog niet toen we op de bus aan het stappen waren, maar hij kwam gelukkig nog aangeslenterd net voor we gingen vertrekken. Meneer LO was razend. jij zorgt alleen maar voor problemen zei hij, en als ik vandaag ook maar 1 keer zelfs maar denk dat je iets verkeerd aan het doen bent, dan zal je er niet goed van zijn! Tot zo ver het rustige vertrek. Ik had nog een plaatsje vrijgehouden op de bus voor Fons, dus hij kwam naast mij zitten, en zo konden we eindelijk vertrekken. Gedurende de rit kwam het gesprek op rugzakmerken, en Fons zei dat hij het allernieuwste rugzakkenmerk uit Amerika had laten opsturen, en natuurlijk wou Romy de modefreak van de klas- het meteen zien en voelen. Ze had de rugzak vast, maar de bus begon ineens te zwalpen en ze liet de rugzak bijna vallen. Fons werd woedend. Hij begon te roepen dat ze met haar poten van zijn grief moest blijven, dat er iets breekbaar inzat en ze wel is zou mogen nadenken voor ze iets deed. Persoonlijk vond ik dat hij gelijk had, maar dat hij wel eens zou moeten leren iets rustig te zeggen in plaats van meteen te beginnen brullen. Maar bon soit. Natuurlijk stond de helft van de klas meteen rond ons om te zien wat er aan de hand was, stelletje ramptoeristen. De rest van de busrit bleef het gelukkig rustig, maar iedereen die ook maar keek naar Fons zijn rugzak kreeg een blik die hem meteen van gedachten deed veranderen. Na een uurtje rijden waren we er. Eindelijk, de zee. We vulden de rest van de middag met sporten, en de middag was er voor we er erg in hadden. We mochten vrij rondlopen tot 13 u, en Fons vroeg of we niet ergens apart gingen zitten. Jerom, Guido en Ludo gingen mee, maar alleen maar omdat ze zo nieuwsgierig waren naar wat er in die geheimzinnige rugzak zat. Nadat we eindelijk een rustig plekje gevonden hadden begon Fons zijn rugzak uit te pakken. Uit die rugzak kwam de mooiste waterpijp die ik ooit gezien had. We waren net helemaal opgesteld toen, alsof hij het rook, meneer LO langsliep. Hij zag ons, toen de waterpijp, en hij begon helemaal op te zwellen van woede. Als Guido toen niet bewogen had was hij ontploft denk ik. Die kleine beweging deed hem uitbarsten. Hij begon te roepen dat we allemaal crapul waren dat geen respect had voor de regels, en dat we de gevolgen zeker en vast zouden ondervinden. We moesten de rest van de middag op de bus gaan zitten en al vast beginnen aan ons opstel over roken, en de invloed op je gezondheid. Geen sport meer voor ons dus.. De rest was niet blij dat ze waren meegesleurd, maar het is uiteindelijk hun eigen schuld. Hoe het afliep, vertel ik een volgende keer.
