Kunt ge da nu gelove? Even dachtek da mijn wereld compleet was, twee weken geleden was ik gelukkig same met Jerom, totdat verdomde accident!!
Nu ligt Jerom in het ziekenhuis en zegge de dokters da er iets geraakt is in zijne rug en hij waarschijnlijk nooit meer zal kunnen lopen. Bij het vernemen van barstte ik in tranen uit, ik kon het me niet voorstellen. Het is toch gewoon niet eerlijk!
Hij ligt daar in da bed, gemerkt voor heel zijn leven. En ik zit naast hem en heb geen idee hoe ik hem moet troosten. Het enige dat ik doe is hem is goe vastpakke en zeggen dat het goedkomt. Ik kon het gewoon niet aanzien en kan het nog steeds niet. Waarom nu toch Jerom? Wa heeft da manneke nu verkeerd gedaan in zijn leve? Pff ik voelde me echt slecht, en ik wist dat ik de veroorzaker van dit alles, dieje klootzak! ne keer goe op zen bakkes ging geve. Die kickboks lessen dat ik had gevolgd zoude nu is goe van pas kome. En ik was zeker dat de vriend van ons ma, dieje klootzak was. Waarom eigenlijk niet? Hij heeft mij al een keer probere wurgen.
Waarschijnlijk was hij uit op wraak. En hij is er verdomd goe in geslaagd. Maar hij moet niet denken dat hij van mij af is. Ik had er genoeg van, het enige dat door mijn hoofd ging was: 'ik maak dieje gast kapot'. Dus ging ik van het ziekenhuis recht naar dieje gast zijn huis, belde aan, en toen ik zijn gezicht in de deuropening zag, gaf ik hem de hardste boks die ik hem maar kon geven. Hij viel op de grond, en met die dreun kwamen ook al de emoties los, ik barstte dus 'weeral' in tranen uit. Ik wou hem eigenlijk nog ne klop geven, maar had er het lef niet meer voor, en maakte me dus uit de voeten voor hij terug deftig rechtstond.
Al blijtend liep ik naar het huis van tante Sylvia. Toen ik binnekwam roepte ze vanuit de keuken 'den dader is gepakt door de police'. Ik kon gewoon niet geloven wat ze zei. Stomverbaasd en totaal verward stond ik in dieje gang. Dus de vriend van ons ma is onschuldig? Tante Sylvia kwam uit de keuken en keek met een ongerust gezicht naar mij.
Wat ik me daarna kan herinneren is het gezicht van mijn tante, die me probeert wakker te schudden. Blijkbaar was ik dus flauwgevallen.
De dagen na heel de situatie was het rustig, ik bezocht Jerom meermaals in het ziekenhuis, mediteerde thuis over wat ik in al mijn colère had gedaan en ging naar school.
Het verlengd weekend verliep ook ongestoord. Maar toch wou ik weten wie dieje gast nu eigenlijk was. Dus ik besloot naar het politiebureau te gaan en daar de dader te confronteren. En toen ik hem zag, zag ik de vuilste lach die ik ooit had gezien, de lach die ik herkende. Fons.
Ik kon niet meer helder nadenken, ik was op een of andere manier in shock. Blijft dieje gast mij nu overal en altij achtervolgen?
Pff ik weet het nimeer bloggers, het wordt me allemaal weer wat te veel. Kga nu douche, probere al de probleme van mij af te spoele.
